Δημήτρης Ζιαμπάρας, Δικηγόρος, ΜΒΑ, DiplEng
Είναι τα σύμβολα των δύο κομμάτων του Ελλαδικού δικομματισμού. Επιτυχημένη επιλογή συμβόλων, αντάξια της φωτεινότητας του Ελληνικού πολιτισμού. Η συντριπτική διαφορά έντασης φωτισμού των δύο συμβόλων ήταν προάγγελος ενός κουτσού δικομματισμού. Το Ελλαδικό πρόβλημα δεν είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αυτό είναι απλά ένα από τα πολλά συμπτώματα ενός ανισόρροπου πολιτικού συστήματος στο οποίο η Προοδευτική Παράταξη επί δεκαετίες κυριαρχεί είτε βρίσκεται στην εξουσία είτε όχι, απόρροια της εκ γενετής αναπηρίας της Συντηρητικής Παράταξης. Πιο ψύχραιμα ας εξετάσουμε τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα την Αμερική. Εκεί υπάρχουν αντίστοιχα δύο κόμματα: οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί. Σύμβολά τους είναι ο Ελέφαντας και το Γαϊδουράκι, αντάξια σύμβολα της εργατικότητας και του πείσματος των Αμερικανών. Η Αμερικανική κοινωνία είναι καταγωγικά μια Ανοικτή Κοινωνία, δηλαδή οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει μέλος της, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις ένταξης, δεν υπάρχουν Ξένοι. Συνεκτικός ιστός αυτής της κοινωνίας είναι η Ευημερία, η οποία εξασφαλίζεται από μια ισχυρή Οικονομία. Η εκπαίδευσή τους είναι προσανατολισμένη στην ανάδειξη του ιδανικού ηθικού Επαγγελματία. Ως τεχνοκρατικό επάγγελμα αντιμετωπίζεται και η πολιτική η οποία ταυτίζεται με την τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα. Έτσι ο Αμερικανικός δικομματισμός στρέφεται γύρω από το βασικό δίλημμα της οικονομίας: περισσότερο ή λιγότερο κράτος. Οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν λιγότερο κράτος, ενώ οι Δημοκρατικοί περισσότερο κράτος. Έτσι ανάλογα με την ιστορική περίοδο και τις ανάγκες εφαρμόζεται η ορθή οικονομική πολιτική από τον γνήσιο κομματικό θιασώτη της και εξασφαλίζεται, κατά το δυνατόν, η εξισορρόπηση του όλου συστήματος. Οι άλλες διαφορές των δύο κομμάτων του Αμερικανικού δικομματισμού είναι ήσσονος σημασίας, είτε πολιτικές, είτε ιδεολογικές.
Η Ελληνική κοινωνία αντιθέτως είναι μια Κλειστή Κοινωνία, δηλαδή για να γίνει κάποιος μέλος της απαιτείται να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις οι οποίες για να αποκτηθούν χρειάζεται πολύ κόπο και χρόνο. Οι Ξένοι είναι σίγουρα αποδεκτοί, αλλά παραμένουν ξένοι ακόμα και ύστερα από δύο ή τρεις γενιές (όπως σε όλη την Ευρώπη). Δεν πρέπει να μας μπερδεύει ο Αμερικανόφερτος τρόπος ζωής των τελευταίων δεκαετιών στις μεγαλουπόλεις, ο πόθος για τον πραγματικά ελληνικό τρόπο ζωής όπως τον ξέρουμε από τους παππούδες μας και τις ελληνικές ταινίες είναι πάντα παρόν, όπως τα βαμμένα ξανθά μαλλιά των Ελληνίδων. Συνεκτικός ιστός της Ελληνικής κοινωνίας για χιλιετηρίδες είναι η ίδια της η Παράδοση και η αίσθηση Πληρότητας που τα μέλη της απολαμβάνουν από την μετοχή τους στα Κοινά, την μανιακή ενασχόλησή τους με την Πολιτική. Για τους Έλληνες, πολιτική είναι μόνο η άμεση συμμετοχή στην διαδικασία των αποφάσεων, τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα υποκατάστατα. Δεν γουστάρουν ούτε τους αποτελεσματικούς γιάπηδες που θα τους σώσουν ερήμην τους, ούτε ένα κοινοβούλιο που θα σκέφτεται και θα φροντίζει για αυτούς σε ένα εθνικό πλαίσιο.
Ο Ελλαδικός δικομματισμός για να είναι αποτελεσματικός υποχρεωτικά πρέπει να στρέφεται γύρω από τους δύο βασικούς πόλους άμεσης συμμετοχής στη διαμόρφωση πολιτικών αποφάσεων: το Σωματείο και τον Δήμο. Το Σωματείο τέμνει κάθετα την Ελληνική κοινωνία, μπορεί να είναι Επαγγελματικό, Αθλητικό, Μη Κυβερνητική Οργάνωση, Κλαδική κ.λπ. Ο Δήμος τέμνει οριζόντια την Ελληνική κοινωνία, είναι η κοινότητα η οποία αποφασίζει για τον εαυτό της μέσω της ισότιμης μετοχής όλων των μελών της, μια πραγματική τοπική αυτοδιοίκηση. Το Σωματείο αποτελεί φραγμό σε μια τυχαία πλειοψηφία του Δήμου, ενώ μια άλογη υπερενίσχυσή του δημιουργεί επικίνδυνα στεγανά με συντεχνιακές ιδιοτέλειες. Ο Δήμος αποτελεί φραγμό στην συντεχνιακή ιδιοτέλεια του Σωματείου, ενώ μια δημαγωγική υπερενίσχυσή του δημιουργεί επικίνδυνες τυχαίες πλειοψηφίες. Ιδανικά οι δύο αυτοί αλληλοσυμπληρούμενοι πόλοι άμεσης δημοκρατίας θα έπρεπε να είχαν τους ανάλογους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς σε εθνικό επίπεδο.
Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι η ουσιαστική αιτία που οι Αθηναίοι έχασαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο ήταν η δημαγωγική κατάργηση από τον Περικλή του θεσμού του Αρείου Πάγου, ο οποίος, ως ένα σώμα αποτελούμενο από Αριστοκράτες (κάθετη τομή της κοινωνίας), είχε το δικαίωμα αρνησικυρίας σε αποφάσεις του Δήμου της Αθήνας. Έτσι το περήφανο άτι του Αθηναϊκού Δήμου έχασε όλα τα χαλινάρια του όταν ο άνθρωπος που το ήλεγχε, ο Περικλής, πέθανε στην αρχή του πολέμου, με αποτέλεσμα τις γνωστές αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του Δήμου των αρχαίων Αθηναίων οι οποίες δημιούργησαν τις συνθήκες που στέρησαν από την Αθήνα το μέλλον της Ρώμης.
Τον Ελλαδικό δικομματισμό μετά την μεταπολίτευση υπηρετούν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ορθά προάγει άοκνα το Σωματείο ως τρόπο ενάσκησης πολιτικής στην Ελλαδική κοινωνία, εκεί οφείλεται και η μεγάλη δημοφιλία του, έδωσε επιτέλους πολιτική υπαρξιακή διέξοδο στον Έλληνα. Μετά όμως από 36 χρόνια μονοδιάστατης δράσης ήταν αναμενόμενο να οδηγηθούμε σε μια έκρηξη του συνδικαλισμού, της συντεχνιακής λογικής, των κλικών, της κομματοκρατίας, της θρησκειοποιημένης Εκκλησίας κ.λπ. Στα σχολεία εκπαιδεύεται ο ιδανικός Συνδικαλιστής μέσω των περιβόητων 15μελών, ενώ κανείς δεν εκπαιδεύει τον ιδανικό Πολίτη του Δήμου ως το μόνο δημοκρατικό ανάχωμα του Συνδικαλιστή. Η «σωματειακή» αυτή πολιτική λογική έχει μια αταξική προσέγγιση εφόσον είναι φανερό ότι από Καθηγητές Πανεπιστημίου, Γιατρούς, Δικαστές, Βουλευτές μέχρι Δημοσίους Υπαλλήλους, Ταξιτζήδες, Καλλιτέχνες, Λιμενεργάτες, όλοι συμπεριφέρονται με τον ίδιο καταχρηστικό τρόπο στην διεκδίκηση των συντεχνιακών δικαιωμάτων τους, βυσσοδομώντας κατά της σύνολης κοινωνίας. Την ίδια στιγμή συνεπέστατα όλοι αδιαφορούνε για την συνεχή υποβάθμιση της μετοχής τους στην λήψη κεντρικών πολιτικών αποφάσεων κρίσιμων για την ζωή τους. Ο Δήμος ως πραγματική τοπική αυτοδιοίκηση, απουσιάζει ως εναλλακτικός πόλος ενάσκησης της πολιτικής της άμεσης συμμετοχής, ώστε να απορροφήσει ένα μέρος της ανάγκης των Ελλήνων για πολιτική, αλλά και να θέσει ένα όριο στην κυριαρχία των κάθε λογής Σωματείων που τυραννάνε πλέον ξεκάθαρα την ζωή μας. Οι υπόλοιπες διαφορές των κομμάτων του Ελλαδικού δικομματισμού είναι ήσσονος σημασίας, είτε οικονομικές, είτε ιδεολογικές, όπως έχει αποδειχθεί για δεκαετίες περίτρανα.
Η ΝΔ για 36 χρόνια απέτυχε να αντιληφθεί τον πολιτικό της ρόλο: να προάγει τον θεσμό των Δήμων, της πραγματικής τοπικής αυτοδιοίκησης, θέτοντας φραγμό στην ανεξέλεγκτη λειτουργία των Σωματείων (της μονοδιάστατης κάθετης ΠΑΣΟΚικής θεώρησης της κοινωνίας). Γι’ αυτό η ΝΔ δεν παρήγαγε πολιτική, αντ’ αυτού αμήχανα ΠΑΣΟΚοποιήθηκε επικοινωνιακά θεωρώντας αφελώς ότι αυτό ήταν το μυστικό της δημοφιλίας του αντιπάλου της: μια αμερικανικού τύπου επικοινωνιακή στρατηγική. Το ΠΑΣΟΚ όμως ήταν επιτυχημένο για λόγους ουσίας, όχι επικοινωνίας. Η κληρονομημένη «Εθνικιστική» λογική της ΝΔ ξεπεράστηκε ταχύτατα από την κοινωνία και η ΝΔ δεν βρήκε κάτι άλλο να την αντικαταστήσει. Ο Εθνικισμός ήταν και παραμένει ένα ιδεολόγημα για την Ελληνική κοινωνία και η ΝΔ κατέληξε ένα άδειο πουκάμισο. Ο λόγος που φθάσαμε στην χρεοκοπία είναι ότι δεν παρουσιάστηκε ένας Ανδρέας Παπανδρέου στην Συντηρητική Παράταξη που θα της έδειχνε τον δρόμο της οριζόντιας θεώρησης της Ελλαδικής κοινωνίας και θα εξισορροπούσε το πολιτικό μας σύστημα. Ας ελπίσουμε να παρουσιαστεί στο μέλλον...
Δηλαδή Αθηναίοι, Αμερικανοί και Έλληνες, για να ισορροπούν πρέπει μια ζωή να ταλαντεύονται ανάμεσα σε αντιμαχόμενα δίπολα και να τρώνε στη μάπα όλα τα κοινά αρνητικά τους; Ίσιος δρόμος δεν υπάρχει;
Ο Ελλαδικός δικομματισμός για να είναι αποτελεσματικός υποχρεωτικά πρέπει να στρέφεται γύρω από τους δύο βασικούς πόλους άμεσης συμμετοχής στη διαμόρφωση πολιτικών αποφάσεων: το Σωματείο και τον Δήμο.
Αγαπητέ φίλε,
[u][b]Ο Ελλαδικός δικομματισμός, είναι αποτελεσματικός διότι οι πελάτες του (δημόσιοι υπάλληλοι) έχουν διαβρωθεί σε μέγιστο βαθμό.
Δεν είναι αυτοί το υγειές τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, μην τους χαϊδεύουμε.
[/b]Αν σε αυτούς βασιστούμε ήμαστε καταδικασμένοι ως κοινωνία.[/u]
Οι υπερατλαντικοί φίλοι μας – τους οποίους δεν επιλέξαμε, αλλά μας επέβαλαν – προώθησαν σε εμάς το περιχυμένο ύπουλο πολιτικό τους σύστημα κατορθώνοντας και επιβάλλοντας την απουσία σκέψης.
Λέει το άρθρο:[i]”Η Αμερικανική κοινωνία είναι καταγωγικά μια Ανοικτή Κοινωνία, δηλαδή οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει μέλος της, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις ένταξης, δεν υπάρχουν Ξένοι”. [/i]
– Αυτό ισχύει μόνο στη σφαίρα του [b]Μύθου[/b] της! Σε ό,τι αφορά τους Ξένους, η αμερικανική κοινωνία θεμελιώθηκε, καταγωγικά, στην ανελέητη σφαγή των ιθαγενών πληθυσμών, στην έως θανάτου εκμετάλλευση μαυρών δούλων εισαγόμενων από την Αφρική, στους οποίους μόνο έπειτα από αιματηρότατους αγώνες αναγνωρίστηκαν δικαιώματα κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960, και στην εν συνεχεία έως θανάτου εκμετάλλευση Μεξικανών και άλλων φτωχών λατινοαμερικανών γειτόνων της.
Αντιθέτως, η δουλεία ήταν ξένη προς την ελληνική κοινωνία πολλούς αιώνες πριν από την ανακάλυψη της Αμερικής!
Πέρασε κιόλας το μεσημέρι;
Τέλειωσε η μέρα;
Μήπως είσαι και [b]Θαυματοποιός[/b] ω ακαταπόνητε Πολυψευδωνυμότατε;
😀 😀
Ενδιαφέρουσα η βασική θεώρηση του κειμένου αλλά θα ήθελα να παρέμβω σε σχέση με κάτι που λέγεται, λίγο άκομψα, στα σχόλια, κυρίως, επειδή ως παρανόηση το έχω συναντήσει πολλές φορές προερχόμενο και από καλοπροαίρετους σχολιαστές ακόμα: α) κατά Ράνσιμαν (Ο βυζαντινός Πολιτισμός) και Αρβελέρ (Γιατί το Βυζάντιο) η Ρωμανία δεν ήταν ποτέ φεουδαρχία, εφόσον έχουμε καθαρό στο μυαλό μας τί είναι η φεουδαρχία: η και με τον νόμο και με την θρησκεία υποστηριζόμενη άμεση επιβολή ορισμένων κληρονομικώ δικαίω επάνω στην γη και στους υποτακτικούς τους, τους υπηκόους, που δεν μπορούν οι ίδιοι ή και οι απόγονοι τους να μετακινηθούν ή να ξεφύγουν νομικά από αυτήν την γη,
β) είναι άλλο ζήτημα ότι στην Ρωμανία υπήρχαν δυνατοί, δηλαδή ισχυροί γαιοκτήμονες, μεταξύ των οποίων και μοναστήρια, με εκτατεμένη ιδιοκτησία, χωρίς σε καμία περίπτωση να υφίστανται κολλήγοι, δουλοπάροικοι, δηλαδή, εργάτες της γης μονίμως και απολύτως προσδεδέμένοι με το τιμάριο των τιμαριούχων τους δίχως δικαίωμα εγκατάλειψης του ποτέ.
γ) σχετικό είναι το ζήτημα της αξιοκρατίας στην ρωμανία – ακόμα και ο βασιλέας μπορούσε και συχνά ήταν προερχόμενος από διαφορετική οικογένεια (ακόμα και εθνικό γένος) από τον προηγούμενο βασιλέα, δηλαδή ποτέ δεν έγινε αποδεκτή η ελέω θεού κληρονομική βασιλεία (ως αντανάκλαση των φεουδαρχικών σχέσεων σε κεντρικό επίπεδο) και μάλιστα ταπεινότατης καταγωγής, εφόσον αποδείκνυε, συνήιως στον στρατό, την αξία του – φέρεται, επί παραδείγματι, κατά κρ. γνώμη, ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος να προέρχεται μάλλον ως εγκατελελειμένο νόθο από Αρμενική, πιθανώς, οικογένεια.
δ) σημειωτέον ότι η κεντρική βασιλεία και η υπαλληλία της κων/πόλης βρίσκονταν σχεδόν πάντοτε, δηλαδή σχεδόν επί χιλιετία, σε σχέσεις έντασεις προς την τοπική αριστοκρατία των δυνατών και το συμφέρον της τις περισσότερες φορές μαζί με τους μικρούς, ελεύθερους καλλιεργητές – φορολογούμενους – ως εν ανάγκη εθνοφυλακή, που μπορεί να αποτελέσει και την μαγιά μόνιμων ειδικών ρυθμίσεων, όπως συνέβη σε περιπτώσεις παρατεταμένης κρίσεως, ιδίως κατά τον μακρύ πόλεμο κατά των Περσών και των Αράβων με την εγκατάσταση των ακριτών) και σε αντίθεση προς τους δυνατούς που εν δυνάμει αποτελούσαν απειλές στάσης/ανταρσίας/πραξικοπήματος προς τον θρόνο και την ειρήνη του συστήματος.
ε) επιπροσθέτως, κατά Καραμπελιά (1204), φεουδαρχικά φαινόμενα εισάγονται στην περιοχή μας πρώτη φορά από τους Λουζινιάν στην Κύπρο και τους Γενουάτες στην Χίο.
στ) εν πάσει περιπτώσει, πρόκειται για την Ρωμανία, όπως τραγουδιέται ακόμα από τους Πόντιους, ή το Ρωμαϊκο, όπως προτιμάται λαϊκά, της οποίας η Ελλάδα, στην οποία αναφέρεται ο εν λόγω σχολιαστής, και φαντάζομαι ότι εννοεί το σημερινό ελλαδικό κράτος, αποτελούσε ένα μικρό, άνευ ιδιαίτερης σημασίας, μάλλον περιθωριακό θέμα.
Η ΝΔ ως δεξιό ολιγαρχικό κόμμα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τον “Δήμο”, ούτε επεδίωξε την διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ υπήρξε περισσότερο ένα κόμμα ασιατικής ή τριτοκοσμικής χώρας και λιγότερο ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και τα δύο αυτά αρχηγοκεντρικά κόμματα εγκαθύδρισαν ένα καθεστώς φαυλότητας και διαφθοράς , παρέχοντας μάλιστα σε κρίισιμες στιγμές ακόμη και στήριξη το ένα στο άλλο. Οι πολίτες, ο Δήμος με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου ουδέποτε βρήκαν γνήσια έκφραση στα δύο αυτά κόμματα.
Μεγάλο επιμέρους ζήτημα ή, από μιάς άλλης πλευράς, η καρδιά της εξέλιξης και πολλών προσπαθειώνα αλλά και δεινών του νεωτερικού ελλαδικού κρατιδίου είναι, ακριβώς, η απομάκρυνση από την συμμετοχή στον δήμο, τις κοινότητες των ρωμιών, όπως άκμαζαν, έως και το 1922, σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορί και η προσχώρηση στο νεωτερικό υπόδειγμα όπου το κεντρικό κράτος ελέγχει τα πάντα, κατ΄απομίμηση της Εσπερίας, αρχικά της Βαυαρίας και, εν συνεχεία, της Γαλλίας, κυρίως. Δύο σκέψεις μόνον προς γονιμοποίηση της συζήτησης:
α) από μίας πλευράς βρίσκω γοητευτική, σχεδόν, την ιδέα ότι το ρουσφέτι, εξ αρχής του νεοελληνικού κράτους, καθ’ όλον τον 19ο αιώνα, και η κομματοκρατία, σταδιακά, πρώτα από το ΚΚΕ και εν συνεχεία από το ΠΑΣΟΚ και τελευταία και την ΝΔ, ουσιαστικά, συνιστούν τα μορφώματα, που έλαβε, ακριβώς, η δυναμική πολιτική συμμετοχή των περισσότερων και ενεργητικότερων Ελλήνων: ακριβώς, επειδή ήταν “κλειστή” η φυσιολογική διέξοδος των τοπικών κοινωνιών ελλείψει θεσμών άμεσης δημοκρατίας και απευθείας συμμετοχής στην διακυβέρνησης της πατρίδας, το φυσικά επόμενο βήμα ήταν το δυναμικό των προσπαθειών αυτών να περάσει σε μία σχέση ανταλλαγής – εσείς, κκ Αντιβασιλείς, Φαναριώτες, Πελοπονήσιοι ή, απλώς, Αθηναίοι, Δεξιοί κοκ διατηρείτε τον έλεγχο στα κύρια πόστα και εξουσίες του κράτους – εμείς, οι, όποιοι εκπρόσωποι των όποιων τοπικών κοινωνιών πρέπει να διατηρήσουμε ορισμένα μικρά προνόμια και να μπορούμε να προβούμε σε κάποιες διευκολύνσεις, δηλαδή, να δώσουμε κάτι στους ψηφοφόρους μας (σημειωτέον, η πατρίδα μας ακόμα και μετα την εγκατάλειψη των πιο δημοκρατικών και φιλελεύθερων συνταγματικών κειμένων σε όλη την Ευρώπη, των Συνταγμάτων του Αγώνα, εισήγαγε την καθολική ψηφοφορία, σχεδόν 100 χρόνια πριν τις μεγάλες δημοκρατίες της Εσπερίας) – εν προκειμένω, όλοι, μα όλοι οι ψηφοφόροι μπορούσαν να θέσουν και όντως έθεταν ζήτημα ικανοποίησης κάποιου αιτήματος τους, το συνηθέστερο να διοριστούν δημόσιο …
β) ο “Καποδίστριας” και ο “Καλλικράτης” σήμερα μας πηγαίνει κοντύτερα στην συμεμτοχή στον Δήμο (σημειωτέον, ο Καποδίστριας είχε επιμεληθεί του μόνου κρατικού αμεσοδημοκρατικού εν ισχύ σήμερα Ελβετικού Συντάγματος στο μεσοδιάστημα πριν αναλάβει εδώ Κυβερνήτης), ή αποτελεί μία ακόμα έκφανση του ίδιου νεωτερικού, εκσυγχρονιστικού υποδείγματος, που, κυρίως, κινείται στην λογική της αντιπροσώπευσης και της τεχνοκρατίας;
[b]Η Γένεση του Εμφύλιου και οι Συνέπειες αυτού,[/b] του Λάζαρου Αρσενίου
– απόσπασμα από το κεφάλαιο [i]Το έλλειμμα σε πατριωτικές και ηθικές αξίες[/i]
Η ελληνική Άρχουσα Τάξη πανηγύρισε για τη νίκη της στον Εμφύλιο Πόλεμο. Και την εκμεταλλεύτηκε, όχι για το έθνος υπέρ του οποίου ισχυριζόταν ότι τον είχε αναλάβει, αλλά για τον εαυτό της. Μόλις εξασφαλίστηκε η νίκη της αυτή, απομάκρυνε από την εξουσία τους Κεντρώους πολιτικούς που την εξυπηρέτησαν στην κατάκτησή της, και βάλθηκε να ανυψώσει σε μονοκομματικό πλέον κράτος το καθεστώς της Άκρας Δεξιάς.
Κριτήριο για κάθε πρόσληψη, μέχρι νεκροθάπτου, και για κάθε προώθηση, μέχρι κλητήρος, τέθηκε η υποταγή σε κρατούντα. Τα κριτήρια αυτά λειτουργούσαν σαν μαγνήτης, που ανέσυρε από την αφάνεια κι από το βυθό μετριότητες και άτομα μειωμένων αναστολών
Από τη δεκαετία του ’50 συρρέει συνάλλαγμα από τη ναυτιλία, από τους παλιούς μετανάστες στην Αμερική και από τον τουρισμό, αλλά κυβερνήσεις και τράπεζες (όλες κρατικές τότε) το διοχέτευαν σε μεσάζοντες.
Η λεηλασία του δημόσιου πλούτου και η συναλλαγή έγιναν αποδεκτός τρόπος ζωής. Οι πλουτίσαντες στην Κατοχή από την εμπορία τροφίμων, στράφηκαν και τώρα προς αυτήν. Αυτήν ήξεραν από τότε, με αυτήν πλούτισαν επίσης τότε, αυτήν χρησιμοποίησαν και τώρα για συνέχιση του πλουτισμού τους. Με μια διαφορά: στην Κατοχή ασκούσαν εμπορία με τη Μαύρη Αγορά, σε συνεργασία με τους κατακτητές. Τώρα την ασκούσαν παρασιτικά, ληστρικά, σε συνεργασία με τις κρατικές τράπεζες και την κυβέρνηση. Εισάγουν με το συνάλλαγμα τρόφιμα, δηλαδή προϊόντα Γεωργίας, πέραν των αναγκών της χώρας. Κυβέρνηση και τράπεζες που χορηγούν το συνάλλαγμα, διευκολύνουν την διάθεσή τους στην εσωτερική αγορά με διατήρηση κάτω του κόστους των τιμών των εγχωρίων, ώστε να αποθαρρύνεται η παραγωγή τους. Καταδιωκόμενα έτσι τα ελληνικά, δέχθηκαν έναν ανελέητο ανταγωνισμό μέσα στο Εθνικό τους έδαφος από τα εισαγόμενα. Μόνο για την εισαγωγή γαλακτοκομικών στη δεκαετία του εξήντα η Ελλάδα δαπάνησε ένα δις δολαρίων ετησίως, ενώ η εγχώριος κτηνοτροφία καταδιωκόταν για να μειώνει την παραγωγή της.
Στο μεταξύ οι πρώην μαυραγορίτες και τράπεζες θησαύριζαν. Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία ζυμώθηκε μεταπολεμικά με μανδύα τους μαυραγορίτες.
Μεσάζοντες και κοντραμπατζήδες εξασκημένοι στο «πάρε-δώσε» και στη φιλοσοφία της «αρπαχτής», άφησαν στο κράτος τις παραγωγικές μονάδες και κράτησαν για τον εαυτό τους τις κρατικές προμήθειες και τα κρατικά έργα, που δίνουν εύκολα, γρήγορα και χωρίς επιχειρηματικούς κινδύνους άφθονο χρήμα. Και μένουν όλοι ικανοποιημένοι. Η Άρχουσα Τάξη έχει τρόπο να κερδίζει και τα κόμματα να κατακτούν (με την άνοδό τους στην κυβέρνηση) τα λάφυρα της εξουσίας: αμέτρητες «καρέκλες» για διορισμούς σε κρατικές επιχειρήσεις, οργανισμούς και τράπεζες και δικαίωμα διαχείρισης του άφθονου πλούτου τους, με ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτή. Η άρχουσα τάξη άλλων χωρών πραγματοποίησε την πρωταρχική συσσώρευσή της «αιμοσταγώς», αρπάζοντας πρώτες ύλες και αγροτικά προϊόντα αποικιακών λαών. Επειδή η Ελλάδα δεν έχει Αποικίες, η μεταπολεμική ελληνική άρχουσα τάξη μεταχειρίστηκε τον ελληνικό λαό ως αποικιακό. Πραγματοποιεί και αυτή την πρωταρχική συσσώρευση της «αιμοσταγώς», αλλά μέσω του κρατικού προϋπολογισμού και των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων.
Το ελληνικό πολιτικό, νομικό, πολιτιστικό και ηθικό εποικοδόμημα ανδρώθηκε επί υποστρώματος «φιλοτεχνηθέντος» υπό της Άρχουσας Τάξης, στους κόλπους της οποίας βρήκαν θαλπωρή μαυραγορίτες, δοσίλογοι και άτομα μειωμένων ηθικών αναστολών, φορείς της φιλοσοφίας της αρπαχτής και του παρασιτικού-ληστρικού τρόπου πλουτισμού.
(σσ. 230-233)
η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη, τουλάχιστον, κατά δύο στοιχεία, που έχουν την σημασία τους:
α) ένα μεγάλο μέρος των εσόδων τις δεκαετίες 50 και 60 ήταν άμεση βοήθεια των ΗΠΑ, εν μέσω, μάλιστα, ψυχρού πολέμου – η Ελλάδα διατήρησε έως την πετρελαϊκή κρίση του 74 τεράστιο ρυθμό ανάπτυξης, και, καλώς, ή κακώς, βρεθήκαμε στην δεκαετία του 90 στην πλευρά των νικητών του ψ. πολέμου, έστω και αν ακόμα αρκετοί δεν το παραδέχονται …
β) η οικονομία μας ήταν απλώς κλειστή και προστατευτική της εγχώριας, κυρίως, βιοτεχνικής παραγωγής, τουλάχιστον, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 60, με αποτέλεσμα και πρωτοφανή οικονομική συσσώρευση στην εγχώρια ελίτ, τότε (την οποία, ορθώς, επισημαίνεται ότι δεν αποτελούσε μία παλαιά αστική τάξη αλλά ένα συνοθύλευμα μεταπρατών, πλιατσικολόγων και, πιθανότατα, και μαυραγοριτών)
γ) στην πραγματικότητα, όμως, οι μεγάλες εισαγωγές άρχισαν ως συνέπεια της εισόδου στην Ενιαία Οικονομική Αγορά στην δεκαετία του 80 και, ακριβώς, αυτό ήταν η κύρια, σοβαρή, κριτική κατά του Καραμανλή, δηλαδή, ότι με την είσοδο στην ΕΟΚ απαιτείται η κατάργηση των προστατευτικών της εγχώριας παραγωγής δασμών και, συνεπώς, θα έπρεπε, κατά την ρήση του ιδίου, να μάθουμε να κολυμπάμε μόνοι μας … έτσι, εξηγείται η καμπάνια του “αγοράζετε ελληνικά” στην δεκαετία του 80, αν και φαίνεται ότι όλοι μας το ξεχάσαμε στην συνέχεια και το πληρώνουμε έκτοτε – και αυτό ήταν και το νόημα των πρώτων δύο πακέτων οικ. βοήθειας, δηλαδή, η ενίσχυση της προσαρμογής μας, ιδίως των αγροτικών περιοχών, στα της ΕΟΚ – αντ’ αυτού, η ντόπια, κυβερνητική και κομματική ελίτ διέφθειρε τον κόσμο επιτρέποντας τις ψευδείς αγροτικές επιδοτήσεις μέσω των ΜΟΠ, ιδίως, που της απέφεραν ψήφους και, έτσι, εξασφάλισε την διατήρηση της στην εξουσία, συνεπικουρούντων των μεγάλων δανείων της δεκαετίας του 80, κυρίως, (οπότε το χρέος πήγε από το 30% στο 85%), ώστε να συνεχίσει αυτή την διαχείριση (και συν-κατασπατάληση) των ακόμα μεγαλύτερων κονδυλίων, των μεγάλων δημόσιων έργων την επόμενη δεκαετία …