Η αλήθεια ασύληπτη. Το Απόλυτο ως Πρόσωπο. Αυτεπάγγελτο το άγγελμα.
Του είναι το νόημα, της κτίσης η λύτρωση, του κόσμου το φως
μια ακριβή ισορροπία.
Μια αυστηρότητα που μέ απαλλάσσει από όλα τα φορτία της ασημαντότητας. Μια ευσπλαχνία που μέ αποκαθιστά στον απαιτητικώτερο δυνατό εαυτό μου.
Θυσίαν έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσης.
Κι ένα καταστάλαγμα απολυτρώσεως που – αμεσώτερα από κάθε άλλο ερέθισμα – με αφυπνίζει προνομιούχο της Ζωής ως Περίσσειας.
Ώστε λοιπόν η ανθρώπινη όψη είναι σε θέση (όταν μάς συνδιαλέγεται ως μαρτυρία Ελέους μα και ως μήνυμα Κρίσεως) να εκφράσει τόσο πολλές περισσότερες σημασίες, από εκείνες που γίνεται ένας νους να συλλάβει;
Έλεος και κρίσιν άσομαί Σοι, Κύριε· ψαλλώ και συνήσω εν οδώ αμώμω.
Η διαλεκτική της επιτίμησης και της επιείκειας. Η Γραφή του Λόγου. Κι η χειρονομία της ευλογίας. (Επακριβώς όπως στα ενδότατα του μυστηρίου της εξομολόγησης.) Στην πλάση πνοή. Στην πράξη σκοπός. Στην ψυχή βατά όλα τα άβατα του Παραδείσου.
√.
πηγή: Aντίφωνο
