Για όποιον καταλαβαίνει Χριστό

6
728

του Άρη Δαβαράκη

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη γειτονική και πολύ Ρωμαιοκαθολική Χριστιανική Ιταλία όπου ετέθη ήδη σοβαρά το ζήτημα της αφαίρεσης του συμβόλου του Σταυρού απο σχολεία, δικαστήρια κ.λ.π (παρά την αρνητική θέση ποσοστού πάνω απο το 80% των Ιταλών που θεωρούν εαυτούς «Χριστιανούς Καθολικούς» και θέλουν τον Σταυρό εκεί που έχουν μάθει να τον βλέπουνε αιώνες τώρα), φέρνουνε και πρός τα εδώ αυτό το νέο άρωμα της παγκοσμιοποίησης (ή «παγκόσμιας ποίησης» όπως μ΄αρέσει να την λέω εγω) που δεν θέλει τέτοια σύμβολα, σημαίες και Ευαγγέλια, Κοράνια και ημισέληνους, μπούργκες και άλλά «θεοκρατικά και εθνικιστικά κατάλοιπα» στίς σύγχρονες, σχεδόν χωρίς σύνορα πιά, νέες χώρες του «παγκόσμιου χωριού».

Τόσα εκατομμύρια Μουσουλμάνοι στην ΕΕ σε ένα τουλάχιστον σημείο συμφωνούν απόλυτα με τούς πανίσχυρους στον Δυτικό Κόσμο «πιστούς» Εβραίους : Οτι σε μιαν Ευρώπη όπου συνυπάρχουμε και ζούμε όλοι μαζί, δεν είναι λογικό μέσα στην τάξη του σχολείου όπου φοιτούν παιδιά που οι γονείς τους είναι άθεοι, πιστεύουν στο Κοράνι και τον Μωχάμεντ, στην Παλαιά Διαθήκη και το «οφθαλμόν αντι οφθαλμού», στην Καμπάλλα, στον Εσταυρωμένο Χριστό με τη δυαδική του φύση και την τριαδική του υπόσταση, «στο σύμπαν», στο δωδεκάθεο, τον Βούδα, το Ζέν, το Φεγκ-Σούϊ ή, γιατί όχι και στον οξαποδώ, να επικρατεί το σύμβολο κάποιας θρησκείας και να «επιβάλλεται» έτσι και σ’ αυτούς που δεν την πιστεύουν.

Φοβάμαι λοιπόν σύντροφοι, Ελληνίδες, Ελληνες, πως πρέπει σύντομα να προετοιμαστούμε κι΄εμείς γι’ αυτήν τήν «συζήτηση» που θα ξεκινήσει, φαντάζομαι, όπου νάναι – μαζί με τίς πρώτες δειλές «διαπραγματεύσεις» για τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας που πρέπει πιά και αυτός να δρομολογηθεί, όσο και άν «πονάει», ώστε να μην μπορεί ο κάθε ανιστόρητος να μας λέει «το τελευταιο Θεοκρατικό Κράτος» του πλανήτη. Και λέω ανιστόρητος γιατι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ Θεοκρατικό κράτος. Υπήρξε και είναι, δια μέσου των αιώνων, απο τον Χριστό και τον Απόστολο Παύλο μέχρι την τελευταία κυβέρνηση που ορκίστηκε στο Ευαγγέλιο, ένα εθνος ελέυθερο (ακόμα και όσο ηταν «σκλαβωμένο») το οποιο οικοιοθελώς ποτέ δεν έπαψε, κρυφά η φανερά, να λατρεύει την Παναγία και τον Χριστό με τούς αγίους του και να τούς «ζεί» μέσα στην καθημερινότητά του, εδώ, στην διασπορά , στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όσο διάρκεσε, στην μεταπολεμική μετανάστευση και όπου υπήρχαν Ελληνες. Απο την απελευθέρωση της σύχγρονης Ελλάδας ή χώρα μας ήτανε μια κατά 99% Χριστιανική και Ορθόδοξη πατρίδα - και ένοιωθε υπερήφανη γι΄αυτό.

Τώρα όμως πιά, όπως εξελίσονται τα πράγματα, ενταγμένοι και εμείς στο παγκόσμιο χωριό και συνεργαζόμενοι με όλους τούς «φιλικά προσκείμενους» συνανθρώπους στον Πλανήτη, αναγκαστικά θα πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Ενα απο τα πρώτα, μαζί με τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας (που πρέπει να γίνει σιγά-σιγά και με προσοχή ώστε να μην «τραυματιστεί» καμμιά πλευρά απο άσκοπες μεγαλοστομίες, κραυγές ή και ύβρεις), θα είναι και η αφαίρεση του Σταυρού και των Εικονισμάτων απο χώρους όπου δεν μπαίνουν μόνο Χριστιανοί. Θα πρέπει να είναι μια οικοιοθελής δική μας «υποχώρηση», όσων απο μάς πιστεύουμε, πάντα, στον Χριστό και στον Σταυρό Του, ένα δείγμα καλής θελήσεως για την ομαλή συνύπαρξή μας με τούς άθεους συνανθρώπους μας και τους πιστούς άλλων θρησκειών, μέσα σε μια κοινωνία που αναδιαμορφώνεται παγκοσμίως και στην οποία θέλουμε να μετέχουμε.

Βέβαια αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνει προσκετικά, ομαλά, με διάθεση συναινετική και πρός όφελος όλων – και να μην εξελιχτεί, πρός Θεού, σε «καυγά» και λαίκή «σταυροφορία» όπως κινδυνεύει να συμβεί στην Ιταλία. Σιγά-σιγα, με καθαρά λόγια, με καλές συννενοήσεις και αμοιβαία διάθεση ειρηνική, οφείλουμε, κράτος και Εκκλησία, να το ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα με το μίνιμουμ των «απωλειών». Χωρίς κρατικές «διαταγές» και φετφάδες, χωρίς Εκκλησιαστικές κραυγές, αφορισμούς και κατάρες.

Οποιός «καταλαβαίνει Χριστό» θα συνεχίσει να φοράει το σταυρουδάκι του, να κάνει το σταυρό του, να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται, να κοινωνεί, να προσεύχεται, ν΄ανάβει το κεράκι του και να σταυροκοπιέται, αν έτσι θέλει, περνώντας μπροστά απο την Εκκλησία. Κάποιοι απο μας, όπως εγώ, θα ανάβω κάθε μέρα το καντήλι μπροστά στο εικονισμά της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που μετέφερε η γιαγιάκα μου απο την Κέρκυρα στην Αίγυπτο γύρω στα 1880 και την επαναπατρίσαμε εμείς το 1964. Της την είχε χαρίσει για ευλογία και προστασία η δικιά της γιαγιά, που είχε γεννηθεί λίγο πρίν την Ελληνική επανάσταση.

Στο φινάλε, αν καταφέρουμε να μην «αγριέψουμε» στην διαδικασία, όποιος, έτσι κι΄αλλοιώς δεν καταλαβαίνει Χριστό, επιτέλους δεν θα εκνευρίζεται ούτε θα στεναχωριέται βλέποντας ενα σύμβολο που τόν ενοχλεί ή τόν απωθεί ή, στο τέλος-τέλος, νοιώθει εχθρικά απέναντί του και το αντιστρατεύεται.

Ας προετοιμαστούμε σιγά-σιγά. Δεν έχουμε να φοβηθούμε ούτε να χάσουμε τίποτα όσοι πραγματικά πιστεύουμε. Και θα γλυτώσουμε, αν μη τι άλλο, και απο τίς ασκοπες γκρίνιες όσων ενοχλούνται απο την πίστη μας που είναι δυνατή και δεν κινδύνεψε ούτε και θα κινδυνέψει ποτέ απο τίποτα – αφού στ΄αλήθεια υπάρχει βαθειά χαραγμένη στο DNA μας 21 αιώνες τώρα.

 

πηγή: http://www.protagon.gr, 12/11/2009

6 Σχόλια

  1. Μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας και της απουσίας θεοκρατίας στο έθνος μας ανήκε π.χ. μέχρι πρόσφατα ο αναγκαστικός σχολικός εκκλησιασμός;

    Δυστυχώς τα πράγματα δεν υπήρξαν τόσο ρόδινα, όσο τα θέλει ο κ. Δαβαράκης.

    Μάλλον λοιπόν καλό θα μας κάνει, ημών των χριστιανών, η επιστροφή στις “κατακόμβες”.

    Να ταπεινωθούμε λιγάκι, επιτέλους!

    Αφού από μόνοι μας γεμίσαμε αέρα τα μυαλά μας και χάσαμε την αυτοταπείνωση…

  2. Με όλο το σεβασμό, διαφωνώ κε Δαβαράκη. Χωρίς καμιά “ταλιμπανίστικη” διάθεση και ιδεολογία. Και ξέρετε σε ποιο σημείο διαφωνώ; Στο κατά τη γνώμη μου αδύνατο σημείο της επιχειρηματολογίας του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Στο σημείο που λέτε και εσείς ότι το σύμβολο μιας θρησκείας “επιβάλλεται” και σε αυτούς που δεν την πιστεύουν. Μια κρεμασμένη εικόνα της Παναγιάς στον τοίχο δεν επιβάλλεται σε κανένα. Απλά και μόνο χρησιμεύει για να θυμίζει στην πλειονότητα των μαθητών τις ρίζες τους και την παράδοσή τους. Δεν αναγκάζει τον αλλόθρησκο να παραχωρήσει ή να μετακινηθεί ούτε βήμα από τα δικά του πιστεύω. Ο αλλόθρησκος είτε φιλοξενείται είτε κατοικεί μόνιμα σε έναν τόπο διαχωρίζει τη θέση του από τις συνήθειες της πλειοψηφίας και ζει τη δική του θέση ή άρνηση. Το σύμβολο [u]από μόνο του [/u]δεν έχει καμιά εξουσία πάνω του.
    Ευχαριστώ.

  3. Κύριε Δαβάκη,
    συμφωνώ με τα επιχειρήματα σας στον βαθμό που αυτά αφορούν εμάς σαν Χριστιανούς. Εφόσον πιστεύουμε στον Χριστο, ουδόλως μας ενοχλεί εάν υπάρχει ο σταυρωμενος στον τοίχο ανηρτημένος ή όχι. Είναι ο ιδικός μας Χρστός. Αναμφίβολα, η ύπαρξη ή όχι του Χριστού σε δημόσιο χώρο ουδόλως επηρρεάζει τους άθεους, μια και αυτοί ΔΕΝ Τον πιστεύουν και τους είναι “ανύπαρκτος”. Παράλληλα, προς τους Χριστιανούς που απευθύνεσε, απαιτώ να απευθυνθείτε, στους Εβραίους, στους Μουσουλμάνους, στους Βουδιστές, κλπ πείθοντας τους με τα επχειρήματα σας, ώστε ταυτόχρονα με εμάς τους Χριστιανούς να πράξουν και αυτοί το ίδιον. Καθόσον, ενόσω το Ισλάμ δέχεται ώς ορθόν μόνο το Κοράνι τους, οι Εβραίοι την Βίβλο τους, κ.ο.κ, εσείς δεν δύνασθε να με “αναγκάσετε” να αποχωρισθώ αυτό που προσδιορίζει τον Εαυτόν μου.
    Οι Ισλaμιστές εισέρχονται στο Χριστιανικό Οίκο του Θεού, κατά την Θεία Λειτουργία, εσείς ως Χριστιανό,ς κατά την ώρα της προσευχής τους, εισέρχεσθε στο Τζαμί τους? Το αυτό και δια τους πιστούς στις αναφερομένες λοιπές θρησκείες… Ευχαριστώ

  4. ΠΟΛΥΣ ΘΟΡΥΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΥΡΙΟΙ. ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΘΕΩΝ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΕΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ, ΜΕ ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΣΤΑ ΠΙΟ ΑΣΧΕΤΑ ΣΗΜΕΙΑ, ΜΕ ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΣΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ, ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΛΠ. ΕΥΧΟΜΑΙ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΙ ΕΔΩ, ΝΑ ΜΗ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ “ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ” ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΔΑΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΩΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ…

  5. «Τελικά στα σχολεία μας θα απαγορεύεται το σύμβολο του Εσταυρωμένου, αλλά θα διαφημίζονται οι κολοκύθες της γιορτής του Χαλλοουίν», δήλωσε ο Καρδινάλιος Ταρσίζιο Μπερτόνε, Υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού. Ήταν ενοχλημένος, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ιταλών, από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία καλείται η Ιταλία να κατεβάσει τις εικόνες του Εσταυρωμένου Χριστού από τις σχολικές αίθουσες. Η ιταλική κυβέρνηση αντέδρασε επίσης αρνητικά και άσκησε έφεση. Το 86% των Ιταλών δήλωσε ότι διαφωνεί με την απόφαση. Και τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, ο δεξιός Πόλος των Ελευθεριών, το κεντρώο κόμμα του δικαστή Ντι Πιέτρο και το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, τόνισαν ότι η απόφαση αυτή υπονομεύει την ταυτότητα της Ιταλίας.

    Το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν είναι όργανο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία έχει 27 μέλη. Ανήκει στο Συμβούλιο της Ευρώπης που έχει 48 κράτη-μέλη και εδρεύει στο Στρασβούργο. Θα έπρεπε όμως να σέβεται τις ρίζες της Ευρώπης και τη εθνική ταυτότητα των λαών. Τέτοιες αποφάσεις, που λαμβάνονται στο όνομα της δήθεν προστασίας των μειονοτήτων και της πολυπολιτισμικότητας, υπονομεύουν την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Αν η Ευρώπη είναι σήμερα μία όαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αν έχει καταργήσει τη θανατική ποινή, το οφείλει πρωτίστως στις Χριστιανικές ρίζες της. Η διδασκαλία του Εσταυρωμένου είναι το θεμέλιο των ανθρωπιστικών αρχών, τις οποίες κηρύσσει σήμερα η Ευρώπη.

    Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές Ευρώπες. Η Ευρώπη του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, η οποία καλλιεργεί τη διάβρωση των εθνικών ταυτοτήτων, τη διάσπαση των κοινωνιών και τη γκεττοποίηση των μειονοτήτων. Και η Ευρώπη της πλειοψηφίας των Ιταλών, οι οποίοι μας δείχνουν τον δρόμο του αγώνα υπέρ των παραδόσεων, της κοινωνικής συνοχής και της πραγματικής δημοκρατίας, όπου τα δικαιώματα της πλειοψηφίας δεν θα προσβάλλονται χάριν των μειοψηφιών.

    Είναι καιρός και η ελληνική κοινωνία να πάρει τις αποφάσεις της. Θα είμαστε με τον Εσταυρωμένο ή με την κολοκύθα; Με τους οπαδούς της εθνικής ταυτότητας ή με τους αποδομητές της; Με τις αξίες που σταθεροποιούν τον κοινωνικό ιστό ή με τις ιδέες που τον ξηλώνουν;

    Εύχομαι να συνταχθούμε με την Ευρώπη που αντιστέκεται και όχι με την Ευρώπη που αυτοϋπονομεύεται.

  6. Αγαπητέ κύριε /κυρία ΑΗ

    Όπως θα έλεγαν κάτι φασιστόμουτρα αριστεροί είσαστε φασίστας. :- )
    Η Ευρώπη είναι σήμερα μία όαση «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κυρίως λόγο του Διαφωτισμού και όλων των κινημάτων που ακολούθησαν. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός που ζούμε τώρα και που λυσσάμε να γίνουμε κοινωνοί του είναι ένας πολιτισμός που οικοδομήθηκε ενάντια στη θρησκεία και στη θρησκειοποίηση της ζωής. Η λύση δεν είναι να γίνουμε ακόμα πιο φανατικοί οπαδοί μιας θρησκείας γιατί έτσι ερχόμαστε σε αντίθεση με τον σημερινό Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η λύση ίσος είναι η επιστροφή στην πραγματική ορθοδοξία. Να γίνουμε φίλαθλοι και όχι οπαδοί. Γιατί ο οπαδός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σύμβολα κρεμασμένα παντού γύρω του και ο οπαδός έχει σκοτώσει τον φίλαθλο μέσα του.Σε παρατάξεις χωρίζονται οι οπαδοί και είναι έτοιμοι να παίξουν ξύλο. Οι φίλαθλοι απλός θλίβονται για το κατάντημα του αθλήματος . Ευχαριστώ!

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ