Ο Στέλιος Κούκος και ο Νίκος Μαυρίδης συζητούν για την παράδοξη λογοτεχνία ενός ορθόδοξου μοντερνισμού που συζητά ευθέως με τον Τζέιμς Τζόυς, τα Συναξάρια και την Ψηφαρίθμηση. Δηλαδή για την λογοτεχνία του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.
Σὲ πλήρη έξαρση, έξαψη Θεσσαλονίκης: Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης
Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης συνηθίζει νὰ εἰσέρχεται στὴν γενέτειρα πόλη Θεσσαλονίκη δια θαλάσσης.
Καὶ νὰ στὰ κύμματά της περπατᾷ μὲ κέφι πολὺ ποὺ δὲν τοῦ ἔλειπε ποτέ γιὰ ἕνα ἀκόμη διάβασμα τῆς πόλης ἐπὶ τόπου.
Θὰ ψηλαφήσει τὰ μνημεῖα καὶ αὐτὰ θὰ τοῦ ἀνταποδώσουν τὴν χάρη τους!
Θὰ τοῦ μεταγγίσουν νέες εμπειρίες, βιώματα καὶ διαλογισμούς ποὺ ποτὲ δὲν ἔνιωσε κανείς!
Γιατί ἐκεῖ ποὺ βλέπουμε μνημεῖα αὐτὸς βλέπει μνήμες.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄλλοι βλέπουν ἀρχαῖα αὐτὸς βλέπει λόγους, ἀποδείξεις, ὁμιλίες.
Απέραντα συναπαντήματα, ἀκροάσεις ἕως καὶ ἀτελείωτες φλυαρίες ζωής.
Μουρμουρητά που μόνον ὁ ἴδιος καταφέρνει να ἀποκρυπτογραφήσει, παρ' ὅλη τὴν ἁπλότητά τους.
Ἐκκλήσεις συμπάθειας, ἐνίοτε, μοιάζουν καὶ κάθεται αὐτὸς καὶ τις γονιμοποιεῖ στὸ σήμερα.
Καὶ ὁ καιρός του μοιάζει νὰ γίνεται ὁλοένα βαθύς, εὐρύς, ἀτελείωτος!
Μὲ ἕνα χαχανητό, πλέον, ὡς Γελάσιος Δημακούδης μοναχός εἰρωνεύεται τὸν θάνατο ὁ ἀπέθαντος τῆς ἀνάστασης Ανδρέας.
Ἀνδριὰς καὶ ἀνδριάντας, ἄγαλμα καὶ χάρμα ὀφθαλμῶν μὲ τὰ καλύτερα υλικά τῆς πόλεως Θεσσαλονίκης καὶ στὸ πέρασμά του ὑποκλίνονται τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ἀστέρια τῆς γενέτειρας.
(Οἱ ἄνθρωποί της);
Μιᾶς πόλης ποὺ ἐνίοτε μοιάζει ὁ ἴδιος νὰ γέννησε, νὰ συγκρότησε.
Νὰ ἐπέλεξε τοὺς πρωταγωνιστές, δημιουργώντας τὸ ἱστόρημά της ὡς ἕνα μύθο παραμυθίας.
Ἐπάνω του ἅπλωσε ὅλο τὸν κόσμο της πόλης γιατί ἦταν ἄπνους καὶ ἀναζήτησε έρεισμα, στήριγμα, βάθρο, θεμέλιο.
Καὶ ὡς ζῶον μυθικό μασοῦσε ὅ,τι γευόταν!
Ὥσπου κτίστηκε ὁ ἴδιος ὡς πόλη νέα, ἴδια ἡ παλιὰ καὶ ἡ ἐν ὅλῳ καὶ ὅτι ἄλλο ἤθελε προκύψει μελλοντικῶς ἐς ἀεί.
Ἦταν, εἶναι καὶ παραμένει ἀνοιχτὸ τὸ ἱστόρημά του χωρὶς ἀποκλεισμούς!
Καὶ φεγγοβολᾶ ὁ ἴδιος ὡς Θεσσαλονίκη μετὰ ἀπὸ τὸ πέρασμα τοῦ Βαρδάρη που καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιρα
Ὅπως τὸν βλέπω τώρα νὰ περπατᾷ στὰ κύματα τοῦ Θερμαϊκοῦ καὶ ὁλόθερμο ἄγαλμα, ἀμάλγαμα καὶ κράμα του κόσμου τῆς πόλης νὰ ἁπλώνει στὸ πέρασμά του ἀγαλλίαση ψυχική ίδιος οἱ σελίδες του
Τὸν συναντῶ παντοῦ μέσα στὴν πόλη σὲ πλήρη έξαρση, έξαψη Θεσσαλονίκης! Νὰ τὴν μοιράζεται ἁπλόχερα ὡς νύμφη. Ὁ νυμφίος...
Καὶ πάντα μὲ ἐκεῖνο τὸ ἔλαφροπάτημα ἐπὶ κυμάτων θαλάσσης ποὺ εἶναι ἱκανό, καὶ μόνο αὐτό, νὰ προδώσει τὴν πίστη ποὺ ἀπέκτησε στὴν πόλη ποὺ τὸν γέννησε, τὸν ἔθρεψε, τὸν ἀνέστησε!
30 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμηση του Νίκου Γαβριὴλ Πεντζίκη.
