Η χούντα της ανυπαρξίας

9
473

Βασιλική Νευροκοπλή 

Αν ως χούντα ορίζεται ένα καθεστώς το οποίο διαμορφώνεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων και επιβάλλεται βίαια σε μια ολόκληρη κοινωνία, αφαιρώντας της το δικαίωμα άλλης επιλογής και αντίδρασης, τότε ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε γύρω από την πολυσυζητημένη έννοια της σημερινής «οικονομικής χούντας».

Προτείνω να αφαιρέσουμε την προϋπόθεση της στρατιωτικής επιβολής μιας χούντας, διότι τα «όπλα» στους καιρούς μας είναι ποικίλα, και αυτό διαφοροποιεί και το «πρόσωπο» του εν λόγω ανελεύθερου καθεστώτος, που ενδέχεται και να μην καταλάβει ποτέ θέση πολιτικής εξουσίας σε μία χώρα, αλλά κατ’ ουσία να εξουσιάζει αντιστοίχως ανελεύθερα τις ζωές μας, συχνά δίχως καν να το υποψιαζόμαστε, εγκλείοντας τους «αντιφρονούντες» στο περιθώριο –πολιτισμικό, θρησκευτικό, κοινωνικό, εργασιακό κλπ. 

Μήπως, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε αν η μακρά περίοδος της ευμάρειας ήταν μια άλλης μορφής χούντα στην οποία μάλιστα υποταχτήκαμε άνευ όρων, διότι μας βόλευε, χάιδευε τις αισθήσεις μας, αύξαινε ακατάσχετα τις επιθυμίες μας και μας επέτρεπε να ικανοποιούμε το υλιστικό μας όνειρο με χρήματα τρίτων, αφαιρώντας μας μέσα στα πλαίσια αυτής της ιλιγγιώδους ηδονής, την ικανότητα να αναρωτηθούμε, τη δυνατότητα να σκεφτούμε, το θάρρος να αντιδράσουμε, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του ονείρου και της υλοποίησής του, εν τέλει την προϋπόθεση της ενηλικίωσης;

Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε το καθεστώς των ΜΜΕ ήταν επίσης μια άλλη χούντα, η οποία έδινε την πληροφορία που ήθελε, προωθούσε αυτούς που την υπερασπίζονταν, απέκλειε ό, τι δεν την βόλευε, και ταυτόχρονα μας σέρβιρε το αστραφτερό μοντέλο μιας ζωής ως καθημερινό φαγητό, μόλυνε ύπουλα το όνειρο που οφείλει καθένας στον εαυτό του με συλλογικά συσκευασμένα πακέτα ευτελούς περιεχομένου απελπιστικά ίδιου για όλους προς κατανάλωση, μετατρέποντάς μας από ενεργητικούς πολίτες σε παθητικά απονευρωμένα ζωντανά;

Μήπως ακόμα να αναρωτηθούμε για την χούντα της θεσμικής Εκκλησίας που διαστρεβλώνοντας το κήρυγμα της αγάπης του Χριστού, εξάντλησε τον λόγο ύπαρξή της στην επίδειξη πλούτου, στο κήρυγμα ηθικών επιταγών και στον ευνουχισμό των πιστών προς κραταίωση της εξουσιαστικής ισχύος της που μέσω απάνθρωπων επιταγών συνέθλιβε όχι μόνο λαϊκούς, αλλά και κληρικούς που προσέτρεξαν σ’ αυτήν από αγάπη στον Χριστό;

Να αναρωτηθούμε και για τη χούντα της μόδας, του life style, αλλά και του εξισωτικού «προοδευτισμού», που προέκριναν την μαζική απομίμηση ενός τρόπου ζωής όχι μόνον πολύ ακριβοπληρωμένου για τα μέτρα μας, αλλά κυρίως ξένου προς τον εαυτό μας, ισοπεδωτικού των αξιών και της ιστορίας μας, του ουσιαστικού προσανατολισμού μας που συνίσταται στην πνευματική μας ανύψωση, προκειμένου να μας μεταποιήσει σε επιφανειακούς αντιγραφείς προτύπων άφυλων, ακαλλιέργητων, ρηχών, ισωπεδώνοντας τεχνηέντως την ιδιοπροσωπία μας μαζί με τη δυνατότητα προσωπικής επιλογής, τη σύνδεση με τις ρίζες μας και εν τέλει την ταυτότητά μας; 

Η οικονομική χούντα που συνειδητοποιούμε σήμερα οι περισσότεροι, -κι αυτό διότι τραυματίζει το τελευταίο οχυρό της ύπαρξής μας που είναι αυτή καθ’ εαυτή η επιβίωσή μας-, κατά τη γνώμη μου είναι η τελευταία από όλες τις προαναφερθείσες και συνέπεια όλων αυτών και  όσων άλλων αντίστοιχων διείσδυσαν δόλια και ύπουλα στα κύτταρά μας ως πλέον ευχάριστες και ανώδυνες και που κατάφεραν να μας διαμορφώσουν σε διαστρεβλωμένα συμφεροντολογικά ανθρωπάρια. Την θέση της ύπαρξης κατέλαβαν όντα που εξέπεσαν στην ανυπαρξία καθώς μεταβίβασαν την ευθύνη της σκέψης, των αισθημάτων και των ονείρων τους σε άλλους διαχειριστές. Παραδοθήκαμε και υποταχτήκαμε στη χούντα της ανυπαρξίας, που τα πρόσωπά της ήταν πολλά και ενίοτε άκρως ελκυστικά, οι μέθοδοί της υπόγειες και χρυσωμένες, στόχοι της η εγκαθίδρυση της εξουσίας της και ο πλουτισμός της μέσω του ευνουχισμού της κοινωνίας μας.

Από τη στιγμή που η παρούσα οικονομική χούντα άρχισε να μας αφυπνίζει, τής οφείλουμε μεγάλη χάρη, αν θέλουμε να ξαναδούμε απ’ την αρχή όλες όσες προηγήθηκαν και στις οποίες ξεπουλήσαμε με αβάσταχτη ελαφρότητα την ακροβασία που οφείλουμε στη ζωή και το πιο ακριβό μας όνειρο.

Από τη στιγμή που πλέον καταρρέει το τελευταίο οχυρό της ανυπαρξίας, οφείλουμε να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή, αφού πρώτα αντικρίσουμε ψύχραιμοι και θαρραλέοι τα συντρίμμια μας. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε να υπάρχουμε με όλο μας το είναι αφού πρώτα το ξαναχτίσουμε, όλη μας τη σκέψη αφού την ξεσκουριάσουμε και τη θρέψουμε, με όλο μας το αίσθημα που θα ξεσκαρτάρουμε από τους γλυκερούς συναισθηματισμούς, με όλη μας τη δημιουργικότητα. 

Έτσι θα γίνουμε όχι πλούσιοι σε χρήμα, αλλά πλούσιοι σε επίγνωση, ανδρεία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά και πνεύμα αδάμαστο, πλούσιοι σε ύπαρξη. Γιατί η ύπαρξη έναντι της ανυπαρξίας, είναι μια βαθιά δημοκρατική συνθήκη, ως σκεπτόμενη και διαλεκτική, ως αποτέλεσμα γνώσης. Είναι άκρως προσωπική και συνίσταται στην ιδιοπροσωπία του καθενός μας χάριν του συνόλου και του ατόμου, συγκρουόμενη και ειρηνεύουσα, πολέμια και συμφιλιωτική. Μάχιμη με οδηγό της το πνεύμα της ειρήνης.

πηγή: Aντίφωνο

9 Σχόλια

  1. Πολύ σωστές καί δυνατές ἐπισημάνσεις.

    Μοῦ φανήκατε πολύ σκληρή στήν κριτική τῆς θεσμικῆς ἐκκλησίας.

    Τά λάθη της τά βιώνουμε ὡς ἀστοχίες, καί εἶναι οἱ ἐξαιρέσεις ἀκόμη καί τῆς θεσμικῆς ἐκκλησίας.
    Ὀφείλονται στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί ὂχι στήν ἐκκλησία καθ’ ἑαυτή…

    Ἀναρρωτιέμαι ἂν δέν θά ἒπρεπε νά μείνετε στίς ἐξαιρέσεις, ὃταν μιλᾶτε γιά χούντα…

  2. Κι εγώ, Βασιλική, ένιωσα το ίδιο με τον Ηλία, διαβάζοντας το άρθρο σου. Ασφαλώς έχεις κάποιες περιπτώσεις υπ᾿ όψιν σου, κριτικάροντας τη θεσμική Εκκλησία. Μου φαίνεται όμως υπερβολική η γενίκευσή σου και πως περίσσεψε ο θυμός. Και νομίζω πως αρκετές φορές δεν ξέρουμε τι βαθύτερο κρύβεται πίσω από κάθε ενέργεια ενός ανθρώπου και πόσο εύκολα μπορεί κανείς ν’ αλλάξει ή προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο, να μετανοήσει δηλαδή.

    Θυμήσου τον λόγο του Κυρίου για τα ζιζάνια: “μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον. ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα ἕως τοῦ θερισμοῦ• καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς, Συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ εἰς δέσμας πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά.”

  3. … όλες οι χούντες δεν οφείλονται στην ανθρώπινη αδυναμία; Σε τι άλλο άραγε ;
    Είμαι παιδί της Εκκλησίας, γεννήθηκα στην αγκαλιά της κι εκεί μεγαλώνω.
    Νομίζω όμως πως είναι καιρός να αντικρύσουμε χωρίς φόβο τη θεσμική εκκλησία, τη συμπεριφορά της, την οργάνωσή της, το δεσποτικό σύστημά της όπου δεσπότης είναι κατά κυριολεξία ο δυνάστης και όχι ο επίσκοπος ως θα όφειλε…

    Η θεσμική εκκλησία αρνείται πεισματικά να βάλει στο τραπέζι της ζητήματα που κληρονόμησε ως “παράδοση” και δεν συμβαδίζουν με την σημερινή πραγματικότητα, παρόλο που έχουμε πολλά ιστορικά παραδείγματα αλλαγών και προσαρμογών και καινοτομιών στο παρελθόν, εθελοτυφλεί μπροστά σε μεγάλα ζητήματα των καιρών αρνούμενη ακόμα και να τα συζητήσει, μένει προσκολλημένη στο γράμμα του νόμου προδίδοντας το πνεύμα του, έχει παραμείνει στάσιμη σε μια ηθικολογία, διασφάλιση κύρους κλπ…

    Κατά τη γνώμη μου τα ανωτέρω αποτελούν τον κανόνα, ενώ εξαιρέσεις είναι μεμονωμένοι ελάχιστοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, ακόμα λιγότεροι επίσκοποι, που συνήθως εργάζονται κρυφίως -έξω από οργανωμένα συστήματα και οργανώσεις που πολύ εύκολα μετατρέπονται σε ιδεολογικά καταφύγια, κατ’ ουσίαν αντιχριστιανικά-, αλλά ζουν με πνεύμα Θεού, ελεύθερο και αγαπητικό προς όλους.

    Σήμερα όπου έχουν τιναχτεί όλες οι δικλείδες ασφαλείας στην αέρα, ο άνθρωπος έχει απογυμνωθεί τελείως και δεν έχει από πού να κρατηθεί και προς τα πού να κοιτάξει, αναζητά ορίζοντα και ελπίδα, αν η θεσμική εκκλησία δεν επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της, τις δομές της, και τη σχέση της με τον κόσμο, αν δεν μιλήσει τη γλώσσα τού σήμερα και δεν ακούσει τα αιτήματα των καιρών μέσα στο πνεύμα της αγάπης του Χριστού, θα μετατραπεί -αν δεν το έχει πάθει ήδη- σε ένα φολκλορικό σύστημα που θα ταιριάζει σε φανατικούς ανεγκέφαλους ή φοβισμένους και ανελεύθερους ανθρώπους…

  4. Νομίζω πως βλέπουμε και εκτιμούμε διαφορετικά τα πράγματα και πως οι κληρικοί (και των επισκόπων συμπεριλαμβανομένων), μοναχοί και λαϊκοί που εργάζονται μακριά από την προβολή των ΜΜΕ και ζουν με πνεύμα Θεού, ελεύθερο και αγαπητικό προς όλους, δεν είναι εξαιρέσεις αλλ᾿ η πλειονότητα. Απλώς δε φαίνονται τόσο εύκολα.
    Έπειτα, δόξα τω Θεώ, ο κόσμος δεν έρχεται στην Εκκλησία για τους κληρικούς της αλλά για τον Χριστό, την Παναγία, του Αγίους και η χάρη Του παρέχεται άφθονη μέσα σ’ αυτήν σε όποιον τη ζητήσει. Ο Χριστός, δια της Μητρός και των Αγίων Του είναι που δρα στην Εκκλησία, κι αυτό είναι παρήγορο για όλους μας.

  5. Σ’ αυτά τα θέματα θέματα δεν έχουμε γκάλοπ καιστατιστικές… δυστυχώς ή ευτυχώς… Η δική μου ελπίδα είναι πως ο Χριστός δεν δρα μόνο στην Εκκλησια… αλλά παντού… και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα ήδη από τους ιστορικούς χρόνους στους οποίους έζησε…

  6. Ας σχολιάσουμε το άρθρο σας κ. Νευροκοπλή παράγραφο παράγραφο καθώς θίγει πολλά θέματα ταυτόχρονα άξια αναφοράς.

    Παρ #1: Αρχικά, μας δίνετε τον ορισμό της χούντας και προτείνετε την επανεξέταση της έννοιας “οικονομική χούντα”

    Παρ #2: Αναφέρεστε ότι στην σημερινή εποχή μια οποιαδήποτε χούντα έχει διάφορα όπλα να επιβληθεί πέραν των στρατιωτικών όπλων με τρόπο που να μη γίνεται αντιληπτή καθώς δεν λαμβάνει πολιτική εξουσία αλλά και αυτή μπορεί να εξουσιάζει ανελεύθερα καθώς εγκλείει τους πολεμίους της στο περιθώριο. Επομένως επιχείρημά σας είναι ότι οι “χουντικοί” έχουν επιβληθεί στην πραγματικότητα – πολιτική, θρησκευτική, κοινωνική, εργασιακή κλπ. Χμ. Εγώ θα έλεγα και στην διανόηση!

    Παρ #3: Μετά αρχίζετε τον εθνικό μηδενισμό! “υποταχτήκαμε άνευ όρων”, “μας βόλευε”, “χάιδευε τις αισθήσεις μας”, “αύξαινε ακατάσχετα τις επιθυμίες μας”, “μας επέτρεπε να ικανοποιούμε το υλιστικό μας όνειρο με χρήματα τρίτων”, “αφαιρώντας μας μέσα στα πλαίσια αυτής της ηλιγγιώδους ηδονής την ικανότητα να αναρωτηθούμε, τη δυνατότητα να σκεφτούμε, το θάρρος να αντιδράσουμε”

    Παρ #4: Συνεχίζετε απομονώνοντας την επικοινωνιακή χούντα των ΜΜΕ και ούτε καν υποψιάζεστε οποιαδήποτε συσχέτιση με την πολιτική σκηνή. Αν ήταν τόσο αθώα η πολιτική μήπως θα έπρεπε να είχε με κάποιο τρόπο περιορίσει μια τέτοια χούντα; Ή την εκμεταλλεύτηκε προς όφελός της; Μήπως και η πολιτική επέβαλε την χούντα των ΜΜΕ με χρήματα τρίτων; Ειδικά η αναφορά ότι τα ΜΜΕ από μόνα τους έδιναν ό,τι πληροφορία ήθελαν είναι αστεία καθότι υποψιάζομαι ότι μάλλον επειδή υπήρχε ένα ειδικό αλισβερίση με τα κόμματα και όχι μόνο ένα κάθε φορά! Όσο για το καθημερινό φαγητό που μας σέρβιραν το έκαναν επειδή ήθελαν ακροαματικότητα! Ήθελαν να κερδίσουν χρήματα. Τι έχει αλλάξει; Γιατί ο παρελθοντικός χρόνος στον λόγο σας; Τώρα μας σερβίρουν ποιότητα;

    Παρ #5: Κ. Νευροκοπλή νομίζω κάνετε το τραγικό λάθος να πιστεύετε ότι ο κάθε χριστιανός τρέχει στην Εκκλησία από αγάπη για τον Χριστό και όχι από συνειδητοποίηση της έλλειψης της αγάπης του για τον Χριστό. Πιστεύετε ότι ο χριστιανός πάει για να δώσει στην Εκκλησία και όχι για να πάρει.Όταν έχεις το αίσθημα της αυτάρκειας και της ικανοποίησης “αγαπάω τον Χριστό” γιατί να τρέξεις στην Εκκλησία; Τότε οι ηθικές επιταγές είναι ενοχλητικές γιατί δεν περιορίζονται στην αυτάρκεια του συναισθηματισμού αλλά θέλει και αλλαγή ζωής! Όσο η φράση “εξάντλησε τον λόγο ύπαρξής της”, θα διαφωνήσω. Ο Λόγος είναι ανεξάντλητος! Για να μην ξεχνάμε ότι ο λόγος ύπαρξής της είναι ο Λόγος και τίποτα άλλο.

    Παρ #6: Χούντα της μόδας. Ε, και; Χούντα του life style. Ε, και; Όποιος νοιώθει πίεση από αυτό και χούντα μάλλον ζηλεύει! κ. Νευροκοπλή διστάζω αλλά θα την κάνω την ερώτηση. Τι μας προτείνετε; Να γυρίσουμε στις παραδοσιακές στολές για να συνδεθούμε “με τις ρίζες μας και εν τέλει με την ταυτότητά μας”; Να κάνω όμως και το σχόλιο ότι απορρίπτωντας έτσι συλλήβδην την Εκκλησία (προηγούμενη παράγραφο) έχετε ήδη απορρίψει την (τουλάχιστον μισή) ταυτότητά μας! Για κάποιους ενδεχομένως και ολόκληρη!

    Παρ #7: Ωραία φιλολογική παράγραφος. Μου θυμίζει λίγο το άρθρο του κ. Νάσου Βαγενά και συγκεκριμένα την αρχή του “Πιστεύω ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι κρίση, όπως λέγεται. Είναι τα αποτελέσματα μιας κρίσης. Την κρίση τη ζούσαμε όλα αυτά τα τριάντα χρόνια της Μεταπολίτευσης χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θέλω να πω ότι αυτή η πλασματική κατάσταση την οποία ζούσαμε, ένα είδος ευμάρειας που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, με όλα όσα συνεπαγόταν στο ηθικό επίπεδο, με την διαφθορά των συνειδήσεων την οποία επέφερε, αυτή ήταν μια πραγματική κατάσταση κρίσης.” Μετά αναφέρεστε στην χούντα της ανυπαρξίας με τα πολλά ελκυστικά πρόσωπα, τις υπόγειες και χρυσωμένες μεθόδους κλπ αλλά για ποιον λόγο πιστεύετε ότι ο σημερινός έλληνας έχει ξεφύγει από όλα αυτά; Γιατί απορρίπτετε το ενδεχόμενο ότι και εσείς άθελά σας να υπηρετείτε αυτές τις υπόγειες μεθόδους; ή ότι ακόμα συνεχίζεται ο ευνουχισμός της κοινωνίας μας; Τι είναι αυτό που δείχνει ότι όντως βαίνουμε καλώς;

    Παρ #8: Μπράβο κ. Νευροκοπλή, παρόλο που η οικονομική χούντα τραυματίζει το τελευταίο οχυρό της ύπαρξής σας, δηλ. αυτή καθ’ εαυτή την επιβίωσή σας, νοίωθετε ότι της οφείλετε μεγάλη χάρη και θέλετε να πείτε και ευχαριστώ! Σίγουρα αυτά λέτε με τους φίλους σας όταν πάτε για να φάτε συσσίτιο! Η τελευταία πρόταση σας αποδίδετε με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί αναφέρατε κάτι για “αβάσταχτη ελαφρότητα”! Θέλετε να κάνετε και τον ακροβάτη! Γιατί το οφείλετε! Το σωστό να λέγεται!

    Παρ #9: Συγγνώμη δηλαδή, αλλά αν η συγκεκριμένη παράγραφος δεν είναι γλυκερός συναισθηματισμός, τότε τι είναι;

    Παρ #10: “Έτσι θα γίνουμε όχι πλούσιοι σε χρήμα, αλλά πλούσιοι σε επίγνωση, ανδρεία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά και πνεύμα αδάμαστο, πλούσιοι σε ύπαρξη.” Πλούσιοι σε επίγνωση; “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Μήπως τώρα σβήνεται και την υπόλοιπη ταυτότητά μας; “Γιατί η ύπαρξη έναντι της ανυπαρξίας, είναι μια βαθιά δημοκρατική συνθήκη, ως σκεπτόμενη και διαλεκτική, ως αποτέλεσμα γνώσης.” Θα μπορούσατε να το εξηγήσετε παρακαλώ; Νοιώθω λίγο χαμένος! “Είναι άκρως προσωπική και συνίσταται στην ιδιοπροσωπία του καθενός μας χάριν του συνόλου και του ατόμου, συγκρουόμενη και ειρηνεύουσα, πολέμια και συμφιλιωτική.” Παραμένω χαμένος! “Μάχιμη με οδηγό της το πνεύμα της ειρήνης.” Εδώ μένω άφωνος!

    Πάμε τώρα στην πρώτη απόκρισή σας στον κ. Theo.

    Παρ #1: Όντως φαίνεται κ. Νευροκοπλή ήρθατε για να δώσετε απλόχερα στην Εκκλησία. Ήρθατε να αντικρύσετε χωρίς φόβο τη συμπεριφορά της, την οργάνωσή της, το δεσποτικό σύστημά της και όλα αυτά τα λέτε χωρίς δεσποτισμό!

    Παρ #2: Αχ αυτή η ταλαίπωρη Εκκλησία, είναι να απορεί κανείς πως ακόμα υπάρχει!

    Παρ #3: Τουλάχιστον ομολογείτε ότι αυτά είναι κατά τη γνώμη σας και όχι η αλήθεια. κ. Νευροκοπλή ξαναδιαβάστε λίγο την πρότασή σας γιατί κάποιος εύκολα θα μπορούσε να μπερδευτεί ότι ισχυρίζεστε πως μεμονωμένοι ελάχιστοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί δρουν κατ’ ουσίαν αντιχριστιανικά αλλά ζουν με πνεύμα Θεού! Αυτό κατάλαβα αρχικά!

    Παρ #4: Εδώ ξετυλίγετε την αγάπη σας για την Εκκλησία και τον Χριστό “ένα φολκλορικό σύστημα που θα ταιριάζει σε φανατικούς ανεγκέφαλους ή φοβισμένους και ανελεύθερους ανθρώπους…” Έχω την εντύπωση ότι με την ίδια αγάπη βλέπετε και την ελληνική κοινωνία! Κρίμα!

    Και τέλος στην τελευταία απάντησή σας

    “Η δική μου ελπίδα είναι πως ο Χριστός δεν δρα μόνο στην Εκκλησια… αλλά παντού… και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα ήδη από τους ιστορικούς χρόνους στους οποίους έζησε…” Τελικά αποδείχθηκε ή όχι; Γιατί αν αποδείχθηκε περίτρανα δεν είναι ελπίδα αυτό που νοιώθετε αλλά βεβαιότητα. Αποφασίστε και τα ξαναλέμε.

    Εγώ πάντως μόνο μία (τελευταία) ερώτηση θα κάνω. Μιλάμε για να μιλάμε ή έχουμε κάτι να πούμε;

  7. Το “Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ”. Ασφαλώς και ο Χριστός δεν δρα μόνο στην Εκκλησία. Η αγάπη Του δεν έχει όρια, ούτε εμείς μπορούμε, με το φτωχό μας μυαλό και τη λογική να Τον περιορίσουμε. Όμως, όπως μας έχει διαβεβαιώσει (“οὗ γάρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν”) κι όπως το ξέρουμε εκ πείρας, μέσα στην Εκκλησία Τον βρίσκουμε, ενώ το πού αλλού μπορεί να ενεργήσει δεν είναι βέβαιο.

  8. Η ανυπαρξία από μόνη της είναι μια ερμηνεία του “κακού”, των συσσωρευμένων λαθών, ενοχών, εγκλημάτων με την έννοια ότι όντως ζούμε αλλά δεν υπάρχουμε στη ψυχή και στη συνείδηση. [i]”Υπάρχουμε συνυπάρχουμε”, λέει μια μεγάλη φιλόσοφος και μυστική ποιήτρια, η Αλκμήνη Κογγίδου , όμως “η συνείδηση του συνυπάρχειν” απουσίαζε και απουσιάζει ως επί τω πλείστον αφού κυριαρχήθηκε ο άνθρωπος από ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
    Ο Χριστός είπε “αφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς” συνεπώς αν ο άνθρωπος περιοριστεί στη βιολογική του υπόσταση είναι νεκρός. Είναι καιρός για αυτοκριτική περισσότερη αίσθηση της προσωπικής ευθύνης για όλα όσα σωστά επισημαίνει η συγγραφέας και αφορούν μια δυσμενή πραγματικότητα την οποία εμείς διαμορφώσαμε μέσα από έναν λάθος τρόπο σκέπτεσαι και ζωής. Το κείμενο έχει πάθος αλλά φαίνεται σαν κατηγορητήριο έχει δυστυχώς αυτό το ύφος, αν και λέει αλήθειες, όμως τη λέξη “χούντα” τη βρίσκω αποτυχημένη… σαν να θέλει η συγγραφέας να υπονοήσει ότι όλα αυτά μας επιβάλλονται από τρίτους! Διαφωνώ γιατί πιστεύω στην προσωπική ευθύνη! Πιστεύω ότι δεν είμαστε αθώοι και άμοιροι όλης αυτής της ζοφερής κατάστασης “ανυπαρξίας” και μάλιστα σαν να την υφιστάμεθα καθώς μας επιβάλλεται από μια χούντα που μπορεί να λέγεται θεσμική Εκκλησία ή δεν ξέρω τί άλλο…Πάντως για να ξαναρχίσουμε από την αρχή σε άλλες βάσεις είναι μεγάλο θέμα… Το είπε ο ποιητής Ο. Ελύτης “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ” Ίσως όμως τώρα να είναι η ώρα της μεγάλης αλλαγής, η ευκαιρία να συνειδητοποίησουμε την ανυπαρξία μας! Όχι γιατί δεν έχουμε λεφτά να ζήσουμε αλλά γιατί γίναμε τόσο εξαρτώμενοι απ’ αυτά που νομίζουμε ότι θα πεθάνουμε χωρίς αυτά, τα χρήματα δηλαδή. Ε, λοιπόν, τί καλύτερο απ’ αυτό να μείνουμε απένταροι να δούμε επιτέλους ποιοί είμαστε και τί θέλουμε χωρίς εξαρτήσεις!

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ