«Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι οι καλλιτέχνες “εκφράζονται”. Εγώ δεν είχα ποτέ την αυτοπεποίθηση να πω ότι έχω κάτι να εκφράσω. Έψαχνα πάντα να βρω τι είναι το κοινό – τι είναι αυτό μέσα στο οποίο πρέπει να κοινωνήσουμε. Να συγ-χωρέσουμε και να συγχωρεθούμε. Σε τι ομονοούμε ως κοινότητα; – αυτό είναι το βασικό μου ερώτημα ακόμη…
Ό,τι τόσα χρόνια ζωγράφιζα, προσπαθούσε να είναι αυτό που μας ενώνει. Το κοινό που έχουμε. Νομίζω ότι τούτος είναι κι ο βασικός λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί άνθρωποι ήρθανε και περιμένανε, εκεί στις ουρές, για τις ξεναγήσεις.»
Ο ζωγράφος Χρήστος Μποκόρος μιλάει στη Λένα Αρώνη (μέσα στα πλαίσια της εκπομπής “Art-Week” της ΕΡΤ) για τις πρόσφατες εκθέσεις του στο νέο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη.
[i]Σε τι μας χρειάζεται μια εικόνα ακίνητη (μια ζωγραφιά) τη στιγμή που σε όλες τις οθόνες, γύρω μας, οι εικόνες εναλλάσσονται καταιγιστικά;[/i]
Να μια ερώτηση που μόνο ένας αληθινός δημιουργός θα τολμούσε να έχει προσκομίσει ενώπιον… της ασταθείας μας.
[b]Η απάντηση (αν υπάρχει) πριν αρθρωθεί σε [i]λέξεις[/i] οφείλει να έχει αποτελέσει [i]βίωμα[/i] – και σ’ αυτό ακριβώς το βίωμα (το οποίο αποδεικνύει ότι, αληθινά, υπάρχει απάντηση) είναι που μας άγει ως κοινωνούς η προκείμενη έκθεση.[/b]
Η πρωτόφαντη λοιπόν προσέλευση (εκείνη που ώθησε το Μουσείο Μπενάκη να ανανεώσει/διπλασιάσει τη διάρκεια του δρώμενου) επιμαρτυρεί απλώς πως θάλλει ακόμα ένα «κοινό», κάθε ένα από του οποίου τα μέλη, εννοεί επαρκώς τι ακριβώς «κοινό» έχει και με κάθε ένα άλλο.
Ακόμα βαθύτερα: Σε ποια ακριβώς ανοιχτοσύνη σημασιών ελλοχεύει η συνάντηση με τον πυκνότερα προσωπικό εαυτό του.