Αριστείδης Έσσλιν
Ο άνθρωπος, από τη φύση του ον ανταγωνιστικό, διαπρέπει, ξεχωρίζει, επιθυμεί να αγγίξει το τέλειο. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, αγωνίζεται ασταμάτητα να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, το νόημα της ύπαρξής του, και, πάνω απ’ όλα: πώς και τι να δημιουργήσει –να εξελίξει. Ο Πυθαγόρας με τον πασίγνωστο αριθμό “φ”, δηλαδή τη χρυσή τομή, βρίσκει ουσιαστικά το αποτύπωμα του δημιουργού τού σύμπαντος πάνω σε όλα τα ζωντανά και μη, ανακαλύπτοντας έτσι τη λογική αλλά και τη συνέπεια με την οποία ο δημιουργός αντιλαμβάνεται την αισθητική. Τι ποιο λογικό λοιπόν και όμορφο από το να δημιουργεί κανείς σε αρμονία με τη φύση; Ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι ο σκοπός της υπάρξεως αν όχι η δημιουργία με τον “κανόνα και το διαβήτη” του δημιουργού, δηλαδή με την αισθητική, την αρμονία και τις αναλογίες της φύσης; Παρατηρήστε τα αγάλματα, τους ναούς, οτιδήποτε έχει απομείνει από εκείνη την εκπληκτική περίοδο της ανθρώπινης υπάρξεως και θα καταλάβετε αμέσως ότι ο περιβάλλων χώρος τα αγκαλιάζει με ζεστασιά. Η συνύπαρξή τους με τη φύση είναι τόσο αρμονική λες και τα έφτιαξε ο ίδιος δημιουργός.
Φανταστείτε το σύμπαν ως ένα σώμα, τους πλανήτες ως ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα ήλιο, και τα συμπλέγματα γαλαξιών, καθώς αποεστιάζετε, ως ιστούς δέρματος –και τότε ίσως να γίνεται κατανοητό. Είμαστε ζωντανά κύτταρα ενός τεράστιου οργανισμού, που όμως αδυνατούμε να κατανοήσουμε, όπως η καρδιά μας αδυνατεί να κατανοήσει το μυαλό μας –μη αντιλαμβανόμενη τι συμβαίνει έξω από το σώμα μας. Όλα τα υγιή όργανα λειτουργούν και συνεργάζονται αρμονικά, μη διαταράσσοντας τις ισορροπίες του οργανισμού, στόχος του οποίου είναι να εκπληρώσει και αυτός, ως κύτταρο, σε άλλο επίπεδο, τις λειτουργίες άλλου πιο σύνθετου οργανισμού. Ο άνθρωπος λοιπόν, ως κύτταρο ενός άλλου οργανισμού, οφείλει να λειτουργεί και πάνω από όλα να δημιουργεί ως ‘υγιές’ και όχι ως ‘καρκινικό’. Έχει δε γίνει αντιληπτό ότι η ‘καρκινική’ παρέμβαση του ανθρώπου πάνω στη φύση έχει θέσει το σώμα τού σύμπαντος σε κατάσταση επιφυλακής. Αντιλαμβανόμενο δε αυτό το νοσούν του σημείο, άρει την θεία χάρη του –θα μπορούσε κανείς να πει την προστατευτική ασπίδα του όζοντος–, επιτρέποντας στην ηλιακή και κοσμική ακτινοβολία να θεραπεύσει τον κόσμο, καταστρέφοντας ότι ‘καρκινικό’, δηλαδή τα δικά μας έργα που δεν σέβονται και δεν φέρουν τις αναλογίες την αρμονία και την αισθητική, ήτοι τους κώδικες της φύσης. Έχουμε λοιπόν μεγάλο χρέος και ευθύνη απέναντι στη φύση των πραγμάτων. Οτιδήποτε έχουμε δημιουργήσει πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση –και πάνω από όλα πρέπει να ελέγξουμε τις βάσεις του συλλογισμού μας.
Δεν είναι οι νόμοι της φύσης που δημιούργησαν τα προβλήματα, αλλά οι αρχές και οι νόμοι των συστημάτων που διέπουν τις καθημερινές μας σχέσεις στα πλαίσια των ανθρώπινων κοινωνιών.
Το καπιταλιστικό μοντέλο, ως σύστημα που ρυθμίζει τον τρόπο με το οποίο λειτουργούμε και δημιουργούμε ως ανθρωπότητα, μπορώ να πω ότι είναι πράγματι η βάση πάνω στην οποία μπορούμε να ακουμπήσουμε. Είναι αναμφισβήτητα το μόνο σύστημα που σέβεται την φύση του ανθρώπου, την ανταγωνιστική του πλευρά, αυτή που τον κάνει να ξεχωρίζει. Δεν εγγυάται όμως την κατάκτηση του τέλειου, του άριστου, γιατί απλούστατα το σύστημα αυτό έχει ως μόνη του αξία την μεγιστοποίηση του κέρδους. Το ευτυχές στην όλη υπόθεση; Δεν λειτουργεί από μόνο του, αλλά στα πλαίσια μιας συντεταγμένης πολιτείας που οφείλει να το ελέγχει.
Είναι δεδομένο ότι ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει πιο καλά σε κανένα άλλο σύστημα. Η ανάγκη του να ανταμείβεται για τους κόπους του, υπερτερώντας έναντι άλλων με λιγότερες δυνατότητες ή απαιτήσεις, είναι συνυφασμένη με τη φύση του. Η μαρξιστική λογική «προσφέρω ανάλογα με τις ικανότητες μου και αμείβομαι ανάλογα με τις ανάγκες μου» δεν θα μπορούσε παρά να τον υποτάξει στην κατάντια της ισοπέδωσης των ταλέντων του. Η παρεξηγημένη ισότητα αφορά στα δικαιώματα που έχει ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία (δικαιώματα που του εξασφαλίζουν δίκαιη ‘μάχη’ αλλά και αγώνες με κοινή αφετηρία) και όχι στο ταλέντο του και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Αυτά είναι μοναδικά: άλλος είναι γρήγορος, άλλος ψηλός, άλλος ευφυής, άλλος μεγαλοφυής, άλλος ηλίθιος –αλλά κανένας ίδιος. Όποιο λοιπόν σύστημα προσπαθήσει, για οποιονδήποτε λόγο, ακόμη και για να μην αισθάνονται μειονεκτικά οι ασθενέστεροι, να απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα του ξεχωρίζειν, παρερμηνεύοντας ουσιαστικά την έννοια της ισότητας, είναι καταδικασμένο με μαθηματική ακρίβεια σε κατάρρευση.
Γίνεται λοιπόν σταδιακά αντιληπτό ότι το καπιταλιστικό σύστημα ως αρχή θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή βάση για την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης. Το ‘αόρατο χέρι’ και το ‘laisser faire’ κατά τον Adam Smith μπορεί σίγουρα να εγγυηθεί ότι όλα τα απαραίτητα προς το ζην για τον άνθρωπο θα εξασφαλίζονται, όμως δεν μπορεί με τίποτα να εγγυηθεί ότι η πορεία του ανθρώπου θα είναι αρμονική με το περιβάλλον του και συνεπής με την προσπάθειά του για την κατάκτηση του τέλειου. Το καπιταλιστικό σύστημα εγγυάται τα απαραίτητα προς το ζην αλλά δεν εγγυάται τα απαραίτητα προς το αριστεύειν. Έχοντας ως μόνη αξία την μεγιστοποίηση του κέρδους, και σεβόμενο μοναχά μια πτυχή της φύσης του ανθρώπου, οδηγεί τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του στον υλικό πλουτισμό και την πνευματική εξαθλίωση.
Δεν χρειάζεται όμως και αυτό το σύστημα να καταρρεύσει γιατί απλούστατα μπορεί να διορθωθεί, όχι αλλάζοντας κάποια από τις αρχές του, αλλά με την εισαγωγή και άλλων αξιών, στα πλαίσια της συντεταγμένης πολιτείας, που θα το αντισταθμίζουν και θα εξισορροπούν τα προβλήματα που δημιουργεί η μόνη αξία που το διέπει. Η ιδέα αυτή ομολογώ ότι δεν είναι καινούργια. Ούτως η άλλως, αρχικώς έτσι λειτούργησε το καπιταλιστικό σύστημα, ελεγχόμενο από την πολιτεία που έφερε άλλες άξιες.
Σκεφθείτε για λίγο τι ακριβώς σημαίνει η αγορά δικαιωμάτων ρύπου από βιομηχανίες που παράγουν μεν πολύτιμες υπηρεσίες ή προϊόντα για την κοινωνία αλλά μολύνουν δε δυσανάλογα το περιβάλλον. Αντισταθμιστικά οφέλη για την κοινωνία! Αυτό ακριβώς είναι που προτείνω και εγώ για να θεραπεύσουμε το παρόν κοινωνικοοικονομικό σύστημα και να το επαναφέρουμε στην αρχική του θέση: την επιβολή μιας νέας αξίας που, σε συνδυασμό με την φύση του ανθρώπου να θέλει να ξεχωρίζει μεγιστοποιώντας τα κέρδη του, θα επανέφερε τον άνθρωπο, τον πολιτισμό του, και κατά συνέπεια και το περιβάλλον, σε τροχιά ευημερίας, υλικής και προπάντων πνευματικής, ώστε –για να κλείσει ο κύκλος– να αντιμετωπίζεται το κύτταρο του συμπαντικού οργανισμού που λέγεται γη, ως υγιές και όχι ως καρκινικό.
Προτού όμως προχωρήσουμε στο ποιες αξίες και πώς θα τις εισάγουμε στο παρόν κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, θα ήταν σκόπιμο να δούμε πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο και γιατί.
Είναι γνωστό ότι καμία αυτοκρατορία δεν είναι προϊόν τυχαίων γεγονότων. Όλοι αυτοί δε που μιλούν για θεωρίες συνομωσίας, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι στον κόσμο μας διεξάγεται ένας τεράστιος αγώνας πολιτισμών για την οικονομική κυριαρχία, οι στρατηγικές δε των οποίων πρέπει να αναλύονται και όχι να ανάγονται στην συνομωσιολογική σφαίρα. Οι δυνάμεις αυτές που προσπαθούν να κυριαρχήσουν οικονομικά είναι σε ευθεία ρήξη με τις μικρές πλέον δυνάμεις των κέντρων εκείνων που προσπάθησαν να επιβληθούν πνευματικά. Όταν ο στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και η παγκόσμια οικονομική κυριαρχία, τότε όλα μπορούν να εξηγηθούν. Θα αναρωτιέστε π.χ.: γιατί οι νέοι πρέπει να έχουν εξειδίκευση και όχι σφαιρική μόρφωση και γιατί παίρνονται μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση; Η απάντηση απλή: ο άνθρωπος οφείλει να είναι οικονομικά αποδοτικός. Ο άνθρωπος που καταναλώνει πολύτιμο χρόνο στην μελέτη Ιστορίας, Λογοτεχνίας, Φιλοσοφίας, αποκτά άλλες αξίες, ισορροπεί ψυχικά, ζει διαφορετικά –αλλά δεν είναι πρότυπο καταναλωτή: το shopping therapy είναι γι’ αυτόν άνευ ουσίας. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, πραγματικά, μπορεί να εξηγηθεί με αυτή την απλή και κυνική διαπίστωση. Εάν κάτι μεγιστοποιεί τα κέρδη και την αποδοτικότητα του συστήματος τότε πρέπει να εφαρμοσθεί. Είναι τόσο απλό, αλλά ευτυχώς η εντροπία του, προτού να είναι πολύ αργά, αποκάλυψε τις αδυναμίες του.
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια παγκόσμια οικονομική ελίτ, η οποία, και μέσω των κρίσεων αλλά και μέσω της διαπλοκής της με την πολιτική, αποκτά σταδιακά ολιγοπωλιακό έλεγχο της οικονομίας, τότε τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να αναλογισθούμε: τι κόσμο θέλουμε, τι σύστημα θέλουμε; Θέλουμε το πραγματικό καπιταλιστικό κοινωνιοοικονομικό σύστημα ή ένα λομπιστικό, ολιγοπωλιακό, που φορτώνει περιοδικά τα βάρη των οικονομικών κρίσεων στην πολιτεία –διογκώνοντας τα χρέη της;
Είτε ισχύει είτε όχι η παραπάνω υπόθεση, η επανεγκαθίδρυση του καπιταλιστικού μοντέλου στα πλαίσια ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου, που θα αναλύσω παρακάτω, είναι τέτοια που θα εξισορροπήσει τόσο πολύ τα πράγματα που θα είναι ουσιαστικά αδιάφορο ποια κέντρα και με ποιες στρατηγικές προσπαθούν να ελέγξουν τις τύχες μας. Οι δυναμικές της νέας Επανεφαρμογής του καπιταλιστικού μοντέλου –μέσα στα πλαίσια επαναδραστηριοποίησης του ατόμου στα κοινά, θα είναι τέτοιες που η διολίσθηση αυτή τη φορά σε μια ολιγοπωλιακή κατάσταση θα είναι αδύνατη, είτε αυτή μεθοδεύεται από πανίσχυρα κέντρα εξουσίας, είτε απλά εκεί καταλήγει (μετά από αρκετούς οικονομικούς κύκλους, όπως και στο παιγνίδι “monopoly”).
Από την παραπάνω ανάλυση προκύπτει ότι: ενώ το καπιταλιστικό σύστημα, σεβόμενο την ανθρώπινη φύση, οδηγεί στην υλική πρόοδο, η δημοκρατία μας, αντί με τις συνταγματικές επιταγές της κοινωνίας των πολιτών να δαμάζει τις εγωιστικές καπιταλιστικές ορμές του ατόμου και να καθορίζει τα πλαίσια και τα όρια δράσης του, οδηγώντας προς την συλλογική εξύψωση και την κατάκτηση ανώτερων αξιών, (όπως ακριβώς κάνει το σώμα τους σύμπαντος με τα κύτταρα του), έχει αντιθέτως υποταχθεί πλήρως και αυτή, όπως και το άτομο, στους κανόνες της αγοράς.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι στο καπιταλιστικό μοντέλο, αλλά στη δημοκρατία μας, που διολίσθησε στις ταπεινές, αλλά καθόλα χρήσιμες φυσικές τάσεις του ατόμου.
Επαναδιατυπώνοντας αυτό που και προηγουμένως έχω αναφέρει, θα πω ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα πρέπει να εξασφαλίζει τα προς το ζην και η δημοκρατία –συντονίζοντας τις αντίρροπες δυνάμεις του ατόμου και αντισταθμίζοντας τη μόνη αξία της αγοράς (το κέρδος) –, θα πρέπει να εξασφαλίζει τα προς το αριστεύειν του σώματος της κοινωνίας.
Δυστυχώς, οι κοινωνίες, όσο περισσότερο πλούτο αποκτούν τόσο λιγότερο αγωνίζονται σε συλλογικό επίπεδο για ανώτερες αξίες. Η γενικευμένη αποχή είναι φαινόμενο των σύγχρονων κοινωνιών και αποδεικνύει τους ισχυρισμούς μου για υποταγή της δημοκρατίας στους κανόνες της αγοράς.
Πώς μπορούμε λοιπόν να βάλουμε ξανά το άτομο, το κύτταρο της δημοκρατίας μας, σε τροχιά συμμετοχής και αγώνων για το συλλογικό συμφέρον; Πώς η δημοκρατία, ως ένα άλλο ‘αόρατο χέρι’ θα μπορούσε να συντονίσει όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις του ατόμου και να τις διοχετεύσει χωρίς να τις αλλοιώσει, προς την εξύψωση του Κοινωνικού Σώματος;
Το ‘αόρατο χέρι’ του Adam Smith θα διοχετεύει τις δυνάμεις του ατόμου στην παραγωγή των προς το ζην και το ‘αόρατο χέρι’ της δημοκρατίας θα συντονίζει και θα διοχετεύει τις δυνάμεις τού κοινωνικού σώματος προς την εξύψωση και την κατάκτηση των ανώτερων αξιών. Η εμπέδωση όλων αυτών σε συλλογικό επίπεδο θα έχει ως αποτέλεσμα, μέσω αλυσιδωτής αντίδρασης, την κινητοποίηση της ψυχής τού ατόμου, την αφύπνισή της, και την αναπόφευκτη πορεία της προς την εκπλήρωση των στόχων της: δηλαδή την κατάκτηση της Σοφίας.
Η πρότασή μου έχει ως έξης: για να βρεθούν στο προσκήνιο των αποφάσεων ξανά οι πολίτες, αλλά και για να επιλέγονται ως αντιπρόσωποί τους στο κοινοβούλιο οι άριστοι –και όχι οι αρεστοί της οικονομικής ελίτ–, δώστε στους πολίτες τη δυνατότητα μίας δεύτερης, μίας ακόμη ψήφου πέραν αυτής που δικαιωματικά αποκτούν με την ενηλικίωση τους. Δώστε στους πολίτες την ευκαιρία να διπλασιάσουν την ισχύ της ψήφου τους, της φωνής τους, όχι απλά επειδή το διακούνται ηλικιακά αλλά πλέον βάσει της συνεισφοράς τους στην κοινωνία, μια ψήφο ανάλογη των αγώνων τους για το κοινωνικό σύνολο, μια ψήφο-ανταμοιβή όχι μόνο της ηλικιακής ωρίμανσής τους αλλά της ωρίμανσής τους σε υπεύθυνους πολίτες. Δύο ψήφοι ανά πολίτη: η πρώτη ψήφος λόγω ενηλικίωσης και η δεύτερη ως αποτέλεσμα της συνεισφοράς και της υπευθυνότητας.
Βάσει ποιών κριτηρίων θα απονέμεται το δικαίωμα δεύτερης ψήφου στους πολίτες που θα το έχουν κερδίσει; Δουλειά των νομικών. Γιατί να μην συμφωνήσουν οι πολίτες ότι μπορεί να υπάρξει μια κάποια αρχή θέσπισης κριτηρίων; Όπως υπάρχει και η δικαιοσύνη, στην οποία όλοι μας, συμφωνώντας, έχουμε ανάθεσει το δύσκολο έργο του να αποφασίζει ποιος θα στερείται ή όχι το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία του, βάσει των πράξεών του, έτσι μπορούμε να συμφωνήσουμε για το ποιοί θα θεσπίσουν τα κριτήρια για την απόκτηση δεύτερης ψήφου, για το γενικό καλό.
Ποιά θα μπορούσαν να είναι τα οφέλη της κοινωνίας από την εφαρμογή τής παραπάνω πρότασης; Τι θα μπορούσε να αλλάξει; Ποιες θα ήταν οι δυναμικές τής νέας πραγματικότητας;
Το ζητούμενο πάντως είναι η κοινωνία να αποκτούσε νέα δυναμική, οι πολίτες να έμπαιναν σε διαδικασία ωρίμανσης, κατανοώντας ότι η συμμετοχή και η συνεισφορά τους τούς κάνει (εκτός από πιο υπεύθυνους) ακόμη πιο δυνατούς. Πρότυπό τους θα έπαυε ίσως να είναι ο πας εις «Επώνυμος» και τα εξεζητημένα life style που τα ΜΜΕ προβάλλουν απλώς και μόνο για να διαφημίσουν προϊόντα, πουλώντας προσυσκευασμένο κενό τρόπο ζωής, προκειμένου να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη των εταιριών –αδιαφορώντας για τις σημαντικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.
Πρότυπο τους θα γινόταν πια ο υπεύθυνος «ανώνυμος» πολίτης που θα είχε κερδίσει με την αξία του το δικαίωμα στη διπλή ψήφο, ένα δικαίωμα που όλοι θα ζήλευαν να αποκτήσουν. Ένα δικαίωμα-σύμβολο δύναμης που κάποιος θα έχει αποκτήσει όχι επειδή για παράδειγμα βρήκε έτοιμη περιουσία χωρίς κόπο, αλλά γιατί την διαχειρίσθηκε συνεισφέροντας στην κοινωνία, είτε επειδή κάποιος άλλος, παρότι φτωχός και χωρίς διασυνδέσεις, έκανε το ποιοτικό άλμα, ανοίγοντας νέους δρόμους στο πεδίο δράσης του: αλλάζοντας νοοτροπίες και πρακτικές τού παρελθόντος –που ήταν ασυνεπείς με την ροπή του ανθρώπου προς το Τέλειο.
Όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα ως εξειδικευμένοι σχολιαστές θα τίθεντο υπό αμφισβήτηση. Γιατί πλέον δεν θα αρκούσε μόνο να είσαι καλλιεργημένος, μορφωμένος, καταρτισμένος/εξειδικευμένος: θα έπρεπε, πιστοποιημένα βάσει κριτηρίων πλέον, να έχεις κάνει το άλμα από την ενηλικίωση στην υπευθυνότητα και στην συνεισφορά, απολαμβάνοντας ως ανταμοιβή το δικαίωμα η φωνή σου να αντηχεί διπλά.
Το μοντέλο αυτό έχει μια εκπληκτική δυναμική διότι σταδιακά περιθωριοποιεί την εγωιστική φύση του ανθρώπου. Ειδικά δε όταν αυτή δεν συγκεράζεται με την κοινωνική του. Αργά ή γρήγορα, αυτός που δεν μετέχει, αυτός που δεν έχει όραμα, ο μηδενιστής, αυτός που ζει μόνο για το κέρδος, αυτός που μολύνει το περιβάλλον, που δεν ξοδεύει τίποτα από τα τεράστια κέρδη του για να βελτιώσει τον εργασιακό χώρο των υπαλλήλων του, αλλά και που δεν επενδύει στην μείωση των εκπομπών ρύπων της βιομηχανίας του, όσο και να μιλά δεν θα ακούγεται. Γιατί κανείς δεν θα ακούει «τόσο δυνατά» πλέον κάποιον που αποδεδειγμένα δεν νοιάζεται. Όσο και να φωνάζει, όλοι θα καταλαβαίνουν ότι οι ισχυρισμοί του έχουν ίδιον όφελος.
Τελικά, θα δημιουργήσουμε ένα κόσμο που μόνο οι άριστοι, αυτοί δηλαδή που θα φέρουν διπλή ισχύ ψήφου, θα εκλέγονται από τους πολίτες ως εκπρόσωποι τους στο κοινοβούλιο.
Μόνο οι άριστοι θα τολμούν να εμφανίζονται στα ΜΜΕ –όχι φυσικά γιατί θα απαγορεύεται στους υπολοίπους που δεν θα έχουν αριστεύσει ώστε να έχουν διπλή φωνή, αλλά απλούστατα γιατί αυτοί πλέον θα ντρέπονται και οι ίδιοι να εμφανισθούν ως μη άξιοι να κατέχουν το δικαίωμα των άριστων (τη διπλή ψήφο). Γιατί θα χαρακτηρίζονται ιδιώτες. Γιατί όλοι θα ξέρουν ότι μιλούν για λογαριασμό τους –και όχι για λογαριασμό των πολλών. Γιατί μέχρι τώρα δούλεψαν και πλούτισαν εις βάρος της κοινωνίας.
Δεν θα χρειασθούν πολλά παραπάνω λόγια για να καταλάβει κανείς ότι η υιοθέτηση μιας τέτοιας πρότασης μπορεί πράγματι να αλλάξει την δυναμική τού κοινωνικοοικονομικού μοντέλου τού σύγχρονου δυτικού κόσμου. Αυτή η πρόταση στην ουσία επανεκκινεί, σε νέες βάσεις, το προς βέβαιη διάλυση μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Το μοντέλο αυτό που έφθειρε το συμπαντικό σώμα της φύσης σε βαθμό που η μόλυνση σταδιακά μετατράπηκε σε καρκίνωμα και απειλεί να μας αφανίσει, το μοντέλο αυτό που ουσιαστικά σπατάλησε τον πλούτο και το κάλος της φύσης για ίδιον όφελος, που ως μόνη αξία του είχε την μεγιστοποίηση του κέρδους, χρεοκόπησε.
Να υποθέσουμε ότι ο κύριος SSλιν διακδικεί για τον εαυτό του μια δεύτερη ψήφο και μάλιστα κατ’απονομήν;Αν τουλάχιστον την αγόραζε θα ήταν κι αυτό κάτι!Κάτι μέσα στο πνεύμα του καπιταλισμού.
Μιά σοβαρή πρόταση και όχι αναμασημένες κοινοτυπίες.Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίσουμε και τις απόψεις του Υπουργείου Εσωτερικών,εν όψει μάλιστα του σχεδίου “ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ”και του νέου εκλογικού νόμου.Συνεπώς σας παρακαλώ να υποβάλλεται τη προτασή σας στην ιστοσελίδα του Πρωθυπουργού.Σχετικά με το σχόλιο του Γ.Ζ.:Πρόκειται για κατάπτυστη αναφορά στα S.S.του Ναζισμού.
Δηλαδή, τα συστήματα είναι που διαβρώνουν τους ανθρώπους κι όχι το αντίθετο; Υπάρχει σύστημα που δεν υπόκειται στη διάβρωση; Ακόμη και στην περίπτωση της εν λόγω πρότασης, δεν θα μπορούσε να χειραγωγηθεί η “αδιάφθορη” δικαιοσύνη και να κρίνει με πλαστά στοιχεία (όπως σήμερα) ; Να δίνει, δηλαδή, το δικαίωμα της διπλής ψήφου σε ημετέρους που για την πλαστή τους εικόνα έχουν φροντίσει τα ιδιωτικά “αδιάφθορα” Μ.Μ.Ε. με τους “αδιάφθορους” δημοσιογράφους.
Το … η ισχύς το δίκαιον δύναται .. ήταν, είναι και θα παραμείνει εις τους αιώνες η μόνη πραγματικότητα των κοινωνικών και οικονομικών συστημάτων.
Αναγνωρίζω στον συγγραφέα την καλή πρόθεση, αλλά οφείλει κι αυτός να αναγνωρίσει την καλή πρόθεση στην κατακλείδα του σχολίου μου.
Το άρθρο είναι αστείο.
Απο τα λιγα που γραφεις γινεται αμεσως κατανοητο οτι εχεις ελαχιστα διαβασει το κειμενο. Φαινεται δε οτι δεν αντιλαμβανεσαι οτι η διεκδικηση δευτερης ψηφου θα γινεται κατοπιν αιτηματος και μοναχα εαν πληρουνται οι προυποθεσεις συνεισφορας στην κοινωνια
…αυτός που δεν έχει όραμα, ο μηδενιστής, αυτός που ζει μόνο για το κέρδος, αυτός που μολύνει το περιβάλλον, που δεν ξοδεύει τίποτα από τα τεράστια κέρδη του για να βελτιώσει τον εργασιακό χώρο των υπαλλήλων του, αλλά και που δεν επενδύει στην μείωση των εκπομπών ρύπων της βιομηχανίας του, όσο και να μιλά δεν θα ακούγεται…
Δεν είναι, λοιπόν, σοβαρά αυτά που μας εισηγείται με το άρθρο του ο Α. Έσσλιν;… Έστω και με το ελαφρυντικό της καλής του πρόθεσης… Αλλά τότε κύριε Μιμίδη τι ενδιαφέρον έχει η δημοκρατία μας, την οποία υποθέτω ότι αποδέχεσθε, όταν μια πρόταση θεσμικού χαρακτήρα, αντίθετη προς κατεστημένες ιδέες και πρακτικές λοιδορείται; Η δημοκρατία όμως, στη λειτουργία της πρέπει να είναι Δημιουργία και η” αυτοθεσμισμένη κοινωνία” προϋποθέτει το Λόγο και το διά-λογο. Αυτό είναι που μας δίδαξε Κ. Καστοριάδης εμπνεόμενος από το μεγάλο πρότυπο την Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Η ανάλυση του άρθρου του Α. Έσσλιν είναι και ποιητική και υπακούει στις απαιτήσεις του ορθού Λόγου αναμφισβήτητα. Εν τέλει μας προτείνετε ένας “ηθικός τιμαριωτισμός”, ο οποίος θα συμβάλει τόσο στην επανεκκίνηση ενός συστήματος που μπορεί -έχει αποδειχθεί ιστορικά- να βοηθήσει στις υλικές ανάγκες του ανθρώπου, όσο και να αναπτύξει τις πνευματικές σταθερές της ανθρώπινης φύσης. Ως πρόσωπο ο άνθρωπος έχει πρωταρχική ανάγκη την ανάπτυξη αληθινών σχέσεων με τον συνάνθρωπο και φυσικά αυτές θα αφορούν στις ανάγκες του βίου του, υλικές και πνευματικές. Μου φαίνεται, συνεπώς, ότι είναι μια καλή πρόταση του Α.Ε. για να συζητήσουμε τόσο σοβαρά θέματα, όσο η πολιτική και η αναζήτηση καινούργιων θεσμών που θα συμβάλλουν να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα της κοινωνίας μας. Η δυναμική, βέβαια, της πρότασης του Α.Ε. θα εξαρτηθεί από την εξειδίκευση των κανόνων που θα γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο και νομίζω, ότι δε θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως αυστηροί, τουλάχιστον στην εκκίνηση του εγχειρήματος. Άλλωστε η πρόταση του Κάρλ Πόπερ, ότι είναι καλό να δοκιμάζεται ένας θεσμός, ύστερα να κρίνονται πολύ αυστηρά τα αποτελεσμάτα του και ακολούθως να προβαίνουμε στη διόρθωσή του, είναι μια καλή διέξοδος, όταν πρόκειται μάλιστα για τακτικές μακρόπνοου στρατηγικού χαρακτήρα. Προτείνω, λοιπόν, να αρχίσουμε μια συζήτηση για να δούμε ποιίες δραστηριότητες έχουν γνήσιο κοινωνικό χαρακτήρα, δηλαδή διαπνέονται από ανώτερες αξίες του βίου και σκοπεύουν να εγκαθιδρύσουν συνθήκες συμβατές προς την ανθρώπινη φύση, αντάξιες του προορισμού του ανθρώπου. Χρειάζεται, επομένως, να συμφωνήσουμε για το σύστημα των αξιών που θα περιλαμβάνονται οι παραδοσιακές, φυσικά, αξίες αλλά και εκείνες που έχουν προκύψει από την απασχόληση του ανθρώπου σε νέες δραστηριότητες, π.χ. την επιστήμη. Επομένως, θα δημιουργηθεί ένα σύνολο αξιών, που θα αποτελέσει το αντικείμενο οργανωμένης διακονίας εκ μέρους των πολιτών. Για παράδειγμα, εφόσον έχει γίνει αποδεκτό ότι η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος αποτελεί αξία για το σημερινό άνθρωπο, η ενεργός απασχόλησή του σε ένα σύλλογο με αντικείμενο την περιβαλλοντική παιδεία, θα του παρέχει αμάχητο κριτήριο να του απονεμηθεί ως βραβείο η δεύτερη ψήφος. Υπάρχουν βέβαια, πολλοί τομείς αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους, όπου ο άνθρωπος μπορεί να αναδείξει την κοινωνική του ευθύνη. Ο χώρος της παιδείας, η τοπική αυτοδιοίκηση, η διακονία των συμπολιτών του που έχουν πραγματική ανάγκη βοήθειας, αλλά και δραστηριότητες που μπορεί να ενημερώσουν τον άνθρωπο στις νέες πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ των λαών και των νέων οξυμένων προβλημάτων, όπως το μεταναστευτικό, είναι ενδεικτικά πλευρές της κοινωνικής ζωής, στις οποίες το συνειδητό μέλος της κοινωνίας μας μπορεί να αναπτύξει τη συνεισφορά του. Και θα πρέπει να ανοίξει μεγάλη συζήτηση για δραστηριοτήτες, όπως είναι η κομματική ή η συνδικαλιστική, κατά πόσον διαθέτουν εκείνο το στοιχείο της προσωπικής ανιδιοτέλειας, το οποίο μου φαίνεται ότι πρέπει να είναι κυρίαρχο στην κρίση των αρμοδίων. Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις, ότι όσα περιγράφει το άρθρο του Α.Ε., παρά το γεγονός ότι είναι λογικά αυτονόητα, μας φαντάζουν στην αλλοτριωμένη πραγματικότητα στην οποία ζούμε, ως απόμακρα και ανέφικτα ιδεολογήματα. Παρόλα αυτά η ενδιάθετη αισιοδοξία που διακρίνει το φαινόμενο της ζωής, μετατρέπει και τις όποιες α-πράγματες συλλήψεις σε πειστικές λύσεις των αδιέξοδων καταστάσεων και είναι δυνατόν να κινητοποιήσει σε δράσεις σωτήριες.
Εντάξει λοιπόν “αεί παίδες”,ας συζητήσουμε στα σοβαρά την πρόταση του κ.SSλιν σαν αθώες και άσπιλες κορασίδες.
Επειδή συμμερίζεστε,υποθέτω,και την άποψή του που λέει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ανταγωνιστικός,φαντάζομαι ότι δεν θα σας πειράξει λίγος ανταγωνισμός,λίγη επιθετικότητα,λίγη ειρωνία και λίγη παιγνιώδης διάθεση.
(Η τελευταία δεν είναι ίδιον του καπιταλισμού,τον οποίον γονιπετείς δοξάζετε,αλλά έρχεται από την Ιλιαδορωμαίηκη παράδοση και είπα να κάνω χρήση αφού ο κ.Μπαραμπούτης έφτασε ήδη στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία).
Ας πούμε λοιπόν ότι υπάρχει μια επιτροπή που κατόπιν αιτήσεως καταλλήλως χαρτοσημασμένης, παραχωρεί και δεύτερη ψήφο στα άξια τέκνα της κοινωνίας,ας πούμε στους αξιότιμους κ.κ. SSλιν,Μπαραμπούτη κλπ.
Φαντάζομαι ότι σε αυτή την περίπτωση,τα ακόμη πιο άξια τέκνα από τους εν λόγω κυρίους δικαιούνται κάτι τις παραπάνω.Ένας Ελύτης δηλαδή,ένας Σεφέρης,έστω ένας Καστοριάδης,
δικαιούνται μια τρίτη ίσως ψήφο.Δεν είμαστε όλοι ίσοι κι όμοιοι δα!
Αντίθετα,ένα ανάξιο τέκνο της κοινωνίας,ην οι εν λόγω κύριοι ορέγονται,ενα τέκνο που δεν πληρεί τα “αντικειμενικά κριτήρια” της επιτροπής,ή που βαρέθηκε να πάει ως εκεί,ή ξέχασε να βάλει χαρτόσημο,αυτό το τέκνο θα μπορούσε να στερηθεί της ψήφου του,τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας.
Υπάρχει ένα ζήτημα βέβαια με της άλλες δραστηριότητες του πολίτη που θα έχει δύο ή και τρείς ψήφους.Π.χ.όταν ψηφίζει στο σύλλογο του χωριού του θα έχει μονή ή διπλή ψήφο;
Αλλά τί λέω εγώ καημένος;Μπορεί να είναι από χωριό ένα άξιο τέκνο της κοινωνίας των εν λόγω κυρίων;Προφανώς για τον ίδιο λόγο είναι άτοπη κι η ερώτηση “τί θα κάνει στο συνδικάτο ο εργάτης”.Μα προφανώς θα ψηφίσει μία φορά-και πολύ του πάει.Για να ψηφίζει στα γκάλοπ και στις ιστοσελίδες δεν γενάται θέμα.Θα έχουν δύο ψήφους και μία τρίτη δώρο.
Για την ελευθερία του λόγου τα πράγματα είνα πιο απλά.Εκεί ο έχων δύο ψήφους-δεν θα δίδει τον έναν στον πλησίον του-αλλά θα διπλασιάζει τον ενδιάθετο και μη λόγο.Να,για παράδειγμα θα έχει το δικαίωμα-το ιερό παρακαλώ-να λέει δύο φορές τις λέξεις,δύο φορές τα σύμφωνα,τα φωνίεντα και ταις διφθόγγους.Ο κ.SSλιν ήδη ασκεί αυτό το ιερό δικαίωμα,έχει δύο σίγμα στο επίθετό του.
Ο άλλος όμως που θα έχει μία ψήφο θα εκφράζεται βέβαια μονολεκτικά.Ο τρίτος που ενδεχομένως δεν θα έχει ψήφο απλώς θα μουτζώνει ή θα κάνει άσεμνες χειρονομίες.Ξέρετε,όχι αυτές τις τζίτζιλε φίτζιλε αμερικανιές με το ένα δάκτυλο αλλά αυτές τις βαλκάνιες και μεσογειακές που κάνουμε εμείς οι Έλληνες και οι Ιταλοί.
Τοιουτοτρόπως θα οδηγηθούμε,δια της συντομοτέρας οδού,στον θερμό εμφύλιο πόλεμο εκεί όπους είναι και ο καταλληλότερος τόπος(κρανίου τόπος) για να εμπεδωθούν-μετά την Ισότητα-η Ελευθερία να σφάζει ο ένας τον άλλο και φυσικά η Αδολφοσύνη.Όλοι οι έχοντες δύο ψήφους θα είναι Αδολφωμένοι!!!
Άσχετο:δεν κατάλαβα γιατί ζορίζεται ο κ.Μ με το υπαινιγμό “SSλιν”.Τα αξιότιμα μέλη των SS αυτό ακριβώς που ζητάει ο κ.Αριστείδης ήταν.Πολίτες πρώτης κατηγορίας που είχαν περισσότερα δικαιώματα απέναντι στους άλλους.Που ήταν θεσμοθετημένος ο ρόλος τους να κάνουν περισσότερα πράγματα από τους άλλους.Θεωρούσαν τους εαυτούς του καλούς κ’αγαθούς,τόσο πολύ μάλιστα που είχαν εξασφαλίσει πρόσβαση και στις καλύτερες γκόμενες….ψηλές,ξανθιές και χοντροκόκαλες.
Εγώ για τις ψηλές,ξανθιές γκόμενες δεν θα σας πάω κόντρα,σας τις χαρίζω.Είμαι κοντός!
Μην πειράξετε όμως τις μελαγχροινές και τη Δημοκρατία.
Από τα χαρακώματα του Στάλινγκραντ
Γκεόργκι Ζάϊτσεφ
ΥΓ.”Να τη χέσω τέτοια λευτεριά,όπου θα κάνω εγώ εσένανε πασιά”Στρατηγός Μακρυγιάννης
“Ανώνυμε”,βλέπε και το ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Ζουράρι.
Αγαπητέ Ζαιτσέφ,
θα ήθελα να διαβάσεις μια παράγραφο απο το άρθρο μου, λίγο πριν κάνω τις τελικές αλλάγες και το δημοσιεύσω.
Ποιά θα είναι όμως τα οφέλη της κοινωνίας από την εφαρμογή της παραπάνω πρότασης; Τι θα αλλάξει, ποιές θα είναι οι δυναμικές της νέας πραγματικότητας;
Το κυριότερο είναι ότι η κοινωνία θα αποκτήσει νέα δυναμική, οι πολίτες θα μπουν σε διαδικασία ωρίμανσης, κατανοώντας ότι η συμμετοχή και η συνεισφορά, τους κάνει εκτός από πιο υπεύθυνους, ακόμη πιο δυνατούς. Πρότυπο τους, παύει πια να είναι ο «επώνυμος» με το εξεζητημένο life style που τα μ.μ.ε. προβάλουν, προσπαθώντας να διαφημίσουν κάποιο προϊόν, κάποιο κενό τρόπο ζωής, με σκοπό να πολλαπλασιάσουν απλά και μόνο τα κέρδη κάποιας εταιρίας, αδιαφορώντας για τις σημαντικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Πρότυπο τους γίνεται πια ο υπεύθυνος «ανώνυμος» πολίτης γιατί απλά αυτός έχει τώρα διπλάσια δύναμη. Δύναμη που απέκτησε όχι γιατί βρήκε απλά έτοιμη περιουσία, αλλά γιατί είτε την διαχειρίσθηκε χρηστά συνεισφέροντας στην κοινωνία, είτε γιατί παρότι φτωχός και χωρίς διασυνδέσεις έκανε το ποιοτικό άλμα, ανοίγοντας νέους δρόμους στο πεδίο δράσης του, αλλάζοντας νοοτροπίες και πρακτικές του παρελθόντος που ήταν ασυνεπείς με την ροπή του ανθρώπου προς την τελείωση. Όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα ως εξειδικευμένοι σχολιαστές τίθενται υπό αμφισβήτηση. Γιατί πλέον δεν αρκεί μόνο να είσαι καλλιεργημένος, μορφωμένος, καταρτισμένος/εξειδικευμένος, πρέπει πιστοποιημένα να έχεις περάσει από την ενηλικίωση στην υπευθυνότητα, την συνεισφορά, και τέλος ως ανταμοιβή η φωνή σου θα αντηχεί διπλά.
Το μοντέλο αυτό έχει μια εκπληκτική δυναμική διότι σταδιακά περιθωριοποιεί την εγωιστική φύση του ανθρώπου ειδικά όταν αυτή δεν συγκεράζεται με την κοινωνική του. Αργά ή γρήγορα αυτός που δεν μετέχει, αυτός που δεν έχει όραμα, ο μηδενιστής, αυτός που ζει μόνο για το κέρδος, αυτός που μολύνει το περιβάλλον, που δεν ξοδεύει λίγα από τα τεράστια κέρδη του για να βελτιώσει τον εργασιακό χώρο των υπαλλήλων του αλλά και δεν επενδύει στην μείωση των εκπομπών ρύπων της βιομηχανίας του, όσο και να μιλά δεν θα ακούγεται, γιατί κανείς δεν θα ακούει «τόσο δυνατά» κάποιον που αποδεδειγμένα δεν νοιάζεται. Όσο και να φωνάζει όλοι θα καταλαβαίνουν ότι οι ισχυρισμοί του έχουν ίδιο όφελος. Τελικά θα δημιουργήσουμε ένα κόσμο που μόνο οι άριστοι, αυτοί δηλαδή που θα φέρουν διπλή ισχύ ψήφου, θα εκλέγονται από τους πολίτες ως εκπρόσωποι τους στο κοινοβούλιο. Μόνο οι άριστοι θα τολμούν να εμφανίζονται στα μ.μ.ε., όχι όμως γιατί θα απαγορεύεται στους υπολοίπους αλλά γιατί αυτοί πλέον θα ντρέπονται να εμφανισθούν, γιατί θα χαρακτηρίζονται ιδιώτες, γιατί όλοι θα ξέρουν ότι μιλούν για λογαριασμό τους και όχι για λογαριασμό των πολλών. Γιατί μέχρι τώρα δούλεψαν και πλούτισαν εις βάρος της κοινωνίας.
Αγαπητέ κ.Έσσλιν
Ευχαριστώ για την τιμή.Αλλά επιμένω!Κανένας θεσμός δεν μπορεί από μόνος του-αυτόματα- να διαπαιδαγωγήσει πολίτες!Αυτό-η διαπαιδαγώγηση των πολιτών-είναι κατόρθωμα όλων μας,στο στίβο της Δημοκρατίας.Δημοκρατία με δύο είδη πολιτών δεν υπάρχει!Πολύ περισσότερο που αυτά τα είδη μπορεί να γίνουν τρία και τέσσερα.Άριστοι επίσης δεν υπάρχουν!!!Μόνο σε κάποια πράγματα είμαστε άριστοι και αυτό συζητιέται.Αν νομίζεις ότι εσύ είσαι άριστος,σου προτείνω να θέσεις τον εαυτό σου υπό την κρίση μας,εν είδη πιλοτικού προγράμματος.
Γενικά φαίνεται ότι αγνοείς πλήρως την δική μας Ελληνική πολιτική παράδοση και το γεγονός ότι τέτοιες “καθαρές” έννοιες όπως πχ “άριστος” οδηγούν κατ’ευθείαν στον Φασισμό.Εδώ,στο Ελλάντα,γι’αυτό δεν ευδοκίμησε ο Φασισμός γιατί δεν πιστεύουμε σε ου-τοπίες!
Για να προετοιμαστείς δε καλύτερα,πριν εκτεθείς κι άλλο με τέτοιες θεωρίες,να διαβάσεις τον Ζουράρι.Και αφού τελειώσεις να τον ξαναδιαβάσεις.Μετά διάβασε και τον Μακρυγιάννη για να δείς τί πάθανε οι Βαυαροί που λέγανε κάτι τέτοια που λές κι εσύ σήμερα.
Αν είσαι άριστος μαθητής,τότε διάβασε και τον Όμηρο και τον Θουκυδίδη.
Και για να μην σε αδικό σου δηλώνω ότι το κομμάτι του κειμένου σου που μιλάει για τον σύμπαν και τα ζωντανά του κύτταρα είναι εκπληκτικό!!!Αλλά μόνο αυτό.
Γιατί βρε παιδί μου δεν γράφεις κάτι τέτοια;φαίνεται ότι εκεί τα καταφέρνεις καλύτερα από την πολιτική!
Ωραία, ας συζητήσουμε λοιπόν για λίγο.
Μιλάς για δημοκρατία και αυτό μου αρέσει πολύ.
Εγώ κατ’ εσένα προσπαθώ να δημιουργήσω μια κοινωνία με πολίτες δύο οι και περισσότερων κατηγοριών.
Θα σου πω λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ ότι και εγώ για τη δημοκρατία πονάω και αγωνίζομαι.
Πες μου όμως; Θεωρείς ότι εσύ και εγώ σε σχέση με ένα ζάπλουτο που δεν ξέρει τι έχει, ανήκουμε στο ίδιο club;
Μπορώ δηλαδή να πω ότι εγώ σε σχέση με αυτόν ανήκω στην ίδια κατηγορία;
Θεωρείς μήπως ότι η δημοκρατική μας κατά τα άλλα κυβέρνηση λογαριάζει περισσότερο τις δικές μας απόψεις από αυτές του ζάπλουτου οικονομικού παράγοντα; Πες μου κάτι; Όταν εισπράττεις τον μισθό σου και αυτός υπολείπεται από αυτόν του συναδέλφου σου κατά 30 ή 40 χιλιάδες ετησίως, και τότε εξακολουθείς να αισθάνεσαι πολίτης ίδιας κατηγορίας; ή όταν εσύ παίρνεις 10 στο πανεπιστήμιο και ό άλλος χάνει την χρονιά, είσαι πολίτης της ίδιας κατηγορίας;
Θεωρώ λοιπόν ότι στον κόσμο μας είτε το θέλουμε είτε όχι συνεχώς κρινόμαστε. Άλλοι τα καταφέρνουμε και άλλοι όχι. Όμως ανάλογα με τις επιτυχίες μας και τα επιτεύγματα μας ανοίγουμε, άλλοι δρόμους με μεγάλες ευκαιρίες και γινόμαστε «επώνυμοι» δηλαδή πολίτες πρώτης κατηγορίας και άλλοι παραμένουμε «ανώνυμοι» δηλαδή πολίτες βήτα κατηγορίας. Αυτό το έχεις δεχθεί, ζεις μέσα σε αυτό το σύστημα, και πίστεψε με δεν το δημιούργησα εγώ!
Εγώ λοιπόν αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μετατρέψω, με κάποιο τρόπο και σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, τους ανθρώπους από απλές εγωιστικές μονάδες παραγωγής, σε υπεύθυνους πολίτες, σε άριστους ανθρώπους, με ιδανικά υψηλότερα από αυτό του «κέρδους».
Ο κόσμος έχει πάψει να ενδιαφέρεται για τα κοινά, απέχει, δεν ψηφίζει καν. Απλά γιατί έχει καταλάβει πόσο άθλιο και στημένο είναι το παιγνίδι. Θα μπορούσε όμως εάν έδινε κάποιος την δυνατότητα και στο φτωχό «ανώνυμο», μέσω μίας διαδικασίας κοινωνικής συνεισφοράς και ανταμοιβής, ναι με διπλή ψήφο, να τον αντιτάξει απέναντι στο κεφάλαιο. Όχι, δεν θέλω πάλη των τάξεων, αλλά να ενεργοποιηθούν εκείνοι οι μηχανισμοί που θα εντάξουν στον χώρο της πολιτικής ανθρώπους ανώνυμους που έχουν επιδείξει κοινωνική ευαισθησία και προσφορά και όχι επώνυμους με χρήμα και life style!
“Το καπιταλιστικό μοντέλο, ως σύστημα που ρυθμίζει τον τρόπο με το οποίο λειτουργούμε και δημιουργούμε ως ανθρωπότητα, μπορώ να πω ότι είναι πράγματι η βάση πάνω στην οποία μπορούμε να ακουμπήσουμε. Είναι αναμφισβήτητα το μόνο σύστημα που σέβεται την φύση του ανθρώπου, την ανταγωνιστική του πλευρά, αυτή που τον κάνει να ξεχωρίζει. Δεν εγγυάται όμως την κατάκτηση του τέλειου, του άριστου, γιατί απλούστατα το σύστημα αυτό έχει ως μόνη του αξία την μεγιστοποίηση του κέρδους. Το ευτυχές στην όλη υπόθεση; Δεν λειτουργεί από μόνο του, αλλά στα πλαίσια μιας συντεταγμένης πολιτείας που οφείλει να το ελέγχει.”
Το παραπάνω κομμάτι κ.Έσσλιν δεν είναι δικό μου κείμενο.Είναι δικό σου.
Δικό σου είναι το παρακάτω!
“Όταν εισπράττεις τον μισθό σου και αυτός υπολείπεται από αυτόν του συναδέλφου σου κατά 30 ή 40 χιλιάδες ετησίως, και τότε εξακολουθείς να αισθάνεσαι πολίτης ίδιας κατηγορίας; ή όταν εσύ παίρνεις 10 στο πανεπιστήμιο και ό άλλος χάνει την χρονιά, είσαι πολίτης της ίδιας κατηγορίας;
Θεωρώ λοιπόν ότι στον κόσμο μας είτε το θέλουμε είτε όχι συνεχώς κρινόμαστε. Άλλοι τα καταφέρνουμε και άλλοι όχι. Όμως ανάλογα με τις επιτυχίες μας και τα επιτεύγματα μας ανοίγουμε, άλλοι δρόμους με μεγάλες ευκαιρίες και γινόμαστε «επώνυμοι» δηλαδή πολίτες πρώτης κατηγορίας και άλλοι παραμένουμε «ανώνυμοι» δηλαδή πολίτες βήτα κατηγορίας. Αυτό το έχεις δεχθεί, ζεις μέσα σε αυτό το σύστημα, και πίστεψε με δεν το δημιούργησα εγώ!”
Εσύ κ.Έσσλιν δεν δημιούργησες κανένα σύστημα αλλά σαφώς το λιβανίζεις.Και δη μας καλείς να το κάνουμε κι εμείς.Προσπαθείς να μας πεις,στο άρθρο σου,ότι αυτό είναι το σύστημα και δεν έχετε τίποτα άλλο καλύτερο.Να μας πείσεις ότι “η φύση” του ανθρώπου είναι ανταγωνιστική κι ότι αυτό το σύστημα την σέβεται και την προάγει.Όντας λοιπόν ανταγωνιστικός φύσει δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιέσαι για τις αδικίες.Ανταγωνίσου μέσα στο σύστημα που σέβεται τη φύση σου και γίνε ένας ακόμα Winner!
Αυτό που λέω εγώ είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα άγριο,φρικτό και απάνθρωπο σύστημα που ξερνάει πολέμους,φτώχια,βαρβαρότητα.Που κάνει τον άνθρωπο ανταγωνιστικό-ή που τον παραλαμβάνει ανταγωνιστικό και τον κάνει ακόμα χειρότερο.Αν δεν νικήθηκε το σύστημα αυτό, προς το παρόν,δεν σημαίνει ότι δικαιώθηκε.Κι αν ηττήθηκε το άλλο σύστημα που πήγε να τον αντικαταστήσει,ακόμα κι αν εξετράπει,δεν ελέγχεται παρά μόνο γιατί δεν τα κατάφερε καλύτερα,δεν κατάφερε ν’αλλάξει τον κόσμο.Έναν κόσμο που πια έχει πάρει χαμπάρει ότι ο καπιταλισμός είναι “καλό σύστημα” μόνο για την Βόρειο Αμερική και την Ευρώπη.Κι όχι για όλη την Ευρώπη αλλά για τον βόρειο της μέρος.Και όχι για όλο το βόρειό της μέρος αλλά για το Αγγλοσαξωνικό τοιούτο.ΌΛΟΣ ο άλλος κόσμος δυστυχεί για να περνάνε καλά αυτοί που σήμερα βάζουνε χέρι και σε μας.Μας βγάζουν τα μάτια μας λένε και τύφλα.
Αυτό που λέω εγώ-και όχι μόνο-είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο φύσει αλλά και υποστάσει άνθρωπος!
Ότι ακόμα κι αν είναι η φύση του ελαττωματική καλείται να γίνει “άλλος άνθρωπος”.Να ακολουθήσει τον δρόμο της αρέτης-θέλοντας- και να γίνει κατά χάριν και μετοχήν θεός.
Αυτή αλλαγή,η ανάσταση καλύτερα μια και είμαστε ήδη στην Σαρακοστή,δεν θα γίνει με έναν “τεχνικό”τρόπο[βλέπε το κείμενο του Ιωαννίδη στο Αντίφωνο] αλλά με σκληρό αγώνα.Όλων και του καθενός.Ο αγώνας αυτός κόντρα στην “ταραχή ην έχουσι οι φύσεις βροτών” -στη συζήτησή μας αυτή η ταραχή είναι έκδηλη-ο αγώνας αυτός θα πρέπει να γίνεται αμβλύνοντας τις αντιθέσεις μας,χαμηλώνοντας οι σπουδαίοι και ψηλώνοντας οι ταπεινοί.Υπάρχουν πολλοί τρόποι γι’αυτό.Σίγουρα όμως χρειάζεται και το Θεού η χάρη.[διάβασε το Ισοκράτημα “Πιο νοι και πιο τρανοί…]Σίγουρα αυτή η διαδικασία “παραγωγής” ενός “άλλου” ανθρώπου και ενός άλλου τρόπου του βίου δεν μπορεί να γίνεται αξύνοντας τις διαφορές.Κι εσύ αυτό κάνεις.Οξύνεις τις ήδη υπάρχουσες διαφορές και τις μεταφέρεις κι εκεί που ο καπιταλισμός μετά από σκληρούς πολύ σκληρούς αγώνες αναγκάστηκε να δεχθεί την όποια εξίσωση.Τις θεσμοθετείς σε ένα ψηλότερο επίπεδο.Δεν χτυπάς,όπως ισχυρίζεσαι,το σύστημα αλλά το θωρακίζεις εξαλείφοντας και τους τελευταίους θήλακες ισοπολιτείας!
Βέβαια στριμώχνεσαι και μας βγαίνεις …λαϊκά.Είναι ίδιον αυτό όλων εκείνων που εισηγούνται τον ολοκληρωτισμό και την ολιγαρχία.Είναι τόσο αριστοκράτες που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι χωρίς τους πολίτες(!)Στην περιπτωσή σου η αφέλεια είναι χειρότερη από το θράσσος.Βλέπω ότι μάλλον είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος γι’αυτό και τον χαρακτηρισμό “αφελής”παρακαλώ να τον εκλάβεις ως φιλοφρόνηση.Ζητάς από τους ίδιους τους πολίτες να δεχτούν να υποβαθμιστεί ο ρόλος τους!!!Ο δε τρόπος που θα γίνει αυτό είναι άνω ποταμών….μια επιτροπή κλπ(!)
Μόνο και να αρχίσουμε να συζητάμε στα σοβαρά την παροχή διπλής ψήφου στους αρίστους θα ήταν έγκλημα κατά της Δημοκρατίας.Και κατά της ευφυίας!
Άλλο ένα ζήτημα που δεν καταλαβαίνεις είναι ότι αυτοί οι βουτηγμένοι μέσα στην πονηριά,στη βλακεία,στην ιδιωτέλεια,πολίτες είναι που τελικά σώζουν τον Κόσμο.Αυτό λέει ο Μακρυγιάννης,αυτό λέει κι ο Ζουράρις ,αυτό λέει κι ο Ζιάκας.Αυτό λέει και η παράδοσή μας αυτό λέει κι ο ίδιος ο Χριστός.Δεν απευθύνθηκε στος “άριστους”.Οι “άριστοι”,με τα δικά σου αντικειμενικά κριτήρια,ήταν οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς.Και νήστευαν και προσεύχονταν και ελεημοσύνη δίνανε και στον Ναό πηγαίνανε και τον Νόμο τηρούσανε.Είδες όμως τί πάθανε από τον Ιησού.
Ακόμα δυο πράγματα σημαντικά που άπτονται του γνωσιολογικού σου υποβάθρου.
1.Η ψήφος δεν είναι αντιμισθία σε ενάρετες πράξεις.Δεν είναι σαν την Βασιλεία των Ουρανών των Προτεσταντών που την κερδίζεις αν εκτελείς πνευματικές και σωματικές ασκήσεις ακριβείας και συλλέγεις πόντους που αυτοί εξαργυρώνονται με κάποιες αντιπαροχές.Είναι προϋπόθεση η ψήφος για να λειτουργήσει η κοινωνία και κάθε συλλογικό μόρφωμα.Γι’αυτό πρέπει να διαβάσεις Όμηρο με “λυσάρι” τον Ζουράρι.Να δεις εκεί πόση μεγάλη αξία έχει που βγαίνει ο Θερσίτης και βρίζει τον Άνακτα.Δηλ δεν πρέπει μόνο να έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα αλλά πρέπει να έχουμε όλοι και την ίδια ψυχή που να βγαζουμε γλώσσα στην υπεροχή της αυθεντίας.Θέλει και αρετή θέλει και τόλμη η ελευθερία.
2.Η γνώμη του πολίτη δεν είναι αυθέως ανάλογη με την κοινωνική συμπεριφορά του.Δεν υπακούει το ένα στο άλλο.Ένας καλός Φαρισαίος μπορεί να σταυρώσει τον Χριστό ή να δώσει κώνιο στον Σωκράτη γιατί πιστεύει ότι βλάπτουν την κοινωνία.Και το αντίθετο φυσικά.
Με άλλα λόγια.Μπορεί ένας να έχει καλές συμπεριφορές και προθέσεις αλλά “να μην του κόβει”.Αντίθετα,του πιο άσχετου πολίτη η γκλάβα,μπορεί να κάνει θαύματα.[Διάβασε το Ισοκράτημα “Δικαίου διάκρισις”.
(Και στην πολιτική μετράνε μόνο οι πράξεις δεν μετράνε οι καλές προθέσεις.Ενώ στις διαπροσωπικές σχέσεις μετράνε πάνω απ’όλα οι προθέσεις.)
Και το ότι κάποιοι δεν ψηφίζουνε δεν πρέπει να μας κάνει να τους πολλαπλασιάσουμε αλλά να τους μειώσουμε.Σίγουρα,αυτοί που δεν ψηφίζουν δεν είναι οι πιο πολλοί,είναι οι πιο λίγοι.Οι περισσότεροι δε από αυτούς είναι ελιτιστές και υπερφίαλοι που νομίζουν ότι δεν είναι σαν κι εμάς την πλέμπα αλλά ότι είναι άριστοι και δεν καταδέχονται να αναμειχθούν μ’“αυτό τον συρφετό τον Δημοκρατικό”(Δ.Σαββόπυλος)