Ο Τραμπ μετά τις πρόσφατες εκλογές θα ελέγχει, πέραν της κυβέρνησης, και τα δυο νομοθετικά σώματα, την βουλή των αντιπροσώπων και την γερουσία. Με αφοσιωμένους πλέον συνεργάτες σ' αυτήν την δεύτερη θητεία και χωρίς δικλείδες ασφαλείας μοιάζει να μπορεί να κυβερνήσει χωρίς κανένα εμπόδιο. Ήδη, όμως, άρχισαν να υψώνονται φωνές που κάνουν λόγο για τα αντισώματα που διαθέτει η Αμερική απέναντι στον λαϊκισμό και προεικονίζουν μια όχι ανέφελη τετραετία.
Τι εννοούν; Μήπως αναφέρονται στο βαθύ κράτος που κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο και ετοιμάζεται για αντεπίθεση; Για αρκετούς πράγματι αντιτραμπικούς,ο Τραμπ αντιπροσωπεύει μια απειλή κατά της συνταγματικής τάξης. Καθοδηγεί κατά την γνώμη τους έναν «ημιφασιστικό» στρατό αφοσιωμένων υποστηρικτών και γι’ αυτό δικαιολογείται η λήψη σκληρών μέτρων εναντίον του, ακόμη και αντισυνταγματικών.
Ποιος είναι όμως ο πυρήνας του βαθέος κράτους που μπορεί να κινητοποιηθεί κατά του Τραμπ και γιατί να το κάνει; Η εστίαση του Τραμπ στις παραδοσιακές αξίες και η κριτική του στην παγκοσμιοποιητική ατζέντα βρήκε και θα συνεχίσει να βρίσκει αντίσταση όχι μόνον από τους άμεσους πολιτικούς του αντιπάλους, το δημοκρατικό κόμμα δηλαδή, αλλά και από το βαθύ κράτος.
Πολλοί ταυτίζουν το βαθύ κράτος με τον στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες, την Γουώλ Στρητ, τους τεχνολογικούς κολοσσούς, τα συστημικά ΜΜΕ, τα προβεβλημένα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και το Χόλιγουντ. Όμως οι διάσπαρτοι αυτοί θεσμοί δεν μπορούν από μόνοι τους να συντονισθούν. Καταλυτική προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η παρέμβαση δυο όχι ιδιαίτερα ορατών οντοτήτων, που αποτελούν τον πυρήνα του βαθέος κράτους. Γίνεται λόγος για το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) και για τους διαβόητους, στους γνωρίζοντες, νεοσυντηρητικούς.
Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, θεμελιώθηκε την δεκαετία του 1920 από τον Γούντροου Ουίλσον, έναν ισχυρό υπερασπιστή του «δημοκρατικού παρεμβατισμού». Η πιο πρόσφατη κίνηση των νεοσυντηρητικών, ανεδύθη από το τροτσκιστικό περιθώριο. Οι δυο αυτές οντότητες σταδιακά απέκτησαν σημαντική διακομματική επιρροή στην διαμόρφωση της πολιτικής των ΗΠΑ. Διαθέτουν ισχυρή ιδεολογία, παγκοσμιοποιητική η πρώτη και διεκδικούσα έναν νέο αμερικανικό αιώνα η δεύτερη. Οι πρώτοι είναι οι αριστεροί γκλομπαλιστές, οι δεύτεροι οι δεξιοί.
Από την δεκαετία του 1920 το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων απέβλεπε στην μετατροπή της Αμερικής σε παγκόσμια αυτοκρατορία. Μια αυτοκρατορία που θα οδηγούσε σε έναν κόσμο «προοδευτικό» και «δημοκρατικό». Οι άνθρωποι της οντότητας αυτής εργάστηκαν για την δημιουργία ενός δικτύου υπερεθνικών οργανισμών όπως η Κ.Τ.Ε., ο ΟΗΕ, η λέσχη Μπίλντεμπερκ, η τριμερής επιτροπή κ.λπ. Στόχος ήταν η διαμόρφωση μιας παγκόσμιας ελίτ με τις ίδιες παγκοσμιοποιητικές αξίες. Απέβλεπαν στην παγκόσμια διακυβέρνηση και στην περιθωριοποίηση των εθνών-κρατών. Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων βρίσκονταν πιο κοντά στους Δημοκρατικούς αλλά ασκούσε επιρροή και στους Ρεπουμπλικάνους.
Οι νεοσυντηρητικοί με την σειρά τους ξεκινήσαν ως τροτσκιστές που μισούσαν την Σοβιετική Ένωση και τον Στάλιν γιατί, με το δόγμα του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, παρεμπόδισαν την εξαγωγή της επανάστασης των μπολσεβίκων όπου γης και την δημιουργία μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, που θα συνοδεύονταν από κατάλυση των εθνών-κρατών, των παραδόσεων και των θρησκειών. Από ένα σημείο και πέρα μια μερίδα των Αμερικάνων τροτσκιστών συμπέραναν ότι έπρεπε να βοηθήσουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό και τις ΗΠΑ ως ναυαρχίδα του για να καταστρέψουν την Σοβιετία (και αργότερα και την Ρωσία) και όλα τα έθνη-κράτη. Όταν θα επιτυγχάνονταν η κυριαρχία του πλούσιου Βορρά πάνω σε όλο τον πλανήτη θα ωρίμαζαν οι συνθήκες για την επόμενη ιστορική φάση. Οι νεοσυντηρητικοί διείσδυσαν αρχικά στο δημοκρατικό κόμμα και μετέπειτα και στους ρεπουμπλικάνους.
Ο Τραμπ, τώρα, και για τις δυο παραπάνω οντότητες αντιπροσωπεύει μια παλιότερη εκδοχή της αμερικανικής πολιτικής, που απορρίπτει την παγκοσμιοποιητική ιδεολογία και επικεντρώνεται στις εσωτερικές υποθέσεις. Με την εμφάνιση του τραμπισμού η σκιώδης εξουσία του βαθέος κράτους, που μέχρι τότε αρκείτο να ασκεί επιρροή από τα παρασκήνια, θα αναγκασθεί να εμφανισθεί στο φως της ημέρας. Είναι βέβαιο ότι θα κάνει τα πάντα για να υπονομεύσει και να εκτροχιάσει την νέα θητεία Τραμπ, όπως μπλοκάρισε εν πολλοίς και την προηγούμενη.
Όπως έδειξε όμως ο σαρωτικός χαρακτήρας της νίκης του Τραμπ στις πρόσφατές εκλογές το βαθύ κράτος δεν είναι παντοδύναμο. Το επιτελείο του Τραμπ ήταν πολύ καλύτερα από το παρελθόν προετοιμασμένο και οργανωμένο για να εμποδίσει όλες τις πιθανές παρεμβάσεις των αντίπαλων στην εκλογική διαδικασία. Κινητοποίησε, για παραδειγμα, 500 τουλάχιστον δικηγόρους σε κάθε πολιτεία των ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την σύννομη διεξαγωγή των εκλογών.
Ευρύτερα η ενισχυμένη δύναμη του Τραμπ οφείλεται στο γεγονός ότι εκπροσωπεί ένα ρεύμα που προέρχεται από τα σπλάχνα της βαθιάς Αμερικής και γιγαντώθηκε λόγω της πολύπτυχης κρίσης της (πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής). Με την νίκη του Τραμπ αναδύεται η μεγάλη αλλαγή συνειδήσεων που κυοφορείτο κάτω από την επιφάνεια επί χρόνια. Η δύναμη του τραμπισμού είναι η θέληση μιας υπολογίσιμης μερίδας του αμερικανικού λαού να ανασυνταχθούν οι ΗΠΑ και κατά κάποιο τρόπο «να αράξουν στα πραγματικά κιλά τους» στα πλαίσια του πολυπολικού κόσμου μας. Το κόστος αυτής της προσαρμογής δεν φαίνεται να συνειδητοποιείται πλήρως. Όσο καθυστερεί όμως η καταβολή του, τόσο μεγαλύτερο θα γίνεται το ύψος του.
Πηγές
The deep state. By Alexander Dugin.Arktos.24 Oct.2024
Election aftermath: Notes on the “Grand Realignment”. By Simplicius.7 Nov,2024
Στην εικαστική συμπλήρωση της σελίδας, δημοσιογραφικό σκίτσο με τον Ντόναλντ Τραμπ στο εδώλιο.
