Στέλιος Ράμφος: «Είναι και Χρόνος» 5η συνάντηση

Ευχαριστούμε !

Ευχαριστούμε !
Δεν θα ήτανε δυνατή η δημοσίευση της 2ης κ 4ης διάλεξης?

Γιατί είναι μεγάλος ο Χάϊντεγκερ;
Ο Χάϊντεγκερ δεν είναι φιλόσοφος αλλά προ-φιλοσοφικός στοχαστής. Ενώ η φιλοσοφία θέτει το ερώτημα περί του όντος, ο Χάϊντεγκερ επιστρέφει στις πηγές και επαναφέρει ενθάδε το οντικο-οντολογικό ερώτημα που είναι προ-φιλοσοφικό. Το ερώτημα αυτό δεν είναι “τι εστί το Όν” αλλά το πρότερό του “τι εστί το Είναι”. Στο συμπόσιο του Είναι δεξιώνεται τον άνθρωπο ο μυθικός πολιτισμός των Ελλήνων που κατέχεται από τον έρωτα του ερωτάν. Τελευταίοι συμποσιαστές οι Προ-σωκρατικοί και έσχατος όσο και μέγιστος εξ αυτών ο Ηράκλειτος. Η κλασσική Ελλάδα με τον Πλάτωνα εκπίπτει στην λήθη του Είναι και την αλήθεια του Όντος.
Ο Πλάτων τα είπε όλα. Δηλαδή όλα όσα μπορούν να ειπωθούν, όσα ανήκουν στον λόγο του όντος. Για ό,τι κείται πέραν του λόγου ο Πλάτων δεν στοχάζεται, αλλά επειδή είναι ποιητής μυθολογεί. Πέραν της αληθείας του Λόγου κείται το δαιμόνιο του Σωκράτη, δηλαδή το είναι του Μύθου που δεν λέγεται αλλά βιώνεται. Στην εξαίσια παλινωδία του Φαίδρου ο λόγος δεν καταστρέφεται, αλλά υποστέλλεται και υποκλίνεται ενώπιον της δημιουργίας του μύθου.
Πέραν του λόγου αναψύχονται μεγάλοι ποιητές και θεωροί. Από τον Παρμενίδη, τον Βούδα και τον Πλάτωνα, τον ιερό Αυγουστίνο, τον Αρεοπαγίτη, τους Πατέρες, τον άγιο Μάξιμο, τους Νηπτικούς, τον Γρηγόριο Παλαμά, τους Μυστικούς τον Μάϊστερ Εκχαρτ, τον Κουζάνους και τον Μπρούνο, έως τον Δάντη, τον Γκαίτε τον Βάγκνερ και ύστερους τον Νίτσε και τον Σπένγκλερ. Όλοι τους μετεωροπορούν ενώπιον της αβύσσου του Είναι, δηλαδή μυθολογούν.
Τρείς, μόνον τρείς, ένας για κάθε χιλιετία δεν μυθολογούν, αλλά στοχάζονται κι αναστοχάζονται με “μόγι”, πέραν του λόγου και ενώπιον του Είναι. Ο Ηράκλειτος, ο Πλωτίνος, ο Χάϊντεγκερ. Οι τρείς αυτοί είναι οι μέγιστοι στοχαστές των αιώνων.
Δόγμα είναι ο ζηλωτικός αποκλεισμός της αλλοδοξίας από την αλήθεια. Δογματικός είναι ο Παρμενίδης του οποίου το “γαρ ταυτόν νοείν…” δηλοί ότι το Είναι είναι το είναι του εόντος και ότι το μη-Ον δεν υπάρχει. Το μέγα πρόβλημα του Είναι είναι ότι μόλις ο λόγος πεί “Το Είναι είναι…” αμέσως το Είναι εκπίπτει στο Όν. Έτσι δογματικός είναι και ο Ιωάννης με το “εν αρχή ήν ο λόγος” διότι τότε ο μη-λόγος δεν είναι άρα και το Είναι δεν είναι.
Ο Πλάτων και εκείθεν ο ορθός λόγος είναι διαλεκτικός. Αλλά το διαλεκτικό υποκείμενο στον Πλάτωνα έχει ως στέρεο υπόθεμα το μυθολογικό κοίτασμα, το αιέν μυθολογείν πέραν του λόγου στις υπώρειες του Είναι. Έτσι ο Πλάτων και σύνολη η ελληνική σκέψη είναι συνεπής διότι ανήκει στον μυθικό πολιτισμό του πεπρωμένου και όχι στον βιβλικό ή τον δυτικό πολιτισμό του λόγου. Η ασυνέπεια ξεκινά με τον ορθολογισμό όπου πλέον ο λόγος είναι άπορος, δηλαδή δεν έχει οδό διαφυγής προς το Είναι και αυτή ακριβώς η έλλειψη πόρου είναι η λήθη της λήθης του Είναι που ο Χάϊντεγκερ καταγγέλλει. Η διαλεκτική συνεπώς είναι ανέλπιδη δίχως τον διαλεκτικό της αντίποδα, την μεταφυσική.
Ο Χάϊντεγκερ δεν είναι ούτε δογματικός ούτε διαλεκτικός, διότι αναζητεί την αλήθεια πέραν της αληθείας, κατεχόμενος διηνεκώς από τον έρωτα του ερωτάν. Ο Χάϊντεγκερ είναι παλίντροπος, δηλαδή αρμονικός όπως ακριβώς ο Ηράκλειτος και ο Πλωτίνος. Αρμονία είναι η ενότητα Είναι και μη-Είναι στο πλωτινικό Έν και τις εκπορεύσεις του, όπου “πάντα θεωρίας εφίεσθαι” και το Είναι είναι το βλέμμα του Ενός. Μόνον στον Πλωτίνο το Είναι δύναται να είναι τι δίχως να είναι Όν. Ο κόσμος και η φύσις του δεν είναι μήτε διαλεκτικός μήτε δογματικός, αλλά κόσμος του πεπρωμένου ήτοι αρμονικός, όπου το Είναι π ρ ο η γ ε ί τ α ι του Όντος. Στον αρμονικό κόσμο του Μύθου ο Έλληνας και ο Άριος αενάως ερωτά. Τι το Είναι; Στον δογματικό και διαλεκτικό κόσμο της Βίβλου και του Λόγου ο Ιουδαίος και ο Δυτικός διηνεκώς αποκρίνεται. Είναι το Όν. Έτσι ο λόγος του Χάϊντεγκερ δεν καταστρέφει τον λόγο αλλά στοχάζεται με σφυριές, διότι λέγει πέραν του λόγου, στις σκολιές παρυφές του Είναι. Ο Χάϊντεγκερ όπως ο Ηράκλειτος και ο Πλωτίνος δεν λ έ γ ε ι αλλά σ η μ α ί ν ε ι.
Προδήλως ο Χάϊντεγκερ δεν είναι δημοκράτης, η δημοκρατία είναι δημιούργημα του λόγου και μάλιστα όχι του διαλεκτικού λόγου, αλλά του λόγου των σοφιστών. Αλλά μήπως είναι δημοκράτης ο Πλάτων; Όλο του το έργο είναι μια αμείλικτη καταγγελία της δημοκρατίας ως πολιτεύματος που κατακρημνίζει τις αξίες στα κράσπεδα του ανδραποδώδους πλήθους, της έκπτωσης του βέλτιστου στο ήδιστο. Είναι μήπως δημοκράτες οι συνδαιτημόνες του στο συμπόσιο του Είναι; Ο Ηράκλειτος και ο Πλωτίνος; “Εις εμοί μύριοι, εάν άριστος ή”. Ο δημοκράτης ως ιδιώτης είναι αρνησίπολις και ως αστός άπολις. Ο Χάϊντεγκερ είναι φιλόπολις και μάλιστα υψίπολις, Πόλις είναι ο πόλος των αεί πελαζόντων. Στην δημοκρατική ζούγκλα δεν υπάρχουν πελάζοντες. Άρα δεν είναι απλώς μη δημοκράτης, αλλά συνειδητός αντι-δημοκράτης, όπως όλοι οι επαναστατημένοι διανοητές της εποχής του. Η εποχή του επισκοπεί την ζωή ως αετός, από την θέα του Είναι και του όντος και όχι από το τέναγος του βατράχου. Ο άνθρωπος του πεπρωμένου, ο Άριος, δεν μπορεί να είναι άτομο των δημοκρατικών δικαιωμάτων αλλά όν του καθολικού καθήκοντος, όπου η Πόλις υπέρκειται ως αξία αναφοράς που το δικαιώνει.
Ο Χάϊντεγκερ δεν καταλύει το υποκείμενο, παρά μόνον εκείνο του σοφιστικού λόγου που στην δημοκρατία δεν έχει κανένα πεπρωμένο. Στον ορθολογισμό του διαφωτισμού και του δυτικού πολιτισμού όπου ο λόγος δεν έχει μυθολογικό υπόβαθρο βασιλεύει ο σχετικισμός του Πρωταγόρα “Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος” και όχι ο Πλάτωνας των Νόμων με το αντικειμενικό θεμέλιο του Αγαθού, “Πάντων χρημάτων μέτρον θεός”. Αντίθετα αναθέτει στο υποκείμενο ένα νέο καθήκον, που αποτελεί ταυτόχρονα πρόκριμα ζωής και θανάτου, το καθήκον να συνδεθεί ενθάδε, στην χρονικότητα του παρόντος, με το αιώνιο πεπρωμένο του. Το αιώνιο πεπρωμένο του Αρίου είναι το νέο αντικειμενικό βάθρο όπου το υποκείμενο συναντά τον λόγο του.
Ο Χάϊντεγκερ απαγγέλλει και αναγγέλλει, βιώνει ένα νέο πολιτισμό του πεπρωμένου ως μόνη διέξοδο στο αδιέξοδο του δυτικού πολιτισμού και του διαφωτισμού, του σκότους των φώτων. Και ο πολιτισμός που αναγγέλλει είναι ο Άριος πολιτισμός του Φύρερ, που είναι ταυτόχρονα το Είναι, ο ταγός και το πεπρωμένο αυτού του πολιτισμού.
Όποιος μεγάλα στοχάζεται πρέπει δεινώς να πλανάται. Η πλάνη είναι το αντίθετο της λήθης, είναι ένας σκόλοπας που εγείρει εξακολουθητικά μέσα στην ιστορία, εδώ και τώρα, το υπεριστορικό οντικο-οντολογικό ερώτημα. “Τι το Είναι”. Και η τελευταία πλάνη του Χάϊντεγκερ ήταν η θρυλούμενη ρήση που υποτονθόρισε σαν άλλος Ιουλιανός, αναφορικά με τον Νίτσε: “ «Μουστάκια» με νίκησες”. Ο Νίτσε δεν τον νίκησε, γιατί ενώ αυτός σκότωσε ένα παλιό πολιτισμό, ο Χάϊντεγκερ γέννησε ένα καινούριο.

ΥΓ. Τρία μικρά σχόλια για το πεπρωμένο και την τύρβη του, τον τρόπο δηλαδή που το συμβεβηκός αναδεύει την ιστορία.
1.Ο Άρειος πέθανε από γαστρορραγία καθ’ οδόν προς την εκκλησία όπου θα ήρετο ο αφορισμός του, κατ’ εντολήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αν δεν συνέβαινε αυτό, σήμερα η εκκλησία μας θα τιμούσε τον άγιο Άρειο και θα αφόριζε στον πύρ το εξώτερο τον μέγα Αθανάσιο ένα δε ιώτα, “ομοιούσιο” αντί ”ομοουσίου” θα είχε μεταβάλει ριζικά το δόγμα της ορθοδόξου πίστεως, που ενσωματώνει την ερμηνεία των πατέρων.
2.Δουνκέρκη 2 Ιουνίου 1940. Ο Φύρερ φείδεται του αρίου αίματός των και χαρίζει την ζωή και την οδό διαφυγής σε 400.000 εγκλωβισμένους αγγλογάλλους. Επειδή τους εχάρισε τότε την ζωή, σήμερα τον εξορκίζουν ως σατανά. Αν τους εξολόθρευε, οπότε ο πόλεμος θα τελείωνε αυθημερόν, σήμερα θα τον λάτρευαν ως θεό και οι πολιτικώς ορθοί φανατικοί απολογητές της δημοκρατίας, αυτοί οι ίδιοι, τα ίδια πρόσωπα, οι υπερασπιστές του λόγου, των δικαιωμάτων και του υποκειμένου, θα είχαν διαθέσιμα στη φαρέτρα τους ακριβώς τόσα βέλη εναντίον της δημοκρατίας, όσα έχουν τώρα επιχειρήματα υπέρ αυτής. Και αντιστρόφως θα είχαν τόσα ζωηρά επιχειρήματα υπέρ του ναζισμού, όσα ακριβώς δηλητηριώδη έχουν τώρα εναντίον του. Γιατί; γιατί είναι άνθρωποι του δήμου και του λόγου και όχι του Είναι και του πεπρωμένου. Ο άνθρωπος του λόγου είναι έρμαιο του πεπρωμένου. Ο άνθρωπος του πεπρωμένου ορίζει το πεπρωμένο του.
3.Ο πολιτισμός του Άουσβιτς εξόντωσε (ας δεχθούμε κατ’ οικονομίαν ότι εξόντωσε) 6.000.000 εβραίους επειδή τους όρισε ως “υπανθρώπους”. Ο πολιτισμός της δημοκρατίας εξολοθρεύει 6.000.000 άρια τέκνα της Ευρώπης κ ά θ ε χ ρ ό ν ο ως έμβρυα στη μήτρα, επειδή τους ορίζει ως “μη-ανθρώπους”. Ιδού λοιπόν το πεπρωμένο και ως ζήτημα ορισμού.

“Ο ΣΟΦΟΣ ΛΕΓΕΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ. Ο ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ ΒΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ. Ο ΤΑΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Προς ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ:

ένας Άριος ωσάν εσένα, δεν θα δίσταζε λεπτό να δώσει το πραγματικό πραγματικό του όνομα και τη διεύθυνση στα πλήθη των αλλαλαζόντων υπ-ανθρώπων σαν εμάς. Και όταν θα περάσουμε ένα βράδυ με άερα και αστραπές από κει, φαντάζομαι θα πρόταζε τα άρια στήθη του και θα μας σαγήνευε με την δύναμη του Heidegger-sprachen..

αναμένουμε: πραγματικό όνομα (εδώ) Διεύθυνση (εδώ)…

Ίων Φιλίππου, παραληρείς.

Αλλά άραγε δεν είδες εσύ το πρώτο ηρακλείτειο απόσπασμα “Του δε λόγου τούδε εόντος αεί αξύνετοι γίνονται άνθρω­ποι και πρόσθεν ή ακούσαι και ακούσαντες το πρώτον”; Ούτε το δεύτερο “Διό δει έπεσθαι τω ξυνώ, του λόγου δ΄ εόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν”;

Για τον ποιητή-μάγο των Εννεάδων, ουδέν που να δύνασαι να κατανοήσεις, ω τάλας. Μόνο το εξής: Δεν είναι μαγευτικώτατο το εννέα;

Για τον στοχαστή της καλύβας σας, από τον οποίο φαίνεσαι, πιθανόν, να άκουσες το πρώτον περί Ηρακλείτου, μόνο αυτό: Όλα θα ήτανε καλά, αν δεν αυτουργούσε στην αυτοθέλητη θηριωδία. Στην κτηνωδία των πεπρωμένων, τα οποία κάπως περιέργως επέπρωτο (εγελιανώ τω τρόπω) να επιλεγούν από την αρεία, και κάθε λογής αγρία, φυλή. Άλλο να θρηνώ, να τελετουργώ, να προσεύχομαι απευχόμενος ή να ψηλαφώ την θηριωδία ως τραγικός ελληνικός χορός, ή και ως εκκλησιάζων, και άλλο να την διαπράττω ως άσκοπος περιφερόμενος όχλος που βρήκα ένα σκοπό κι εγώ στο καταυγασμένο – από τίνος άραγε τα φώτα (;) – μυαλό και το πεπρωμένο του Φύρερ σας, αλλά όχι και μας. Εμείς παραμείναμε και τότε Έλληνες, και είθε να παραμένουμε πάντα, και πάντως ορθοδόξως εν επιγνώσει του “ουκ ενί Έλλην και Ιουδαίος”. Και ως Έλληνες την γλώσσα μας, την θαυμαζομένη και υπό του βαρβάρου εκ των τριών σου στοχαστών των χιλιετιών και των αιώνων, τη μιλήσαμε απάνω στα βουνά τα δικά μας τα απάτητα και τα χώματά μας τα ιερά, που δεν βολεύονται κάτω απ’ τα ξένα βήματα, όταν ήρθε να χαιρετίσει και μάς ο Φύρερ σου. Στη γλώσσα μας εμείς μια λέξη έχουμε αντίδοτο για κάθε δικό σας ταγό-Φύρερ: Ελευθερία. Και στη γλώσσα μας, πάλι εμείς, μία αναστάσιμη διάζευξη: Ελευθερία ή Θάνατος.

Για να γιατρευτείς, πριν νά ‘ναι φίλε μου αργά, θα σού πρότεινα μια απλή ανάγνωση των Ηρακλειτείων αποσπασμάτων έχοντας στο νου σου την έννοια Φύρερ (πού πήγε άραγε η “αγχιβασίη” ; ) . Και μετά αν θέλεις διαλογίσου επάνω στον αλγόριθμο “αυτοείδωλον εγενόμην και άρτι κείμαι γυμνός”.

ΥΓ
Ειδικά γι’ αυτό: “Ο άνθρωπος του λόγου είναι έρμαιο του πεπρωμένου. Ο άνθρωπος του πεπρωμένου ορίζει το πεπρωμένο του.” Διάβασε το εκατοστό πέμπτο απόσπασμα του Ηρακλείτου περί της αστρολογίας του Ομήρου και του πεπρωμένου, έχοντας στο νου σου πώς όρισε ο Χίτλερ το πεπρωμένο του με την ιερή λόγχη και τον αγκυλωτό σταυρό του τον κεκλιμένο ελαφρώς.

Κρύπτειν ἀμαθίην κρέσσον ἢ ἐς τὸ μέσον φέρειν.

η φάτσα που βγήκε επάνω μάλλον είναι ένα ερωτηματικό μέσα σε παρένθεση.

Ίωνα Φιλίππου, δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές σου απόψεις, μα αποφάσισα να παρέμβω λόγω ιστορικών λαθών που κάνεις.

Ο Άρειος δεν θα έπαιρνε “συγχωροχάρτι” από τον Μέγα Κωνσταντίνο και θα αναγνωριζόταν η πίστη του σαν το επίσημο δόγμα. Είχε προσπαθήσει και κατάφερε να πείσει τον Κωνσταντίνο πως και ο ίδιος συμμορφώθηκε με τις αποφάσεις της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου (που φυσικά δεν είχε) και έτσι του επετράπη η συνλειτουργία με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Αυτή η ιστορική λεπτομέρεια που παρέλειψες διαστρεβλώνει τα πάντα! Αυτά σ’ ό,τι αφορά το “αντικειμενικό” ιστορικό στοιχείο.

Το δεύτερο είναι μεν ιστορικό, μα μπορεί κάποιος κακόπιστος να πει πως είναι ανακατασκευασμένο εκ των υστέρων, μα θα το παραθέσω. Το προηγούμενο βράδυ, ο πατριάρχης είχε προσευχηθεί ζητώντας από τον Κύριο ή τον ίδιο να πάρει ή τον Άρειο, γιατί γνώριζε για την ψευδεπίγραφη μετάνοιά του, κι έτσι κι έγινε.

Από την στιγμή λοιπόν που δεν πιστεύεις μπορώ να σου πω μόνο τούτο: Αν ο Άρειος δεν πέθαινε τυχαία (όπως προφανώς νομίζεις) στον δρόμο, απλά δεν ξέρουμε τι θα επακολουθούσε κι όχι αυτά που εσύ με τόσο σιγουριά προβλέπεις.

Ένα ακόμα, γιατί ανέφερες τον Νίτσε και τον Σπένγκλερ ενώ παράλληλα εκθείασες τον Πλωτίνο και τον Βούδα, σε παραπέμπω να δεις τι γράφει ο Σπένγκλερ για τον Πλωτίνο και ο Νίτσε για τον Βούδα. Αφού ανήκουν όλοι στην ίδια “άρια” παράδοση πως μπορεί να κάνουν τέτοιες κριτικές στους πνευματικούς τους προγόνους; για να μην πιάσω τα όσα λέγει ο Νίτσε για τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, ή ο Χάιντεγκερ για τον Πλάτωνα. Ή μήπως υπάρχει μια βαθύτερη μυστική κι υπερβατική ουσία πίσω από τις φαινομενικές διαφορές και απαξιωτικά σχόλια του ενός για τον άλλο, που εμείς οι απλοί θνητοί δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή;

[b]Κατά τον δε Σπένγκλερ, ο Πλωτίνος ειδικά ήταν μάλλον Εβραίος ή Φοίνικας, αυτό το αναφέρω για τα περί “άριου πνεύματος”. [/b] ;))

Αυτό που παρατηρώ σε εσένα είναι πως έχεις φτιάξει ένα New Age κράμα αναμιγνύοντας όλους τους κατ’ εσέ μεγάλους, απλά και μόνο επειδή βρήκες κάποια στοιχεία που θεωρείς κοινά. Ακόμα κι αν έχει μια πιο σοβαρή εμφάνιση, κατ’ ουσίαν δεν διαφέρεις από τα διάφορα κοινότοπα πλέον περιοδικά “μεταφυσικής” κι “εσωτερικής αναζήτησης” που βλέπουμε συνέχεια στα περίπτερα. Είσαι ένα απότοκο ενός πλέον αλλοτριωμένου πολιτισμού που πασχίζει να ξεδιψάσει σ’ όποια παράδοση βρει μπροστά του. Δες λοιπόν τι γράφει ο Σπένγκλερ για τα φαινόμενα θρησκευτικού συγκρητισμού και θεωρητικών σαν εσένα, τα λέει πολύ ξεκάθαρα στην “Παρακμή”.

Όλοι οι θεωρητικοί και οι θρησκευτικές μορφές που εξύμνησες ήταν προϊόντα άλλων πολιτισμών κι εποχών μεταξύ τους οι περισσότεροι, κανένας δεν θα συμφωνούσε πως συνδέονται από τους ίδιους αν τους ρωτούσαμε. Μάλλον εσύ στέκεις υπεράνω όλων για να το διαπιστώνεις.

Τέλος δεν περιμένω να απαντήσεις στο σχόλιό μου όπως δεν απάντησες ούτε και στα προηγούμενα, είναι συνηθισμένη στάση ανθρώπων που προσποιούνται τις “πνευματικές ελίτ” μα δεν αντέχουν κριτικής, μάλλον στέκεσαι ενώπιον του υπολογιστή σου και σκέφτεσαι “μα πόσο χαμηλά είναι”….

Γράφω αυτό το σχόλιο για όσους άλλους πιθανόν διαβάσουν το δικό σου, στερούμενοι των ιστορικών γνώσεων και ίσως τα πιστέψουν….

Ευχαριστούμε!

Είναι δυνατόν να μην υπάρχει η 2η και 4η διάλεξη?Υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνει αυτό?Αν όχι τότε ανεβάστε και τις υπόλοιιπες,αν ναι
αφαιρέστε τις ήδη υπάρχουσες διαφορετικά είναι προσβλητική αυτή η στάση απέναντι στον κ. Ράμφο και στους αναγνώστες.

Προφανώς και είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο οι συγκεκριμένες βιντεοσκοπημένες διαλέξεις μιας και αυτή είναι η επιθυμία του κ. Ράμφου. 😀

Το σέβομαι τότε (με αρκετή απογοήτευση βέβαια).Ευχαριστώ έτσι κι αλλιώς…

Φίλε Παρατηρητή,
Σεμνύνομαι ενώπιον αυτού που με τιμά με την άποψή του και σιωπώ έναντι εκείνου που με προσβάλλει με την ύβρη του. Συνεπώς οφείλω μια απάντηση προς εσένα που προσεγγίζεις το κείμενό μου ιστορικά και καμία στους προλαλήσαντες που αντιπαρατίθενται μαζί μου υστερικά.

Αναφορικά με τον Άρειο, εκτρέπεσαι σε ένα αναχρονισμό. Κρίνεις το ακαταστάλακτο δόγμα του 335 με τα κριτήρια του 2000. Ο Άρειος ήταν μακράν ο διαπρεπέστερος θεολόγος της εποχής του και επί πλέον δημοφιλέστατος και χαρισματικός ρήτορας, κατά πολύ υπέρτερος του Αθανασίου ή των μετέπειτα Καππαδοκών. Έτσι η περί ομοιουσίου θεολογία του ήταν η κρατούσα άποψη παρά τις αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου, έναντι των οποίων και ο Μ. Κωνσταντίνος ήταν μετέωρος.Τέτοια ήταν μάλιστα η “κατατρόπωση” του Αρείου από τον Σπυρίδωνα Τριμυθούντος το 325, ώστε σε δέκα χρόνια ο Αρειανισμός είχε θεριέψει σε όλη την αυτοκρατορία. Φυσικά το δόγμα της Τριάδος δεν ήταν αποτέλεσμα του “οράματος” του Σπυρίδωνος που συνέτριψε το κεραμίδι, αλλά ευθεία απόρροια των Πλωτινικών απορροών.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα της διαμάχης. Αλλά στον Άρειο δεν δόθηκε καν η δυνατότητα.Τον πρόλαβε αυτό που εσύ ονομάζεις θεοδικία και εγώ πεπρωμένο. Αν κρίνουμε ωστόσο από τα τραγικά γεγονότα του 341-342 και τους αιώνες και τα θύματα που χρειάστηκαν για να ξεριζωθεί ο αρειανισμός και να λάβει την οριστική μορφή του το ακαταστάλακτο χριστιανικό δόγμα με το έδικτο του Ιουστινιανού το 543, μάλλον εγώ ευρίσκομαι πιο κοντά στην αλήθεια παρά εσύ. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως το δόγμα ήταν τόσο ρευστό, ώστε οι Καππαδόκες με προεξάρχοντα τον Νύσσης ήταν ωριγενιστές και ότι η πίστη στην προϋπαρξη και παλιννόστηση (μετενσάρκωση) της ψυχής εξέλιπε μόλις το 550 κυρίως με επιβολή του Ιουστινιανού παρά με την βούληση των πατέρων.

Σε ο,τι αφορά τον Σπένγκλερ θα χαρώ να μου υποδείξεις το σχετικό χωρίο στην “Παρακμή” ή οπουδήποτε αλλού. Η άποψη ότι θεωρεί τον Πλωτίνο εβραίο ή σημίτη μου φαντάζει εντελώς καινοφανής τουλάχιστον δεν την έχω πουθενά καταχωρισμένη στις μελέτες μου. Αν παρά ταύτα ο Σπένγκλερ αφήνει κάπου τέτοιον υπαινιγμό είναι προδήλως ατυχής. Ο Πλωτίνος είναι ρωμαίος ελληνιστής της διασποράς συμποσιαστής του αυτοκράτορα Γαλιηνού και φυσικά μη περιτετμημένος (εβραίος ή σημίτης). Εκτός αυτού αν ήταν εβραίος θα ήταν γνωστικός. Ότι είναι Έλληνας, δηλαδή μυημένος στην ελληνική οντολογία και όχι στον Νόμο ή την Τορά είναι πρόδηλο για κάθε μελετητή του. Σε παραπέμπω στις πραγματείες 30, 31, 32 33 και 45 από τις Εννεάδες που αποτελούν άλλωστε την πεμπτουσία της θεωρίας και της διδασκαλίας του.

Τον Σπένγκλερ επικαλούμαι για την θαυμαστή μορφολογία της ιστορίας με την οποία επαναφέρει στο ιστορικό προσκήνιο την ελληνική ανακύκληση, δηλαδή την πραγματικότητα των βιοϊστορικών κύκλων. Σύμφωνα με την Σπενγκλεριανή σύνθεση ο Πλωτίνος αφενός και οι Νίτσε-Χάϊντεγκερ αφ’ ετέρου είναι σύγχρονοι, διότι ζουν σε σύγχρονες εποχές, στο τέλος δυο μεγάλων πολιτιστικών κύκλων. Ο πρώτος του Μυθικού και οι δεύτεροι του Χριστιανικού. Ο Ηράκλειτος είναι άχρονος, συνεπώς σύγχρονος και των δύο.

Οι λόγοι της απαξιωτικής τοποθέτησης του Νίτσε για την σωκρατική ηθική και της αντίστοιχης του Χάϊντεγκερ για τον Πλάτωνα διακρίνονται από τον προσεκτικό αναγνώστη μέσα στο κείμενό μου. Ο Σωκράτης επιστρέφει από την πρωταρχία του όντος στον άνθρωπο και ο Πλάτωνας από αυτήν του Είναι στο όν. Αυτό συνιστά λήθη του θεμελιώδους ερωτήματος περί το Είναι και αυτό καταγγέλλουν ο Νίτσε και ο Χάϊντεγκερ γι’ αυτό άλλωστε είναι και οι προάγγελοι ενός νέου πολιτισμού αυτού που εγώ ονομάζω Άριο πολιτισμό, που δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε χριστιανικός ούτε δυτικός.

Ο θρησκευτικός και πολιτιστικός συγκρητισμός είναι το θεωρητικό απόσταγμα κάθε μεταπτωτικής εποχής όπως και η δική μας. Μέσα από αυτόν ξεπηδά πάντοτε το καινούριο, το καινούριο που γεννιέται στην παλιά μήτρα, όταν γονιμοποιηθεί από το σπέρμα του Ταγού, που αυτός μόνον αυτός ξαναγίνεται το Πεπρωμένο του κόσμου. Τι εξαγγέλλει αυτό το πεπρωμένο; Ότι “Ο Έλληνας πέθανε, ο Χριστός ψυχορραγεί, ιδού ο Άριος μυθωδεί τον οντικό λόγο”.

Στις φράσεις “… κατ’ ουσίαν δεν διαφέρεις από τα διάφορα κοινότοπα πλέον περιοδικά “μεταφυσικής” κι “εσωτερικής αναζήτησης” που βλέπουμε συνέχεια στα περίπτερα. Είσαι ένα απότοκο ενός πλέον αλλοτριωμένου πολιτισμού που πασχίζει να ξεδιψάσει σ’ όποια παράδοση βρει μπροστά του…” και “…προσποιούνται τις “πνευματικές ελίτ” μα δεν αντέχουν κριτικής…” εκτρέπεσαι προς την κατεύθυνση των προλαλησάντων οπότε δεν θα απαντήσω.
Είναι πολύς ο πλατωνικός “μόγος” που έχω καταθέσει σβολοκοπώντας τα αγεώργητα πεδία του Είναι και μεγάλη η αγωνία, ώστε δεν μου αξίζει τέτοια μικρόψυχη μομφή.