Σήμερα πολλούς ανθρώπους δεν τους ικανοποιεί πια ένας χριστιανισμός, που έχει καταντήσει φλύαρη ιδεολογία και ηθικολογία΄ για τους ανθρώπους αυτούς το θρησκευτικό βάθος της ζωής ανοίγεται πια μονάχα μέσα στην ομορφιά: Ενα τραγούδι που κάποιος έφηβος αρχίζει να τραγουδάει στο χορευτικό ρυθμό των σφυγμών του αίματός του με τη συνοδεία της κιθάρας του. Τα χειμερινά σπορ, ο μεταμορφωμένος από το χιόνι κόσμος, όταν το φως φαίνεται να διαχύνεται γλυκά στη σάρκα της γης. Κάποιο πρόσωπο σε μεγέθυνση, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, παθητική ύπαρξη ταυτόχρονα ανοιχτή και κλειστή... Μέσα στη στιγμή της ομορφιάς, η καθημερινότητα κόβεται, σπάζει η θέληση για κυριαρχία και ασφάλεια που δίνουν οι τεχνολογίες, οι επιστήμες η λογική. Στην ομορφιά το κάθε τί είναι δοσμένο και το κάθε τί απέραντο, δεν παίρνω πια, αλλά συνεπαίρνομαι΄ η οθόνη της διάνοιας ξεσχίζεται, όλη η ύπαρξη δονείται μέσα στη χάρη της γιορτής, και εκεί καθρεφτίζεται σαν παραδοσιακή αθωότητα.Ωστόσο, η απελπισία μας το ξέρει καλά, η ομορφιά δεν προσφέρει καμιά λύτρωση. Χωρίς τη χάρη του Θεού, παραδομένη στον εαυτό της, η Ομορφη Δέσποινα, η μάνα του «Βασιλείου των Μητέρων», αποκαλύπτεται Μελουσίνα ή πόρνη. Και αυτή η βιβλική εικόνα της πόρνης ξαναγυρίζει αδιάκοπα για να υποδείξει τη σκοτεινή μαγεία του κόσμου της πτώσεως, μέσα στην Παράδοση της ορθόδοξης ανατολής, από τον άγιο Ισαάκ το Σύρο ώς τον Γκόγκολ. Στον παροξυσμό της ζωής, η ομορφιά-οργασμός στην οποία τείνει ο πολιτισμός μας, έχει συνδεθή με το θάνατο. Εχει διαχωριστεί από το αγαθό΄ κι αν το αγαθό, απομονωμένο από την ομορφιά, οδηγεί στην ευτέλεια, η ομορφιά, απομονωμένη από το αγαθό οδηγεί στην τρέλα. Ο Χέντερλιν, ο Νίτσε, ο Βαν Γκογκ,ο Αντωνέν Αρτώ, κατάντησαν τρελοί, επειδή βυθίστηκαν μέσα σε μια φωτιά, που δεν ήξεραν το όνομά της. Σε ορισμένο βάθος, έστω κι αν αυτό δεν αρέσει στον Καρλ Ράανερ, δεν υπάρχουν πια «ακούσιοι χριστιανοί», υπάρχει το δίλημμα της αγιότητας ή της τρέλας.
.
πηγή: Αντίφωνο, Από το βιβλίο «περί ύλης και τέχνης», εδόσεις ¨Αθήνα¨, 1971. Μετάφραση: Ελ. Μάινας - Δ. Γ. Κουρτέσης
Ένα πειστήριο, αυτό το απόσπασμα, ότι για τα [i]μέγιστα[/i] και τα [i]κρύφια[/i] της ζωής η μόνη πρόσβαση που έχουμε, στο πεδίο του λόγου, είναι η θεολογία.
Όντως σήμερα δεν μπορεί παρά να μας στεναχωρεί όλη αυτή η ασήμαντη πιετιστική ηθικολογία η οποία βιώνεται σε όλους τις επιμέρους πρακτικές του εκκλησιαστικού βίου. ”Η στροφή προς το κάλλος όμως μένει ανεκπλήρωτη χωρίς την χάρη του Θεού” σύμφωνα με τον Ολιβιέ Κλεμάν, πολύ απλά επειδή έξω από την Εκκλησία δεν δύναται να υπάρξει άλλη οδός σωτηρίας υπό την έννοια ότι ο άνθρωπος από μόνος του δεν έχει τις δυνάμεις να φτάσει στην οδό της θεώσεως ή της σωτηρίας. Όλες οι πρακτικές βιώσεις και εμπειρικές προτάσεις του ευαγγελικού λόγου τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση, τον θεραπευτικό και ευχαριστιακό εναγγαλισμό του πεπτοκώτα ανθρώπου και του σύμπαντος κόσμου. Εκεί είναι που ο κάθε πιστός επιστρέφει στον διαχειριστή της χάριτος του Θεού. Πολύ συχνά βιώνουμε την θλίψη κατά την τέλεση της λειτουργίας όταν βλέπουμε τον κόσμο – και προσωπικά πολλές φορές συλλαμβάνω τον ίδιο μου τον εαυτό – να θρησκεύει κατακόρυφα αντί να μυσταγωγείται σταυρικά όπως ο Σαρκωμένος Λόγος. Πολλές φορές είσαι υποχρεωμένος να ανεχτείς όλη αυτή την ευσεβιστική πνευματικότητα των φορέων της χάριτος και του κοινωνικού σου περίγυρου (αν υπάρχει ) που θα σε βλέπει περίεργα αν χαλάς την πιάτσα μιας θρησκειοποιημένης εκδοχής του Εκκλησιαστικού Σώματος χωρίς αγάπη για το κάλλος που δεν είναι κάτι άλλο από τον ίδιο τον Θεό. Και δυστυχώς τείνω να πεισθώ ότι ο χριστιανισμός μας σήμερα δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το “ακατάληπτον” κάλλος , δεν κομίζει πλέον το αληθινό φως του κόσμου.