Ἡ πνευματικὴ σημασία τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Ἐμμανουὴλ Μακρὸν στὴν Ἀθήνα

9
497

Γιῶργος Καστρινάκης

 

Ὁ λόγος τὸν ὁποῖο ἐκφώνησε ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας τῆς Γαλλίας, Ἐμμανουὴλ Μακρόν, στὶς 7 Σεπτεμβρίου 2017, στὴν Πνύκα, διεπόταν, ἀπ’ τὴν ἀρχὴ ὣς τὸ τέλος του, ἀπὸ μιὰ ἐκκωφαντικὴ ἀποσιώπηση: Ὁ ὑψηλὸς προσκεκλημένος μας, ἐνῷ ἐπεκαλεῖτο διαρκῶς τὸ ἱστορικό (ἐξ αὐτοῦ καὶ συμβολικό) βάρος τοῦ χώρου ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐπέλεξε νὰ ὁμιλήσει, δὲν διέθεσε οὔτε μία λέξη του στὸ σημαντικώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐπιτελεσθεῖ στὸ ἴδιο ἀκριβῶς σημεῖο τῆς Ἀθήνας: Στὴν ὁμιλία-ὁρόσημο τῆς εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας, ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Ἀποστόλος Παῦλος πρὸς τοὺς τότε κατοίκους τῆς πόλης.

Οὔτε μία λέξη! Ὑπῆρχε μόνο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου, ἡ μετοχὴ στὴν πολιτικὴ ἐξουσία, ὁ «δημόσιος χῶρος» νοούμενος ὅμως μόνο ὡς πλαίσιο – ὄχι ὡς περιεχόμενο.

Ὑπῆρχε δηλαδὴ μόνο ἡ ἀποϊέρωση; Καὶ ὅμως, ὄχι ἀκριβῶς: Μὲ ἀφορμὴ τὸν παρακείμενο Παρθενώνα ἡ «ἱερότητα», ὡς λέξη, ἐκφωνήθηκε κάποια στιγμή. Μιὰ ἱερότητα ὅμως αὐστηρὰ ὁριοθετημένη στὴν προχριστιανικότητα – μιὰ ἱερότητα σὰ νὰ λέμε ἀποστειρωμένη, σήμερα, ἀπὸ τὴν παραμικρὴ ἐνσυναίσθηση εὐθύνης: Μόνη αὐτή!

«Ἡ Ἑλλάδα»μᾶς εἶπε ὁ γάλλος πρόεδρος, «ὑπάρχει πάντα, μυστικά, μέσα στὴν καρδιὰ καθενὸς εὐρωπαίου». Ποιά Ἑλλάδα, ὡστόσο; Ὄχι πάντως αὐτὴ ποὺ ὅρισαν οἱ ἴδιοι οἱ ἕλληνες… Διότι βεβαίως τὴ χριστιανικὴ ταυτότητα, γιὰ τὸν τόπο αὐτό, τὴν προέκριναν οἱ (τότε) κάτοικοί του – ὄχι ἁπλῶς αὐτόβουλα, μάλλιστα, ἀλλὰ μὲ τεράστιο προσέτι καὶ τὸν φόρο αἵματος.

 

Ὄχι ἐν γένει ἀποϊέρωση, ὁπότε: Στὸ μήνυμα τοῦ διαφωτιστῆ ἐπισκέπτη μας, ἡ παρότρυνση εἶχε νὰ κάνει, εἰδικά, μὲ ἀποχριστιανισμό.

Γιὰ νὰ μὴ μείνει καμμία ἀμφιβολία, κιόλας, ὅτι τὸ «ζητούμενο» ἦταν ἀκριβῶς ἐτοῦτο, ἡ δημηγορία του «διανθίστηκε» μὲ μιὰ ἀκόμα πιὸ ἀπερίφραστη ἀναφορά: Ἀνάμεσα σὲ ὅλα τὰ γραπτὰ ποὺ μᾶς κατέλειπε ὁ Γιῶργος Σεφέρης ἐπιλέχθηκε, γιὰ νὰ ὑπογραμμιστεῖ, μονάχα ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο ὁ ποιητὴς μᾶς βεβαιώνει ὅτι «δὲν ὑπάρχουν θαύματα, τὰ θαύματα ὑπάρχουν μόνο μέσα μας».

Ἐδῶ ἂς σταθοῦμε μία ἢ δυὸ στιγμές: Εἶναι κυρίως αὐτὸ ἄραγε ὁ νομπελίστας μας; Μά, ἂν ἦταν ἔτσι τότε σύσσωμη ἡ «προοδευτική» μας… ἰντελιγκέντσια δὲν θὰ εἶχε λόγο νὰ τὸν κατατάξει στούς… ἐχθροὺς τῆς τάξης της. Ὁ Γιῶργος Σεφέρης, κατὰ τὰ τελευταῖα δεκαπέντε χρόνια, προπηλακίζεται σὲ ἐπίπεδο Πανεπιστημίων καὶ «ἐγκρίτου» Τύπου τῆς πατρίδας μας ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ συνολική του ἀνάγνωση διόλου δὲν συνοψίζεται σὲ ὅ,τι τὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀθηνῶν (ποὺ προφανῶς βρίσκεται πίσω ἀπ’ τὴν ὑπόδειξη τοῦ χωρίου αὐτοῦ) ἀναμφίβολα… θἄθελε.

Ὅσο γιὰ τὴ στάση τώρα, ὄχι τοῦ  Σεφέρη, τοῦ ἴδιου τοῦ Μακρὸν μπροστὰ σὲ αὐτὰ καθεαυτὰ τὰ θαύματα, ἀφοῦ λοιπὸν τὰ ἀποκηρύσσει ἀπ’ τὴ ζωή του, τὸ ἐρώτημα ποὺ μένει εἶναι γιατί… ἐπὶ τέλους δὲν τὰ ἀποσύρει ἐπίσης ἀπὸ τὸ λόγο του: Ποιά ἀνάγκη ἐξακολουθεῖ νὰ τὸν ὠθεῖ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ὁλάκαιρους αἰῶνες Διαφωτισμοῦ,  νὰ μᾶς τὴν ξαναδιαλαλήσει τὴ γνωστὴ ἀπόρριψη;

Μήπως ἡ ἀνάγκη ν’ ἀρθρωθεῖ μιὰ λέξη πάνω στὴν ὁποία – ἔστω καὶ παριστώντας πὼς τὴ διαγράφει, τάχα – νὰ ἀξιωθεῖ νὰ ξανακυματίσει ἡ ρητορική του; Ἡ ψυχή, δηλαδή, τοῦ ἀνθρώπου (ἑαυτῶν καί… ἐκείνου!) μέσα ἀπὸ «λαθρακοὲς» μόνο σὰν αὐτὴ νὰ ἐπανασκιρτήσει στὸν ἀχὸ νοήματος;…

 

Ἂν ἐξετάσουμε, τώρα, τὸ θέμα μας μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἐπικαιρικοῦ του ὁρίζοντα (αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο κυρίως καταγίνεται ἡ πολιτικὴ βιοτή) προβαίνει χρήσιμο νὰ θυμηθοῦμε ὅτι τὸ καθορισμένο ἀντικείμενο τῆς ἐν λόγῳ ἐπισκέψεως ἦταν τὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα τῆς χώρας μας.

Ὑπὸ τὸ πρῖσμα λοιπὸν αὐτό, προβαίνει ἐντυπωσιακὴ ἡ ἀπώλεια (ἐκ μέρους τῆς κρατούσας φιλοσόφησης τῆς ἐποχῆς, τὴν ὁποία κομίζει καὶ ὁ Ἐμ. Μακρόν) τῆς συνάφειας μεταξὺ Αἰτίων καὶ Ἀποτελεσμάτων: Ὁ κυρίαρχος λόγος μᾶς προτείνει, εἴδαμε, τὴν ἐπανάπαυση σὲ μιὰ μετα-χριστιανικὴ «ἱερότητα» – σὲ ἕνα «νόημα», συγκεκριμένα, τὸ ὁποῖο δὲν συνεπάγεται τὴν ἀνάληψη ἔστω καὶ τῆς ἐλάχιστης ὀφειλῆς. Κι αὐτό, ὡς… ὁδὸ διαφυγῆς ἀπὸ ἕνα πνευματικὸ βασικὰ πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἔχει φτάσει στὸ σημεῖο νὰ προβάλλεται ἀκόμα καὶ στὸ πεδίο τῆς Οἰκονομίας – καὶ νὰ προβάλλεται, ἀκριβῶς, μὲ τὴν ἁπτὴ ὄψη τῆς…μετρήσιμης ὀφειλῆς/χρέους.

 

Μωραίνει Κύριος (ὡς γνωστόν) ὃν βούλεται ἀπωλέσαι. Τὸν μωραίνει ἀκόμα καὶ ὅταν πρόκειται – καθ’ ὅλα τὰ λοιπὰ ζητήματα – γιὰ ἕναν προδήλως εὐφυέστατο ἄνθρωπο.

Ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος θρηνεῖ μὲν γιὰ τὶς φυσικὲς καταστροφὲς στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, δὲν διερωτᾶται ὅμως ποτὲ μήπως ὑπάρχει – καὶ ὅμως – ἡ δυνατότητα τοῦ θαύματος νὰ μένει μιὰ γῆ εὐλογημένη μακριὰ ἀπὸ πολλοὺς ἐκ τῶν φόβων ἐτούτων.

Ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἐπαγγέλλεται μὲν τὴν κραταίωση τῆς Δημοκρατίας στὰ μέρη του, δὲν ἀναρωτιέται ὅμως οὐδέποτε ποῦ πήγαν οἱ ἐπαγγελίες γιὰ ἕναν κόσμο τοῦ Δίκαιου Μοιράσματος – ἀπ’ τὶς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι μιᾶς μόλις γενιᾶς πρὶν ἀπ’ τὸν ἴδιο συνεπαίρνονταν ἕως ἀκόμα καὶ βαθμοῦ θυσίας.

Ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἀρκεῖται, δηλαδή, νὰ ὑπόσχεται ἕνα Μέσο χωρὶς μιὰ στιγμὴ νὰ σπαράζει ποὺ δὲν βρίσκει πουθενὰ (πουθενά! μέσα σὲ μιὰ ἀνίερη λοιπὸν οἰκουμένη) νὰ ὑποσχεθεῖ ἕναν Σκοπό.

Ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δὲν θὰ σταθεῖ ποτὲ νὰ ρωτήσει πῶς συνέβη ὁλοῦθε τριγύρω του νὰ ἐξελίσσεται μιὰ διαρκῶς εὐρυνόμενη Ἀπώλεια Ἐλευθερίας (καθὼς μὲ αὐτὸ ἀκριβῶς ἰσοδυναμεῖ ἡ «νεοφιλελεύθερη» ἐργασιακὴ συνταγή). Δηλαδὴ ἡ Ἱστορία μας «αὔτανδρη» νὰ ὀπισθοδρομεῖ ἀπερίφραστα – ἐν σχέσει πρὸς τήν, χριστιανικὰ κυοφορημένη, προοδεύουσα ἐποχή της.

Ἕναν ἄνθρωπο, ἐν τέλει, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ μπεῖ οὔτε μιὰ φορὰ στὸν πνευματικὸ κόπο νὰ ἐντοπίσει τὸ νόημα τῆς ζωῆς (ὑπὸ τὴ σκοπιὰ κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἐξετάζει ἡ πολιτική διαχείρηση, ἔστω) ὡς δίλημμα – καὶ μάλιστα, καθοριστικὸ γιὰ τὴν ἔκβαση ὅλων τῶν ἄλλων – ἀνάμεσα στὴν Εὐχαριστία καὶ στὴν Ἀχαριστία.

Ἕναν ἄνθρωπο – ἀκόμα βαθύτερα – ὁ ὁποῖος δὲν θὰ θελήσει νὰ συνειδητοποιήσει οὐδέποτε ὅτι, ὡς ἔσχατο ὅριο τοῦ πείσματος, ἐλλοχεύει εὐθὺς μάλιστα ἐξ ἀρχῆς ὁ παραλογισμός – δηλαδὴ ἡ αὐτοτιμωρία. Τοῦ ἴδιου ἢ καί ἑνός ὁλόκληρου στερεώματος.

 

Ὄχι δὲν μιλῶ, προσωπικά, γιὰ τὸν Ἐμμανουὴλ Μακρόν. Μιλῶ γιὰ τὸν κάθε ἐκπρόσωπο τούτης τῆς ἀπρόβλεπτα φτωχῆς ἐποχῆς: Μιλάω κατὰ βάθος γιὰ ὅλους μας.

 

 

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Η οδός Διονυσίου Αρεοπαγίτου", 1965) είναι έργο του Κώστα Πλακωτάρη.

πηγή κειμένου: Aντίφωνο

 

9 Σχόλια

  1. Πολύ καίρια ἡ ἐπισήμανση τοῦ Γ. Καστρινάκη ὅτι ὁ Μακρόν κατά τήν πρόσφατη ὁμιλία του στήν Πνύκα δέν ἀφιέρωσε οὔτε μία λέξη γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί τήν ὀμιλία του στήν Πνύκα ὅπου πρωτοσυναντήθηκαν ὁ Ελληνισμός καί ὀ Χριστιανισμός, Πρόκειται οὐσιαστικά γιά τήν ἀποϊερωμένη μεταχριστιανική Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη πλέον δέν θέλει νά θυμᾶται τίποτα πού νά τῆς θυμίζει τό Χριστιανικό παρελθόν της ἄν καί αὐτό ὑπῆρξε ἡ μήτρα στήν ὁποία διαμορφώθηκε ὁ πολιτισμός της, ἡ ταυτότητά της, το πρόσωπό της.

  2. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀξίζει νὰ ἀναρωτηθοῦμε, ἀγαπητὲ Φώτη, εἶναι πῶς ὁρισμένοι ἄνθρωποι (ὄχι ὁ Μακρόν: οἱ φιλόσοφοι ποὺ τὸν διέπλασαν) φαντάζονται ὅτι δὲν θὰ πλαντάξουν ἀπὸ ἀνία μέσα σὲ ἕνα τέτοιο… κενὸ ἀέρος.

  3. Η μη αναφορά του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας κ. Μακρόν στην ιστορική Χριστιανική ομιλία του Απόστολου Παύλου στην Πνύκα, κ. Καστρινάκη, δεν είναι παράλειψη λόγω άγνοιας ή αβελτηρίας. Είναι λογικό αποτέλεσμα του Δυτικού μοντερνισμού που θεωρεί κάθε τι ιερό ως οπισθοδρομικό και ανορθολογικό. Στην Δυτική κουλτούρα έπαψαν να υπάρχουν θεολόγοι. Έγιναν φιλόσοφοι με κριτήριο και μέτρο την θύραθεν … σοφία !
    Επηρεασμένοι από αυτήν την “μοντέρνα” – σε εισαγωγικά διότι ξεχνούν ότι ήδη παρουσιάστηκε η μεταμοντέρνα-μετανεωτερική οντολογική φιλοσοφία – νοοτροπία, χαρακτηρίζουν και την διαπίστωση του Σεφέρη ως άρνηση του θαύματος. Όμως ο Σεφέρης – γραμματέας του Αθηναγόρα για πολλά κρίσιμα χρόνια στην ιστορία της πατρίδας μας – δεν δηλώνει την ανυπαρξία του θαύματος. Αντιθέτως δηλώνει πως το θαύμα υπάρχει μόνον όπου υπάρχουν άνθρωποι. Κι ότι οι άνθρωποι υπάρχουν επειδή κυκλοφορεί μέσα τους το αίμα. Κι αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός είναι το θαύμα. Ο Χριστιανός Σεφέρης, βέβαια, δεν είναι φιλόσοφος. Είναι στοχαστικός Ποιητής. Υμνητής του θαύματος της Ζωής. Γι αυτό κατακεραυνώνει όσους βεβηλώνουν αυτό το θαύμα.
    Ευχαριστώ.

  4. Σωστά τό ἐπισημαίνεις, ἀγαπητέ Γιῶργο. Τήν δεκαετία τοῦ 80 ἕνας Ἀμερικανός καθηγητής τῆς ψυχιατρικῆς ἔλεγε σε ἕνα βιβλίο του γιά τήν κατάθλιψη πώς ὁ μέσος Ἀμερκάνος ζεῖ σε ἕνα ψυχικό κλίμα “ἤρεμης ἀπόγνωσης”. Ἡ ἀνία και ἡ πλήξη κυριαρχοῦν στόν ψυχικό ὁρίζοντα τοῦ σύγχρονου Δυτικοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεοκτονία συνεπάγεται την αὐτοκτονία (μεταφορικά μιλάω). Τον θάνατο τοῦ Θεοῦ (Νίτσε) διδέχθηκε ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου (Γάλλοι ἀποδομιστές)

  5. Aυτή η αποιέρωση. όπως πολύ σωστά λέτε, έχει φτασει μέχρι τα πιό λαικά στρωματα που , συνήθως , κρατούν κάποιες συνήθειες το λιγότερο. Sήμερα,στο λαικό νοσοκομείο, ενας ιερεας με το αγιό δισκοποτηρο στα χερια. πηγαινε να μεταλαβει καποιον ασθενή. ουτε ο ίδιος εδειχνε κάποιο δεος για το γεγονός αυτ΄ς της θειας μεταφοράς αλλα ούτε και οι επισκεπτες, που βρίσκονταν στους διαδρόμους εδιναν κάπποια σημασια. εσκυψα το κ΄φάλι στο περασμα του ιερέα και ενιωσα λιγο γραφική και λιγo κάπως. οπως λενε οι νέοι. Και β’εβαια δεν θα αναφερθώ στις κουρεμένες εκκλησίες της Σαντορίνης οχι μόνο απο τη γερμανική λιντλ αλλα και απο ελληνικές εταιρειες. αποιέρωση κατα τη γνωμη μου είναι επισης. και η χρηση του σταυρού ως κοσμήματος σε καθε απιθανο ρουχο. ή σαν σκουλαρίκι. και αποιέρωση είναι η μετατροπή ναών και μοναστηριών σε κλαμπ, ξενοδοχεία. γκαλερι χώρους, μουσικων και καλλιτεχνικών εκδηλωσεων, και σε χώρους εκθεσεων μοδας., οπως κατά κόρον συμβαίνει στη δύση και όπως αρκετοί θα η΄θελαν να συμβεί και στην ελλάδα, εν ονοματι του εκσυγχρονισμού

    ΥΓ προς τον διαχειριστη της σελιδας. δυσκολευομαι στον χειρισμο του υπολογιστει. ας μξ θεωρηθει η ελλειψη κεφαλαιων και ο ακανονιστος τονισμος εμποδιο ανυπερβλητο στη δημσιευση αυτου του σχολιου. αν το περιεχομενο του δεν ειναι αντιθετο με τους ορους της ιστοσελιδας
    ΄΄

  6. Καὶ ἱστορικὰ ἂν τὸ δεῖ κανεὶς κε Καστρινάκη, ἐγὼ προσωπικὰ δὲν ἔχω δεῖ κανέναν Γάλλο ἀξιωματοῦχο ἀπὸ τὸν Μιτερὰν κ.ἑ. ποὺ νὰ πλαισίωσε τὸν πολιτικό του λόγο μὲ τὸ ἔνδυμα τῆς θρησκευτικότητας. Γενικά, κι ἐπιτρέψτε μου τὴν ὑπερβολή, οἱ ἐπικοινωνιολόγοι ποὺ συμβουλεύουν τὸν ἑκάστοτε Γάλλο Πρόεδρο ἐπενδύουν πολὺ στὴν καλλιέργεια τοῦ διαφωτιστικοῦ -ὄχι ἡγετικοῦ, ἀλλὰ καθοδηγητικοῦ- κοσμοειδώλου, ποὺ μέσα στὸ πακέτο βρίσκεται καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση. Ὁ Μιτεράν δήλωνε εὐθέως ἀγνωστικός, ὁ Σιράκ τὸ 2001 νίκησε τὸν Λεπέν ὐιοθετώντας διαφωτιστικὸ discours.

  7. Η ομιλία Μακρόν στον συγκεκριμένο χώρο είναι συμβολική. Η Νέα Τάξη χρησιμοποιεί τα ιερά και όσια της Παλαιάς Τάξης, με σκοπό να τα αποχαρακτηρίσει και να τα επαναπροσδιορίσει. Μια τέτοια ομιλία από ένα τέτοιο πρόσωπο σε έναν τέτοιο χώρο, αποκτά αυτομάτως μια δυναμική και μια εμβέλεια και φυσικά μέσω των ΜΜΕ. Έτσι, η αποϊεροποίηση και η βεβήλωση περνούν απαρατήρητες από το ευρύ κοινό. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του κατώτερου πνεύματος η προσπάθεια να οικειοποιηθεί και να επαναπροσδιορίσει σύμβολα και εμβλήματα ενός ανώτερου πνεύματος, είτε αυτό το πνεύμα έχει να κάνει με μεμονωμένα πρόσωπα, είτε με ολόκληρους πολιτισμούς. Για όσους βλέπουν πέρα από τα φαινόμενα, είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας “πολιτισμένης” και αθέατης βεβήλωσης στο όνομα της Νέας Τάξης.

  8. Μπράβο Κύριε Καστρινάκη.
    Επιτρέψτε μου νά σάς συγχαρώ εγκαρδίως γιά τήν καίρια επισήμανση τής παράλειψης.
    Γιά τήν επισήμανση οτι ο Βασιλιάς φάνηκε γυμνός.
    Μόνο μέ πολιτικά οράματα, αλλά χωρίς κατάθεση ψυχής, χωρίς μνήμη τής νοηματοδότησης.
    Ελπίζω νά έχει. Ψυχή, εννοώ. Όραση, πάντως, δέν έχει. Ούτε αυτός, ούτε τό Γαλλικό του Ινστιτούτο, που ενδεχομένως τόν “συνέδραμε” πολιτιστικά.Γιατί αλλοιώς θά διάβαζε/ζαν τήν Επιγραφή, εκεί πλάϊ του, πρίν ανέβει στό βήμα. Τήν Επιγραφή/Λόγο/Κήρυγμα που σχημάτισε καί σφράγισε τήν Χριστιανική Ευρώπη.
    ” Τώ αγνώστω Θεώ “.Τί νά πούμε τώρα. Φαίνεται οτι γιά πολλούς μένει ακόμα έτσι.
    Νά’ ναι καλά ο σώφρων πολιτικός.Κάποτε θ’ ανακαλύψει τόν Απόστολο Παύλο.
    Καί ίσως τότε τόν μνημονεύσει από τό ίδιο βήμα, όταν μέ τό καλό ξανάρθει, προσκυνητής αυτή τή φορά.

  9. Ἀγαπητὲ κ. Ἀθανάσιε Γαλανάκη, ἡ συζήτηση πάνω στὸ θέμα τῆς ἀποϊεροποίησης, μεταξὺ ἑνὸς χριστιανοῦ καὶ ἑνὸς διαφωτιστῆ, ἀποκτᾶ πολλὲς φορὲς στὸν αἰώνα μας τὴν ἀκόλουθη ὄψη:
    [i]– Γιατί τὸ κάνετε αὐτό;[/i]
    [i]– Γιατὶ ἔτσι!…[/i]
    [i]– Ἄ, καλά: Τότε ἐντάξει.[/i]

    Ε ὐ λ ό γ ω ς – ἔχω ἤδη πεῖ – ὁ ἑκάστοτε Πρόεδρος τῆς γαλλικῆς Δημοκρατίας θὰ ἀναπαράγει τὴ συμπεριφορὰ γιὰ τὴν ὁποία τὸν γέννησαν οἱ (κρατοῦντες) φιλόσοφοι τῆς ἐποχῆς του.
    Ἐκεῖνο ὡστόσο τὸ ὁποῖο ἀντιπροτείνω, μὲ τὸ ἄρθρο αὐτό, εἶναι μιὰ [i]κριτικὴ ἐπανεξέταση[/i] τῶν εἰοθότων – σὲ ἐπίπεδο τουλάχιστον… ὑπηκόων: Νὰ διερωτηθοῦμε κατ’ ἀρχὴν γιὰ τὴν [b]πνευματικὴ σημασία[/b], ἐν τέλει πάντως καὶ γιὰ τὴν [b]ἱστορικὴ συνεπαγωγὴ[/b] μιᾶς θεμελίωσης τῶν τρεχόντων καιρῶν πάνω στὸ πεῖσμα ἐτοῦτο.

    Ἀγαπητοὶ Φώτη Σχοινᾶ, Ἄρη Νούλη, Ἀγγελική, Βασίλη Μούσκουρη, Μιχάλη Σταμπούλη, εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς γιὰ τὴ γόνιμη συμμετοχὴ στὸν διάλογο.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ