Ο Χριστός νίκησε το κακό με το να το υπομείνει. Θα μπορούσε να καλέσει μυριάδες αγγέλων και να αντισταθεί στους σταυρωτές του, αλλά τότε δεν θα είχε νικήσει το κακό. Το κακό δεν νικιέται με τη βίαιη αντίσταση στο κακό, γιατί η βίαιη αντίσταση στο κακό αυξάνει το κακό στον κόσμο.
Αντιθέτως όταν κανείς ελεύθερα επιλέξει να υποστεί το κακό, γίνεται τόσο πολύ διαφανής, που το κακό δεν βρίσκει πάνω του τίποτα να πειράξει. Κι ακόμα περισσότερο, κάθε φορά που το κακό δεν βρίσκει τίποτα να πειράξει πάνω μας, στρέφεται ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, με αποτέλεσμα να μειώνεται το κακό στον κόσμο.
Τα πάθη μας τρέφουν τους δαίμονες κι αυξάνουν το κακό. Αντιθέτως, η ελεύθερη επιλογή μας, κατά το πρότυπο του Ιησού Χριστού, να μην αντισταθούμε στο κακό που μάς γίνεται, «καίει» τους δαίμονες και μειώνει το κακό στον κόσμο.
Ο Θεός δεν αντιστέκεται στην κακή χρήση της ελευθερίας μας. Αλλιώς θα είχε καταστρέψει τον κόσμο εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μάλιστα το Μυστήριο του Σταυρού – άρρηκτα δεμένο με το Μυστήριο της Τριαδικής Ζωής – ενεργεί και συντηρεί πνευματικά τον κόσμο, με τρόπο ώστε μήτε οι δυνάμεις του Κακού μήτε η κακή χρήση της ελευθερίας μας να μπορούν να τον βλάψουν ανεπανόρθωτα.
Η Πτώση δεν ακύρωσε το έργο του Θεού γιατί τότε ο κόσμος θα είχε τελειώσει με την Πτώση. Φαίνεται ότι το Κακό μπορεί να θίξει μόνο την εξωτερική φλούδα του κόσμου κι όχι τον πνευματικό του πυρήνα που παραμένει πάντοτε τέτοιος που τον θέλησε ο Θεός όταν τον δημιούργησε.
Στο πνευματικό επίπεδο μοιάζει να πραγματοποιούνται δύο κινήσεις που βαίνουν παράλληλα μέχρις ότου συναντηθούν οριστικά. Το Κακό κινείται προς τον πνευματικό πυρήνα του κόσμου που, όμως, δεν μπορεί να τον φτάσει, ενώ αντίθετα ο πνευματικός πυρήνας του κόσμου αυξάνει και διογκώνεται μέχρις ότου, σε χρόνο και υπό συνθήκες που μόνο ο Θεός γνωρίζει, το Κακό ανατιναχθεί οριστικά από μέσα.
Ο Θεός συντονίζει τον κόσμο χρησιμοποιώντας συχνότητες που ο κόσμος σε συνθήκες πτώσης δεν μπορεί να αντιληφθεί λόγω της πάχυνσης που υπέστη εξαιτίας της Πτώσης. Δέχεται τις ευεργετικές ενέργειες της Θείας Πρόνοιας αλλά αδυνατεί να τις ταυτίσει με το Πρόσωπο του Δημιουργού του. Η αποκατάσταση των σχέσεων του κόσμου με τον Δημιουργό του ξεκίνησε με την Σταύρωση του Θεανθρώπου και συνεχίζεται με τη συσταύρωση των παθών κάθε ανθρώπου.
Η Πτώση του ανθρώπου δεν θα μπορούσε ποτέ να ακυρώσει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, έκανε όμως επώδυνη για αυτόν τη διαδικασία της Θεώσεώς του. Γιατί πρέπει να σμικρυνθεί η πτωτική του διόγκωση ώστε να ξαναβρεί τον τρόπο να αυξάνεται εν Θεώ πνευματικά.
Εκεί, δηλαδή, που εξαιτίας της Πτώσεως, η πτωτική διόγκωση επέφερε την πνευματική συρρίκνωση του ανθρώπου, ο Σταυρός του Χριστού επιτρέπει δια της συρρίκνωσης -μέχρις εξαφανίσεως- της πτωτικής διόγκωσης του ανθρώπου, την εν Χριστώ Ιησού επ’ άπειρον πνευματική του μεγέθυνση.
Ο Θεός είναι ανοικτός προς τον κόσμος που Αυτός δημιούργησε αλλά εκπέμπει σε συχνότητες που ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό νομίζει πως Θεός δεν υπάρχει. Ειδικά μάλιστα το Μυστήριο του Σταυρού εκπέμπει σε τόσο χαμηλές συχνότητες που τα ραντάρ της Κακίας δεν μπορούν να τις πιάσουν.
Όταν ο Θεός δια του Υιού του επιχείρησε να εξηγήσει στο κόσμο τις συχνότητες στις οποίες Αυτός εκπέμπει, ο κόσμος σταύρωσε τον Υιό Του. Έτσι, προκειμένου τώρα ο άνθρωπος να αντιληφθεί τις συχνότητες στις οποίες εκπέμπει ο Θεός, οφείλει να αναγνωρίσει στα καρφιά του Χριστού τα δικά του πάθη και να θρηνήσει μέχρι της πλήρους αναγεννήσεώς του. Μόνο τότε θα καταστεί εκ νέου ικανός να αντιλαμβάνεται τις συχνότητες στις οποίες μιλάει ο Θεός.
27.3.2022 Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας (2000-2005), δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση (2005-2017). Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ.79).
Ναι, πάτερ Γεώργιε, η ταπεινότητα της αλληλοπεριχώρησης οδηγεί στον Παράδεισο. Η απόλυτη παράδοση στο θέλημά Του.
Έφυγε η ψυχή του ασκητή από την σκήτη του κι έφτασε στην Πόρτα του Παραδείσου. Ουρά άλλες ψυχές περίμεναν να τους ανοίξει ο Άγιος Πέτρος – να διαπιστώσει αν είχαν αξιωθεί την άφιξή τους στον Παράδεισο. Στάθηκε κι ο ασκητής τελευταίος, περιμένοντας την σειρά του. Μόλις έφτασε μπροστά στην Πόρτα κι ετοιμαζόταν να χτυπήσει έφτασε από πίσω του άλλη ψυχή, λαχανιασμένη κι ανυπόμονη. Αμέσως ο ασκητής έκανε ένα βήμα πλάγια κι είπε : «Πέρνα εσύ αδελφέ. Εγώ μπορώ να περιμένω». Απομακρύνθηκε λίγο, μην ακούσει όσα θα ρωτούσε ο Άγιος Πέτρος και τι θα απαντούσε η ψυχή. Ήρθαν κι άλλες ψυχές. Κι αυτές τις άφησε να περάσουν πριν από αυτόν. Άλλες έμπαιναν στον Παράδεισο κι άλλες εξαφανίζονταν – τους αφάνιζε το μηδέν της Κόλασης. Όταν πια έμεινε μονάχος, χτύπησε την Πόρτα. «Ποιος είσαι ;» ακούστηκε η φωνή του Αγίου Πέτρου πίσω από την κλειστή Πόρτα. “Εγώ” τού απάντησε η ψυχή κι αμέσως ξανάπεσε πίσω στο κελλί του. Μετά από χρόνια προσευχής και μετάνοιας ξανά-ανέβηκε η ψυχή του ασκητή μπροστά στην Πόρτα. Ποιος είσαι, ξαναρώτησε ο Άγιος Πέτρος. Ξαφνιάστηκε ο ασκητής, έξυσε απορημένος το πηγούνι του. «Μα, ακόμα δεν είμαι Άγιε. Κάτω εκεί γινόμουνα κι ήρθα εδώ για να είμαι. Τι με ρωτάς, λοιπόν, ποιος είμαι. Τώρα, εδώ θα μάθω δίπλα σ’ Αυτόν που Είναι, ήταν και θα είναι, ποιος είμαι κι εγώ». «Χμ», ξανακούστηκε ο Άγιος Πέτρος, «τότε πες μου το όνομά σου». Δεν δίστασε ο ασκητής μας, αμέσως του απάντησε : Ο ήδη έγινα και ούπω είμαι !
“Ποιος είσαι ; ” επανέλαβε ο Κλειδοκράτορας. “Εσύ, Άγιε, Εσύ είμαι”, ήρθε αποφασιστική η απάντηση της άγιας πια ψυχούλας.
Δεν άνοιξε η Πόρτα. Γκρεμίστηκε με πάταγο μαζί με τον τοίχο που περιέκλειε τον Παράδεισο. Να δεχθεί τον ασκητή στο Παντού, τον νέο Παράδεισο που έκτιζε αιώνες τώρα ο Αχώρητος γινόμενος Είναι.
Την ευλογία σου να ‘χουμε.
Πολύ εμπνευσμένο κείμενο! Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι φάροι, να φωτίζουν τα σκοτάδια μας, μήπως και δούμε προς τα πού βαδίζουμε!!! Ευγνώμων!