Η επιστροφή του Δονάλδου ως Προέδρου των ΗΠΑ είναι πλέον γεγονός. Έγινε αυτό που φοβόταν έως παροξυσμού η νέο-φιλελεύθερη, κεντρο-αριστερή παγκόσμια ιδεολογία. Πολλές εφημερίδες, στην Ελλάδα και το Εξωτερικό, γέμισαν με ειδικά αφιερώματα, τα οποία ουσιαστικά περιστράφηκαν γύρω από γνωστές και τετριμμένες απόψεις, όπως ότι ο Δονάλδος είναι φίλος του Μπίμπι (Νετανυάχου), ότι συνομιλεί με τον Βλαδίμηρο και με τον Βίκτωρα. Κατά συνέπεια, θα αλλάξουν όλα στην εξωτερική πολιτική της (πάλαι ποτέ) Υπερδύναμης. Οι δασμοί που μάλλον θα επιβάλλει στην εισαγωγή κινεζικών και ευρωπαϊκών προϊόντων, θα μειώσουν ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των φτωχών Αμερικανών, ενώ το διώξιμο των (παράτυπων) μεταναστών διεγείρει τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της φιλελεύθερης, κοσμοπολίτικης ελίτ, της δυτικής και της ανατολικής ακτής. Και μόνο οι ελεεινές αντιδράσεις αυτής της Διεθνούς είναι ικανές να κάνουν, ακόμα και τους επιφυλακτικούς, να χαρούν για την επιστροφή του Δονάλδου.
Υπάρχουν όμως αρκετά «αλλά». Το πρώτο και βασικότερο είναι ότι η ιδεολογική-πολιτισμική αντιπαράταξη του νέου Προέδρου με τους αντιπάλους του, είναι «περί όνου σκιάς». Μπορεί να εμφανίζονται περισσότερο σώφρονες σε θέματα της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας και του γουοκισμού, όμως συμμετέχουν και αυτοί στην πλουραλιστική, καταναλωτική δημοκρατία της χώρας τους και της εποχής τους. Είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτών των (υποτίθεται) ακροδεξιών, και εν τέλει συγκρατημένων παρατάξεων μίας κάποιας λογικής, δηλαδή πως η αντίδραση τους στην υπερβολή και την αυθάδεια του ψευτο-αριστερού γουοκισμού θα μπορέσει να αρθρώσει ένα άλλο, εναλλακτικό πρόταγμα; Είναι προφανές ότι η βάση των παραδοσιακών αξιών ισχύει μόνο στην ονομαστική της αξία. Ζουν και αυτοί στην εποχή τους, βλέπουν πορνό ταινίες, πηγαίνουν σε αγώνες κατς, θέλουν να οπλοφορούν και αναπαράγουν όλο το λαϊκιστικό λούμπεν προϊόν που τους αφήνουν τα κέντρα εξουσίας των μορφωμένων, κοσμοπολίτικων ελίτ. Δεν υπάρχει συνεκτική ιδεολογία και αντίληψη των πραγμάτων, οπότε απλά απολαμβάνουν το σύντομο ενδιάμεσο διάστημα της δικής τους νίκης.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της γεωπολιτικής, οι Τραμπικοί μάλλον είναι περισσότερο ρεαλιστές. Μένει να δούμε εάν αυτός ο γεωπολιτικός ρεαλισμός θα παραμείνει ειρηνικός όταν οι άλλοι πόλοι ισχύος στον κόσμο τον αμφισβητήσουν έμπρακτα. Μήπως έχουμε να κάνουμε με μία εκ των πραγμάτων, δηλαδή αναγκαστική, αναδίπλωση και εσωστρέφεια, ως συνέπεια της άκριτης και άκαιρης υπερ-επέκτασης; Τις μεταναστευτικές ορδές δεν μπορεί να τις σταματήσει εύκολα κανείς, όταν ο ίδιος συμμετέχει ενεργά και ποικιλότροπα σε αλισβερίσια συναλλαγών (παντός είδους). Τρανή απόδειξη η Κεντρική και Νότια Αμερική.
Η απάντηση σε όλα αυτά μπορεί να είναι ιστορικά κυνική: και πότε στην ανθρώπινη ιστορία υπήρξε πραγματική αντιπαράθεση ιδεολογιών, έξω από τα κοινωνικά, οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφραζόμενα; Ίσως ποτέ. Αλλά αυτό πρέπει να μας διδάσκει για μία ιστορική επιφύλαξη. Δεν θα πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της κοσμοπολίτικης ελίτ που θέλει να καθορίζει από μόνη της το πεδίο της σύγκρουσης.
Το άρθρο διέπεται από έναν κυνικό πολιτικό ρεαλισμό, δυστυχώς διόλου αβάσιμο ιστορικά.
Ωστόσο, σε επίπεδο λαϊκής βούλησης μπορούμε να παρατηρήσουμε κάποιες σαφείς τάσεις εναντίωσης σε ένα συγκεκριμένο σύστημα το οποίο διαρκώς και απομακρυνόταν από διαχρονικές ηθικές σταθερές. Για να το πούμε καθαρά, μάλλον έστηνε την όλη πολιτική του προγραμματικά ενάντια στις αρχές αυτές.
Μεγάλο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας στήθηκε (για δεύτερη φορά την τελευταία δεκαετία) και στην πολιτισμική αντιπαράθεση επί των αρχών αυτών γεγονός που δεν πρέπει να αγνοείται εάν θέλουμε να είμαστε φιλόσοφοι-ερμηνευτές της εποχής και όχι μόνον στεγνοί ιστορικοί της.
Ανεξάρτητα από το τί θα συμβεί λοιπόν στο τέλος, νομίζω πως αυτή η βούληση μεγάλου μέρους των λαών είναι που μετράει και όχι εάν θα βρει ποτέ την ακέραια πολιτική της εκπροσώπηση-που μάλλον ποτέ δεν θα την βρει.
Ας είμαστε προσγειωμένοι. Κανένας άνθρωπος δεν αντιπροσωπεύει το απόλυτο καλό ή το απόλυτο κακό. Στου καθενός τη διαδρομή μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει καλές και κακές στιγμές, περισσότερες ή λιγότερες από το κάθε είδος. Ο καθένας μπορεί να έχει κάποιες σωστές και κάποιες τελείως λανθασμένες απόψεις και αντιλήψεις. Το μίγμα (ή, αν θέλετε, το αλγεβρικό άθροισμα) θετικών και αρνητικών στοιχείων μπορεί να φαντάζει πιο σκούρο ή πιο φωτεινό, ανάλογα και με την οπτική γωνία του παρατηρητή. Το προηγούμενο πέρασμα του συγκεκριμένου ανθρώπου από την δημόσια ζωή και το ‘πλανητικό’ αξίωμα μας έχει δώσει επαρκείς ενδείξεις για τον τρόπο σκέψης και δράσης του και δεν μας κάνει αισιόδοξους για τον ‘δεύτερο γύρο’. Αυτή η εμπειρία θα πρέπει να κάνει την γηραιά ευρωπαϊκή ήπειρο να ωριμάσει λιγάκι και να αρχίσει να στέκεται σε δικά της πόδια, κάτι που το αμέλησε εδώ και δεκαετίες. Σε εθνικό επίπεδο, επειδή έχουμε περί πολλού τις στρατηγικές μας σχέσεις με τις ΗΠΑ και τον εκάστοτε ηγέτη τους, ας θυμόμαστε την ρήση του Δαβίδ: «ἀγαθὸν πεποιθέναι ἐπὶ Κύριον ἢ πεποιθέναι ἐπ᾿ ἄνθρωπον· ἀγαθὸν ἐλπίζειν ἐπὶ Κύριον ἢ ἐλπίζειν ἐπ᾿ ἄρχουσι» [Ψ. 117:8-9].