Έργο για δυο φωνές:
i. Mezza voce και Ούτι: Χρήστος Τσιαμούλης
ii. Sotto voce: Βαγγέλης Σταυρόπουλος
Διευθύνει ο Άγγελος Καλογερόπουλος
Ο Άγγελος Καλογερόπουλος συναντά τον δάσκαλο Χρήστο Τσιαμούλη και τον Βαγγέλη Σταυρόπουλο και μας τους συστήνει μέσα από μία κουβέντα φίλων σε δύο πράξεις: Η πρώτη συνάντηση γίνεται γύρω από ένα τραπεζάκι στο κέντρο της Αθήνας μέσα στο κατακαλόκαιρο κι άλλη στην Άπειρο Χώρα του Θόδωρου Παντούλα. Η κουβέντα περιτρέχει τον τόπο της παραδοσιακής μας μουσικής, στην εκκλησιαστική και στις κοσμικές της εκφράσεις, καταπιάνεται με τα στοιχειώδη της ιδιοτροπίας μας και αντλεί μνήμες, δυνάμεις και ελπίδες από τον μείζονα χώρο της Ελληνορωμαϊκής Οικουμένης. Ο Χρήστος Τσιαμούλης μοιράζεται την γνώση του στο ούτι, τις απόψεις του για την παράδοση, την έκφραση, το ύφος και το ήθος του παίχτη, του μουσικού, του τραγουδιστή, του ακροατή. Αποτολμά να μιλήσει για την πρωτοτυπία και για τα μουσικά δάνεια χωρίς πάθος, βουτώντας ακόμη και στα νερά της λαϊκής και της ρεμπέτικής μουσικής. Η κουβέντα είναι ψιλοκεντημένη με τα παιξίματά του στο ούτι και το τραγούδι του, σωματώνοντας έτσι τα πνευματικά και χτίζοντας τα χάσματα που τον χωρίζουν με τον ακροατή. Η στάση του Τσιαμούλη και η διαλογική ροή του Καλογερόπουλου περιγράφουν εντέλει τα σημεία ενός κόσμου, που εκτός από δική τους Πατρίδα είναι και δική μας. Η συμβολή του Βαγγέλη Σταυρόπουλου - εκτός από το γράψιμο ετούτου του ελάχιστου σημειώματος - είναι πως προσπαθεί να ισοκρατήσει τον Τσιαμούλη στον περίπατό του και να του κάνει παρέα με σχόλια και μουσικές παραγγελιές. Αυτό βεβαία καθόλου δεν σημαίνει πως το ισοκράτημα είναι απλή υπόθεση, μήτε και δευτερεύουσα. Ύστερα προσθέτει ένα ψαλτικό υπόμνημα από την παράδοση του Πέτρου Λαμπαδαρίου, καταπιάνεται με τον έρωτα της υμνογραφίας, τον βυζαντινό κόσμο, κι άλλοτε με τα σκυλάδικα.
