Ο Θεός δημιούργησε τον Κόσμο από Αγάπη ώστε ο Κόσμος να ζει μέσω της Αγάπης του Θεού κι ο Θεός να μπορεί να ζει και μέσω του Κόσμου. Για να ζήσει, όμως, ο Κόσμος μέσω του Θεού κι ο Θεός μέσω του Κόσμου έπρεπε να συνεργασθεί με την Αγάπη του Θεού η κορωνίδα της Δημιουργίας που είναι ο Άνθρωπος. Ο Θεός της Αγάπης είναι εκ φύσεως ανοικτός στην Δημιουργία Του κι ακόμα πιο πολύ στον Άνθρωπο, το ανώτερο όλων των δημιουργημάτων Του και δημιούργησε τον Άνθρωπο για να μπορεί αυτός να σταθεί εξίσου ανοικτός απέναντι στον Δημιουργό Του, στο μέτρο βέβαια των κτιστών του δυνατοτήτων.
Η πτώση του Ανθρώπου λύπησε τον Θεό αλλά δεν ακύρωσε το σχέδιο Του για την δημιουργία του Κόσμου. Ο Θεός λυπάται τον άνθρωπο επειδή η φύση Του είναι η Αγάπη. Από λύπη για το πλάσμα Του, ο Υιός του Θεού έγινε και Υιός του Ανθρώπου για να ακολουθήσει τον Άνθρωπο και στην Χώρα του Θανάτου και να τον ξανακερδίσει με τον θάνατο και την ανάστασή Του.
Δεν υπάρχει άλλο ρήμα στην Καινή Διαθήκη που να περιγράφει καλύτερα το πόσο ανοικτός είναι ο Θεός στον Άνθρωπο από το ρήμα «σπλαχνίζομαι». Ο Χριστός συμπάσχει με το πλάσμα Του μέχρι θανάτου πάνω στον Σταυρό και η συμπάθειά του για τον πεσμένο άνθρωπο και την τραγικότητα της μοίρας του συνδέεται ευθέως με το Μυστήριο της Κενώσεώς Του.
Όλα τα θαύματα του Κυρίου οφείλονται στο πόσο πολύ λυπούνταν είτε τους ίδιους τους πάσχοντες είτε αυτούς που τους αγαπούσαν. Ειδικά όλους όσους επανέφερε στη ζωή, ο Ιησούς το έκανε από συμπάθεια προς την λύπη αυτών που τους αγαπούσαν. Ανέστησε τον Λάζαρο για να μην κλαίνε οι αδελφές του κι ανέστησε τον γιο της χήρας της Ναΐν για να μην κλαίει άλλο η χήρα μάνα του το μοναχογιό της.
Η Παράδοση λέει ότι ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ και προφανώς το ίδιο θα συνέβη και με τον γιο της χήρας. Όποιος γευτεί την χαρά ή τον θρήνο στον Άλλο Κόσμο τού είναι πλέον αδύνατον να ξαναγελάσει σε αυτόν τον Κόσμο που ζούμε τώρα. Εντούτοις η Αγάπη του Χριστού κι από τον Παράδεισο θα έφερνε πίσω κάποιον μόνο και μόνο για να μην κλαίνε άλλο εκείνοι που τον αγαπούνε, αφού άλλωστε κι ο Ίδιος θυσίασε τον εαυτό Του πάνω στον Σταυρό ώστε κανείς πια να μην κλαίει αιωνίως.
Ο πόνος μπορεί να ανοίξει τον άνθρωπο, η αγάπη του για τον άλλο τον ανοίγει κι άλλο κι ο πόνος από αγάπη για τον άλλον ανοίγει την καρδιά μας ακόμα πιο πολύ. Αυτή η τελευταία πρέπει να ήταν η περίπτωση της χήρας της Ναΐν. Ο Χριστός την σπλαχνίσθηκε και της επανέφερε στη ζωή το γιο της χωρίς καν αυτή να Του το ζητήσει γιατί ο πόνος της τής είχε ανοίξει τόσο πολύ την καρδιά που την έκανε να μοιάζει στον Χριστό μας.
Δεν είναι το μόνο θαύμα που έκανε ο Χριστός χωρίς να Του το ζητήσουνε με λόγια. Η ορθάνοιχτη καρδιά της πληγωμένης χήρας μίλησε απευθείας στην ορθάνοιχτη καρδιά του πληγωμένου Θεού από την πτώση του Ανθρώπου κι ο διάλογος αυτός άρκεσε και με το παραπάνω για να γίνει κι αυτό το θαύμα.
Η ευσπλαχνία του Χριστού Τον έκανε να φέρει πίσω στην Χώρα του Θανάτου το νέο άνδρα που είχε ήδη ξεφύγει από αυτήν για να τον προσφέρει ως παρηγοριά στην διπλά χαροκαμένη μάνα του. Η μέγιστη δυνατή πάντως παρηγοριά για ζώντες και κεκοιμημένους είναι η Ανάσταση του Κυρίου. Ο Χριστός είπε στη χήρα της Ναΐν να μην κλαίει και της έφερε πίσω στη θνητή ζωή το γιο της, ο Άγγελος είπε, όμως, στις Μυροφόρες να μην κλαίνε γιατί ο Χριστός νίκησε με την Ανάστασή Του τον θάνατο μια για πάντα.
Μέσα στην Εκκλησία ενωνόμαστε με τον Χριστό και μεταξύ μας έτσι ώστε να μπορούμε όλοι εξίσου ζώντες και κεκοιμημένοι να προγευόμαστε της Αναστάσεώς Του. Πιασμένοι χέρι-χέρι όλοι μαζί ζώντες και κεκοιμημένοι πορευόμαστε με τραγούδια προς την τελική Ανάσταση πάντων και αναπέμπουμε δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό για την θεία Του έμπνευση να φτιάξει ένα Κόσμο Χαράς και Αγάπης δίχως τέλος.
Κυριακή Γ΄Λουκά, 6.10.24.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.
