Η διήγηση των Θαυμάτων του Ιησού από τους Ιερούς Ευαγγελιστές έχει σκοπό να μάς μάθει πώς να προσεγγίζουμε τον Ιησού Χριστό για να λάβουμε από Αυτόν ό,τι κατεξοχήν έχουμε ανάγκη.
Όλοι όσοι αιτήθηκαν θεραπεία από τον Κύριο για τους ίδιους ή για δικούς τους είχαν φτάσει σε απόλυτο σημείο απελπισίας. Είχαν εξαντλήσει όλα τα μέσα και κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να τους βοηθήσει. Όμως πάνω στην απόλυτη αδυναμία τους -μια μορφή κένωσης που θυμίζει κάτι από την κένωση του Θεανθρώπου Ιησού- δεν αφέθηκαν να τους καταπιεί το σκοτάδι της απελπισίας τους, αλλά ενεργοποίησαν ό,τι τους είχε απομείνει, δηλαδή την ελευθερία τους να στραφούν με όλη τη δύναμη της ρημαγμένης τους ψυχής προς τον Θεό-Χριστό.
Τότε όλως ξαφνικά το άδειο κάτοπτρο της ψυχής τους από κάθε εγκόσμια ελπίδα πλημμύρισε από ολοκληρωτική ελπίδα προς Εκείνον, τον Σωτήρα, έτσι που οι θεουργικές δυνάμεις του Κυρίου - η αγάπη Του - να μπορούν να κάνουν ανεμπόδιστα το Θαύμα.
Οι θαυματουργικές επεμβάσεις του Σωτήρα έχουν συνήθως ως αποτέλεσμα την έκσταση αυτών που αποδέχονται το Θαύμα. Το Θαύμα επιτρέπει στους αποδέκτες τους να δουν σαν από χαραμάδα την θεϊκή φύση του Κυρίου που το ενήργησε κι αυτό αποσταθεροποιεί εντελώς αυτόν ή αυτούς που το ζήτησαν, γιατί ενώ αυτοί ζήτησαν κάποιο θαύμα θεραπείας, βλέπουν εν εκστάσει να τους αποκαλύπτεται το Θαύμα του Ζώντος Θεού.
Οι αποδέκτες του Θαύματος έχουν τώρα μια δεύτερη ευκαιρία να κινητοποιήσουν την ελευθερία τους. Μπορούν είτε να πάρουν το θαύμα της σωματικής τους ίασης και να φύγουν ή να επιστρέψουν από ανάγκη να ευχαριστήσουνε τον Κύριο. Οι θαυματουργικές ιάσεις που ενεργεί ο Κύριος μένουν, δηλαδή, ανολοκλήρωτες μέχρις ότου ο θεραπευθείς επιστρέψει να ευχαριστήσει τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος ενεργεί τα Θαύματα Του όχι μόνο από λύπηση για κάποια σωματική αδυναμία ή αναπηρία μας, αλλά κυρίως από λύπηση για την απόσταση που μάς χωρίζει από τον Ίδιο. Σκοπός των θαυματουργικών επεμβάσεων του Σωτήρα είναι, έτσι, η αποκατάσταση της σχέσης μας μαζί Του. Η αποκατάσταση αυτής της σχέσης προϋποθέτει την ευχαριστία μας.
Μπαίνοντας σε σχέση ευχαριστίας με τον Κύριο, η Ζωή Του γίνεται ζωή μας, οι υπαρξιακές μας διαστάσεις διευρύνονται τότε όλο και περισσότερο ώστε από μια ορισμένη στιγμή και μετά να μην έχει τόσο σημασία αν κανείς είναι ή όχι σωματικά υγιής αλλά αν είναι ή όχι με τον Κύριο. Οριστικά θεραπευμένος είναι, έτσι, αυτός που αποκατέστησε μέσω της ευχαριστίας, την οντολογική του σχέση με τον Κύριο ώστε να μπορεί να ζει πλέον με Ειρήνη. Γι’ αυτό αν το Θαύμα του Μέλλοντος Αιώνος είναι η Δοξολογία, το Θαύμα του Παρόντος Αιώνος είναι η Ευχαριστία.
