Πρωτοχρονιά το Σεπτέμβριο

9
559

Σε όλο το Δυτικό κόσμο οι άνθρωποι κάνουν τα σχέδια τους για την καινούργια σεζόν τον Σεπτέμβριο, την ουσιαστική «νέα χρονιά». Μένει, αυτό το σοφό αντανακλαστικό του κόσμου να γίνει θεσμός.

Διάβασα πρόσφατα σε μια έρευνα οτι ένα από τα λίγα κοινά στον κοινωνικό ιστό των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ότι στις μέρες των γιορτών αυξάνονται τα κρούσματα κατάθλιψης. Πιστεύω ότι αυτό ισχύει αποκλειστικά για την Πρωτοχρονιά. Οι κάθε είδους απελπισμένοι έχουν εναποθέσει την ελπίδα στο νέο χρόνο. Η κατανόηση ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και η συνακόλουθη κατάθλιψη έρχεται με το «Πάει ο Παλιός ο Χρόνος». Στο όνομα αυτών των ανθρώπων ας αλλάξουμε την παρωχημένη ημερομηνία της Πρωτοχρονιάς. Ας τη βάλουμε το Σεπτέμβριο. Το λέω πολύ οοβαρά. Αν κάποιος πάρει τη σχετική πρωτοβουλία, θα του είμαστε αιώνια ευγνώμονες. Το εορταστικό κλίμα των ημερών που δυανύουμε δεν θα διαταραχτεί και πιστεύω ότι μπορεί να αναβαθμιστεί και η πολύπαθη γιορτή των Φώτων, που είναι η αδικημένη της ιστορίας καθώς δεν γιορτάζεται με τη λαμπρότητα που της πρέπει.

Κάποτε η Πρωτοχρονιά είχε νόημα να γιορτάζεται τον Ιανουάριο. Τότε που οι άνθρωποι μετρούσαν τις μέρες με την ανατολή και τη δύση και όχι με το «Καλημέρα Ελλάδα» του Παπαδάκη και το νυχτερινό δελτίο της Λίζας Δουκακάρου. Πιο πολύ και από γιορτή, η Πρωτοχρονιά ήταν κάτι σαν ανάσα ελπίδας, σαν μια προσπάθεια να εξορκιστεί· ο χειμώνας, που ήταν στο φόρτε του. Συμφωνώ οτι η Πρωτοχρονιά υπήρχε στη θέση της πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι λόγος για να τη διατηρήσουμε. Αλλιώς, ας διώξουμε τη Λίζα και ας ξαναφέρουμε την Κέλλυ Σακκάκου.
Τα Χριστούγεννα είναι από μόνα τους αρκετά λαμπερά, οι μπόμπιρες προτιμούν το Pro Enolution της Sony με το τρομερό γραφιστικό από κάποιον Αϊ Βασίλη κι ο Αντένα δεν βγάζει πλέον το νικητή του «Fame Story». Η ίδια η ευχή «καλή χρονιά» είναι εντελώς passe.  Όλοι ξέρουν ότι όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, σιγά μην σε σώσει ο καινούριος χρόνος…
Στα αθλητικά η Πρωτοχρονιά είναι μια σκέτη θλίψη.  Οι παικτες παίρνουν ρεπό (ένα, συνήθως τα Χριστούγεννα).  Το χειρότερο είναι ότι τέτοιες μέρες αρχίζει το πανηγύρι των ψηφοφοριών και των βραβείων. Όλα αφορούν στην περασμένη σεζόν, αλλά απ’ τη στιγμή που στο μεταξύ έχει περάσει η μισή τρέχουσα, άντε να βγάλεις άκρη!  Τα κατορθώματα των πρωταγωνιστών είναι τόσο παλιά που νομιζεις ότι δεν έχουν γίνει ποτέ.  Στην ετήσια ψηφοφορία των Ελλήνων αθλητικών συντακτών βραβεύονται συνήθως πρωταθλητές που εντυπωσίασαν όσο ακόμα κρατούσε το καλοκαίρι.  Μπορεί ακούγοντας το όνομα του καλύτερου να μην ρωτάμε «ποιος είναι αυτός;» αλλά το γιατί κέρδισε δεν είναι πάντα αυτονόητο και συχνά επιβάλλεται να στο αναλύσουν!  Ο χρόνος πλέον τρέχει τόσο γρήγορα που ένα εξάμηνο είναι αρκετό για να φέρει τα πάνω κάτω.
Προσπαθήστε να θυμηθείτε ποια ήταν η Μπουρμπούλια, τι δουλειά έκανε η Αντονέλα Ελία, πώς έλεγαν το συνεργάτη  του Βαβύλη, τι έλεγε ο Ρουσόπουλος για το βασικό μέτοχο κ.λπ.  Η δυσκολία του εγχειρήματος δείχνει πως καμία κρίση δεν μπορεί να είναι σταθερή και αξιόπιστη για γεγονότα που έγιναν πέρυσι.
Ο Σεπτέμβριος είναι πλέον ο ιδανικός μήνας για να γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά. Ερχόμαστε όλοι ξεκούραστοι απ’ το καλοκαίρι, ενώ τον Ιανουάριο – και μάλιστα λίγες μόνο μέρες μετά την κρεπάλη των Χριστουγεννων – είμαστε όλοι πτώματα.  Ο Σεπτέμβρος επιβάλλει προβληματισμό και προγραμματισμό (αφού καλοκαιριάτικα έχουμε ξεπαραδιαστεί ενώ αντίθετα ο Ιανουάριος φέρνει σκοτούρες – ο δέκατος τρίτος μισθός δεν φτάνει για τίποτα – και σε μερικές περιπτώσεις πανικό (μαζί με τον πρώτο λογαριασμό για το πετρέλαιο).
Ο Σεπτέμβριος αφήνει περιθώρια για σχέδια, ενώ ο Ιανουάριος είναι ο μήνας που συνήθως συνειδητοποιείς ότι δεν θα κανείς τίποτα απ’ όσα ήθελες και φέτος. Το Σεπτέμβριο οι πόλεις είναι πανέμορφες και οι άνθρωποι ξαναβρίσκονται, ξεκινούν τα νέα προγράμματα των καναλιών και αρχίζουν τα πρωταθλήματα και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις.  Ο Ιανουάριος είναι ο μήνας που οι φίλοι σ’ έχουν κουράσει, που διάφοροι σου λένε να κάνεις δίαιτα, που τα προγράμματα των καναλιών τα έχεις βαρεθεί, που το πρωτάθλημα είναι χάλια και που οι ομάδες μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν κουνήσει μαντίλι.
Δεν χρειάζεται η Πρωτοχρονιά του Γενάρη, τα Χριστούγεννα αρκούν για να βρεθούμε με τους δικούς μας, για να πάμε ταξίδια στο εξωτερικό ή την Αράχοβα (που στοιχίζει περίπου το ίδιο), να χαρτοπαίξουμε, να παρηγορηθούμε εμείς οι γκαντέμηδες ότι κερδίζουμε στην αγάπη, να κάνουμε δώρα, να έχουμε μια ωραία αφορμή για να βαλουμε τα καιά μας και να γίνουμε φέσι.
Η Πρωτοχρονιά, τη στιγμή που έρχεται, είναι, απλά, too much.

πηγή: Αντίφωνο, Άρθρο σε περιοδικό, 2005

9 Σχόλια

  1. Να πει κάποιος στον συμπαθή Αντώνη ότι οι καταθλίψεις των γιορτών έχουν σχέση κυρίως με την αυξημένη συγκέντρωση μελατονίνης στον εγκέφαλο, (η ορμόνη του ύπνου). Παράγεται σε μεγαλύτερες ποσότητες στο σκοτάδι ή όταν οι μέρες είναι μικρότερες και προκαλεί κυρίως υπνηλία ενώ συγχρόνως το μειωμένο ηλιακό φως κατά την διάρκεια του χειμώνα έχει επίπτωσεις στην έκκριση της σεροτονίνης, (ενός νευροδιαβιβαστή ο οποίος επηρεάζει την διάθεση), και η μειωμένη της απόκριση σχετίζεται με ένα αίσθημα κοπώσεως. Ο συνδυασμός αυτής της ενδογενούς τροποποίησης της ποσότητας στον εγκέφαλο, των νευροδιαβιβαστικών ουσιών, θεωρείται, κατά πάσα πιθανόνητα, υπεύθυνος γιά την εποχική κατάθλιψη, αφού και οι χορηγούμενες “δόσεις” φωτός, (φωτοθεραπεία), με τα θετικά ως επί των πλείστων αποτελέσματά τους, συνηγορούν, (επαγωγικά), ως προς αυτό.
    Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις στις οποίες αναφέρεται ο κ. Καρπετόπουλος αλλά είναι οι λιγότερες.

    Όσο γιά το ότι ο Σεμπτέμβριος είναι, ( πλέον! ), ο ιδανικός μήνας γιά να γιορτάζουμε την πρωτοχρονιά επειδή… ξεκινούν τα νέα προγράμματα των καναλιών και αρχίζουν τα πρωταθλήματα και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις… ε τότε… Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος!

  2. Νομίζω ότι στην αρχαία Ελλάδα η πρώτη του έτους ήταν η 1η Σεπτεμβρίου. Αυτό άλλαξε κάποια στιγμή δεν ξέρω ακριβώς πότε. ΄Ισως να μας φωτίσει κανένας ιστορικός.
    Πάντως κι εγώ συμφωνώ ότι η 1η Σεπτέμβη είναι καλή για αρχή του έτους.

  3. Είναι ένα άρθρο που – παρά την προέλευσή του από τήν πένα (ή το πληκτρολόγιο) ενός ιδιοφυούς σχολιαστή – δεν αμφισβητεί επ’ ουδενί τους όρους τής περιρρέουσας κουλτούρας. Η προσέγγισή του, οπότε, στη γιορτή των Χριστουγέννων προβαίνει ταυτόσημη με εκείνη του δημοσιογραφικού περιγύρου του…

    Η πραγματολογική επισήμανσή του, ωστόσο, αναδύεται χαρισματικά οξυδερκής: Ο ετήσιος κύκλος της κοινής βιοτής (στην καρδιά – σήμερα – μιας παγκοσμιοποιημένης αυτοαναφορικότητας των σημασιών) π α ρ α μ έ ν ε ι αρθρωμένος γύρω από σημεία αναφοράς που [b]συμπίπτουν[/b] με τα χριστιανικά μας ορόσημα!

    Η εκκλησιαστική χρονικότητα ως γνωστόν (ή, έστω, ως… άγνωστον) ορίζει ως ξεκίνημα τού ενιαύσιου κύκλου της ζωής την πρώτη, ακριβώς, του μηνός Σεπτεμβρίου.

  4. ” H εκκλησιαστική χρονικότητα ως γνωστόν (ή, έστω, ως… άγνωστον) ορίζει ως ξεκίνημα τού ενιαύσιου κύκλου της ζωής την πρώτη, ακριβώς, του μηνός Σεπτεμβρίου ”

    Από που προκύπτει κ.Καστρινάκη αυτό? (επειδή είμαι στα ως… άγνωστον). Να συνταιριαστεί με κάτι αντίστοιχο της αρχαίας Ελλάδας (που όπως είπα δεν ξέρω ιστορικά και πολλά, πάλι ως άγνωστον ) καί να προταθεί να ισχύσει.
    Α.

  5. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας αλλαγής συμβόλου – του συμβόλου «Πρωτοχρονιά» – είναι σίγουρο ότι θα προσέκρουε στη σκληρυμένη βούληση της [b]ιθύνουσας[/b], παρ’ ημίν, [b]τάξης[/b] (δηλ. της Διανόησης) για [i]διαγραφή[/i] κάθε [i]αναλογίας[/i] με την εκκλησιαστική θέσμιση της κοινής βιοτής.

    Μια τέτοια επιδίωξη θα απέβαινε, λοιπόν, ματαιόπονη.
    Ας κρατήσουμε εν τούτοις την παρατήρηση ότι, αναγνωρίζοντας ως πρωτοχρονιά την 1η Σεπτεμβρίου, η εκκλησιαστική συνείδηση τεκμηριώνει, με ένα ακόμα παράδειγμα, πως γνωρίζει τον κόσμο – [i]και[/i] κατά τις [i]φυσικές λειτουργίες[/i] του – ουσιωδέστερα από όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του.

  6. Ήταν μια οδυνηρή έκπληξη, για μένα και ανήμερα της επιστροφής μου στην πόλη, η φιλοξενία του Αντώνη Καρπετόπουλου στο “Αντίφωνο”, ενός δημοσιογράφου ο οποίος, στο χώρο που κινείται (του ποδοσφαίρου), όχι μόνο στήριξε όλα αυτά τα χρόνια – ακόμα και από το βήμα ενός δημόσιου μέσου (ΝΕΤ, “Αθλητική Κυριακή”) για κάποια χρόνια – την κυρίαρχη ιδεολογία που καθιέρωσε σαν “μαγκιά” την έως ωμότητας επιβολή, αλλά έφτασε και στο σημείο να παροτρύνει στη χρήση άνομων και βίαιων μέσων στο όνομα κάποιας νίκης.

    Για του λόγου μου το αληθές, ιδού τι έγραφε το 2008, ανήμερα το δεκαπενταύγουστο, στην αθλητική εφημερίδα Sportday και στην ιστοσελίδα της [http://www.sport-fm.gr/article/142482] μετά την ήττα του ΟΣΦΠ από την κυπριακή Ανόρθωση για το Champions League:

    [i]”Τι απομένει; Πριν γίνουν απολογισμοί και αρχίσουμε να γράφουμε διάφορα «ανάθεμα», τα οποία θα τα πάρουμε πίσω στην πρώτη νίκη σε ντέρμπι ή στην επόμενη κατάκτηση κάποιου τίτλου (αφού δυστυχώς μπλέκουμε τα αγωνιστικά με τα διοικητικά, δηλαδή τις αξίες του σπορ με το νταραβέρι και τα χρήματα), καλό είναι [b]να θυμίσουμε τι πρέπει να γίνει στη συνέχεια.[/b] Για να έχει, λοιπόν, τύχη ο Ολυμπιακός στη ρεβάνς και να προκριθεί χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να επιστρέψει στου Ρέντη ο Σάββας και να γυρίσει ο Κόκκαλης από τη Μύκονο. Ο πρώτος πρέπει να εξηγήσει στους παίκτες τη σημασία της αποστολής και [b]να πωρώσει την ομάδα ως εκεί που δεν παίρνει. [/b]Ο δεύτερος πρέπει να κάνει σε χρόνο ρεκόρ δύο τουλάχιστον μεταγραφές για να ζεσταθεί ο κόσμος που έχει παγώσει. Μετά πρέπει να γίνει [b]κινητοποίηση και συσπείρωση ώστε το Καραϊσκάκη να «καίει» στη ρεβάνς ακόμα κι αν χρειαστεί να πληρωθεί το πάθος με κανα-δυο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών.[/b] Και, τέλος, πρέπει να εξηγήσουν στον Βαλβέρδε ότι τα μαθήματα ποδοσφαίρου που κάνει φέτος το καλοκαίρι πρέπει να τα αφήσει κατά μέρος, αφού η ομάδα έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο να παίζει κι όποιος προσπάθησε να την αλλάξει έφαγε τα μούτρα του. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται παλιομοδίτικα, αλλά έτσι λειτουργεί ο Ολυμπιακός – μην το ξεχνάμε.”[/i]

    !!!

    Κοντολογίς, η μόνη “ιδιοφυία” του εν λόγω αθλητικογράφου είναι το ότι, [i]παρολαυτά, [/i]κατόρθωσε – με τη μέθοδο που φανερώνεται στην τελευταία φράση του εδώ (“μπορεί αυτά να ακούγονται παλιομοδίτικα αλλά έτσι …”) – να θεωρείται “αντικειμενικός”, απροκατάληπτος και νουνεχής γνώστης του αντικειμένου του.

    🙁

  7. Αγαπητέ Γιάννη είσαι, θαρρώ, αρκετά αυστηρός με το Αντίφωνο. Χωρίς να έχω μιλήσει με τον διαχειριστή θεωρώ ότι έβαλε το κειμενάκι αυτό, που προτείνει για Πρωτοχρονιά την 1η Σεπτέμβρη, ακριβώς επειδή είναι του Καρπετόπουλου. Φαντάζομαι ότι σκέφτηκε κάπως έτσι: “σκέψου, ακόμα κι ο Καρπετόπουλος προτείνει την 1η Σεπτεμβρίου για Πρωτοχρονιά”.
    Καλωσόρισες!

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ