Οι χριστιανοί απέναντι στο φαινόμενο του νεο-ναζιστικού παγανισμού

Ο Θανάσης Παπαθανασίου είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο, όσο και να διαφωνήσω, μου προκύπτει αδύνατον να… θυμώσω μαζί του: Οι αιτίες της αγάπης μου, προς αυτόν, αναδύονται ανυπερθέτως καταλυτικώτερες.

Χάριν ενός διαλόγου επί της ουσίας, ωστόσο, θα καταθέσω εδώ μια επιμέρους διαφωνία μου προς την εισήγησή του.
Πριν απ’ αυτήν (τη διαφωνία) οφείλω, βεβαίως, να εξηγήσω ότι βρίσκω τη συγκεκριμένη του ομιλία, κατά το πλείστο της, [b]έξοχη[/b]. Η αντίστιξη, ειδικά, μεταξύ Παγανισμού και Χριστιανισμού, στην οποία εστιάζει, αποτελεί – θεωρώ – μια καταυγαστική (επιτέλους) τομή στην περί της αντιπαραθέσως Αρχαιότητας – Μέσων Αιώνων “διαιώνια” αντιγνωμία.
Η ένστασή μου, εν τούτοις, εγείρεται στο σημείο στο οποίο ο ομιλητής αναφέρεται στο ζήτημα του Πολιτισμού. Η αναφορά επ’ αυτού, μας λέει, βαίνει επικίνδυνη διότι οδηγεί αυτονοήτως σε μια διερώτηση περί_ σ υ γ κ ρ ί σ ε ω ς_ των πολιτισμών – σημείο το οποίο μας έχει, “ντε φάκτο”, περιαγάγει στην επικράτεια μιας ανανεωμένης ρατσιστικής οπτικής.

Μα είναι, ίσα ίσα, η_ ε γ κ α τ ά λ ε ι ψ η_ του Πολιτισμού (αντιτείνω) εκείνη που έχει οδηγήσει στην Απανθρωποποίηση – μια από τις απολήξεις της οποίας είναι και ο [b]εκβαρβαρισμός[/b] της [b]ιδεολογίας[/b] ή, εν άλλοις ρήμασι, η [b]ιδεολογία[/b] του [b]εκβαρβαρισμού[/b].
(Εξέλιξη η οποία αφορά, μάλιστα, σε αμφότερα τα άκρα της πολιτικο-κηρυκτικής επιδερμικότητας.)
Μπορούμε να διακρίνουμε, οπότε, ότι από την οπτική εκείνη γωνία που μας φαίνεται «επικίνδυνος» ο πολιτισμός, εξ ίσου «επικίνδυνη» θα μας φανεί – αυτή καθεαυτήν – η ζωή μας ολόκληρη.

ΥΓ1: Στον εκκλησιαστικό χώρο, υποστηρίζει ο Θ.Π., γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες “πληθωρική” αναφορά στον πολιτισμό. Μήπως ζω εγώ σε άλλη χώρα, αναρωτιέμαι. Διότι αυτό που με τα μάτια μου βλέπω, στις τελευταίες δεκαετίες, είναι πχ ότι α-πα-ξά-παν-τα τα μητροπολιτικά περιοδικά λαϊκής απότανσης έχουν υιοθετήσει το “αρχέτυπο” εκείνο που είχε η [i]Πειραϊκή Εκκλησία[/i] κατά την περίοδο 1991-2008, δηλαδή την εκ-δίπλωση του απόλυτου “κιτς”.
Εκτός βέβαια αν το παρέδειγμα που επικαλούμαι δεν προβαίνει χαρακτηριστικό (άρα, και αποκαλυπτικό) του_ τ ι_ ε ν ν ο ε ί_ ο καθένας ο οποίος ενδέχεται να επικαλείται την έννοια του πολιτισμού. Αν μας φταίει, δηλαδή, ο ίδιος ο πολιτισμός όταν, περί αυτού, ρητορεύει κι ένας άνθρωπος που… δεν εννοεί, καν, τι λέει.
[b]Από πλευράς μου, λοιπόν, ισχυρίζομαι ότι εάν τυχόν «κατά τις τελευταίες δεκαετίες» η μέριμνα των εκκλησιαζομένων ανθρώπων για τον Πολιτισμό ήταν αυτή που ιστορεί ο Θ.Π., τότε – πολύ απλά – θα απέβαινε σαφώς διαφορετική η εν γένει σχέση του εκκλησιαστικού χώρου με την ίδια την Ιστορία. Κατά προέκταση, σαφώς διαφορετική θα εκτυλισσόταν η σχέση σύνολης της ελληνικής κοινωνίας με τον εαυτό της! Θα είχαμε γνωρίσει λέω μια… αγνώριστα_ ά λ λ η, ό λ η, συλλογική διαδρομή, αντί τής… προ-όδου εκείνης η οποία, εν τω μεταξύ, γονιμοποίησε τη βαρβαρότητα κι επιγέννησε την απανθρωπία.[/b]

ΥΓ2: Η γενέθλια προέλευση πάσης υποστροφής, διευκρινίζω, κατασκιάζεται βαθύτερα. Κι εντοπίζεται στην παράλογη απόφαση των ανθρώπων του Πολιτισμού να αποστατήσουν απ’ την Κοινωνία. Επί του θέματος τούτου, γνωμοδοτώ, θα μπορούσαν να αποδειχθούν ακόμα καιριώτερα τ’ αφιερώματα.

Στην ουσία δεν διαφωνείτε.
Σύμφωνα με τον Χριστιανική διδασκαλία, ο άνθρωπος δεν καθορίζεται ούτε από το αίμα, ούτε από τον πολιτισμό από τον οποίο προέρχεται, αλλά από το γεγονός ότι είναι πλάσμα και εικόνα του Θεού.
Μπορεί να πει κάποιος ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι πιο φιλάνθρωπος από τον πολιτισμό του Αφγανιστάν, ή ότι ο Χριστιανικός πολιτισμός, είναι πιο φιλελεύθερος από τον πολιτισμό του Ισλάμ.
Αλλά από την άλλη, γνωρίζουμε ότι ο Θεός αγαπά με την ίδια ένταση, και ενσαρκώθηκε τόσο για έναν συγκεκριμένο έλληνα, όσο και για έναν αφγανό, τόσο για έναν χριστιανό, όσο και για έναν ισλαμιστή.
Επί πλέον ο Χριστός, δεν μας κρίνει από το πόσο αγαπάμε τα παιδιά μας (δηλαδή το αίμα μας) ή τους προγόνους μας (δηλαδή τον πολιτισμό μας), αλλά από το αν αγαπάμε έμπρακτα τον ξένο προς εμάς.