Χριστιανισμὸς καὶ Πολιτικὴ στὸν κόσμο τοῦ αὔριο : Ποιμαντικὴ προσέγγιση

1
701

Χριστιανισμς πορεύτηκε μέσα στν στορία ρχικμτν κρυφὴ ἀλλσαρκωμένη λπίδα τι, πιτέλους, στζωτν νθρώπων τφς μπορενὰ ἐπιβάλλεται στσκότος1 καὶ ὕστερα μτν ρατκαὶ ἐνεργὸ ἐπιβεβαίωση καινοποίησης τς ζως τοκόσμου.

Ἡ Ἐκκλησία φερε μι νέα πρόταση ζως στηριγμένης στν ψηλαφητβεβαιότητα, τι δν εναι πιὰ ὁ θάνατος πο καθορίζει τοσιώδη το βίου. Καί, συνάμα, οΧριστιανοί, στσυνείδηση τν νθρώπων συνδέθηκαν ξ ρχς μτν νιδιοτελὴ ἀγάπη κατφιλανθρωπία.

Τκήρυγμα τοΕαγγελίου προσκόμισε στν Οκουμένη μι νέα παρξιακκακοινωνικπρόταση ζως, πο δν ξαντλεται σὲ ἰδεολογικς ντιρεκτίβες λλθεμελιώνεται σὲ ἕνα πρόσωπο: «γώ εμι ἡ ὁδς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζω» (ωάν. 14, 6) δηλώνει Χριστός, μτν πλότητα κατν πληρότητα πο χαρακτηρίζει τὸ ἀπολύτως οσιδες κατὸ ἐντελς διαμφισβήτητο.

κτοτε, οἱ ἄνθρωποι βρκαν να νέο τρόπο νπορεύονται μέσα στν στορία. Κι λαβε σάρκα καὶ ὀστ τλογικς προσδόκητο. Τὸ ἀνερμήνευτο μτος ρους τς φυσικς νομοτέλειας: Μι πίστη πο μοιάζει οτοπία λλαξε τν κόσμο.

μως, τίποτα δν συνέβη ατομάτως καὶ ἐρήμην τν νθρώπων. Μι ματιστν πρώιμη στορία τοχριστιανισμοῦ ἀποκαλύπτει κάτι πο στς μέρες μας ναδεικνύεται ξαιρετικὰ ἐπίκαιρο.

Μὲ ὅρους πολιτικς σημασιολογίας, χριστιανισμς μφανίστηκε στν στορία ς νατρεπτικκίνημα. ς να σχεδν ναρχικπεριθωριακκίνημα, ποὺ ἀντιμετωπίστηκε μὲ ἄγριους διωγμος καὶ ἀκραα κατασταλτικμέτρα.

Περίπου τρες αἰῶνες μετά, ταν οἱ ἀρχές, οἱ ἀξίες καὶ ὁ πολιτισμς πο προσδιόρισαν τδομτς Ρωμαϊκς ατοκρατορίας ρχίζουν νκαταρρέουν. τανπως κατώρα λλωστεπνευματικκαὶ ἠθικκρίση, πο στν καθημερινότητα κφράστηκε ς οκονομικκρίση, βύθιζε τν λασὲ ἀπόγνωση, τότε συνέβη τὸ ὀρθολογικς κατανόητο: οτοπία τς χριστιανικς πρότασης ναδείχτηκε μόνη πο μποροσε νπροσφέρει νέο ραμα ζως. Ποὺ ἔδωσε παρξιακς παντήσεις στν μηδενισμτς πόγνωσης. Πο γονιμοποίησε καὶ ἀναζωογόνησε τν πολιτισμικπροσφορτοῦ ἈρχαιοελληνικοκατοΡωμαϊκοκόσμου. ν λίγοις, πο δώρισε στν Οκουμένη τν προοπτικὴ ἑνς καινούργιου μέλλοντος. Τοτότε αριο, ποὺ ἀποτέλεσε τὸ ἀκμάζον καὶ ἐξελισσόμενο σήμερα τς Οκουμένης μέχρι σχεδν πρόσφατα.

Χρειάζεται, στόσο, νδιευκρινιστεῖ ἐκ προοιμίου καμσαφήνεια τι λα ατδν εναι ποτέλεσμα πικράτησης μις χριστιανικς δεολογικς πρότασης. Ὁ ὑγις χριστιανισμς δν μπορενὰ ἐγκλωβιστεστστενὰ ὅρια τς δεολογίας. Ἡ Ἐκκλησία δν εναι, πλς, νας κοινωφελς ργανισμς πο τν προσδιόρισαν κάποιες δεολογικς προϋποθέσεις. Καί, βεβαίως, δν εναι δουλειτς κκλησίας νὰ ἀσκεπολιτική.

Στπέρασμα τν αώνων, ατπο μεταμόρφωσε τν τρόπο τς διακυβέρνησης τν λαν κατροφοδότησε τν κοινοβουλευτικΔημοκρατία μὲ ἀρχς καὶ ἀξίες, πο τς χαρακτήριζε ἡ ἀνθρωπιά, δν ταν πολιτικτοχριστιανισμοῦ ἀλλὰ ὁ ἐκχριστιανισμς τς πολιτικς. κόμα καὶ ὅταν πρόοδος μοιαζε νστηρίζεται σὲ ἀντιπαραθέσεις πρς τν Χριστιανισμό, ατς οἱ ἀντιδράσεις κρυβαν πίσω τους τν γωνία γιτδιάσωση σων χριστιανικν ρχν προδόθηκαν, ταν καὶ ὅπου ατς παρουσιαζόταν ς ποστηρικτς ἢ ὡς φορέας αταρχικς ξουσίας πολιτικς πνευματικς.

Οἱ ὀρθόδοξοι χουμε εθύνηδιαίτερα σήμερανὰ ἀποκαθάρουμε τσύγχυση ποὺ ἐπικρατεσχετικμτν διαφορτς ρθόδοξης πτς λλες χριστιανικς παραδόσεις. Εναι καίριας σημασίας νδιατρανώσουμε ργ καλόγ τν ζωτικς σημασίας γιτν ΚοινοβουλευτικΔημοκρατία διαφορετικότητα τς ρθόδοξης κκλησίας.

Μις κκλησίας πο θεωρετος κληρικούς της κπροσώπους τολαοκατν παθημάτων του πρς τν φιλάνθρωπο Θεκαὶ ὄχι πίγειους τοποτηρητς μις πουράνιας αταρχικς δικανικς αθεντίας. Ατὴ ἡ προσέγγιση, μως, ποδεικνύει κατς προδιαγραφς τοπολιτικοῦ ἤθους μτὸ ὁποο φείλει νὰ ἀσκεται διακονία τς Κοινοβουλευτικς Δημοκρατίας πχριστιανος ρθόδοξους βουλευτές.

Σήμερα βρισκόμαστε σμιὰ ἔντονα μεταβατικπερίοδο τς στορίας.

Τπαρόν μας συνταράσσεται πμείζονες ξελίξεις, στς ποες κυριαρχεῖ ἡ εκόνα μις ξύτατης κρίσης οκουμενικν διαστάσεων. κόσμος, πως τν ξέραμε μέχρι σήμερα, μοιάζει νκαταρρέει. Γέρων Χαλκηδόνος κυρς Μελίτων σημείωνε δη πρὸ ἐτν τι «χθς πρπολλοπαρλθεν. Οτε κν τν σήμερον ζμεν σήμερον. Μς προέλαβεν μεθαύριον. Εναι πέλπιδα τκτυπήματα ες τν θύραν τς κκλησίας... ν δν κατηρχόμεθα πρς τν πραγματικότητα τς εκόνος τοΘεο, τοῦ ἀνθρώπου κατοκόσμου του ατς τς στιγμς, δν θεμεθα κκλησία. Θεμεθα μιὰ ἔνδοξος, σως θαυμαστή, στορικπραγματικότης, λλπαρελθοντολογία καμόνον. νῷ ἡ Ἐκκλησία εναι ζωή, εναι πάντοτε σήμερον ν τῇ ἀτέρμονι κτάσει τς αωνιότητος»2. ναμφίβολα, λπίζουμε καεχόμαστε κάποια πτσυμπτώματα ατς τς ποσταθεροποιημένης κοινωνικς πραγματικότητας, πως εναι οκονομικκρίση κατσυνακόλουθά της, νξεπεραστον.

Μκαὶ ἂν ατὸ ἐπιτευχθε, ρκε, ραγε, γινὰ ἐφησυχάσουμε;

κόσμος τοαριο εναι δη παρών. Καὶ ἐμες θελοτυφλομε. στόσο, οδιανοούμενοι μιλον πκαιρπερτοτέλους τν δεολογιν. Οφιλόσοφοι σκιαγραφον τν μπρακτο μηδενισμό, ς κυρίαρχη ξία καμέτρο ζως τς καθημερινότητάς μας3. Τοκολογικπρόβλημα συνιστμιὰ ἄμεσα ρατὴ ἀπειλπαγκόσμιων διαστάσεων4. παγκοσμιοποίηση μοιάζει νὰ ἀπειλετν διοπροσωπία κατν ταυτότητα τόμων καὶ ἐθνν. Καχάρη σὲ ὅλα ατά, νοίγεται εκολος δρόμος τς καταφυγς σὲ ἰδεολογικμορφώματα, πο συχνδιέπονται πθολς καὶ ἐπικίνδυνες ρχς καὶ ἀξίες.

Ατὴ ἡ διάσταση τς κοινωνικς πραγματικότητας χρειάζεται νμς πασχολήσει διαίτερα, διότι κάποια παττὰ ἰδεολογικκαταφύγια θάλπουν κραες πιλογές, πως τν τρομοκρατία, τν νεοναζισμό, τς καταστροφικς λατρεες ἢ ἔστω τν παξίωση τς πολιτικς κατν λλων δημοκρατικν θεσμν.

Κοινς παρονομαστς λων ατν εναι ἡ ἠθικπαρακμή, πο γεννκρίσεις οκονομικς καμετατρέπει τν νωμένη Ερώπη κατν κόσμο λόκληρο σπεδίο διοτελν παιχνιδιν πικυριαρχίας, διακυβεύοντας τν δια τν πιβίωση τν λαν.

εκόνα ποὺ ἀναδύεται ταν τοποθετηθον λες ατς οψηφίδες μαζδν εναι λκυστικκαί, πωσδήποτε, στερεται φωτεινν καχαρούμενων χρωμάτων. Φαίνεται, λοιπόν, τι τπνευματικκενπο δημιούργησε νεωτερικς κοινωνικς ξοστρακισμς τν χριστιανικν παραδόσεων καὶ ἡ ἀπαξίωση τν χριστιανικν ρχν καὶ ἀξιν κόμη καὶ ἀπτσύγχρονο ΕρωπαϊκΚοινοβούλιο δν εναι μοιρα συνεπειν.

πολιτισμός μας, πομένως καὶ ἡ ΚοινοβουλευτικΔημοκρατία, πειλονται σήμερα πτν πικράτηση τς μηδενιστικς πελπισίας. Καατγεννβία, τομικισμκασυνεχὴ ὑποβάθμιση τς ξίας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, δηλαδτογεγονότος τι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε κατεκόνα κακαθμοίωσιν τοΘεο. δῶ ἀκριβς ναδύεται τὸ ἐρώτημα περτς κοινς εθύνης Πολιτικς καΧριστιανισμο5.

ρχεται, δηλαδή, ξανστπροσκήνιο τκαταρχν θεολογικὸ ἀλλκαβαθύτατα πολιτικζήτημα τοπροφητικοχαρίσματος.

Στθεολογικγλώσσα, προφητεία δν εναι μιμαγικοτύπου γνώση τομέλλοντος. Προφητικχάρισμα σημαίνει τι κάποιοι διασώζουν τδυνατότητα νορατικς καδιορατικς συνειδητοποίησης το ποῦ ὁδηγονται τπράγματα, ταν ζωὴ ἀποκλίνει πτν λήθεια. ταν, δηλαδή, οπροσωπικς οπολιτικς πιλογές μας παξιώνουν τοσιώδη πο νοηματίζουν τν παρξή μας.

Τπροφητικχάρισμα συνεπάγεται νάληψη εθυνν. Ατοποὺ ἔχουν τν πνευματικδιαύγεια, στε νδιαγνώσουν ατς τς ποκλίσεις πρέπει νδιαθέτουν κατν τόλμη νὰ ἀναλάβουν τς θεσμικές τους εθύνες γιτδιόρθωσή τους.

φείλουν νὰ ἀγωνιστον στε τὸ ἦθος πο θδιέπει παριο τν κοινωνικκαπολιτισμικπραγματικότητα καὶ ὁ τρόπος πο θδιακυβερνται ζωτν νθρώπων νὰ ἀπελευθερώνουν τμέλλον πτς καταστροφικς συνέπειες τς πνευματικς παρακμς, τοῦ ὑπαρξιακοξεπεσμοκατοετελισμοτν ρχν κατν ξιν6.

Μὲ ἄλλα λόγια, εναι χρεία πιτακτικὴ ὁ χριστιανισμς νξαναβρετρόπους στε τΕαγγέλιο νξαναγίνει πηγὴ ἐμπνεύσεως θους καπολιτισμο.

Εναι καιρς τκήρυγμα τς κκλησίας νὰ ἀποτινάξει τν κουρνιαχττοβερμπαλισμοκανξαναγίνει λόγος ποκαλυπτικς καὶ ἐλπιδοφόρος. Λόγος οσιαστικς πο μιλγιτοσιώδη. Εναι καιρς νὰ ἀπελευθερωθομε πτν καρπη εκολία τς ξ ποστάσεως κατς φψηλοκριτικς τν ξελίξεων μὲ ὅρους δικανικούς. Νὰ ἀποδεσμευτομε πτδυτικότροπη νοοτροπία τοαταρχικοῦ ἠθικισμοκανὰ ἐπανασυνδεθομε μτγονιμότητα τς Πατερικς μας παράδοσης. Μις παράδοσης πο πάντοτε προσλάμβανε τν κόσμο. Κατν μεταμόρφωνε. Γονιμοποιώντας τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος κατοπολιτισμομτΧάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος7. Καὶ ἔτσι γεννιόταν συνεχς να αριο πο ξεπερνοσε τς πειλς τοσκότους καὶ ἀναδυόταν κάθε φορ λαμπρότερο μέσα στν στορία.

Τὰ ἀνάλογα ντιστοιχον σὲ ὅ,τι ποκαλεται κοινοβουλευτικΔημοκρατία. Σὲ ὅ,τι, δηλαδή, συνισττν κοσμικὴ ἐκδοχατοπο στν κκλησία ποκαλεται συνοδικσύστημα διακυβερνήσεων.

σύγχρονη κοινοβουλευτικΔημοκρατία χρειάζεται νὰ ὑπερβετν δουλειτοατονόητου κατος περιορισμος πο τςπέβαλε νεωτερικότητα, που μεταξύ τους κεντρικθέση κατέχει ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀποστασιοποίηση πτ«θρησκεία». Οἱ ἐπιδράσεις ατς τς νοοτροπίας εναι, μερικς φορές, μφανες κόμα καὶ ὅταν οσχέσεις πολιτικς καὶ Ἐκκλησίας παρουσιάζονται καλές. Τοτο διότι, πτν πίεση τς νεωτερικς νοοτροπίας, ποὺ ἔχει διαποτίσει τπολιτισμικό μας γίγνεσθαι, τὰ ὅρια ατν τν σχέσεων γκλωβίζονται στὸ ἐπίπεδο τς χρησιμοθηρίας.

τσι, σχέσεις πο μπορον νδημιουργήσουν τμικρζύμη πο θζυμώσει λο τφύραμα, προσφέροντας ραμα, λπίδα κανόημα, ξαντλονται στστενὰ ὅρια τοπρόσκαιρου φελιμισμο. Τὸ ἀποτέλεσμα εναι ἡ ὑποταγστν συνεχ πειρασμνθυσιάζεται τμεζον πρν χάρη τοῦ ἐλάσσονος. Τεναι πρς χάρη τοφαίνεσθαι.

Ατς οπαρατηρήσεις δν μφισβητον τν παρξη καλοπροαίρετων, ελικρινν καδημιουργικν σχέσεων πολιτικς καὶ Ἐκκλησίας. Προφανς, ἡ ὑποχρέωση νσυνεργαστον Πολιτικκαὶ Ἐκκλησία μεσα καπρακτικγιτν ντιμετώπιση τν ξέων κατν πειγόντων προβλημάτων τοκοινοβίου εναι ατονόητη καδν χρήζει συζητήσεων ἢ ἐπιβεβαιώσεων. Δραστηριότητες, πως ἡ ἔμπρακτη συνεργασία στν σκηση φιλανθρωπίας, διοργάνωση συσσιτίων γιὰ ἀπόρους καὶ ἀστέγους, προσφορὰ ἀνακουφιστικν παρεμβάσεων πρς μείωση τν δυνηρν συνεπειν τς οκονομικς κρίσης ἢ ἡ συνεπικουρία σοκολογικς προσπάθειες κασπολλὰ ἄλλα ζητήματα πρακτικς φύσεως εναι, αταπόδεικτα, καίριας σημασίας.

μως, κρισιμότητα τν καιρν δν πιτρέπει νπαραμεληθον λλα, ξαιρετικὰ ἐπείγοντα προβλήματα, πως τὸ ἔλλειμμα ράματος γιταριο καὶ ἡ ἀναζήτηση τρόπων καλλιέργειας καπροαγωγς νς θους πο θξαναγεννήσει πολιτισμικς προτάσεις καθὰ ἀπαντήσει στὰ ἀγωνιώδη ρωτήματα τοῦ ἤδη παρόντος κόσμου τοαριο8.

σημασία ατν τν παρατηρήσεων γίνεται κατανοητή, ν, γιπαράδειγμα, ναλογισθομε τν εθύνη τς πολιτικς γιτδιαμόρφωση τς παιδείας μτν ποία νατρέφονται ονέες γενις κατί συνεπάγονται γιατς τὰ ἐλλείμματα πο προαναφέρθηκαν.

Εναι σημαντικνὰ ὑπογραμμισθεῖ ὅτι προβληματισμς πο κατατίθεται δῶ ἔχει τς θεωρητικές του προϋποθέσεις ντς το πλαισίου τς ρθόδοξης Ποιμαντικς Θεολογίας καὶ ἀπευθύνεται, πρωτίστως, πρς ρθόδοξους βουλευτς καπολιτικούς, μσυναίσθηση κοινς εθύνης σον φορτδιακονία τολαοτοΘεο. Πρέπει, κόμη, ντονισθεῖ ὅτι αττκείμενο δν ποσκοπεστνκάμει φψηλοῦ ὑποδείξεις.

Πρς ποφυγτέτοιων παρεκτροπν, σύντομη κθεση τν σκέψεων ποὺ ἀναπτύχθηκαν στς προηγούμενες γραμμς λοκληρώνεταικασυνοψίζεταισδύο παραθέματα.

Τπρτο παράθεμα συμπυκνώνει τν διαγνωστικδιάσταση σων προαναφέρθηκαν καεναι δάνειο πτν μακαριστΓέροντα Χαλκηδόνος κυρΜελίτωνα: «Δν εναι δυνατν ἡ Ἐκκλησία, καμάλιστα ἡ Ὀρθόδοξος, δική μας κκλησία, ννοηθῆ ὡς σχετη πρς τζωή, πρς τος καιρούς, πρς τν γωνίαν ατς τς ρας, πρς τφλέγοντα προβλήματα ατς τς στιγμς, πλς ς πόλις πάνω ρους κειμένη καθεωροσα τπερατήν. ς κκλησία εμεθα μπεπλεγμένοι ες τν πορείαν τογένους τν νθρώπων, ες τν μεγάλην ατν περιπέτεια, ποὺ ὀνομάζεται στορία, γουσα ες τν τελείωσιν τν σχάτων. ποκρινόμενοι τν χθές, πουσιάζομεν πτν σήμερον καὶ ἡ αριον ρχεται νευ μν»9.

Τδεύτερο παράθεμα, περιγράφει τζητούμενο τς κοινς μας εθύνης καπροέρχεται πτν γραφίδα τοΓ. Σεφέρη. ς σημειωθεῖ ὅτι, που κενος λέει «λας» δῶ ἐννοεται ς ὁ ἁπανταχοτς Γς λας τοΘεο.

«Εμαστε νας λας μπαλικαρίσια ψυχή, πο κράτησε τβαθικοιτάσματα τς μνήμης του σκαιρος κμς κασαἰῶνες διωγμν καὶ ἄδειων λόγων. Τώρα ποὺ ὁ τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει νθέλει νμς κάνει τρόφιμους νς οκουμενικοπανδοχείου, θτν παρνηθομε ραγε αττμνήμη; Θτπαραδεχθομε τάχα νγίνουμε πόκληροι; Δν γυρεύω μήτε τσταμάτημα, μήτε τγύρισμα πρς τπίσω, γυρεύω τνο, τν εαισθησία κατκουράγιο τν νθρώπων πο προχωρον μπρός»10.

Τί σημαίνουν λα ατὰ ὅσον φορτσχέση ΧριστιανισμοκαΠολιτικς στν αριανκόσμο; ντσυμπερασμάτων ἢ ἐπιλόγου ς κροαστομε μτν προσήκουσα εαισθησία τν πολὺ ἐπίκαιρη παραίνεση τοῦ ἀποστόλου τν θνν:

«Παρακαλδὲ ὑμς, δελφοί, διτοῦ ὀνόματος τοΚυρίου μν ησοΧριστο, να τατλέγητε πάντες, καμὴ ᾖ ἐν μν σχίσματα, τε δκατηρτισμένοι ν τατ νο καὶ ἐν τ ατ γνώμ» (Α΄ Κορ. 1, 10).

Σημειώσεις

1. ωάν. 1, 1-4: «ν ρχ ν λόγος, καὶ ὁ λόγος ν πρς τν Θεόν, καΘες ν λόγος».

2. Μελίτων, (Μητροπ. Γέρων Χαλκηδόνος), Χαριστήρια ες τιμν τοΜητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, Πατριαρχικν δρυμα Πατερικν Μελετν, Θεσσαλονίκη, 1977, σελ. 37.

3. Κ. Παπαπέτρου, Μηδενισμός. γένεσις καὶ ἡ ὑπέρβασίς του, θναι 1973.

4. ωάννης Ζηζιούλας (Μητροπολίτης Περγάμου), κτίση ς Εχαριστία, Θεολογικπροσέγγιση στπρόβλημα τς Οκολογίας, κρίτας, θήνα, 1992.

5. Πρβλ. Γ. Φλωρόφσκυρωτοπρ.), Χριστιανισμς καπολιτισμός, Πουρναρς, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 15.

6. Χρ. Γιανναρς, κρίση τς προφητείας, καρος, θήνα, 2010.

7. Θ. Ν. Παπαθανασίου, Ἡ ἐκκλησία γίνεται ταν νοίγεται, Ἡ ἱεραποστολὴ ὡς λπίδα καὶ ὡς φιάλτης, ν πλ, θήνα, 2008.

8. Χρ. Γιανναρς, Finis Graeciae, Θρηνητικεκασία, Δόμος, θήνα, 1987.

9. Μελίτων, (Μητροπ. Γέρων Χαλκηδόνος), Χαλκηδόνια, Μνήμη Μελίτωνος Χατζ, Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, 1913-1989, Σύνδεσμος τν ν θήναις Μεγαλοσχολιτν, θήνα, 1999, σελ. 252.

10. Γ. Σεφέρης, Δοκιμές, τόμ. Β΄, καρος, θήνα, 2003, σελ. 178.

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Θεολογία, 3/2015  και το περιοδικό “Πειραϊκή Εκκλησία”, τχ 308 (Νοε. 2018) με αφιέρωμα «Σχέσεις Κράτους-Ἐκκλησίας».

Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας έργο του Χρήστου Γαρουφαλή. 

πηγή: Αντίφωνο

1 σχόλιο

  1. Η ορθόδοξη Ελληνική εκκλησία έχει τεράστιες δυνατότητες και θα πρέπει να τις αξιοποιήσει. Θα γίνει προσπάθεια να αναδειχθούν εκείνες που δεν αναφέρονται στο πιο πάνω άρθρο. Πρώτον θα πρέπει να κερδηθεί η νεολαία και για να γίνει αυτό θα πρέπει να αναλυθούν οι προτιμήσεις της νεολαίας και ποιοι τις εκμεταλλεύονται. Συνεπώς η εκκλησία έχει το ανθρώπινο δυναμικό και το υλικό μέσα από τις παραδόσεις της να πείσει τη νεολαία ότι π. χ., η βυζαντινή μουσική έχει μεγαλύτερη ποικιλότητα και συνεπώς καλύτερη ποιότητα από το μονότονο τάμπα-ντούμπα της “μοντέρνας” μουσικής. Γενικότερα ο χώρος της διασκέδασης είναι αυτός που μπορεί να πείσει τη νεολαία ότι οι παραδόσεις μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερη ποιοτικά και με διάρκεια διασκέδαση. Δεύτερον ο σύγχρονος άνθρωπος οδηγείται σαν πρόβατο στην κατανάλωση με απόλυτη πίστη στο χρήμα. Εδώ η εκκλησία μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Τρίτον οι γραφές και όλα αυτά πολύ καλά, όμως υπάρχει κάτι πολύ πιο χειροπιαστό για να προσεγγίσει κανείς το δημιουργό και αυτό είναι η ίδια η δημιουργία μέρος της οποίας είναι και οι άνθρωποι. Τέταρτον το λειτουργικό μέρος πρέπει να πείσει το κοινό ότι πέραν της θεολογικής του αξίας έχει και τεράστια καλλιτεχνική και φυσική αξία αν συνδυαστεί με τις αρχαιοελληνικές λατρείες και υπάρχει τεράστιο επιστημονικό υλικό σε αυτή την κατεύθυνση. Πέμπτον η θεολογία σαν επιστήμη μπορεί με τη χρήση των μαθηματικών να αναδείξει πολλές από τις ιδιότητες του Θείου.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ