[ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ]
Ποῦ κυοφορεῖται, ἐπὶ τέλους, τὸ ἀνεπανάληπτο;
Αἰτήματα στὴν κόψη τοῦ ἰλίγγου. Σφιγμένες ἐλπίδες. Κι ἀνθισμένα συνθήματα.
Στὴν καρδιὰ τοῦ παντὸς μιὰ σιωπὴ ἀμετάφραστη.
Νέοι καιροὶ ξημερώνουνε πάλι; (Πάνω ἀπ’ ὅλα στὸν κόσμο : πάνω ἀπ’ ὅλα ἕνα σύμβολο…) Νά, λοιπόν, ἡ φωτιά! Νά, λοιπόν, ἡ ζωή!
Μιὰ ἐπανάσταση ποὺ ἦταν καὶ λίγο γιορτή; Ἢ μήπως μιὰ γιορτὴ ποὺ ἦταν καὶ λίγο ἐπανάσταση;
Σὲ κάθε περίπτωση (στὴ μ ο ρ φ ή της ἡ ἀ π ό δ ε ι ξ η) μιὰ γιορτή – ὅμως – τῆς θλίψης!
Μιὰ γιορτὴ τῆς Ἀντίφασης. Μιὰ γιορτὴ τῆς Ὑπέρβασης τῶν Ἁπλουστεύσεων. Μιὰ γιορτὴ τοῦ Νοήματος.
Τὸ κορμί της χαμόγελο. (Τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς λύνει.) Μὰ τὸ πρόσωπο δάκρυ.
Κι ὅμως : ἔτσι τὰ θαύματα.
Στὴν πραγματικότητα, δὲν μᾶς εἶναι διόλου ἀπαραίτητες οἱ μονόσημες ἀναλύσεις: Ἀρκεῖ νὰ ξέρουμε μονάχα νὰ βλέπουμε προκειμένου νὰ αρχίσουμε νὰ ἐννοοῦμε ὅτι ἡ ὕπαρξη μᾶς αὐτοσυστήνεται μὲ τὶς συναρπαστικώτερες ἐκφράσεις της καταμεσῆς τῶν βαθειῶν Μυστικῶν μιᾶς (τί ἄλλο νὰ κάνει;) ἐπιφανειακῆς – ὅπως τώρα, ἐδῶ – Ἀντινομίας.
Μιᾶς ἀντινομίας τὴν ὁποία – ἐπειδὴ μόνο ἔτσι θὰ μπορεῖ νὰ ἀνανεώνει τὴν κυριαρχία της – ἡ κρατοῦσα Ὀπτικὴ μεριμνᾶ, μὲ νύχια καὶ δόντια, νὰ «ἐνοχοποιεῖ» ὡς «ἀσυγχώρητη», νὰ ἀποσιωπᾶ καὶ νὰ καταστέλλει…
(Μὲ ἀκραία συνέπεια νὰ μὴν ἀξιώνεται νὰ ξανακερδίσει στὸν αἰώνα τοῦ αἰώνα της μιὰ ἀστραπή – σὰν αὐτή – Ἰσορροπίας ἢ μιὰ τομή – ὅσο αὐτή, ζωτικῆς – Ἀποκάλυψης.)
[1998]
πηγή: Aντίφωνο
