Παιδιά του Θεού

0
654

Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του στον Κόσμο για να μπορέσει να γίνει καθένας μας παιδί του Θεού (Γαλ. γ΄, 23επ.). Η υιοθεσία του καθενός μας από τον Ουράνιο Πατέρα εξαρτάται, έτσι, από την ένωσή μας με τον Υιό Του. Ο Χριστός απευθύνει στον καθένα μας πρόσκληση για να ενωθεί μαζί Του. Η πρόσκληση αφορά καταρχήν στο να Τον ακολουθήσουμε τηρώντας τις εντολές Του, όπως το έκαναν πρώτοι οι Μαθητές Του (Ματθ. δ΄, 18επ.).

Τηρώντας τις εντολές του Χριστού βεβαιωνόμαστε όλο και περισσότερο ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού κι έτσι προαγόμαστε από πίστη σε πίστη. Η πίστη δεν είναι κάτι που έχεις ή δεν το έχεις, είναι κλίμακα ανοίγματος στο Μυστήριο Θεάνθρωπος-Χριστός με βαθμίδες από το ένα έως το άπειρο.

Οι Απόστολοι έζησαν χρόνια δίπλα στον Χριστό και η πίστη τους ανδρώθηκε σιγά-σιγά, γιγαντώθηκε ως άνωθεν δώρο την ημέρα της Πεντηκοστής και δεν έπαψε να αυξάνεται μέσα τους εν Αγίω Πνεύματι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Τηρώντας τις εντολές του Χριστού η πίστη μας σε Αυτόν αυξάνεται καθημερινά, γιατί βλέπουμε πως κάνοντας ό, τι μάς είπε, να αγαπάμε δηλαδή τον Θεό και τον πλησίον μας, απεκδυόμαστε κάθε μέρα κι από λίγο τον «παλαιό άνθρωπο», που συνήθως αναστυλώνουμε μέσα μας μετά τον νηπιοβαπτισμό μας.

Η απέκδυση του «παλαιού ανθρώπου» είναι για τους περισσότερους από εμάς μακρά και επώδυνη διαδικασία, για τον λόγο ότι η τήρηση των εντολών του Χριστού γίνεται με πολλά συνήθως πισωγυρίσματα. Όσο περισσότερο, δηλαδή, δυσκολευόμαστε να ξεκόψουμε με το πνεύμα αυτού του κόσμου, τόσο περισσότερο η ορμή μας προς τον Θεό γίνεται αφορμή να πονάμε περισσότερο.

Ο Θεός μάς παιδαγωγεί με το να μάς επιτρέπει την ελευθερία να αρνηθούμε την κλήση Του ή να Της ανταποκριθούμε ανεπαρκώς. Η οδύνη μας προέρχεται έτσι από την συνειδητή ή και ασυνείδητη αντίστασή μας στο έργο της υιοθεσίας μας.

Μόνο από τη στιγμή που κανείς συνειδητοποιεί ότι το κατεξοχήν εμπόδιο για την υιοθεσία του από τον Θεό είναι ο ίδιος ο εαυτός του, αρχίζει να μισεί την κακία που ο ίδιος αναστύλωσε μέσα του μετά τον νηπιοβαπτισμό του και να θεωρεί πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία γι’  αυτόν από αυτήν που θα μπορούσε να δεχτεί από τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τον ίδιο του τον εαυτό και γίνεται όλος μια κραυγή προς τον Κύριο για να τον σώσει από τον εαυτό του, επιτρέπει με τον τρόπο αυτό στον Θεό να τον ελευθερώσει από τον «παλαιό άνθρωπο», να τον ενώσει με τον Χριστό του και δια του Χριστού να τον καταστήσει παιδί Του.

Για τους περισσότερους από εμάς, μέχρι το τέλος της ζωής μας, η χαρά της ενώσεώς μας με τον Κύριο της Δόξης θα συνεχίσει να εξαρτάται από την ένταση της μετάνοιάς μας για τα πισωγυρίσματά μας κατά την πνευματική μας πορεία. Αντιθέτως η πλήρης κατάπαυση της οδύνης συνιστά κατά την Ορθόδοξη Παράδοση αυτό που ονομάζεται «απάθεια», δίνεται σε λίγους και είναι αποτέλεσμα τόσο ισχυρής ενώσεως με τον Χριστό που την έντασή της δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να την ανακόψει.

Οι Μαθητές του Κυρίου πέτυχαν την ένωσή τους με τον Χριστό και έγιναν ως τούτου παιδιά του Θεού χάρη στην κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Έκτοτε η πνευματική πορεία που αρχίζει με την τήρηση των εντολών του Χριστού και την πίστη σε Αυτόν, οδηγεί στην ένωση μαζί Του και την υιοθεσία εκ μέρους του Θεού και Πατρός δια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και όλων ανεξαιρέτως των Μυστηρίων της Εκκλησίας που ενεργεί το Πανάγιο Πνεύμα. Ο πιστός, που βλέπει να ενεργοποιούνται πάνω του τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που έλαβε κατά το Μυστήριο του Χρίσματος, αντιλαμβάνεται, έμπλεος φόβου και αγάπης, ότι έχει αρχίσει ήδη να ενώνεται με τον Χριστό και να λαμβάνει το πνεύμα της υιοθεσίας.

Κυριακή Β΄ Ματθαίου, 7.7.24.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.

 

Χειρ Μιχαήλ Δαμασκηνού: Προτομές των δώδεκα αποστόλων. Τελευταίο τέταρτο 16ου αι (συλλογή Κανελλοπούλου)

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ