Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μάς δημιουργήσει βαθύτερα αισθήματα αγάπης από τον Θεάνθρωπο Ιησού, γιατί κανείς άνθρωπος δεν έχει την θεία ταπείνωση του Θεανθρώπου Ιησού.
Καθένας μας εγείρει συναισθήματα αγάπης στους άλλους ανάλογα με τον βαθμό της ταπείνωσής του. Ο ταπεινός μάς μαγνητίζει και τον αγαπάμε, ενώ ο υπερήφανος μάς απωθεί γιατί τον φοβόμαστε.
Ο ταπεινός αφήνεται να τον κατακτήσουμε, σε αντίθεση με τον υπερήφανο που δεν ησυχάζει αν δεν μας κατακτήσει. Στον ταπεινό αγαπάμε, έτσι, την δοτικότητά του, ενώ αντίθετα στον υπερήφανο φοβόμαστε την πρόθεση επιβολής του.
Όταν αγαπάμε τον ταπεινό, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, σιγά-σιγά αρχίζουμε να του μοιάζουμε, ενώ για να προστατευθούμε από την πρόθεση επιβολής των υπερήφανων, συνήθως τους αντιστεκόμαστε πάρα πολύ με κίνδυνο να γίνουμε πολύ χειρότεροι τους.
Ο ταπεινός μάς κερδίζει γιατί δεν χρειάζεται να του αντισταθούμε καθόλου, ενώ αντίθετα η αντίστασή μας στις προθέσεις επιβολής των υπερήφανων συνήθως εκλαμβάνεται από εμάς ως όρος για την επιβίωσή μας.
Η ταπείνωση επιτρέπει, συνεπώς, μια κοινωνία ανιδιοτελούς αγάπης όπου καθένας ζει με το να επιτρέπει σε όλους και όλα να χωρέσουνε μέσα του, αντιθέτως η υπερηφάνεια δημιουργεί συνθήκες συγκρούσεων μέχρι τελικής κατισχύσεως ενός που επιθυμεί να ζει εις βάρος όλων των άλλων.
Απέναντι στην άφατη ταπείνωση του Θεού που έγινε ταπεινός άνθρωπος για να σώσει όλους τους ανθρώπους, ο νους του ανθρώπου ιλλιγιά και η καρδιά του τρελλαίνεται από αγάπη. Η ταπεινή αγάπη του Χριστού μοιάζει μάλιστα να περιμένει υπομονετικά φυλακισμένη στα έγκατα του άδη καθενός μας ώσπου να της ανοίξουμε για να μάς σώσει.
Η μετάνοιά μας ανοίγει το μπουντρούμι της καρδιάς μας για να ελευθερωθεί η ταπεινή αγάπη του Χριστού που παρέμενε μακρόθυμα φυλακισμένη μέσα μας. Μόνο στη μετάνοια ο άνθρωπος αληθεύει, γιατί μετάνοια είναι η αναγνώριση της αβύσσου που μάς χωρίζει από την ταπεινή θεία αγάπη του φιλάνθρωπου Θεού. Η μετάνοιά μας προκαλεί έκρηξη θείας αγάπης, η αγάπη παρακινεί σε ακόμα βαθύτερη μετάνοια, μετάνοια που φέρνει κι άλλη αγάπη κι αγάπη που υποστηρίζει κι άλλη μετάνοια, κι αυτό δίχως τέλος, όσο να γίνει κανείς όλος αγάπη.
Όταν η ταπεινή αγάπη του Χριστού πυρπολήσει τον άνθρωπο, αυτός πλέον επιθυμεί την εξόντωση κάθε τι περήφανου μέσα του συμπεριλαμβανομένης και της αντίστασής του στην επιθυμία επιβολής των υπερήφανων. Η άνοιξη της θείας ταπείνωσης μέσα μας δημιουργεί, έτσι, επιθυμία κατάποσής μας από τα θηρία, μόνη λύση για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της αυξανόμενης κακίας.
Όποιος αγαπήσει τον Χριστό, δεν φοβάται ακόμα και να πεθάνει γιατί, χάρις στον Χριστό, ο θάνατος κάθε ανθρώπου μπορεί να είναι ακόμα μια νίκη πάνω στον Θάνατο.
Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου, 5.2.2023.
Εξαιρετικό, απλό και γεμάτο νόημα
«Όταν η ταπεινή αγάπη του Χριστού πυρπολήσει τον άνθρωπο, αυτός πλέον επιθυμεί την εξόντωση κάθε τι περήφανου μέσα του
συμπεριλαμβανομένης και της αντίστασής του στην επιθυμία επιβολής των υπερήφανων.»
Κι αμέσως μετά:
«Η άνοιξη της θείας ταπείνωσης μέσα μας δημιουργεί, έτσι, επιθυμία κατάποσής μας από τα θηρία, μόνη λύση για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της αυξανόμενης κακίας.»
Δύο φράσεις – μέσα στην ίδια παράγραφο – που τέμνουν του κόσμου το πρόβλημα («το» πρόβλημα)
και συνάμα φωτίζουν – όσο καμμιά άλλη ανάλυση – όλα μαζί τα σκοτεινά ενδεχόμενα τής ιστορίας.
ποιος ειναι ο πραγματικα ταπεινος και ποιος ο δηθεν; απο φοβο, αναγκη, υποκρισια; τι ειναι η ταπεινωση τελικα και πώς ξεχωριζει απ τη δουλικοτητα; εγω δε νιωθω την αγαπη του Χριστου (αυτο ειναι ενα προβλημα σοβαρο δικο μου, πώς να αγαπησω καποιον που δεν ξερω;). αν προσπαθησω να ειμαι ταπεινος στο τελος θα με “καβαλησουν” και θα εκραγω. μιλω εκ πειρας.
Εσύ δεν τον ξέρεις, Γεράσιμε, αλλά Αυτός σε ξέρει. Παρακάλεσε Τον να σου αποκαλύψει την ταπείνωση Του και μέχρι τότε δοκίμασε να υποχωρείς τόσο μόνο ώστε να μην εκρήγνυσαι.
Ευχαριστω για την απαντηση πατερ Γεωργιε. Μακαρι οταν το κρινει ο Κυριος να μου δινει την ταπεινωση που χρειαζεται.