Η ιδιότητα του δασκάλου ως άσκηση στην ανθρώπινη σχέση. Η σημασία της φιλοσοφίας. Η ιδιότητα του συγγραφέα.Η συγγραφή βιβλίων αλλά και η παρέμβαση στο πολιτικό γίγνεσθαι διά της επιφυλλιδογραφίας. Η κυρίως πατρίδα: Η Ελλάδα όχι σαν τόπος αλλά σαν τρόπος του βίου. Η λογοτεχνία όχι ως δικαίωση της υποκειμενικότητας αλλά ως πάθος για τη γλώσσα και ως ευκαιρία αμεσότητας σχέσης.
Νεο-ορθόδοξος; Η κατάφαση στην παράδοση και τη λαϊκή ευσέβεια. Η εκδοχή επιβίωσης του ελληνικού χώρου ως απάντηση στο ερώτημα για την ύπαρξη, τον κόσμο, την ιστορία. Η μετοίκηση στο κενό, επί τη απουσία αυτών των αποριών. Η άρθρωση πολιτισμού ως απάντηση στο ερώτημα του νοήματος.Η οικονομία, η πολιτική, η τέχνη, ως συναρτήσεις αυτής της απάντησης. Η Ορθοδοξία όχι ως ιδεολογική καθαρότητα αλλά ως οικειωμένη παράδοση και αποκομισμένη εμπειρία του βίου. Η αποτύπωση της ποιότητας της καθημερινότητας στον, εν τέλει, παραγώμενο πολιτισμό.
Ο Χρήστος Γιανναράς αυτοβιογραφείται (Ιούνιος 1991) καταθέτοντας τα κυριώτερα στοιχεία προσωπικής και αναζητώντας τα κρισιμώτερα στοιχεία συλλογικής – δικής του και δικής μας – ταυτότητας. Στην εκπομπή «Μονόγραμμα» του Γιώργου και της Ηρώς Σγουράκη, για την ΕΡΤ.
Εναλλακτικά υπάρχει και εδώ
[i]«Οι λόγοι τους είναι γλυκύτεροι από το μέλι.»[/i]
Η φράση ανήκει σε εκείνον τον άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας που υπήρξε φορέας τής_ σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ώ τ ε ρ η ς (πρεσβεύω) [b]ιστορικής διορατικότητας[/b] – εξ ού και, έκτοτε, αποτελεί “καρφί στο μάτι” κάθε… επιγόνου των Φαρισαίων μας: Τον άγιο Αθανάσιο Πάριο. Και, όλως παραδόξως, δεν αναφέρεται σε χριστιανούς ομιλητές : αναφέρεται σε αυτούς που, αργότερα, παγιώθηκαν στη γλώσσα ως οι [i]διαφωτιστές[/i] μας.
Δυο αιώνες αργότερα, ο λόγος τον οποίο εκφέρει / εκπροσωπεί ο Χρήστος Γιανναράς, (με ένα απ’ τα κορυφαία παραδείγματα το υπερκείμενο βίντεο) δεν είναι βέβαια ένας λόγος ατομικός: Είναι η συνόψιση της σύνολης μαρτυρίας αυτού που έχει καθιερωθεί, εν τώ μεταξύ, να προσδιορίζεται (διορθοδόξως) ως [i]νεοπατερική σύνθεση[/i].
[b]Και είναι μια μαρτυρία που αποκαθιστά τη σχέση μεταξύ Είναι και Φαίνεσθαι:[/b]
Μετά από τη δική τους, χοντρικά, γενιά θεολόγων αναγνωρίζουμε πλέον – με απολύτως αποκατεστημένη την ενότητα Μορφής και Περιεχομένου, στο πεδίο της έκφρασης – ποιος ακριβώς είναι ο [i]λόγος[/i] εκείνος ο (αν χρειάζεται να ξανασυνεννοηθούμε, προς στιγμήν, με διατυπώσεις του 18ου αιώνα) [i]γλυκύτερος μέλιτος[/i].
[b]Με ακέραιη τήν – προγενέστερη όσο και την ενεστώσα – σημασία των λέξεων.[/b]
Ο λόγος του Χρ. Γιανναρά είναι κάθε φορά οικουμενικός, διαχρονικός, προφητικός και τελικά , είναι υπέροχος !!
Ποῦ τὰ ξετρουπώνεις καλέ μας Κωνσταντῖνε…