Πατριδογνωσία

0
7800

Στις 7/9/22 σε ειδική στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Μεγαρέων
πραγματοποιήθηκε εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: «Η πορεία του Γένους 1821 –
1922. Πού βρισκόμαστε και πού πηγαίνουμε;». Η απάντηση που ανέπτυξε ο
εισηγητής του θέματος Θ. Ζιάκας, ήταν συνοπτικά η ακόλουθη.

Από την επανάσταση του ’21 και δώθε επιλέξαμε το βεστφαλιανό
εθνοκράτος ως σύστημα πατρίδος. Αλλά τι ήμασταν «ΕΜΕΙΣ» πριν
στρέψουμε το βλέμμα μας στα φώτα της Εσπερίας;
Στον ελληνικό πολιτισμό το αντίστοιχο του Εθνοκράτους ήταν η Πόλις-
Κράτος. Δηλαδή η Πόλις-Κράτος στην αρχαιότητα και στη συνέχεια οι
μετακρατικές ΠΟΛΕΙΣ-ΚΟΙΝΑ, της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και
βυζαντινής εποχής. ΤΑ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΟΙΝΑ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ
ΤΟ 1833 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΥΑΡΟΥΣ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ «ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΙΣ ΤΩΝ
ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ».
Τα μετακρατικά Κοινά ήταν αυτόνομα. ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ, εκτός από την κρατική αρμοδιότητα που αφορούσε το
νόμισμα, την άμυνα και το δια-πολεοτικό δίκτυο, που αναλήφθηκε από
την Κοσμόπολη. Την έδρα την ελληνιστικών Βασιλείων αρχικά, τη Ρώμη
μετά και την Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη στη συνέχεια.
ΦΤΑΣΑΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ–ΚΡΑΤΟΣ, ΟΠΟΥ ΤΑ ΚΟΙΝΑ
ΕΙΣΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ Η ΡΩΜΗ, ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ
ΠΟΛΙΤΕΙΟΤΗΤΑ. ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΡΩΜΑΝΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ—ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΙ-ΡΩΜΙΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ.
Συγχρόνως έχουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία, «ενδημοποιημένη» ΚΑΙ
ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, ΝΑ
ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΙ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΤΗΝ «ΤΡΟΦΟΔΟΣΙΑ» ΤΟΥ
ΘΕΜΕΛΙΩΔΟΥΣ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΕΩΣ.

Χάρη δε στον σοφό εορτολογικό ρυθμό της, να εξασφαλίζει την ΨΥΧΙΚΗ
ΟΜΟΤΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ–ΚΡΑΤΟΥΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΑΝΑΓΚΑΙΑ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ» ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ Η
ΚΟΣΜΟΠΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΩΣ «ΚΕΦΑΛΗ» ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
Ας σημειώσουμε ότι τα Κοινά (Κοινότητες) κατά την μετάβασή τους από
την αρχαιοελληνική-πολεοκρατική, στη μετακρατική-οικουμενική
περίοδο της ιστορίας τους, ΑΠΕΒΑΛΛΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ
ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ
ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Πρόκειται για την οικονομία των βυζαντινών
«Συστημάτων». Που βασιζόντουσαν, στην ισότιμη συμμετοχή εργασίας
και κεφαλαίου και στα καταστατικά τους κυριαρχούσε Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ. ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΑ ΤΟ
ΛΕΓΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ!!
Το θεμέλιο των πολιτισμών ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟ
«ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» ΩΣ «ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ». Με την
«περιεκτικότητά» του να ορίζεται στην αρχαιοελληνική Πόλη-Κράτος:
α’) Ως τριώροφη δομή αποτελούμενη από την Οικογένεια, την Τοπική
Κοινότητα και από την Πόλη Κοινό με κέντρο το Άστυ. Και β’) ως σκοπό
ζωής τη δυνητική πληρότητα «ΖΗΝ» ΚΑΙ «ΕΥ ΖΗΝ». ΟΠΟΥ ΕΝΩ Η
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΖΗΝ», Η
ΠΟΛΗ–ΚΟΙΝΟ είναι αναγκαία ΓΙΑ ΤΟ «ΕΥ ΖΗΝ». ΤΟ «ΕΥ» ΕΧΕΙ ΩΣ ΜΕΤΡΟ
ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΥΠΟ «ΑΡΙΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ».
Στην Αρχαιότητα κάθε Πόλη-Κοινό, όντας αυτοτελές σύστημα Πατρίδας,
είχε το δικό της πρότυπο «Αρίστης Πολιτείας» και τη δική της κρατική
ενσάρκωση. Πράγμα που ήταν τόσο η δύναμη του αρχαίου
Ελληνισμού, όσο και η αδυναμία του.
Με το πέρασμα στον βυζαντινό πολιτισμό, τα δύο ελλείμματα του
Πανελληνίου, η απουσία κοινού προτύπου για την «Άριστη Πολιτεία»
και η απουσία κοινής κρατικής υπόστασης, καλύφθηκαν χάρη στην
προσθήκη: Αφ΄ ενός της «ενδημοποιημένης» Εκκλησίας, ως ζωντανού
δεσμού ανάμεσα στην εξ’ ορισμού ατελή Κάτω Πόλη και στην τέλεια
«ποθεινή πατρίδα», την κατά το θείο Τριαδικό πρότυπο «Άνω Πόλη».

Και αφ’ ετέρου, χάρη στην επιπρόσθεση της «Βασιλεύουσας Πόλης», ως
κεφαλής Οικουμένης-Κράτους.
Με τα των τριών επιπέδων συστήματα πατρίδας να
αλληλοπεριχωρούνται έκτοτε, ασυγχύτως και αδιαιρέτως, το
Πανελλήνιο άγγιξε την πληρωματική του αυτάρκεια για τα χίλια
βυζαντινά χρόνια!
Πουθενά σε όλα αυτά δεν χωρά το «έθνος» ως έννοια. Άλλωστε τη λέξη
«έθνος» οι Έλληνες τη χρησιμοποιούσαν αόριστα για μορφές
«πλήθους», ζωολογικού κυρίως.
Το πλήθος των πόλεων-κρατών της αρχαιότητας μοιάζει (είναι
«ισόμορφο») με το πλήθος των εθνοκρατών της νεωτερικής εποχής
μας. Μόνο που αυτά εδώ δεν αξιώθηκαν να φτάσουν στη δική τους
Οικουμένη. ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΑ ΕΘΝΟΚΡΑΤΗ Η ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΤΗΣ
ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ, ΕΜΕΙΝΕ
ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΪΚΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.
ΜΕΤΑΞΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ (7 ος π.Χ.) και ΣΟΛΩΝΑ( 630-560 π.Χ.).
Το «έθνος» υπήρξε, λοιπόν, το Βατερλό του «Νέου ελληνισμού».
Προσλαμβάνοντας το «Πανελλήνιο» ως «Έθνος», πετύχαμε το απόλυτο
αυτοκτονικό παράδοξο: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΜΕ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΘΕ ΙΔΕΑ
ΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ
«ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ» ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ
ΑΥΤΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Το να μιλάμε για το χιλιάδων χρόνων «ελληνικό έθνος» παραβλέποντας
ότι αναφερόμαστε σε τέσσερις πολύ διαφορετικούς τύπους κράτους και
πολιτισμού, τον Μυκηναϊκό, τον Αρχαιοελληνικό, τον Βυζαντινό και τον
Νεωτερικό, αρκούμενοι στην κοινότητα της γλώσσας, ή της
υποτιθέμενης «συνέχειας της φυλής», προφανώς αερολογούμε.
ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ. ΚΑΙ ΤΟ
ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ: ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΝ.
Για τους κυρίαρχους βέβαια Αγγλοσάξονες, οι εδώ
«παρελθοντολογικές» διακρίσεις μας δεν έχουν καμιά απολύτως
σημασία. Γι΄ αυτούς υπάρχουν μόνο Εθνοκράτη, που έχουν Κυριαρχία

και τυχαίνει να μην είναι του χεριού τους. ΚΙ ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ
ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗΣ
ΤΟΥΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ.
Η άγνοια του ποιοι είμαστε «Εμείς» και του ποιοί είναι «Αυτοί», τους
βόλεψε άριστα μέχρι σήμερα. ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ΚΑΙ «ΜΑΣ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΟΛΑ»
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΜΑΧΗ.

<<Εάν γνωρίζετε τον εχθρό και γνωρίζετε τον εαυτό σας,
δεν χρειάζεται να φοβάστε το αποτέλεσμα εκατό μαχών. Αν
γνωρίζετε τον εαυτό σας αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη
που κερδίζετε θα υποφέρετε μιαν ήττα. Αν δεν γνωρίζεις
τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου, θα υποκύπτεις σε κάθε
μάχη>>. (Soun Tzou, Η Τέχνη του Πολέμου.)

Σημείωση
Η ειδική ανάλυση και τεκμηρίωση των παραπάνω, δίδεται στα
έργα του Θ. Ζιάκα, όπως για παράδειγμα στο τελευταίο του: Δεν
έχουν τον Θεό τους. Ο Πόλεμος των Φύλων και η ελληνική
Παράδοση. ΑΡΜΟΣ, Αθήνα 2022.

 

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Αλέξανδρος ο κοσμοκράτωρ", 2001) είναι έργο του Ιωάννη Μητράκα.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ