Ο Ων. Ο Ην. Ο Ερχόμενος. Ιερουργός, συνάμα, και Θυσιαζόμενος. Εν Αυτώ η οδός, η αλήθεια, η εκπλήρωση.
Πάσα απόγνωση καθηρημένη σε γνώση.
Η ζωή ως βασιλεία : του Πατρός, του Υιού και του Άγιου Πνεύματος.
Στέκει ωστόσο, θα πείτε, το βίωμα (το δικό μας το βίωμα) στο ύψος, πάντα, παρόμοιων κατά χάριν ευχερειών;... Καμμιά φορά, είναι αλήθεια, ο χρόνος της Λειτουργίας μπορεί και να μάς φαίνεται “ξένος”. Μόνο που πρόκειται για τις φορές, εκείνες, που οι ίδιοι εμείς – έστω εν αγνοία μας – έχουμε απομείνει “μισοί”... Είναι οι φορές που κάποιο Σημείο Θανάτου μάς αποτέμνει απ’ την άμεση αίσθηση πως «ο κατά φύσιν κόσμος μέσα στον οποίο ζη ο άνθρωπος, ω ς θ ε α ν θ ρ ώ π ι ν η π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α, είναι» κυρίως «ο λειτουργικός»*. (Εκτός, φυσικά, αν η αυτογνωσία μας δεν εξαρκεί να μάς πείσει πως συγκροτούμε και ’μείς μια θεανθρώπινη – μια απολύτως ελεύθερη – εκδοχή της υπάρξεως.)
Να ’ναι, τάχα δυσπρόσιτο να αντιληφθούμε, όποια φορά ένα Κενό μάς απειλεί την Επάρκεια, πως δεν πρόκειται για κάποιο επί μέρους κενό, παρά μόνο για το καθολικό κενό του σύμπαντος αφύσικου κόσμου στον οποίο – αποβάλλοντας κάθε συμβολική των ιερών νοημάτων – οικεία βουλήσει εντασσόμαστε;
√
: Φράση του π. Βασιλείου Γοντικάκη
πηγή: Antifono.gr
