Για την Ελλάδα σήμερα: κρίση ή παρακμή;

Το εκτάκτως ενδιαφέρον, με αυτή τη μαγνητοσκόπηση, έχει ασφαλώς να κάνει με τη χώρα προέλευσής της: Όταν ο λόγος δίνεται στο κοινό, εκτίθεται ενώπιόν μας ένα δείγμα [i]ιδεών[/i] ή [i]νοοτροπίας[/i] Ελλήνων που συμβαίνει να εγκαταβιούν επί γερμανικού εδάφους.
Τρεις παρατηρήσεις, εδώ, από πλευράς μου:

1) Πρώτη ερώτηση, ένας άνθρωπος με νεοφώτιστη… κατά Ράμφον αυτοσυγκρότηση, λαβαίνει τον λόγο για να διατυπώσει τό (όχι απλώς [i]στρεβλωτικό[/i]) [i]αντιστροφικό[/i] της ζωής “επιχείρημα” ότι υπαίτια της παρακμής είναι η εκκλησιαστική πλευρά της λαϊκής συνείδησης: Η πράξη, κιόλας, του ανάματος ενός κεριού!
Ο Χρ. Γιανναράς συμμερίζεται την οπτική, αντιτείνει μόνο (σε μια έξοχη, καθ’ όλα τα λοιπά της σημεία, απάντηση) ότι ο ίδιος αποδοκιμάζει [i]«αυτό το είδος»[/i] της λαϊκής ευσέβειας. Παραλείπει να υπενθυμίσει πως, ενόσω [i]αυτό το είδος[/i] της λαϊκής ευσέβειας ζωογονούσε ακόμα την καθ’ ημάς βιοτή, οι οικονομικοί − τουλάχιστον − δείκτες της ζωής, στην πατρίδα μας, σ τ α θ ε ρ ά [b]βελτιώνονταν[/b]. Ενώ η, επί ιδιωτικού ή δημοσίου πεδίου, αποσυσχέτιση των ανθρώπων (η οποία γεννά εν τέλει τη διαφθορά) προέβαινε ασυγκρίτως υποδεέστερη.

2) Ο οικοδεσπότης του χώρου φιλοξενείας της εκδήλωσης υποβάλλει ερώτηση, περιγράφοντας πόσο τού είναι δυσεύρετη (!) η [i]«φωνή»[/i] των [i]«πνευματικών ανθρώπων»[/i] του τόπου μας.
Μια ερώτηση που επιμαρτυρεί ενδεικτικά ότι, για το μορφωμένο τμήμα του λαού μας, π α ρ α μ έ ν ε ι [b]αδιανόητη[/b] εκδοχή, οι άνθρωποι της [i]«εφόδου στον ουρανό»[/i] να ήταν − ευθύς εκ γενετής – άνθρωποι μιας αδυσώπητης εφόδου [i]εναντίον[/i] της [i]πλάσης[/i].

3) Ένας… αγανακτισμένος πληροφορικάριος μάς συστήνεται για να εκδηλώσει την ίδια ακριβώς [b]ποιότητα οργής[/b] με τούς… ομόθυμούς του τής (κάποτε) πλατείας Συντάγματος, εξαπολυόμενη εκ μέρους του σε ολότελα_ α ν τ ί θ ε τ η_ όμως κατεύθυνση: Η δική του ορμητικότητα έχει, μόνο, να καταγγείλει (αν μη και να χαιρεκακήσει με) τους κατοίκους τού τόπου καταγωγής του!
Ούτε κατά διάνοια, πάντως, να αναστοχαστεί για την πνευματική / διανοητική ηγεσία τους…

Την άποψη, τέλος, του Χρήστου Γιανναρά ότι [i]«ένας λαός έχει μόνο τους θεσμούς, ως εργαλείο, στα χέρια του»[/i] ας μου συγχωρεθεί να την εφεσιβάλω χιουμοριστικά: Μου θύμισε το (ανεκδοτολογικό) “παράπονο” ενός οπλίτη, στη διάρκεια πεζοπόρας ασκήσεως: [i]«Μα, πού μας πηγαίνουν, τρεις χιλιάδες άνδρες, μονάχους;»[/i]