Η Θεολογία της Απελευθέρωσης

[b]Να διαλεχθούμε ασφαλώς – μα και να κατανοούμε ό,τι λέμε[/b]

Αυτό που ιδίως χάρηκα σε τούτο το βίντεο, όσον αφορά τις “εξ αριστερών” παρεμβάσεις, είναι η ανάδυση μιας αίσθησης πολιτιστικής οικειότητας – διόλου αυτονόητης στις άξενες μέρες μας: [b]Εκείνο που[/b] (ένθεν κακείθεν) [b]αποδεικνύεται να μας έλκει είναι, αδιαφιλονίκητη, η προτεραιότητα της επιζήτησης ενός νοήματος[/b].

Αυτό που δεν χάρηκα, όμως, είναι η απουσία αναστοχασμού επί των στερεοτύπων: [i]«Να μιλήσουμε για τα εγκλήματα των θρησκειών.»[/i] Ενώ, μόνο για ετούτα μιλάμε: Η επικυρίαρχη ρητορική, λέω, φρόντισε επ’ ουδεμιά στιγμή να αναλογιστούμε ότι τα εγκλήματα της αντιθρησκευτικότητας (όπως πχ η, εν εξελίξει, πολεμική εκστρατεία κατά βάρος της ισλαμικής οικουμένης) έχουν εν των μεταξύ συσσωρευτεί κατά πολύ… ευαριθμώτερα.
Ή: [i]«Ο χωρισμός εκκλησίας-κράτους ισχύει ως προαπαιτούμενο κάθε διαλόγου – μεταξύ “ενθέων” και “αθέων” – διότι αποτελεί ζήτημα πολιτειακό.»[/i] Ανάμεσα σε όλα τα πεδία, πάει να πει, στα οποία εκδιπλώνεται η ελευθερία της ανθρώπινης συνείδησης, ειδικά στο θρησκευτικό, το κράτος έχει δικαίωμα… επιδυνάστευσης, ώστε να καθορίζει αυτό (υπακούοντας την ιντελιγκέντσια) χωρίς να έχει ρωτήσει την κοινωνία, ποια θα είναι η επιλογή στην οποία θα παιδαγωγεί τους νέους πολίτες.

Απομένει κρίμα που οι εκφράσεις μιας τόσο ριζικής μονομέρειας – ακόμα κι όταν προέρχεται από ανθρώπους συμπαθέστατους – αλώνουν το χρόνο, ώστε να μην αφήνουν περιθώρια στα, από κει και μετά, ουσιώδη διλήμματα: Ο Πολιτισμός είναι παρεπόμενο της Πολιτικής, ή η Πολιτική παρεπόμενο του Πολιτισμού;
Ακόμα σαφέστερα: «Επανάσταση» των λατινοαμερικανών (περί αυτών το κύριο θέμα της προκειμένης εκδήλωσης) εναντίον μήπως τών… άλλων λατινοαμερικανών; Γιατί όχι επανάσταση εναντίον των ευρωπαίων – ημών περιλαμβανομένων – προκειμένου να διεκδικηθεί μια οικουμενικών διαστάσεων κοινωνική δικαιοσύνη: Απαίτηση μεταβίβασης, δηλαδή, πλούτου από εμάς προς εκείνους…