Δεν φοβάμαι τις μηχανές

Δεν φοβάμαι τις μηχανές γιατί ακόμα κι όταν θα είναι σε θέση να μιμηθούνε τέλεια τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος εκφράζει τις ανάγκες του, αυτές ποτέ δεν θα έχουνε τέτοιες ανάγκες.

Ο άνθρωπος καθορίζεται κυρίως από τις ανάγκες του και λιγότερο από το τι ακριβώς πράττει προκειμένου να τις ικανοποιήσει, αν δεν τις αφήνει ολωσδιόλου ανικανοποίητες. Είμαι, για παράδειγμα, άνθρωπος γιατί έχω την ανάγκη να σκέφτομαι (ακόμα κι αν χρησιμοποιώ τις διανοητικές μου ικανότητες για την αυτοκαταστροφή μου), γιατί έχω την ανάγκη να αγαπώ (ακόμα κι αν αποτυγχάνω να αγαπήσω), γιατί έχω την ανάγκη να δημιουργώ (ακόμα κι όταν με καταβάλλει η ακηδία)  ή γιατί έχω την ανάγκη να προσεύχομαι (έστω κι αν ακόμα αγνοώ την σπουδαιότητα μιας πνευματικής ανάγκης όπως η προσευχή).

Είμαι άνθρωπος γιατί διαφορετικά κι από την πιο προχωρημένη μηχανή φτιάχτηκα για να είμαι σε οριζόντιο επίπεδο σε έμφυλη σχέση με έναν άλλο άνθρωπο (ανδρογυνική ανάγκη) και σε κάθετο επίπεδο σε Αγιοπνευματική σχέση με τον δημιουργό Θεό μου (ανάγκη για θεοείδεια). Μάλιστα η ανάγκη του ανθρώπου για σχέση κρατά από το γεγονός ότι πρώτος ο ίδιος ο Θεός θέλησε τον άνθρωπο ως προνομιακό συνομιλητή του καταρχήν με το να τον δημιουργήσει «κατ’ εικόνα» Του και ύστερα με το να τον αναδημιουργήσει δια του Χριστού Του.

Οι μηχανές είναι μια ακόμα πρόκληση για τον άνθρωπο, με την έννοια ότι τον θέτουν για μια ακόμα φορά ενώπιον του διλήμματος που αντιμετωπίζει από κατασκευής του: Θα είναι αρκετά σοφός ώστε να γίνει θεός με τον τρόπο του Θεού ή θα αποδειχθεί ακόμα μια φορά ανόητος προσπαθώντας να γίνει θεός με τον τρόπο των δαιμόνων; Δεν φοβάμαι τις μηχανές, φοβάμαι όμως τον άνθρωπο που αποσυνδέεται από τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Το κρίσιμο θέμα του μέλλοντος που έχει ήδη ανατείλει για τον άνθρωπο είναι αν θα είναι σε θέση να διακρίνει μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Καθώς στο άμεσο μέλλον θα είναι δύσκολο κανείς να διακρίνει από τις εξωτερικές του εκδηλώσεις ποιος είναι άνθρωπος και ποια είναι μηχανή, θα πρέπει να είναι άγιος κανείς για να μπορεί να επιβιώσει. Στα χρόνια που έρχονται η αγιότητα θα είναι αναγκαία προϋπόθεση όχι μόνο για τη σωτηρία μας αλλά και για αυτήν ακόμα την βιολογική μας επιβίωση.

Έχουμε την τάση να πιστεύουμε υιοθετώντας στερεότυπα της Παλαιάς Διαθήκης ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει από ενέργειες του Θεού. Κι αν ο κόσμος μας δεν τελειώσει γιατί θα το θελήσει ο Θεός, αλλά γιατί θα το θελήσει ο ίδιος ο άνθρωπος; Ο Θεός που σεβάστηκε την ελευθερία του ανθρώπου κατά την Πτώση του, γιατί δεν θα σεβαστεί και πάλι την ελευθερία του ανθρώπου αν για δεύτερη φορά αυτός θελήσει να αυτοκαταστραφεί;

Δεν φοβάμαι τις μηχανές όσο ο άνθρωπος τις κατασκευάζει με σύνεση και τις χρησιμοποιεί εξίσου συνετά. Δεν φοβάμαι τις μηχανές περισσότερο απ’ όσο φοβάμαι την πυρηνική ενέργεια. Δεν φοβάμαι τις μηχανές όσο ακόμα θα μπορούμε να τις «κλείνουμε» όπως κάνουμε σήμερα με την τηλεόραση ή το Wi-Fi. Δεν φοβάμαι τις μηχανές γιατί ποτέ δεν θα γίνουνε άνθρωποι, φοβάμαι όμως τους ανθρώπους που τις κατασκευάζουν.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Κλουβί", 1986]) είναι έργο του, αμερικανού, Ross Breckner.