O Χρήστο Μποκόρος μας ξεναγεί στην έκθεση “1821, η γιορτή”.
Η Γαλανόλευκη: ο απόηχός της.
Η Ιστορία: το φως και το σκοτάδι της.
Οι Ήρωες, επιφανείς και αφανείς: ο ίσκιος και το αίμα τους.
Η Δόξα μονάχη: ψηλά στην κεφαλή μιας μεγάλης έρημης τράπεζας, Μνήμη δαφνοφόρος, και μπροστά της ένα αρνάκι που μας κοιτάει κατάματα.
Tα έργα έγιναν ειδικά για την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση και παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό. Είναι φτιαγμένα πάνω σε υφάσματα και ξύλα. Συνιστούν «ξεχείλισμα της ψυχής» του ζωγράφου, είναι ο δικός του φόρος τιμής στο «Κοινό και το Κύριο». Στους «υποστατικούς ήσκιους» που τον ορίζουν. Ορίζουν άραγε κι’ εμάς; Τι σημαίνει σήμερα ο Ήρωας και η Αρετή του; Με ποιο μέτρο μετράμε τη ζωή μας; Με ποιους ίσκιους αναμετριόμαστε; Η ζωγραφική σιωπά. Καθρεφτίζεται εύγλωττη στο απροκατάληπτο βλέμμα των θεατών.
Α, ναι! Γι’ αυτό ακριβώς είναι που την έχουμε ανάγκη την τέχνη: Για να μας δείχνει πόσο βαθύ είναι το επίπεδο, εκείνο, στο οποίο αξίζει να συνυπάρχουμε.