Τό ἀνθρώπινο σῶμα

0
1351

Τὸ ἀνθρώπινο σμα εναι να σύνολο ργανωμένο λογικκαμεαισθησία. Εναι μαθηματικμσάρκα καὶ ὀστά. Βεβαίως τὸ ἴδιο μπορενπεκανες καγιτσμα κάθε ζώου. Τὸ ἀνθρώπινο μως σμα εναι δομημένο μέσα στν λεύθερη κασυνειδητψυχή, πομπορενκινεκανὰ ἀναπτύσσει μποικίλους τρόπους αττμαθηματικά. Ἡ ἕνωση εναι τόσο τέλεια, στε νμπορενμιλάει κανες γιμετοχτοσώματος στν ατοσυνειδησία τοῦ ἀνθρωπίνου ποκειμένου. ατοσυνειδησία τοῦ ἀνθρώπου ξαρτται καὶ ἀπτσμα του, σο ὁ ἄνθρωπος ζεπάνω στγ. σχέση μτν κόσμο διτοσώματος ρίζει τσυνείδηση ποὺ ἔχει ατς γιτν κόσμο, καὶ ἡ συνείδηση ατὴ ἐμπεριέχεται στν ατοσυνειδησία τοῦ ἀνθρώπου. τσι τσμα μετέχει φνς στν ατοσυνειδησία τοῦ ἀνθρωπίνου ποκειμένου, ἡ ὁποία ναφέρεται στν κόσμο ς ντικείμενο, καὶ ἀφτέρου, μτν διότητά του τς γέφυρας μεταξτοῦ ἀνθρωπίνου ποκειμένου κατοκόσμου, εναι τπρτο ντικείμενο γιτν ατοσυνειδησία τοῦ ἀνθρώπου. Τσμα, λοιπόν, κτελεῖ ἕνα διπλλειτούργημα: παρτίζει τν ατοσυνειδησία τοῦ ἀνθρώπου, καεναι ταυτόχρονα ντικείμενο ατς τς ατοσυνειδησίας.

Τσμα δν ποτελετμοναδικὸ ὑποκείμενο τς ατοσυνειδησίας τοῦ ἀνθρώπου. ν ταν τσι, τὸ ὑποκείμενο δν θδιακρινόταν, ς ποκείμενο, πτσμα τους ντικείμενο· δν θμπορούσαμε νδομε τσμα πίσης ς ντικείμενο. λλτσμα δν εναι, πτν λλη μεριά, ποκλειστικκαμόνο ντικείμενο τς ατοσυνειδησίας τοῦ ἀνθρώπου. Στν περίπτωση ατὴ ὁ ἄνθρωπος δν θασθανόταν τς πράξεις του κατπάθη τους πράξεις καπάθη ποὺ ἔχουν βιωθεῖ ἀπτσμα του στν παφή του μτν κόσμο, ς πράξεις καπάθη δικά του· εαισθησία τοῦ ἀνθρώπου δν θεχε ς περιεχόμενό της τσυνείδηση, θὰ ἦταν λογη.

Ὁ ἐσώτερος αυτς τοῦ ἀνθρώπου εναι, τελικά, υλης τάξης. λλτσμα συμπληρώνει τόσο οσιαστικαττν πνευματικὴ ὑπόσταση, στε χωρς ατὸ ὁ ἄνθρωπος δν θμποροσε νεναι μιὰ ὕπαρξη καννὰ ἔχει συνείδηση τοῦ ἑαυτοτης, στν ποία μπεριέχεται, πως εδαμε, καὶ ἡ συνείδηση τοκόσμου.

ν δν ταν τσι, ποιός παράγοντας θμποροσε νὰ ἀναδείξει τσμα σμέτοχο τς συνειδητς ζως τοῦ ἀνθρώπου; Καγιατί δν χει κατσμα τοζώου τν κανότητα τς ατοσυνειδησίας; Γιατί νμν χει κατζο τλογική-ασθητικὴ ὀργάνωση τοσώματός του, τν κανότητα νὰ ἀποτελεῖ ὕπαρξη πονὰ ἔχει συνείδηση τοσώματός του κατοκόσμου;

Τθεμέλιο τοῦ ἀνθρώπου εναι τπνεμα του. Χάρις στγεγονς ατό, ασθητλογικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εναι μιλογικότητα διτς ποίας ὁ ἄνθρωπος διατίθεται μὲ ἕνα τρόπο λεύθερο καποικίλο διτολόγου, ὁ ὁποος κινεται καμπορενκινήσει τλογικότητα τοσώματος σναν ρίζοντα πάντοτε διαφορετικό, διαρκς διευρυνόμενο, μπλουτιζόμενο κασυνειδητό. Καχάρις στν διο πνευματικχαρακτήρα τοῦ ἑαυτοῦ ἡ ασθαντικότητα τοῦ ἀνθρώπου μπορεμτσειρά της νφέρει στσυνείδηση μίαν ντίληψη τοκόσμου συνεχς διευρυνόμενη. Μπορεῖ ἀκόμη νδεχτεῖ ἐρεθίσματα διαφορετικν ντάσεων καποιοτήτων, πως κατδιπλπεριεχόμενο τς δονς κατς δύνης: να περιεχόμενο πγνήσιες ρυπαρς δονς καὶ ἀπὸ ὀδύνες τς ποες συνείδηση προσπαθενὰ ἀπωθήσει μκάθε τίμημα τς δέχεται καὶ ὑποφέρει πομένοντας.

μετοχτοσώματος στν νθρώπινο αυτφαίνεται χι μόνο στν παρουσία τς συνείδησης στχρο τν ασθήσεων καστσυνειδητασθητικδύναμη τοσώματος, λλὰ ἐπίσης καστγεγονς καττὸ ὁποο οασθητικς ντυπώσεις τοσώματος ντυπώνονται στν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἑαυτομτέτοιο τρόπο στε νμπορομε νσκεφτομε τι ταν τσμα ποχωριστεμτθάνατο πατν τν αυτό, ατς θὰ ἔχει διαφυλάξει μέσα του τσφραγίδα τν ναμνήσεων πσωματικβιώματα τς πίγειας ζως, τν πλοτο τν ασθητικν (=ποδημιουργήθηκαν μτς ασθήσεις) ντυπώσεων.

ναγνωρίζοντας τσι τν νθρωπο σν να σύνολο ποτελούμενο πσμα καψυχή, χριστιανικδιδασκαλία δν θεωρεοτε τσμα προγενέστερο τς ψυχς οτε τν ψυχπρογενέστερη το σώματος. Τσμα καὶ ἡ ψυχδν μπορον νὰ ὑπάρξουν χωριστοτε γιὰ ἐλάχιστο χρονικδιάστημα. θάνατος διαλύοντας τσμα φήνει στν ψυχτδυναμικτν ασθητικν ντυπώσεων ποπραγματώθηκαν στσμα δη πτστιγμτς σύλληψης. Παραμένουν στν ψυχσν να εδος ριζν, οἱ ὁποες σττέλος τοκόσμου θὰ ἀνασυντάξουν, μμιὰ ὕλη νακαινισμένη, τὸ ἀναστημένο σμα σύμφωνα μτν εκόνα τοσώματος ποὺ ἡ κάθε ψυχὴ ἔχει στν πίγεια ζωή της. Βλέποντας τσι τν ψυχή, πιβεβαιώνεται ἡ ἀντίληψη τν Πατέρων τι ψυχβρίσκεται στκέντρο τς καρδίας, ἡ ὁποία, ς κέντρο τοῦ ἀνθρώπου, εναι σύνδεσμος τν δυνάμεων τς ψυχς μτΘεό. Μτν διο τρόπο νος, πτν ποο κπηγάζει λόγος καοἱ ἐλεύθερες πράξεις, βρίσκεται στκέντρο τς ψυχς. (Αττν ντίληψη παρουσιάζει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.)

Ἡ ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπινου εναι, ποὺ ἀποτελεται πτν ψυχή, ς πνευματικὴ ὑποδομτοῦ ἑαυτοκαὶ ἀπτσμα, ποοδυνάμεις του εναι δομημένες σσχέση καμέσα στν ψυχή, φαίνεται μναν τρόπο ξεχωριστστσύνδεσμο ποὺ ἔχει ὁ ἀνθρώπινος λόγος, ς κριτικλειτουργία τς ψυχς, μτν διάρθρωτη λογικότητα τοσώματος, ς ντικειμένου τολόγου, λογικότητα ποσυνδέεται διτν ασθήσεων μτλογικότητα τοκόσμου. λόγος τς ψυχς ναζητώντας ποκρυπτογραφεβαθμιαα ατς τς δύο λογικότητες, τοσώματος κατοκόσμου, ποσυνδέονται μεταξύ τους, καὶ ὅταν λέγχει τσμα κατὸ ὁδηγεστν ληθινή του λογικότητα γενντς ρετές. Γιατ οἱ ἀρετς εναι καρποτς λογικότητας κατς λευθερίας. ταυτότητα μεταξτς λογικότητας τοσώματος κατς λογικότητας τοκόσμου καὶ ὁ σύνδεσμος μεταξατν, τοκριτικολόγου τς ψυχς κατολόγου μέσα στν νο, ποὺ ἔχει συνείδηση τς διας του τς παρξης καασθηση τοΘεο, κάνει δυναττγνώση τς λογικότητας τοσώματος κατοκόσμου διτογνωστικολόγου. Κάνει κόμη δυναττν νάπτυξη τοσώματος μτν πρόσληψη τς λης τοκόσμου κι κόμη τν φωτισμτοῦ ἑαυτοκατς πνευματικς νάπτυξης τοῦ ἀνθρώπου μτσωστχρήση τς λογικότητας τοσώματος κατς λογικότητας τοκόσμου. Πράγματι, ὁ ἑαυτς τοῦ ἀνθρώπου φωτίζεται βαθμιαα, συμπληρώνεται, πτν νάπτυξη τοσώματος καὶ ἀπτν κριβγνώση κατσύνδεση τς λογικότητας τοσώματος κατς λογικότητας τοκόσμου μτν νθρώπινο λόγο. Γιατ ατὴ ἡ γνώση κασύνδεση σημαίνει μισυσσώρευση ντς τολόγου κακατσυνέπεια ντς τς ψυχς, ἢ ἐντς τοκέντρου τς ψυχς ποεναι νος, λο καπιδιεισδυτικν καὶ ἀκριβν γνώσεων τν ατίων τοκόσμου κατν σχέσεων τοῦ ἑαυτοτοῦ ἀνθρώπου ματδιτοσώματος. Ὁ ἄνθρωπος ναπτύσσεται πνευματικδιτν ρετν, ταν δν γκαταλείπει τλόγο του κατλογικότητα τοσώματος νκυριαρχονται πτν ασθητικδύναμη τοσώματος κατοκόσμου.

γνωστικς λόγος τοῦ ἀνθρώπου δν εναι ταυτόσημος μτν νθρωπο. Εναι μόνο να ργαλεο διτοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τλογικότητα τοῦ ἰδίου σώματος κατοκόσμου. νος, στν ποο εδικὰ ἀνήκει ατοσυνειδησία, βρίσκεται πέραν τογνωστικολόγου, τολόγου πογνωρίζει μναν τρόπο ναλυτικό· εναι ρίζα τολόγου πως πίσης καὶ ἡ ἕδρα τς βούλησης, ν παραμένει λεύθερος. νος ἢ ὁ ἐνσυνείδητος αυτός, πλήρης φωτς φς ὁ ἴδιος, χει μιὰ ἀκέραια θέα τν νοημάτων τν λόγων τν ντων (νῷ ὁ κριτικς λόγος τγνωρίζει κεχωρισμένα) κατὰ ἑνοποιεμεταξύ τους χρησιμοποιώντας λες τς δυνατς στφύση τους διασυνδέσεις. νος, ἢ ὁ φωτεινς αυτός, χει πίσης τνοερασθηση τοῦ ἑαυτοτου καμιασθηση νοερτν κεραίων πραγματικοτήτων, εδικτν προσώπων, κατοῦ Ὑψίστου θεμελίου τοκόσμου κατοῦ ἑαυτοτου, ασθηση ριζωμένη στβάθος τς καρδίας, καπολειτουργεῖ ὅταν ατκρατιέται στδιαφάνειά της, σκίαστη πτν μπαθπροσκόλληση στπράγματα.

λόγος εναι μία λειτουργία τοῦ ἑαυτοτοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἑαυτς τοῦ ἀνθρώπου εναι λογικς καὶ ἀκόμη ασθαντικός, λλεναι περάνω καπέραν, δν ξουσιάζεται πτλόγο κατν ασθαντικότητα, λειτουργίες μτς ποες ατς συλλαμβάνει κακυριαρχετν ασθητικλογικότητα τοσώματος κατοκόσμου. Τὸ ἐγεναι τὸ ἀποφατικμυστήριο τοῦ ἀνθρώπου.

νος νήκει πίσης στν νθρώπινη φύση. λλμέσα στν ποστατικὴ ἢ προσωπικὴ ὕπαρξη τς φύσης, νος εναι κενος ποφωτίζει τσυγκεκριμένη ποστατικατὴ ὕπαρξη ς αυτὸ ἢ ὑπόσταση. τσι ατς ὁ ἑαυτός, ποὺ ἀγκαλιάζει καφωτίζει τσυγκεκριμένη ποστατικὴ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, δν χει νομα. ξ ατίας ατο, ατς ὁ ἐαυτς δηλώνεται μτν προσωπικὴ ἀνωνυμία ἡ ὁποία ναφέρεται πίσης στπνευματικὸ ὑπόβαθρο τς πόστασης, καθς καστσυγκεκριμένη ψυχοσωματικὴ ὑπόσταση γενικά. Κυρίως μως στπνευματικὸ ὑπόβαθρο τς πόστασης.

Ὁ ἑαυτς ποδηλώνεται διτν προσωπικν ντωνυμιν γώ, σύ, ατός, βιώνεται χι μόνο ς αυτός μου, αυτός σου, αυτός του, λλὰ ἐπίσης καὶ ὡς ποκείμενο λων τν σκεπτικν, βουλητικν, ασθητικν πράξεων τοῦ ἑαυτομου, τοῦ ἑαυτοσου, τοῦ ἑαυτοτου. Ὁ ἑαυτς διτοῦ ἀποφατικοτου χαρακτήρα εναι ἡ ἀνθρώπινη εκόνα τοΘεο, ὁ ὁποος εναι καὶ Ἐκενος κατξοχν ποφατικός. λλεναι εκόνα τοΘεοκαγιτγεγονς τι εναι τὸ ἐλεύθερο ποκείμενο τν νεργειν του, τς σκέψης, τς βούλησης, τς ασθητικς δύναμης κατς δράσης. διαφορμεταξτοῦ ἀνθρώπινου αυτοκατοτριπρόσωπου εναι τοΘεο, πως μεταξτς εκόνας κατοτέλειου ρχετύπου, εναι τι ὁ ἀνθρώπινος αυτς ς δημιουργημένη καὶ ὁπωσδήποτε ξηρτημένη εκόνα τοῦ ὕψιστου ρχετύπου του, χει μιπαθητικότητα, ποὺ ἀσφαλς δν τν χει Θεός. Θες δν ξαρτται πτν κόσμο, χι μόνο γιατ εναι ττέλειο ρχέτυπο κι χι εκόνα, λλὰ ἐπίσης πειδεναι σώματος κακυρίως πειδὴ ὁ κόσμος εναι δημιούργημά Του. ρχεται μως, θελουσίως, σσχέση μτος νθρώπους, ξ ατίας τς γάπης Του γιατούς. Μπορεῖ ἐθελουσίως νσυμμετέχει στς χαρς καστς λύπες τν νθρώπων ποεναι νσώματοι, ζον μέσα στν κόσμο καὶ ἔχουν δεχτεῖ ἕνα διαίτερο εναι, πειδὴ Ἐκενος θέλησε νδημιουργήσει τος νθρώπους ς διαίτερα, ρισμένα, ρίσιμα κασωματικὰ ὄντα μέσα σνα πίσης δημιουργημένο κόσμο. ς κ τούτου, οτε οἱ ἄνθρωποι οτε κόσμος μπορον νδιαρκέσουν κανὰ ἀναπτυχθον χωρς νὰ ἔχουν σύνδεσμο μτΘεό.

λλστς σχέσεις τοῦ ἑαυτοτοῦ ἀνθρώπου μτσμα ς ντικείμενο καμτν κόσμο, φανερώνεται πίσης ἡ ἐλευθερία του. Ὁ ἀνθρώπινος αυτς εναι κατξοχν πνευματικβάση μις συγκεκριμένης λευθερίας, μις πνευματικς λεύθερης κίνησης ποὺ ἐπεκτείνεται πίσης μέσα στσμα καστν κόσμο, τελευταία κρίση ποὺ ἀποφασίζει γιτς πράξεις της. Berdiaeff, πηρεασμένος πτν Jacob Bohme, ποστηρίζει τι κάθε ατοβεβαίωση τς λευθερίας γεννιέται πτμηδέν. χει δίκιο μόνο σο ὁ ἑαυτός, ς βάση τς μὴ ἐπιδεχόμενης ρισμσυγκεκριμένης παρξης νς νθρώπου, μφανίζεται σν κάτι πέρα πτν παρξη, καττν ρεοπαγιτικὴ ἔννοια. Ὁ ἑαυτς δν καθορίζεται πτίποτε ριστό. κενο ποστν νθρωπο δν πιδέχεται ρισμφανερώνεται διτοατεξουσίου, σο βέβαια εναι δυνατνφανερωθε. Στμέτρο ποὺ ὁ ἄνθρωπος δν χρησιμοποιετν λευθερία του δν εναι αυτός. Πρέπει νὰ ἀναδυθεῖ ἀπαττν προσδιόριστη κατάσταση διτς λευθερίας του, γινγνωρίσει κανγίνει γνωστς ς αυτός. Διαφορετικεναι κινούμενος πὸ ἄλλες δυνάμεις στπλαίσιο τς ναγκαιότητας τν φυσικν νόμων, δυνάμεις ποὺ ἐξετάζονται πτν πιστήμη. μειωμένη χρήση τς λευθερίας φήνει τλόγο νὰ ἀσχολεται περισσότερο μτσμα καμτν λικκόσμο, κατν ασθαντικότητα νὰ ἐνεργοποιεται μλλον στχρο τν δονν, λικν κασαρκικν. Στν περίπτωση ατὴ ἡ ατογνωσία καὶ ἡ ατοσυνειδησία φανίζονται.

Μπορεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος νκατευθύνεται μτνοκατν λευθερία του πρς τος λόγους τν πραγμάτων, πρς τριζωμένα μέσα στθεο Λόγο νοήματά τους κανὰ ἐνεργοποιετν ασθαντικότητα σὲ ἡδονς πνευματικς τάξεως καντν νδυναμώνει μτν ποδοχτν δύνων διπομονς. Ὁ ἑαυτς πιβάλλεται τότε σαφέστερα καὶ ὁ ἄνθρωπος διτς λευθερίας μπορενπραγματώσει τν εκόνα τοΘεο, νδυναμώνοντας ταυτόχρονα τν λευθερία του, ναντι τοκόσμου κατν κατωτέρων ρμν, ποπροέρχονται πτν ασθαντικότητα τοσώματος στν παφή του μτν λικὴ ἐπιφάνεια τοκόσμου, πιφάνεια ποκαλύπτει τλογικότητά του. τσι ὁ ἑαυτς μπορενπνευματοποιήσει λογικοποιήσει τσμα κανὰ ἀποκαλύψει τος ληθινος λόγους κατς πνευματικς μορφις τοκόσμου.

πειδὴ ἀκριβς εναι περάνω νς ναγκαστικοπροσδιορισμοκαὶ ἀποφασίζει ὁ ἴδιος τδρόμο ποθὰ ἀκολουθήσει κάθε στιγμγιτν πραγμάτωσή του, ὁ ἑαυτός, κασνα μέτρο ὁ ἄνθρωπος στσύνολό του, δν χωράει στδεδομένα τς πιστήμης, ἡ ὁποία γνωρίζει ατποεναι να πράγμα καὶ ὄχι ατποθγίνει διτς λευθερίας. Ὁ ἄνθρωπος, καεδικὰ ὁ ἑαυτός, εναι θικς τάξεως καδεοντολογικοπεριεχομένου. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νβρεποιά εναι ἡ ἀρίστη δς νὰ ἀκολουθήσει γινπραγματωθε, ποιό εναι τὸ ἄπειρο κατέλειο ρχέτυπο πρς τὸ ὁποο φείλει νφέρει τεναι του, διτς λεύθερης βούλησής του, λλὰ ἐπίσης καδιτς βοηθείας τοῦ ὑψίστου αυτοποὺ ἀποτελετὸ Ἀρχέτυπό του καποτν προσελκύει στν μοίωσή Του. Ὁ ἄνθρωπος κατὰ ἕνα μέρος γίνεται, δν εναι δεδομένος ς πραγματικότητα τετελεσμένη· : εναι δημιουργημένος γινγίνεται.

νῷ ὁ Θες εναι ἡ ἀδημιούργητη τελειότητα πρπάντων τν αώνων, ἢ ἡ ὕπαρξη στν πληρότητά της (ὁ Ὤν), ὁ ἄνθρωπος καλεται νπροχωρεπρς ατν διτς λευθερίας του καμτβοήθεια τς τέλειας παρξης. Εναι μιὰ ὕπαρξη δεοντολογικ(τδέον). χει κληθενκάνει αττδέον μοιο μτὸ ὂν τοΘεο. γνώση τοΘεοεναι ντολογία ἢ ὑπεροντολογία· γνώση τοῦ ἀνθρώπου εναι δεοντολογικκαδν πιτυγχάνεται κτς τς ντολογίας τς γνώσης τοΘεο. γνώση τς φύσης εναι φυσικοβιολογική. Μόνο φύση, ς δεδομένο ποταγμένο σνόμους πάντοτε σταθερος καὶ ἀποδεικτος εναι ντικείμενο τς πιστήμης, μτσύγχρονη ννοια τς λέξης.

ν ἡ ἐπιστήμη δν μπορενεσδύσει στν κατανόηση τοῦ ἀνθρώπινου αυτο, οσχέσεις τν νθρωπίνων ποκειμένων μεταξύ τους προσφέρουν σημαντικδιασάφηση. Ταυτόχρονα, στς σχέσεις ατς φανερώνονται μερικς σπουδαες συνέπειες τν παραπάνω θέσεων, σχετικμτν νθρώπινο αυτκατσμα. Γιατ πραγματικὰ ὁ ἄνθρωπος δν ναπτύσσει τν παρξή του πομονωμένος, λλσσχέση μτος λλους. Πράγμα ποφανερώνει τι ὁ ἄνθρωπος δν εναι εκόνα νς μονοπροσωπικο Θεο, λλτς γίας Τριάδος.

λλὰ ὁ ἑαυτς τοκαθενός, ς ποφατικός, βρίσκεται σὲ ἀναφορμτν λλο διτολόγου καδιτν ασθήσεων μτὰ ὁποα τὰ ἀνθρώπινα ποκείμενα πικοινωνον μεταξύ τους. Οἱ ἄνθρωποι ασθάνονται λλήλους μοιβαα χι μεσα, λλὰ ἐπικοινωνώντας διτν λόγων, τν κινήσεων τοσώματος, τν κδηλώσεων τν ασθημάτων τους.

τσι, πως γνωρίζω ασθάνομαι τι οπράξεις μου εναι κδηλώσεις τοῦ ἑαυτομου, ασθάνομαι τι οπράξεις τοῦ ἄλλου εναι οπράξεις νς σκαασθάνομαι διατν τν πίδραση νς δευτέρου ἢ ἑνς τρίτου προσώπου πάνω μου, τς κλήσεις ποὺ ἀπευθύνονται σμένα, ν διατηρπάντοτε τδικαίωμα νατοκαθορίζομαι (ατεξούσιον). Καὶ ἐπειδβλέπω τν κόσμο ς σύνολο ποδν τὸ ἔχω δημιουργήσει γώ, λλὰ ἔχει δημιουργηθεγιμένα, καὶ ὡς χρο νεργειν ποδν εναι μόνο δικές μου οτε μόνο τν λλων νθρώπων, ασθάνομαι διτοκόσμου καδιτν φαινομένων πολαβαίνουν χώρα μέσα τουνα ψιστο ποκείμενο τὸ ὁποο δημιούργησε τν κόσμο, τὸ ὁποο μετέχει στδημιουργία λων τν φαινομένων κατν συνθηκν, κατὸ ὁποο, μέσα π’λα, φανερώνει τν παρουσία Του καὶ ἀπευθύνει τν κλήση Του σμένα καστὰ ἄλλα νθρώπινα πρόσωπα.

τσι, ν κάθε ποκείμενο, κάθε αυτός, ατοκαθορίζονται, ταυτόχρονα φυπνίζεται μέσα τους μιδυνατότητα νταπόκρισης σμικλήση ποτος πευθύνεται πὸ ἀλλοκαχωρς τν ποία δν μπορον νγίνουν νοητά. Ἡ ὑπευθυνότητα δν θετν αυτστδράση σμιὰ ὁρισμένη κατεύθυνση δράσης χωρς τθέλησή του. λλὰ ὁ ἑαυτς ασθάνεται μέσα στν πευθυνότητα μιμεγάλη θικδύναμη. Σκενον ποδν νεργεσύμφωνα πρς αττν θικδύναμη καὶ ὑπευθυνότητα, ὁ ἑαυτός, ς λεύθερος παράγων ποφάσεων, καλύπτεται κατὰ ἕνα μεγάλο μέρος πμιὰ ὑπερτροφικὴ ἀνάπτυξη τς ασθαντικότητας τοσώματος καὶ ὁ ἄνθρωπος γίνεται να τομο (κομμάτι, στοιχεο) ποὺ ὠθεται πδυνάμεις ποδν τν πολογίζουν πλέον ς ποκείμενο, να τομο-τμμα τς φύσης. ν νας αυτς πεκδυθετελείως τν πευθυνότητα, καταλήγει στπαράλογο τς πάρξεως, ξεπέφτει στν κατάσταση τς τέλειας λλοτρίωσης. Ὁ ἑαυτς νδυναμώνεται καφωτίζεται μόνο μέσα πτς δυνάμεις τν κλήσεων ποὺ ἀπευθύνονται στν πευθυνότητά του, ἢ ὅταν ασθάνεται πόσο ξαρτται πατν λήψη μις πόφασης ποοἱ ἄλλοι ἢ ὁ Ὕψιστος αυτς παιτον πατόν. Σατβλέπω τι ὁ Ὕψιστος αυτς μὲ ἔφερε στν παρξη καὶ ὅτι κρατιέμαι στν παρξη, μιὰ ὕπαρξη φωτεινκαὶ ἐνσυνείδητη, μέσα σμισχέση πευθυνότητας, ταν νταποκρίνομαι στν κλήση τοῦ Ὕψιστου αυτοκατοῦ ἑαυτοτν λλων.

ταν νεργμὲ ὑπευθυνότητα, δηλαδὴ ἀνταποκρινόμενος στν κλήση τοῦ Ὕψιστου αυτο, κάνω φανερτν ληθινλόγο, σύμφωνα μτν ποο φείλω νὰ ἐνεργ, κι τσι καθαιρτν ασθητικδύναμη τοσώματος λευθερώνοντάς την πτν ποταγστς κατώτερες καρυπαρς παρορμήσεις, μτντν ποτάσσω στν ληθινλόγο.

Μτν φυπνισμένη ντός μου πευθυνότητα, ποτν πακούω, ασθάνομαι τν αυτὸ ἑνς λλου νὰ ἐνεργεμέσα στν αυτό μου καντν βοηθνὰ ἐπιλέξει μιπράξη ἢ ἕναν τρόπο πράξης σύμμορφο πρς τν ληθινλόγο καπρς μιασθαντικότητα καασθητικδύναμη ποεναι γνές. τσι νακαλύπτω στλόγο τοεναι μου τσύνδεσμο μτλόγο τοεναι τν λλων, τσυνάντηση μαζί τους ντς νς Λόγου πο μς νοποιεκαὶ ἀνακαλύπτω μιασθαντικότητα καμιασθητικδύναμη ποδν μειώνει τὰ ἄλλα πρόσωπα κατπράγματα σὲ ἁπλὰ ἀντικείμενα προορισμένα νὰ ἱκανοποιον τς σωματικς καὶ ἐγωιστικς παρορμήσεις μου. καθένας εναι παρν καὶ ἐνεργν μτδύναμη αττν νοποικαὶ ἐξαγνισμένη μέσα στν αυττν λλων καμέσα στλόγο κατν ασθαντικότητά τους, διτς πευθυνότητας ποὺ ἀφυπνίζει μέσα τους κλήση του. Κακατξοχν βέβαια εναι παρν ὁ Ὕψιστος αυτός. Ατφανερώνει μικεντρικδιάσταση τς πραγματικότητας τς Κοινωνίας τν γίων καὶ ἀποτελεμιπραγματικὴ ἑρμηνεία τς φράσεως τοῦ Ἀποστόλου: «Ζδοκέτι γώ, ζεδὲ ἐν μοΧριστός».

Στδύναμη τν νθρωπίνων ποκειμένων νὰ ἀφυπνίζουν μτσμα τους ὁ ἕνας στν λλο τν νάγκη νὰ ἀπαντον μοιβαα στς κλήσεις ποτος πευθύνονται, φανερώνεται ὁ Ὕψιστος αυτός, χωρς φανέρωσή Του νὰ ἐξαντλεται βέβαια σατό. Μέσα πτος νθρώπους πομπλησιάζουν μτσμα τους κατς νάγκες τους γινβοηθηθον πμένα, βλέπω τν αυτό μου περιτριγυρισμένο πθεες κλήσεις καμέσα στν νάγκη νὰ ἀνταποκριθχωρς ρους, βλέπω τν νάγκη νὰ ὑπηρετήσω τΘεμτσμα μου. Θες μο ζητμτλόγια τν λλων, μτμάτια τους ποὺ ἀντικατοπτρίζουν τβάσανά τους, μτὰ ἐξασθενημένα πτν πείνα σώματά τους, νΤν πηρετήσω, πηρετώντας τους μτσμα μου μέχρι κατς θυσίας τοσώματός μου. Στς τύψεις πο μοδημιουργον τὰ ἐξασθενημένα τους σώματα, τβασανισμένα τους μάτια, ταν δν τος βοήθησα, νοιώθω τν κρίση τοΘεο, ποπροεξοφλετν κρίση Τοσττέλος τοκόσμου. Μέσα πτσώματά τους βλέπω νὰ ἀπευθύνεται σμένα κλήση καὶ ἡ κρίση τοΘεο, γιατ τσμα τους δν εναι να σμα ποκλειστικὰ ὑλικό, λλὰ ἕνας οκος ποτν διαπερνᾶ ἡ ψυχκαὶ ἕνας νας ποκατοικεται εναι δυνατν νκατοικηθεῖ ἀπτΘεό. πτν λλη μεριὰ ἡ ἀνάγκη νὰ ἀνταποκριθμτσμα μου χωρς ρους στς κλήσεις τους, μκάνει ννοιώθω κατσμα μου ς ναμέσα πτν ποο φείλω νὰ ὑπηρετήσω τΘεό, καὶ ὡς θυσία τν ποία φείλω νπροσφέρω στΘεδιτν λλων (Α΄ Κορ. 3.16.61.19. Ρωμ. 12.1).

λλτσμα γίνεται στν πραγματικότητα νας ποκατοικεται πτΘεό, μόνο ν τὸ Ἅγιο Πνεμα, Πνεμα κοινωνίας, κατοικεσατό. Καὶ ἐνεργοποιεται ς θυσία μόνο ταν γίνεται γιο, ταν δν ποτάσσεται σπάθη σαρκικκαὶ ἐγωιστικά. Μόνο ταν ζεῖ ὡς σμα λογικβρίσκεται σὲ ἀνοικτσχέση μτος λλους μνα λόγο ελικριν, σαρκωμένο μέσα σπράξεις ποὺ ἀπαντον στς κλήσεις τους, μνα λόγο ποὺ ὑμνετΘεό. τσι Θες εναι παρών, νεργν καὶ ἁγιάζων, μέσα σσχέσεις μοιβαίας διακονίας καὶ ἀγάπης ποὺ ἐκδηλώνονται μέσα πτσώματα. Τσμα κάνει κάθε νθρωπο νασθάνεται τν νάγκη βοήθειας κ μέρους τν λλων καδίνει στν καθένα τδυνατότητα νὰ ἐκπληρώσει αττν πηρεσία, νὰ ἐπικοινωνήσει ὁ ἕνας μτν λλο κανὰ ἀκούσει ὁ ἕνας πτν λλο τος γιαστικος λόγους τς γνώσης κατς δόξας τοΘεο. Σατβρίσκει τνόημά της χριστιανικδιακονία, διακονία πραγματικὴ ἐπειδεναι σωματική.

λλὰ ἀφοῦ ὁ ἑαυτς τοῦ ἀνθρώπου χασε τδύναμη νὰ ἀφυπνίζει τν πευθυνότητα στος λλους κανζεῖ ὁ ἴδιος γινὰ ὑπηρετετΘεκατος λλους, Υἱὸς τοΘεο, ὁ ὁποος εναι ἡ ὕψιστη πευθυνότητα πρς τν Πατέρα Του, συγκεφαλαιώνει τν νθρώπινη φύση στν αυτό τουνισχύοντας τν πευθυνότητα τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδτδυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνταποκρίνεται στς κλήσεις ποτοῦ ἀπευθύνονται. Κι αττν νισχυμένη σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ ὑπευθυνότητα τμεταδίδει σὲ ὅλους σους κοινωνον μαζί Του. Συγχρόνως καλε, μναν τρόπο ντονο στν πέρτατο βαθμό, τος νθρώπους ς νας πτος δελφούς τους, τος καλεατς ὁ Ἴδιος μεσα, λλὰ ἐπίσης καδιτν φτωχν ποὺ ἔχουν τν νάγκη τς βοήθειας τν λλων, καμέσα στος ποίους νοικε. κλήση ατεναι ντατικοποιημένη στν ψιστο βαθμγιατ εναι ὁ ἴδιος Θες ποτν πευθύνει μμιδύναμη πείρως πιξεκάθαρη πὸ ἐκείνη μτν ποία τν πηύθυνε διτν φτωχν, ταν κόμη δν εχε νσαρκωθε. ποκαθιστᾶ ἐνσαρκούμενος λη τδύναμη τς λογικότητας κατοῦ ὀρθολόγου κατς καθαρότητας τν ασθήσεων μέσα στσμα ποπροσέλαβε, γιατὶ ὁ Ἑαυτς ποὺ ἀποκαλύπτεται ματτλογικότητα, τλόγο κατν ασθαντικότητα, εναι ἡ ἴδια πηγτς λογικότητας, τολόγου κατς ασθαντικότητας.

Τὸ ἄσπιλο καὶ ἄπειρο βάθος τοθείου αυτοπροσλαμβάνοντας τν νθρώπινη φύση πτσάρκα τς Παναγίας Παρθένου, χωρς τρυπαρσαρκικασθητικότητα, νανθρωπίζεται καγίνεται ποκείμενο τς νθρώπινης φύσης, λων τν κδηλώσεών της, κασυγχρόνως θεοποιεῖ ὅλη τν προσληφθεσα νθρώπινη φύση κατς κδηλώσεις της, χωρς ντς συγχέει μτθεία φύση κατς νέργειές της. Γιατὸ ὅταν νωνόμαστε μτΧριστό, ὁ ὁποος νήγαγε στὸ ὑπέρτατο ψος της τν νθρώπινη φύση, μπορομε κι μες νπροχωρήσουμε στν ποκατάσταση νς πάντοτε πιὸ ὀρθολόγου τς ψυχς, μις πιὸ ὑγιος λογικότητας τοσώματος καμις πάντοτε πικαθαρς ασθητικς δύναμης τοσώματός μας.

Μτν τρόπο ατὸ ἐπιτυγχάνεται μεταμόρφωση τοσώματος μὲ ὅλες τς κδηλώσεις του, λλκαὶ ἡ μεταμόρφωση τν νθρωπίνων σχέσεων κατς διας τς νθρωπίνης κοινότητας σπραγματικΣμα τοῦ Ὕψιστου αυτο, τοΥοτοΠατρός, πογιατν κριβς τλόγο μὲ ἄπειρη συγκατάβαση καφιλανθρωπία γινε καΥἱὸς νθρώπου.

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Σύναξη, τεῦχος 4. Ἀπόδοση ἀπὸ τὰ γαλλικὰ Ζωὴ Πλιάκου.

 

Ο ζωγραφικός πίνακας ("Κεφαλή γυναίκας", 1951) που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Φώτη Κόντογλου.

πηγήAντίφωνο

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ