Όταν η άσκησι γίνεται παιχνίδι

2
1697

Πηγαίνοντας στο Άγιο Όρος και ζώντας εκεί βρεθήκαμε σε άλλα αμφιθέατρα, σε άλλα θέατρα με άλλες δυσκολίες και σε ένα άλλο χώρο παιδείας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το εξής: Ότι μια στιγμή ένοιωσες ότι τα πάντα κινούνται άνετα και νοιώθεις ότι ενσαρκώνεται στον χώρο αυτό μια αλήθεια.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, επίσης, είναι ότι στο τέλος ένοιωθες ότι η αγωγή δίδεται με το παιχνίδι. Ένοιωθες ότι η άσκησις είναι παιχνίδι. Σε μια αγρυπνία αγιορείτικη, οι Αγιορείτες στην αγρυπνία παίζουνε! Δεν έχει σημασία αν είσαι καλός ή κακός, αλλά αν είσαι Αγιορείτης ή όχι. Μια φορά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης είχανε πει μερικοί ότι «Α! είστε απ’ το Άγιο Όρος άρα χαιρόμαστε γιατί νέοι, ευσεβείς και μορφωμένοι, πάνε στο Άγιο Όρος.» Θέλω να σας πω, εξομολογητικά, ότι από μέσα μου απερίφθησαν αυτομάτως όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε αυτή η νεότης, ούτε αυτή η μόρφωσις, ούτε αυτή η ευσέβεια. Αυτό που έχει σημασία είναι να είναι κανείς Αγιορείτης. Νοιώθεις εκεί πέρα ότι λειτουργεί κάτι το οποίο είναι πανάρχαιο και ταυτόχρονα είναι αείζωο, κάτι το οποίο σε χωρίζει από τους άλλους και σε ενώνει μ’ όλους τους άλλους, κάτι το οποίο είναι πνευματικό και ταυτόχρονα είναι τελείως σαρκικό, νοιώθεις εκεί πέρα ότι υπάρχει αυτή η μεταμόρφωσι της σαρκός. Όταν λέμε ότι μέσα στην Εκκλησία κάτι είναι πνευματικό, δεν λέμε ότι αυτό είναι μη-υλικό ή είναι διανοητικό: Πνευματικό είναι το κάθε τι το οποίο έχει αγιασθεί από τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος.

Νοιώθεις στη συνέχεια ότι δεν χωρίζεται η πνευματική ζωή από τη ζωή. Και δεν κάνω προσευχή όταν είμαι μέσα στην εκκλησία και νοιώθω ότι όταν είμαι στο χωράφι ή όταν κάνω αστεία ή όταν ξεκουράζομαι δεν κάνω προσευχή. Όλο το εικοσιτετράωρο είναι μια μορφή προσευχής, κι έτσι νοιώθεις ότι ολόκληρος δίνεσαι στον Θεό και όλη η Χάρις του Θεού έρχεται μέσα σου «εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν». Ε, κι έτσι, τότε, κάποια στιγμή, θυμάσαι τα της παιδείας της παλιάς, και λες γιατί να υπάρχει αυτή η διαφορά, γιατί να το γλεντάμε εμείς τόσο όμορφα εδώ πέρα και όλα τα παιδιά να υποφέρουν έξω. Γιατί να τους κάνουμε τη ζωή μαύρη, και γιατί να τα κάνουμε τα πράγματα σχιζοφρενικά, και δεν θα ’θελε όλος ο κόσμος να ’τανε όλη του η ζωή παιχνίδι, να ’τανε όλη του η ζωή μόρφωσι, να ’τανε όλη του η ζωή αν θέλετε ένας θείος έρωτας, και με την κόπωσι να ξεκουράζεσαι, με την αγρυπνία να παίρνεις δύναμη, με το να κουράζεσαι σωματικά να αυξάνεις πνευματικά.

Μου κάνει εντύπωση πώς τα πιάτα του φαγητού του Αγίου Όρους, κάτι ανάλατα, τα θεωρούν πάρα πολύ νόστιμα οι περαστικοί. Έρχεται ένας άνθρωπος και νοιώθεις ότι με το να του δώσεις ένα πιάτο φαγητό τον τρέφεις πνευματικά, και από την άλλη μεριά όταν του δώσεις τη δυνατότητα να μπει στην εκκλησία, να προσκυνήσει τά άγια λείψανα, ισχυροποιείται και παίρνει μια υγεία σωματική.

Οπότε τα πράγμα εδώ αλλάζουν. Νοιώθεις ότι, μια στιγμή, μέσα στο χώρο της Ελλάδος, μέσα στην ιστορία της Ελλάδος, βρήκες μια τρύπα και βγήκες σε ένα χώρο πάρα πολύ ανοιχτό.

Από την ομιλία στη Νομική Σχολή Αθηνών, Απρίλιος 1984

2 Σχόλια

  1. “Δεν έχει σημασία αν είσαι καλός ή κακός, αλλά αν είσαι αγιορείτης ή όχι”. Αν είσαι χριστιανός έχει σημασία, ή αρκεί το Αγιορείτης;

  2. Ασφαλώς και ο αγιορείτης είναι χριστιανός. Και ασφαλώς ένας πραγματικός αγιορείτης είναι και “καλός” χριστιανός. Αυτό που θέλει να επισημάνει ο Γέροντας είναι ένα ήθος, το αγιορείτικο, το μοναχικό της Ορθοδοξίας, της απλότητας, της παιδικής αθωότητας, της ευθύτητας, που διακρίνει τον πραγματικό Αγιορείτη. Και πολλές φορές έχει πει ότι προσκαλεί τους άλλους (και τις γυναίκες) στο Άγιο Όρος, όχι με το να τους δώσει πληροφορίες πώς θα ταξιδέψουν προς αυτό, αλλά πώς θα “γίνουν Άγιο Όρος”, δηλαδή πώς θα ζήσουν πραγματικά μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κι έτσι θα ζουν στον ίδιο “τόπο” πνευματικά με τους πραγματικούς Αγιορείτες.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ