Aντιδράσεις για το συνέδριο γονιμότητας

Η Ελληνική Εταιρεία Αναπαραγωγικής Ιατρικής των Αθηνών σε συνεργασία με εξειδικευμένους στην ανθρώπινη αναπαραγωγή μαιευτήρες γυναικολόγους έχουν οργανώσει το 1^ο πανελλήνιο συνέδριο γονιμότητας και αναπαραγωγικής αυτονομίας. Αυτό πρόκειται να πραγματοποιηθεί στα Ιωάννινα στο τριήμερο 2-4 Ιουλίου. Σύμφωνα με ανακοίνωση της οργανωτικής Επιτροπής, «στόχος του Συνεδρίου είναι να υπογραμμίσουμε την αξία και την σημασία της ενημέρωσης γύρω από τα θέματα της γονιμότητας, να παρουσιάσουμε τη σημερινή εικόνα, η οποία ξεκάθαρα αναδεικνύει ότι η υπογεννητικότητα μαστίζει τη σύγχρονη κοινωνία, και ο βασικός λόγος που την χαρακτηρίζει είναι η έλλειψη γνώσης για τα ζητήματα της γονιμότητας. Έχει χαθεί, ήδη, η δυναμική της πρόληψης και εστιάζουμε στη “θεραπεία”, καθώς έχει δημιουργηθεί η εσφαλμένη αντίληψη πως μέσω της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, όλοι οι φραγμοί που ανυψώνει η υπογονιμότητα, είναι πλέον εύκολα προσπελάσιμοι και αντιμετωπίσιμοι. Όραμά μας, όλων εκείνων που υπηρετούμε την ανθρώπινη αναπαραγωγή είναι να μιλάμε για υπογονιμότητα μόνο σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν αδιασάλευτοι ιατρικοί λόγοι. Να εκλείψουν τα ζευγάρια εκείνα που λόγω της μη ενημέρωσης των είναι υπογόνιμα και επομένως άτεκνα σε προχωρημένη ηλικία». Οι οργανωτές επέτυχαν να τεθεί αυτό υπό την αιγίδα της προέδρου της Δημοκρατίας, της Περιφέρειας Ηπείρου, του Υπουργείου Ανάπτυξης, της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και ισότητας των Φύλων, του ΕΟΤ, του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και τη στήριξη του Εργαστηρίου Φυσιολογίας του ΕΚΠΑ, ενώ αποδέχθηκαν να γίνουν χορηγοί επικοινωνίας η ΕΡΤ και το ΑΠΕ.

Για τη γνωστοποίηση του συνεδρίου στο ευρύ κοινό, οι οργανωτές σκέφθηκαν να σκηνοθετήσουν και να προβάλουν στο διαδίκτυο κάποιες απόψεις σχετικές με το αντικείμενο του συνεδρίου. Το κείμενο έγραψε γυναίκα δημοσιογράφος της ενημέρωσης επί ιατρικών θεμάτων. Άλλη γυναίκα εμφανίζεται να λέγει: «Και ξαφνικά, έρχεται η μέρα που κλείνεις τα πολλά. Κι έτσι απλά, αρχίζει ο απολογισμός. Όχι γι’ αυτά που έκανες, αλλά γι’ αυτά που θα έπρεπε να έχεις κάνει. “Άντε τι κάθεσαι; Πότε θα παντρευτείς; Πότε θα γίνεις μάνα;”. Κι αναρωτιέσαι: Πέρασες στο πανεπιστήμιο. Έπιασες μια καλή δουλειά. Γνώρισες τον άνδρα των ονείρων σου. Και ξαφνικά μαθαίνεις πως αυτό το 4 στον διψήφιο αριθμό της ηλικίας σου, δεν σου επιτρέπει να γίνεις μητέρα. “Τι έχω κάνει λάθος;”. Τίποτα δεν έχεις κάνει λάθος. Απλά δεν γνώριζες. Αν ονειρεύεσαι να κάνεις την δική σου οικογένεια αύριο, φρόντισε να ενημερωθείς σήμερα».

Οι εκφραζόμενες σκέψεις προκάλεσαν έντονη την αντίδραση γυναικών, οι οποίες θεώρησαν αυτές ως ενοχοποιητικές των γυναικών, που επιλέγουν άλλες προτεραιότητες έναντι της τεκνογονίας. Επικριτές χαρακτήρισαν το προβαλλόμενο «σεξιστικό και υποτιμητικό για τη γυναίκα, καθώς αναπαράγει σεξιστικά πρότυπα σχετικά με την “υποχρέωση” της γυναίκας να κάνει παιδί και τον ρόλο της στην κοινωνία». Κάποιοι έκριναν ότι επιχειρείται συσχέτιση της υπογονιμότητας των Ελληνίδων με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Άραγε θα ήταν κακό, αν συνέβαινε; Αυτό είχε ως επακόλουθο η πρόεδρος της Δημοκρατίας να αποσύρει την αιγίδα της και να κρατικά μέσα να πάψουν να είναι χορηγοί επικοινωνίας. Μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός σε ανακοίνωσή του δήλωσε: «Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση είναι αδιαπραγμάτευτο. Οτιδήποτε θίγει την προσωπικότητα της γυναίκας και περιορίζει τον ρόλο της είναι αναχρονιστικό και απαράδεκτο. Η ΕΡΤ και το ΑΠΕ αποσύρονται από χορηγοί επικοινωνίας». Πρόσθετη αφορμή για επικρίσεις προκάλεσε η κλήση από την επιτροπή και εκκλησιαστικών προσώπων, συνεπώς μη ειδικών επί του θέματος, υπό τη στενή έννοια. Μάλιστα έχει αναρτηθεί σε κάποια μέσα το πρόγραμμα μόνο της σχετικής συνεδρίας, μιας εκ των δεκαπέντε.

Η δημοσιογράφος, που συνέταξε το κείμενο αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις γράφοντας: «Αυτό το κείμενο έχει την δική μου υπογραφή και καταθέτει ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Σ αυτό το κείμενο έχω γράψει όλα όσα έχω βιώσει στο πετσί μου επειδή έκανα το έγκλημα να είμαι 10 χρόνια παντρεμένη χωρίς να έχω κάνει παιδιά. Γιατί έχω περάσει τα 40 και δεν έχω γίνει μάνα. Γιατί η δική μου οικογένεια έχει έναν υπέροχο αδέσποτο σκύλο και όχι παιδιά όπως θα “έπρεπε” . Αυτές τις ερωτήσεις, που έχω βάλει ως ερινύες στο σποτ, τις έχω δεχτεί άπειρες φορές στη ζωή μου… η ειρωνεία είναι ότι τις έχω δεχτεί και από ανθρώπους που σήμερα σηκώνουν το δάχτυλο και με καταδικάζουν που τις έγραψα. Θέλετε να μου πείτε πως μόλις μια γυναίκα περάσει τα 40 ΔΕΝ είναι η πρώτη ερώτηση που της κάνουν; Ακόμα και στην τηλεόραση». Και ένας εκ της οργανωτικής Επιτροπής, μαιευτήρας γυναικολόγος, σε συνέντευξή του τόνισε: «Αγγίξαμε ευαίσθητες χορδές. Οι γυναίκες στη σύγχρονη ζωή φτάνουν σε ηλικίες πάνω από τα 40 για να αποκτήσουν παιδί. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με γυναίκες 40 – 45 που δεν γνωρίζουν τα όρια που θέτει η φύση. Θυμάμαι γυναίκα που με επισκέφθηκε -όμορφη και με καριέρα-, ήθελε παιδί και όταν της ανακοίνωσα ότι έχει μπει σε εμμηνόπαυση δεν το ήξερε. Αυτή η άγνοια φαίνεται και σε έρευνα της MRB».

Η αντίδραση στις προβληθείσες θέσεις μαρτυρούν τη βαθειά παρακμή της κοινωνίας μας. Η μητρότητα είναι έμφυτη στη γυναίκα, όσα και αν γραφούν περί του αντιθέτου. Η σύγχρονη γυναίκα μετατοπίζει χρονικά ή, το χειρότερο, καταπνίγει τον πόθο να φέρει στον κόσμο παιδί υπό την τραγική επήρεια της κοινωνίας, η οποία εγείρει έντονο τον ανταγωνισμό με τον άνδρα με συνέπεια η γυναίκα να συντρίβεται υπό το βάρος του πλήθους των υποχρεώσεων στην παραμένουσα ανδροκρατούμενη κοινωνία και να αποδέχεται την ανατροπή των προτεραιοτήτων. Θεώρησε δικαίωμά της την έκτρωση και ο άνδρας, στο έπακρο άνανδρος πλέον, πανηγύρισε την «απελευθέρωσή» του από τις δεσμεύσεις του παρελθόντος. Εξήλθε η γυναίκα από την οικία να εργαστεί, για να αποκτήσει οικονομική αυτονομία, αλλά ο άνδρας δεν έχει ουδεμία νομική υποχρέωση να συνδράμει στις κατ’ οίκον εργασίες, υιοθετώντας τη συμφέρουσα νοοτροπία του Ανατολίτη! Μάλιστα ολοένα και συχνότερα διαλύει τον γάμο, ακόμη και για ασήμαντη αφορμή, φορτώνοντας στη γυναίκα και τις δικές του υποχρεώσεις έναντι των παιδιών που έφεραν στον κόσμο. Η καλλιέργεια ανταγωνιστικού «πνεύματος» μεταξύ των φύλων μέσω του φεμινιστικού κινήματος εμφύσησε στη γυναίκα πόθο για επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση μεγαλύτερο από εκείνον του να φέρει στον κόσμο παιδιά. Και η Πολιτεία εν γνώσει των κοινωνικών μεταβολών δεν έπραξε τίποτε, ώστε να βοηθήσει τα ζευγάρια, που γνωρίζονται κατά κανόνα στην αρχή της τρίτης δεκαετίας να συνάψουν γάμο, με κρατική ενίσχυση. Έτσι αυτά παρατείνουν επί έτη τη συμβίωση, ώστε τελικά ο δεσμός να διαλύεται, καθώς το ερωτικό φίλτρο εξασθενεί μη έχοντας υποκατασταθεί από την αγάπη και τη συναίσθηση των εκ του γάμου ωραίων υποχρεώσεων. Και αν δεν διαλυθεί ο δεσμός, ο γάμος είναι συνήθης πλέον στην αρχή της τέταρτης δεκαετίας.

Όσο και να θέλουμε να διαχωρίσουμε τα δύο θέματα, της υπογονιμότητας και του δημογραφικού προβλήματος, αυτά είναι αλληλένδετα. Το πρώτο αφορά την κάθε γυναίκα, που ολοένα και περισσότερο πέφτει θύμα ανελέητης κοινωνίας, που με το τραγούδι των «Σειρήνων» της στερεί αυτό που από τη φύση της και όχι από κοινωνική επιβολή ποθεί περισσότερο. Ακόμη και υλιστική να είναι η θεώρηση των πραγμάτων αυτό είναι η πραγματικότητα. Όσο για την πιστή γυναίκα, γνωρίζει ασφαλώς ότι ο Θεός τη θέλει συνδημιουργό του. Ασφαλώς το συνέδριο δεν έχει ως στόχο να προκαλέσει ενοχές. Ίσως αυτές ήδη υπάρχουν σ’ εκείνες που αισθάνθηκαν κάπως αργά τον αρχικό πόθο, που είχαν καταπνίξει, να αναζωπυρώνεται. Πρωτίστως ένοχη είναι η σύγχρονη κοινωνία, η άκρως υποκριτική. Διεγείρει τη σεξουαλικότητα από την προεφηβική ηλικία, μέσω των τηλεοπτικών ιδίως μέσων και αδιαφορεί για τις επιπτώσεις, προπαγανδίζοντας απλά το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Προπαγανδίζει την έκτρωση ως δικαίωμα και αδιαφορεί πλήρως για την έγκυο, που αποφασίζει, παρά την κοινωνική κατακραυγή, να φέρει στον κόσμο το ανεπιθύμητο από τον σύντροφό της πλάσμα. Μόνο δύο κέντρα περίθαλψης εγκύων υπάρχουν στη χώρα μας, διευθυνόμενα από πρόσωπα της Εκκλησίας.

Η τεκνοποιία είναι η πρώτη προτεραιότητα κάθε γυναίκας σε υγιή κοινωνία. Τα περί του αντιθέτου μαρτυρούν κοινωνική παρακμή. Αυτή βίωσαν οι πρόγονοί μας πριν από τις αλώσεις από τους Ρωμαίους και του Οθωμανούς. Στη συνέχεια οι δεύτεροι κατακτητές υποχρέωναν επί αιώνες τις Ελληνίδες των χαρεμιών τους να τεκνοποιούν από τα δεκαπέντε και κατ’ επανάληψη. Είμαστε βέβαιοι ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται;