Βλέποντας τον Τζέημς Μποντ να ορκίζεται πίστη στην πατρίδα του, την ώρα που η βρετανική σημαία κυμάτιζε πάνω από τις στέγες και το πλάνο μας τον έδειχνε προφίλ, με φόντο τη σημαία και βλέποντας επίσης τις συνεχείς επικλήσεις του βρετανικού σθένους, της εθνικής βρετανικής παράδοσης, τη σκωτσέζικης παράδοσης, την μέχρι θανάτου αφοσίωση στο ιδανικό του πατριωτισμού, βλέποντας δηλαδή αυτήν την εντυπωσιακή ανάδειξη όλων των στοιχείων μιας εθνικής πατριωτικής συνείδησης, δεν είναι δυνατόν να μην αναρωτηθείς: γιατί ο πατριωτισμός είναι σε όλο τον κόσμο αξία και στην Ελλάδα είναι απαξία;
Διότι δεν είναι μόνον η σταθερή προσήλωση του άγγλου, του ιρλανδού και του σκωτσέζου στην παράδοσή του. Τα ίδια συμβαίνουν και στην Αμερική, όπου ο μεν Κλιντ Ήστγουντ, ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή αμερικανός σκηνοθέτης, γυρίζει ταινίες για τις σημαίες των προγόνων του και για την Ιβοζίμα, ενώ φέτος δύο ταινίες πάνε για τα όσκαρ, μία του Σπίλμπεργκ για τον Λίνκολν και άλλη μία για την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν! Για να μην προσθέσουμε τις ταινίες για τον Κέννεντυ, για τις προεδρικές εκλογές, για τον τραυλό άγγλο βασιλιά κοκ.
Με λίγα λόγια, όλη η υφήλιος- ίσως και εξ’ αιτίας της γενικευμένης κρίσης και πολιτικής ανασφάλειας που οδηγεί πάντα στην αναζήτηση της εθνικής αυτοσυνείδησης- στρέφεται προς την ανάδειξη των ιστορικών στοιχείων των εθνικών πολιτισμών και κυρίως προς την ανάδειξη της ιστορικής τους ιδιαιτερότητας και εμείς εδώ ασχολούμαστε καλλιτεχνικώς είτε με βιασμούς παιδιών, είτε με πορνεία, είτε με έναν βούλγαρο εραστή που κάνει τρίγωνο με χασάπη, είτε με το αν ο Παπακαλιάτης τάφτιαξε με την πρωταγωνίστρια και επιπλέον φίλησε το αγόρι του. Μιλάμε για κανονική παρακμή.
Που να τολμήσει έλληνας σκηνοθέτης να γυρίσει ταινία με ήρωα, ας πούμε, πράκτορα της ΚΥΠ που σκοτώνει τούρκους! Θα τον κλείσουν φυλακή επί τόπου ή το λιγότερο θα τον λιθοβολήσουν εικονικά όλα τα μέσα μιας πνευματικής παράταξης που νομίζει ότι οι λέξεις έθνος και στρατός και πράκτορες είναι αρμοδιότητας του Κασιδιάρη και ότι πολιτισμός σημαίνει να βλέπεις τον Γκαίτε ντυμένο με κουνουπιέρα.
Νομίζω υπάρχει θέμα. Η ιδέα του πατριωτισμού, μια αξία συνδεδεμένη άμεσα με το εθνικό δημοκρατικό κίνημα από την εποχή του διαφωτισμού ακόμα, είναι βασική συνιστώσα της εθνικής συνείδησης όλων των λαών της δύσης, πλην του δικού μας! Παντού, σε όλο τον κόσμο, ειδικά στο σινεμά, η μελέτη της εθνικής ιστορίας, η ανάδειξη όλων των στοιχείων της παράδοσης, αποτελούν αυτονόητες προτεραιότητες. Προφανώς η απαξίωση της εθνικής πατριωτικής συνείδησης στην Ελλάδα πηγάζει από την τραυματική εμπειρία του εμφυλίου και της δικτατορίας, όπου η κατάχρηση αυτών των αξιών και κυρίως η σύνδεσή τους με την ακραία εθνικιστική αντιδημοκρατική πολιτική παράταξη, οδήγησαν σε μια αφύσικη αποκοπή τους από την πνευματική μας δημιουργία.
Ο Τζέημς Μποντ επέστρεψε στο πατρικό του στη Σκωτία, βρήκε εκεί τον Άλμπερτ Φίνεϋ τον γέρο θείο του και κοιτάζοντας τον σκωτσέζικο κάμπο αποφάσισε να δώσει τη μάχη του με τον παλιό καλό τρόπο, με τα στοιχεία δηλαδή της παράδοσής του, μια καραμπίνα, ένα δυναμίτη, μια σημαία και ένα παρεκκλήσι.
Νομίζω πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκκωφαντική επιστροφή του εθνισμού παγκοσμίως. Και εμείς εδώ, που έχουμε τόσους ανοιχτούς λογαριασμούς με την συνείδησή μας, καλά θα κάνουμε να αφήσουμε λίγο κατά μέρος τις θεατρικές και κινηματογραφικές σαχλαμάρες και να ξαναγυρίσουμε στην αναζήτηση της δικής μας ιστορικότητας, στην αναζήτηση εκ νέου του δικού μας ελληνισμού, όπως τόκανε για λογαριασμό της και η γενιά του 30, με τρόπο πειστικό και σοβαρό.
Ας παραδειγματιστούμε εν πάση περιπτώσει από τα ρωμαλέα έθνη του δυτικού κόσμου…
πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=20589, 14/12/2012
Ξεκάθαρο το κείμενό σας, τουλάχιστον ως προς το μήνυμά του, αλλά όχι και τόσο ξεκάθαρο σε ό,τι αφορά στη χρήση συγκεκριμένων εννοιών (πχ εθνισμός).
Αυτή η πρόσκληση προς ανάδειξη της ελληνικής ιστορικότητας, όπως λέτε, αυτή η σοβαρότητα με την οποία πρέπει, όπως λέτε, να πραγματοποιηθεί αυτή η ανάδειξη, μπορεί κάλλιστα να λάβει χώρα στο πλαίσιο της ταυτόχρονης ανάδειξης σύγχρονων θεμάτων, όπως η πορνεία, η παιδοφιλία και όλα αυτά τα τόσο σοβαρά προβλήματα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, τα οποία εσείς θα θέλατε να θάψετε.
Κι αν γύρευε κανείς απάντηση στο γιατί δεν έχουμε ήδη πάρει παράδειγμα από αυτά τα έθνη, η απάντηση μισοδόθηκε. Με κανά δυό σχόλια ακόμα ίσως ολοκληρωθεί.
Βλέπετε άλλο πατριωτισμός, δηλαδή λειτουργώ με το να διατηρώ τη φλόγα της ιστορίας του έθνους αναμμένη, έστω και χαμηλά, αλλά να θυμίζει πάντα την καταγωγή των ανθρώπων, το πόσα προβλήματα και αντίξοες συνθήκες έχουν ξεπεράσει αλλά και μπορούν να ξεπεράσουν ως έθνος, τα ιδανικά που βάσταγαν το έθνος σε κάθε δυσκολία, τη δύναμη των προγόνων, κτλ.
Κι άλλο προβληματισμός, δηλαδή λειτουργώ με το να σκέπτομαι τα προβλήματα της κοινωνίας που ζω και να προσπαθώ να βρίσκω λύσεις τους συμμετέχοντας ενεργά.
Αλλά αφού δε ξεχωρίζω τη βούρτσα από την πίτσα θα παραμένω παπαγαλάκι και θα παρακολουθώ Παπακαλιάτη.
Επίσης το ότι οι περισσότερες ταινίες αυτού του είδους σιγοντάρονται από τα ίδια τα κράτη τα οποία αφορούν δε θα έπρεπε να με προβληματίζει καθόλου…
Η κατακλείδα μιλάει από μόνη της για την εκτίμηση που και ο ίδιος ο αρθρογράφος τρέφει για το έθνος του…
“Ας παραδειγματιστούμε εν πάση περιπτώσει από τα ρωμαλέα έθνη του δυτικού κόσμου”
Ο καθείς άξιος της μοίρας του…
Νομίζω ότι ο λόγος που έχουμε συνδιάσει τις λέξεις έθνος και στρατός με τους Κασιδιάρηδες είναι διότι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο ελληνισμός μπήκε σε μια διαδικασία συντήρησης του πολιτισμού του. Ήλθε μετά ο Διαφωτισμός και τα έθνη-κράτη, ήλθαν και οι Βαυαροί, και αμέσως η Ελλάδα έγινε ο συνεχιστής του αρχαίου κάλλους, με πρωτεύουσα την Αθήνα. Το Βυζάντιο θεωρούταν θρησκόληπτο-σκοταδιστικό, είχαν αναβιώσει και τα κλασσικά ιδεώση. Έτσι, ο ελληνισμός για αρκετό καιρό ακόμα θα είναι προσκολλημένος στις έννοιες της πατρίδας και της οικογένειας. Όλοι οι πολιτικοί μας λοιπόν είχαν αυτά ως σημαία. Έπειτα γίναμε προκτεκτοράτο των Άγγλων, οπότε, προς αποφυγή του “κομμουνιστικού κινδύνου” προσκολληθήκαμε όλο και περισσότερο στο νεοσύστατο σλόγκαν “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”. Στη μεταπολίτευση έγινε η βίαιη επανάσταση, όπου ο λαός είχε σιχαθεί όλους αυτούς που τον καταπιέζαν εκμεταλλευόμενοι στο έπακρον τον πατριωτισμό και το θρησκεύειν. Γι’ αυτό από κει και πέρα, οι λέξεις πατριωτισμός, εκκλησία, στρατός, γίναν ισοδύναμες με τη χούντα, το φασισμό και την οπισθοδρόμηση. Γι’ αυτό σήμερα μιλάμε για “πατριωτική Δεξιά” (του Σαμαρά, του Καραμανλή, του Καρατζαφέρη, του Άδωνη, του Κασιδιάρη) και για “διεθνιστική Αριστερά” (της κοιμωμένης Παπαρήγας και του Τσίπρα). Εάν βγει σήμερα κάποιος αριστερός πολιτικός και έχει ελληνικές σημαίες να κουνιούνται αντί για σφυροδράπανα και φωνάζει “ζήτω η Ελλάδα” αντί “ο καπιταλισμός ρουφάει το μεδούλι του λαού και το αιματοβαμμένο ΝΑΤΟ να μην χτίζει βάσεις” θα θεωρηθεί αμέσως προδότης, οπισθοδρομικός, και γιατί όχι φασίστας. Χρειάζονται άνθρωποι με κάκαλα, με γιγάντιες γνώσεις όσον αφορά την παράδοση και την κουλτούρα του λαού αυτού, με πραγματικό πατριωτισμό (κι όχι κάποια Δεξιά καρικατούρα πατριωτισμού), αδιάφθοροι, να ηγηθούν πολιτικά, πολιτισμικά και πολιτιστικά, θρησκευτικά, τούτο τον τόπο. Τότε μόνον πιστεύω θα μιλάμε για πατριωτισμό και για αγάπη προς την πατρίδα και δε θα έχουμε στο μυαλό μας τη Χρυσή Αυή, το ΛΑ.Ο.Σ., τη Ν.Δ., και την Λουκά.