Η πρόθεση της κυβέρνησης να θεσπίσει τον γάμο των ομοφύλων και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να ενταχθεί στην προσπάθεια των εγχωρίων ελίτ να ευθυγραμμισθούν με την διεθνή μόδα και τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Τα κέντρα εξουσίας της Δύσης παρουσιάζονται, πράγματι, ως υπέρμαχα των θεωριών της κοινωνικής κατασκευής των φύλων και της ρευστότητάς τους, ενώ υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Στόχος τους είναι, μεταξύ των άλλων, να πλαγιοκοπήσουν και να ενσωματώσουν στους σχεδιασμούς των μερίδα της νεολαίας όλων των εθνών και κυρίως της Ρωσίας και της Κίνας. Είναι γνωστό ότι οι δυο αυτές χώρες εμμένουν στις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες.
Αν οι ελληνικές ελίτ προσπαθούν για άλλη μια φορά να πειθαρχήσουν στον «δυτικό κανόνα», ο ίδιος ο ελληνικός λαός προβληματίζεται έντονα για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών θεωρεί ότι για να ανατραφούν σωστά τα παιδιά έχουν ανάγκη από γονεϊκά πρότυπα και των δυο φύλων, από πατέρα και μητέρα.
Η συμπληρωματικότητα των δυο φύλων, όντως, δεν επιτρέπει απλώς και μόνον την αναπαραγωγή του είδους. Καθώς έχει και ψυχικό και πολιτισμικό περιεχόμενο πέραν του βιολογικού δημιουργεί, δυνητικά τουλάχιστον, ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την ανατροφή των παιδιών. Χωρίς πατέρα και μητέρα, χωρίς ετεροσεξουαλικούς γονείς, το παιδί μπορεί ευκολότερα να διολισθήσει σε θολή ταυτότητα φύλου και πιθανόν και θολή ταυτότητα εαυτού, με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η ασάφεια.
***
Οι υποστηρικτές του γάμου των ομοφύλων και του δικαιώματος τεκνοθεσίας από ζευγάρια του ιδίου φύλου ισχυρίζονται ότι οι θεσμοθετήσεις αυτές αποτελούν μια αναγκαία και ευπρόσδεκτη εξέλιξη του θεσμού του γάμου, που όχι μόνον δεν καταστρέφει τον θεσμό αλλά τον ενισχύει αποφασιστικά. Τονίζουν, επιπλέον, ότι οι επικείμενες νομοθετικές ρυθμίσεις βρίσκονται σε συμφωνία με τις αξίες της ισότητας, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού της διαφορετικότητας. Οι αντίπαλοί τους θεωρούν, αντίθετα, ότι η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για τα ομόφυλα ζευγάρια δυναμιτίζει τον θεσμό του γάμου και της παραδοσιακής οικογένειας.
Είναι αλήθεια ότι, όπως δείχνουν οι αυξανόμενοι ρυθμοί διαζυγίων, παραμέλησης της ανατροφής παιδιών, ενδοοικογενειακής βίας και εξωσυζυγικών σχέσεων, ο γάμος και η παραδοσιακή οικογένεια βρίσκονται εδώ και κάποιες δεκαετίες σε κρίση. Όπως θα φανεί παρακάτω, όμως, η θέσπιση του γάμου των ομοφύλων και της σχετικής τεκνοθεσίας μπορεί να ενισχύσει τις παραπάνω τάσεις και να αποδειχθεί η «χαριστική βολή» στην κρίση της παραδοσιακής οικογένειας.
Πολλοί αποδίδουν την κρίση του οικογενειακού θεσμού στην έξοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας. Οι γυναίκες, όμως, δεν έχουν άλλη επιλογή σε πολλές περιπτώσεις. Πρέπει να συμβάλλουν στα έσοδα του νοικοκυριού για να είναι οικονομικά βιώσιμη η μπλεγμένη στα γρανάζια του καταναλωτισμού οικογένεια.
Η οικογένεια δεν απειλείται μόνον από την οικονομική ανέχεια. Απειλείται και από τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα που απέκτησε τις τελευταίες δεκαετίες, με την κουλτούρα απαξίωσης της μητρότητας, την νοοτροπία ταύτισης της προσωπικής ευδοκίμησης με την συμμετοχή στην αγορά εργασίας και την οριοθέτηση της ελευθερίας ως αποδέσμευσης από σχέσεις αφοσίωσης και στοργής. Η οικογένεια απειλείται, εν τέλει, από την μετατροπή της σε απλή σύμβαση, σε ιδιωτική και εντελώς αποϊεροποιημένη συμφωνία συγκατοίκησης.
Τις παραπάνω παρακμιακές τάσεις θα ενισχύσει αποφασιστικά η αποδόμηση της ετεροσεξουαλικής ηγεμονίας που επιχειρείται προσφάτως και στην χώρα μας. Η ηγεμονία αυτή, η δυαδικότητα του φύλου και το πατρικό και μητρικό πρότυπο που την συνοδεύει, αποτέλεσε για χιλιετίες την ανθρωπολογική σταθερά πάνω στην όποια στηρίζονταν ο οικογενειακός θεσμός. Βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μιας ανθρωπολογικής μετάλλαξης που μπορεί προοπτικά να αποτελειώσει τον θεσμό της οικογένειας.
Η κοινωνία πρέπει να είναι συμπεριληπτική και περιχωρητική απέναντι σε κάθε είδους μειοψηφίες. Δεν πρέπει, όμως, να υιοθετεί και τις όποιες αξίες τους ως γενικότερης εμβέλειας και ακτινοβολίας πρότυπα. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα και όχι ο αυτονόητος σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των πολιτών. Ένα διακύβευμα που η σημασία του είναι ζωτική για μια κοινωνία σαν την δική μας που πάσχει, μεταξύ των άλλων, και από δημογραφική κρίση και γήρανση.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Γιώργου Ιωάννου.
