Τελικά, εκείνο που δημιουργεί σχέσεις συνάφειας μεταξύ των διαφόρων φιλοσοφικών ρευμάτων (Ρεαλισμός, Βιταλισμός, Φουτουρισμός, Ουμανισμός κ.α.), των πολιτικών ιδεολογιών (Καπιταλισμός, Μπολσεβισκισμός, Διεθνισμός, Φασισμός κ.α.), των ιδεολογοποιημένων θρησκειών ακόμη και των θεοκρατιών, δεν είναι μόνο ο ακόρεστος πόθος για επιρροή και επικράτηση, αλλά πλειάδα λοιπών γνωρισμάτων.
Τόσο από το επιστημονικό «ξεψάχνισμα» των δομικών χαρακτηριστικών των υπόψη ρευμάτων-κινημάτων κ.ο.κ., όσο και από την επισταμένη, εμπειρική παρατήρηση της χωροχρονικής τους ανάπτυξης και συμπεριφοράς, κατέστη δυνατή η αποκωδικοποίηση του κοινού τους τόπου, της κοινής τους καταβολής, αλλά και ο παρεμφερής προορισμός τους υπό την έννοια της σκοποθεσίας. Ως χαρακτηριστικότερα, λοιπόν, κοινά σημεία αναφοράς αναφέρονται ο δογματικός προπαγανδισμός περί του αλάθητου κελεύσματος το οποίο κομίζουν∙ το θέσφατο των αποφάνσεών τους∙ η ανάλγητη επιβολή της αυθεντίας τους.
Όμως, άπαντα τα προαναφερόμενα γνωρίσματα (συμπεριλαμβανομένου των όσων για λόγους καθαρά οικονομίας δεν αναφέρονται) εκπηγάζουν από μια μοναδική υπερπηγή εμπνεύσεως, την οποία τα πολιτικά-φιλοσοφικά και λοιπά συστήματα, με τρόπο συνειδητό ή ασυνείδητο, ρητό ή άρρητο, αναγνωρίζουν ως αυθεντική και την υπηρετούν. Αναφέρομαι στο Μηδενισμό. Και ως Μηδενισμός λογίζεται η συντεταγμένη προσπάθεια αποπνευματοποίησης του ανθρώπου. Ο με κάθε μέσο και τρόπο υποβιβασμός του από τη λογική στην ενστικτώδη ζωή∙ τη ζωώδη. Η καθήλωσή του στη μερικότητα υλιστικών «αληθειών» («αλήθειες» που όμως προηγουμένως έχουν λάβει διάσταση μεταφυσική, ήτοι απολυτοποιηθεί και θρησκειοποιηθεί).
Το τελικό στάδιο του Μηδενισμού, το οποίο υιοθετείται αδιακρίτως από το σύνολο των διεκδικητών της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής αναμόρφωσης της ανθρωπότητας, και το οποίο συνιστά το ύστατο μέσο επίτευξης του απώτερου σκοπού τους, είναι αυτό (του Μηδενισμού) της Καταστροφής. Της δογματικής δηλαδή μανίας εναντίον της δημιουργίας και του πολιτισμού που δε σταματάει αν δεν τα εκμηδενίσει∙ δεν υποχωρεί εάν δεν καταστρέψει και συνθλίψει τις παραδεδεγμένες αξίες. Εάν δεν αφανίσει την Παλαιά Τάξη αποκαθιστώντας την «κανονικότητα» στο όνομα της δικής τους Νέας Τάξης.
Αυτό συμβαίνει διεθνώς, αυτό εξελίσσεται και στο χώρο μας. Από την καταστροφή του Βούδα του Μπαμιγιάν στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, την ανατίναξη του ιερού της Παλμύρας από τον ISIS, την κατεδάφιση της πόλης Λαρούγκ Γκαρ στην επαρχία Σιτσουάν του Θιβέτ από την Κίνα, μέχρι τη γενικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική εκκοσμίκευσης των δυτικών κοινωνιών, το κυνήγι των αντικαθεστωτικών στην ερντογανική Τουρκία, την εξόντωση χριστιανικών πληθυσμών ανά τον κόσμο, τη βεβήλωση Ιερών Ναών, αλλά και τον αποκεφαλισμό του αγάλματος της «Βορείου Ηπείρου», το βανδαλισμό του Κολοκοτρώνη έξω από την Παλαιά Βουλή, την καταστροφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου στο κέντρο των Αθηνών (βλ. Χριστούγεννα 2019) προκειμένου να «αντικατασταθεί» από το φωταγωγημένο σύμβολου του αναρχισμού ή τον πολιτικό ντεϊσμό των ημερών μας κ.ο.κ. τα κίνητρα των δρώντων, μπορεί να φαντάζουν διαφορετικής ιδεολογικής καταβολής, στην πραγματικότητα όμως απορρέουν από την ενιαία και ευρύχωρη μηδενιστική στέγη.
Υπαίτιες, λοιπόν, για το μόλις περιγραφόμενο συνονθύλευμα παραλογισμού, δεν είναι άλλες από τις διάσπαρτες θεοποιημένες εκφάνσεις του Μηδενισμού, που μέσω του τελικού καταστροφικού του σταδίου, μεθοδεύουν τη διάλυση της Παλαιάς και ενοχλητικής για τη συνείδηση Τάξης, στο όνομα της Νέας υλιστικής Γης της επαγγελίας, όπου μέσα της μέλλει να εγκατασταθεί ο επίσης νέος, στραγγισμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση της απόλυτης Αλήθειας, αυτοθεούμενος και εμμενής άνθρωπος.
Η εποχή μας είναι μεταβατική. Θλιβερή μεν, συναρπαστική δε. Οι λαοί, δεμένοι χειροπόδαρα βιολογικά και εξαντλημένοι ψυχοπνευματικά μέσω των πρώτων σταδίων του Μηδενισμού, παρακολουθούν πλέον παθητικά ή συμμετέχουν άβουλα ως χρήσιμοι ηλίθιοι, στο τελικό βίαιο στάδιο της οντολογικής και κοινωνικής μετάλλαξης και υποβάθμισής τους.
Και αν η χριστιανοσύνη, δεν καταθέσει άμεσα, υπεύθυνα και δυναμικά τη δική της πρόταση του βίου, προτάσσοντας το παράδειγμα του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας ως πηγή νοήματος, τότε πολύ φοβάμαι ότι η ανθρωπότητα, στερούμενη αληθινών πνευματικών ερεισμάτων, προδομένη από τις πολιτικές, πολιτειακές, αλλά και θρησκευτικές της ηγεσίες, εκ των πραγμάτων θα οδηγηθεί στην παραφροσύνη, στην ανθρωποφαγία και σε μια ζωή αβίωτη η οποία, όμως, μέσα στη γενικότερη διαστροφή θα βαφτίζεται και θα ευλογείται ως φυσιολογική.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Η Αμερική σήμερα", 1930) είναι έργο του, αμερικανού, Thomas Hart Benton.
Διαφωνώ με το ότι “…ως Μηδενισμός λογίζεται η συντεταγμένη προσπάθεια αποπνευματοποίησης του ανθρώπου”. Αυτός είναι ένας ξεπερασμένος πλέον ορισμός του μηδενισμού. Ο μηδενισμός είναι σήμερα ένα πολύπλοκο φαινόμενο. Υπάρχουν μηδενιστές με έντονες μεταφυσικές ανησυχίες, όπως και μηδενιστές, οι οποίοι πιστεύουν στον ανθρωπισμό. Ξέχωρα από τα είδη του μηδενισμού (κοινωνικός μηδενισμός, ηθικός μηδενισμός, γνωσιολογικός μηδενισμός…), ο μηδενισμός τελικά προϋποθέτει ανθρωποκεντρική θεώρηση και αποτίμηση των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτός αποκηρύσσει τη δυστοπία, που μας περιβάλλει. Δυστοπία για την οποία ο Χριστιανισμός, πολλές φορές δεν έχει πει ούτε λέξη. Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Ευχαριστώ.