Θεσσαλονίκη 1996. Στη φοιτητική περπατησιά ένα βιβλίο, δώρο καρδιακό, σημαδιακό: "Καταφύγιο Ιδεών" του Χρήστου Γιανναρά. Και τότε, μες στην αντηλιά της ψυχής, πρώτη ανάσταση σήμανε η πρώτη ανάγνωση. Το καταφύγιο αξιών σου υψώνεται, και το καταφύγιο ιδεών τους ξεμάκρυνε κι ο μίτος της Αριάδνης στα χέρια μου. Να φεύγω. Αυτό μόνο. Η αρχή, ένα μωβ κοκκινίζοντας λίγο κι ένα πορτοκαλί τρεκλίζοντας πολύ καθώς σουρουπώνει, η σιωπή. Ξεπετάγονται ρωγμές, για να ρα-θυμίζει το κάλλος, σε κάθε μας αντάμωμα. Το σώμα ολομόναχο λίγο και το πνεύμα τιτάνιο πολύ, καθώς ενυδατώνεται η καρδιά.
Η εποχή σου βρίσκεται στο μέλλον και μόνο ποθώντας σαν τη Βασιλεία του Πολικού Αστέρος κοιτώντας άδολα μέσα μου, κάτι δικό σου βασιλεύει. Αν το ψάξω, ποτέ δε θα το βρω. Για να ράβω είναι τους καημούς στις πληγές τού χρόνου. Για να ραμφίζει η ελπίδα της γραφής σου. Για να ραβδίζεις καταπάνω στο τέρας του μηδενισμού. Για να ρασοφορέσει ο κόσμος ανθρωπιά και φιλότιμο. Λόγος κοφτερός, ασυμβίβαστος, ανύμφευτος. Μια ζωή διώξεων από ανερώτευτους. Μια ζωή ανιδιοτελούς πάλης για το Απίθανο.
Κάθε σου σελίδα σαν χάδι με κουβαλά σε πλησμονή αχαρτογράφητης πνοής. Αφορμή της νοσταλγίας μου, στην κορυφογραμμή της Πεντηκοστής. Στην αρπαγή της Αποκάλυψης. Μια κολυμβήθρα να βαπτιστώ, ένα κάλλος να αφεθώ, για να ζω την εράσμια ραψωδία σου που καλά κρατεί. Τώρα που χαράζει ο Παράδεισος παραδίδομαι παραπλησίως...
(Δάσκαλε, θα σε αγαπώ πάντοτε...σαν κάτι δικό μου...
Στη μνήμη Χρ. Γιανναρά, + 24 Αυγ 2024)
Στην όμορφη κατάθεση ψυχής του κ. Ελευθερίου Βάσσου, για την οποία τον ευχαριστώ, ας μου επιτραπεί η παράθεση κάποιων συνειρμών. “Παράδοξη” αφορμή η ακροτελεύτια ημερολογιακή επισήμανση: 24 Αυγούστου 2024. Στην απλή μου λογική, λοιπόν, ακόμη κι η ημερομηνία κοίμησής του σημαίνει κάτι ουσιώδες. 24 Αυγούστου: Μνήμη του μεγάλου εμψυχωτή και φωτιστή του υπόδουλου Γένους, αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Αλλά και εξημερωτή του, καθώς ο ίδιος διαπίστωνε, ότι «αγρίωσε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία». Θα μου πείτε: Συσχετίζονται το τότε με το τώρα; Πολύ φοβούμαι πως ναι. Συσχετίζονται ο ρόλος του Αιτωλού στο τότε, με το ρόλο του Γιανναρά στο τώρα; Ταπεινά φρονώ πως ναι. Καλό Παράδεισο, Χρήστο Γιανναρά! Χριστός Ανέστη!
ΥΓ: Κι ιδού, λέμε τώρα, πώς μπορεί να προκύψει θέμα για μεταπτυχιακή, διδακτορική διατριβή ή απλή έρευνα.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ!…
Συγχαρητήρια για το κείμενο…
Ένας σπουδαίος Έλληνας στοχαστής. Τον “ανακάλυψα” πριν μερικά χρόνια και θέλησα επίμονα να τον γνωρίσω και προσωπικά. Δεν τα κατάφερα. Τα βίντεο στο youtube και τα άρθρα του αποτέλεσαν τροφή για γόνιμη σκέψη και αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον μου για τη φιλοσοφία αλλά και τον Χριστιανισμό. Ήταν θέμα χρόνου να προμηθευτώ ένα από τα πολλά βιβλία που έγραψε ο Χρήστος Γιανναράς. Τελικά πήρα το “Η μεταφυσική ως πρόκληση επικαιρική”, το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω. Ξεκίνησα την ανάγνωσή του το πρωί της 24ης Αυγούστου 2024. Το απόγευμα διάβασα ότι ο δάσκαλος “έφυγε”. Από εκείνη τη μέρα με συνδέει μαζί του ένας πνευματικός δεσμός. Ελπίζω μόνο να αξιωθώ να κοινωνήσω τη σκέψη του μέσα από το έργο του και εύχομαι να αποτελέσει πνευματικό οδηγό για κάθε πρόσωπο που αποζητά μια αγαπητική κοινωνία σχέσης με τον πλησίον του και με τον Θεό.