Μια κριτική ματιά στην σχολή της Φρανκφούρτης

1
560

Στον 3ο κύκλο αυτομόρφωσης: προς έναν αντικαπιταλιστικό διαφωτισμό του Νosotros στις 18 Δεκεμβρίου του 2012 στα Εξάρχεια,

καλεσμένος ήταν ο κ. Στέφανος Ροζάνης που μίλησε με θέμα:

Μια κριτική ματιά στην σχολή της Φρανκφούρτης και συζήτησε με το κοινό.

Συζήτηση με το κοινό:

1 σχόλιο

  1. Όμορφη συζήτηση!
    Παρά το γεγονός – προειδοποιώ – ότι ξεκίνησε κουραστικά, και χρειάστηκε να φτάσει στη φάση του [i]διαλόγου[/i] για να βρει πραγματικά το ρυθμό της.
    Από κει και μετά, μας συστήθηκε ένας Στέφανος Ροζάνης, κατά το πλείστον, [i]εξαιρετικός[/i].

    Εκτός απ’ το [i]ήθος[/i] και την [i]καιριότητα[/i] του λόγου του, ωστόσο, συγκρατώ και τη συμβολή τού ακροατηρίου στο να προκύψει ένα κλίμα [i]ζεστασιάς[/i], συνάμα, όσης και [i]γονιμότητας[/i].
    Συγκρατώ – γιατί όχι; – τη διάθεση κάποιας πλευράς αυτού του ακροατηρίου για μια [i]αισιοδοξώτερη[/i] (κλητική της [b]χαράς[/b], μπορώ εδώ να την πω) ενατένιση των επισυμβαινόντων.
    Συγκρατώ όμως, κυρίως, την ομολογία τού ίδιου κοινού (διά της συναινέσεως προς τον βασικό ομιλητή) ότι αυτό που κυρίως ζωογονεί την ψυχή μας είναι μια διαθεσιμότητα [b]θλίψης[/b] – ή πίκρας, όπως προτίμησαν να την ονομάσουν.

    Συγκρατώ κάτι κι εκ του αντιθέτου: Τη βούληση του Στ. Ροζάνη να_ δ ι α φ ο ρ ο π ο ι η θ ε ί_ απ’ τη διάσταση της [b]μεταφυσικής[/b] την οποία ορισμένοι λοιπόν του “προσάπτουν”, διά της [i]αποκηρύξεως[/i] εν τέλει της προσδοκίας για ένα δημιουργικό [i]συλλογικό υποκείμενο[/i].
    Το μόνο (μη) επιχείρημα, εδώ, ήταν ότι… μα, έτσι, αναγόμαστε στον μονοθεϊσμό. Ωραία επισήμανση! Κι ευπρόσδεκτο να ακούν οι προοδευτικά αυτοσυνειδητοποιημένοι συμπολίτες μας, από έναν μη χριστιανό, κάτι για το οποίο ενίοτε δυσπιστούν όταν το ακούσουν από χριστιανό: Πως της όλης_ ζ ω ή ς_ η [b]λαχτάρα[/b] τους προϋποθέτει μια [i]εκκλησιαστική[/i] εννοιοδότηση του καθ’ όλου γήινου είναι…

    Συγκρατώ τέλος την ερμηνεία που συμμερίζεται ο ομιλητής, ως προς τη διαφορά μεταξύ [i]αρχαίας τραγωδίας[/i] και [i]σύγχρονης σαπουνόπερας[/i]: Η [b]διδασκαλία[/b] (αυτός ήταν, εν προκειμένω, ο γενέθλιος όρος) της πρώτης – έτσι όπως εγώ καταλαβαίνω να την αφηγείται ο Στέφανος Ροζάνης – μας προσάγει στο κατώφλι μιας αυθεντικά [i]μυσταγωγικής[/i] εμπειρίας!

    [b]Πέρα, πάντως, απ’ τις επί μέρους παρατηρήσεις μου: Μια [i]ανάγκη νοήματος[/i]! Αυτό είναι – πρεσβεύω – το συστατικό που μας κάνει τη μαγνητοσκόπηση, ετούτη, ιδιαίτερα οικεία.
    Μια ανάγκη νοήματος που κάποτε συνήγειρε, θυμίζω, έναν ολόκληρο κόσμο. Έως ότου, ο κόσμος αυτός, πείσθηκε να… πριονίσει το κλαδί που τον στήριζε. Κι εδώ ακριβώς είναι που, κατά βάθος, συντηρείται η [i]μήτρα[/i] όσης ξέρουμε [i]θλίψης[/i].[/b]

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ