Ως αποτέλεσμα της πτώσης του Αδάμ, ο χρόνος έγινε ο τόπος της εξορίας του κι ο θάνατος στην εξορία, η έσχατη τιμωρία του. Κι έπρεπε να έρθει στον τόπο της εξορίας του ανθρώπου ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, ώστε ο χρόνος να μπορεί να λειτουργήσει εφεξής ως προθάλαμος για τον «ενιαυτό του Κυρίου» κι ο θάνατος ως η κατεξοχήν πύλη της Αιώνιας Ζωής.
Από την ημέρα της Πεντηκοστής η Εκκλησία συνιστά την κατεξοχήν πραγματικότητα του ανθρώπου. Στην Εκκλησία αναπτύσσονται, συντηρούνται και αυξάνονται αενάως οι Αγιοπνευματικοί δεσμοί του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό, με τους συνανθρώπους του και με την Δημιουργία στο σύνολό της ώστε ο καθένας μας και όλοι μαζί να γινόμαστε μάρτυρες ήδη από αυτή τη ζωή του «ενιαυτού του Κυρίου» και να προγευόμαστε παραδείσιας χαράς που δεν θα έχει τέλος.
Ο πιστός μπαίνει στην Εκκλησία μέσω του Αγίου Βαπτίσματος, λαμβάνει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος μέσω του Χρίσματος, ενώνεται με τον Τριαδικό Θεό, με τους πάντες και τα πάντα μέσω της Θείας Ευχαριστίας, γίνεται μέλος της κατά Θεόν συζυγίας με το Μυστήριο του Γάμου, αποκαθίσταται στη σχέση του με τον Θεό κάθε φορά που μετανοεί και εξομολογείται, θεραπεύεται μέσω του Μυστηρίου του Αγίου Ευχελαίου και αναλαμβάνει ιερατική διακονία μέσω της Χειροτονίας του αν αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου.
Ως μέλη της Εκκλησίας ζούμε στον κόσμο χωρίς να ανήκουμε σε αυτόν τον κόσμο, γιορτάζουμε κάθε στιγμή ως μια ακόμα ευκαιρία αποκάλυψης της Αιώνιας Ζωής, λαμβάνουμε γνώση του αυθεντικού εαυτού μας που θέλει να ενωθεί κάθε στιγμή και πιο πολύ με τον Χριστό και τους ανθρώπους όπως ο Χριστός τους αγαπά, θέλουμε να πεθάνει ώς το τέλος ό,τι μάς χωρίζει από τον Θεό και μεταξύ μας, δεν υπάρχει πλέον για μας διαφορά μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων αφού όλοι είμαστε ζώντες εν Κυρίω, δεν θέλουμε να λείψει ούτε ένας από την ουράνια χαρά της Βασιλείας και θα δίναμε ακόμα και τη ζωή μας ώστε να μην χαθεί κανένας.
Από τόπος εξορίας, με τον Χριστό ο χρόνος γίνεται το κατεξοχήν μέσω που διαθέτουμε για την ένωσή μας με τον Θεό και τους ανθρώπους. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι μια στιγμή κερδισμένη αν την στιγμή αυτή δοξάσαμε τον Κύριο και Τον προσκυνήσαμε στα έργα Του όπως ο Ίδιος προαιωνίως τα θέλησε. Την στιγμή που δοξάζουμε τον Κύριο και Τον προσκυνούμε εξ όλης καρδίας στα έργα Του προγευόμαστε της αιώνιας χαράς και της ανεκλάλητης αγάπης των Αγγέλων και των Αγίων.
Κάθε πρώτη Σεπτεμβρίου, με την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους, η Αγία μας Εκκλησία μάς καλεί να γιορτάσουμε το γεγονός ότι χάρις στον Χριστό ο χρόνος έγινε τόπος αποκάλυψης του Τριαδικού Θεού και αρχή της Αιώνιας Ζωής μαζί Του.
