Το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας και η αλληλοτροφοδότηση μεταξύ των ιδεολογικών χρήσεών της. Η γλώσσα ως φορέας συνείδησης. Η υπονόμευση της Ιστορίας μέσω της σχολικής της διδασκαλίας. Το ζήτημα της ταυτότητας.Η προτεραιότητα του προσώπου. Η ζωή και ο θάνατος. Ο εντοπισμός του νοήματος στη διακινδύνευση της σχέσης.
Η (στρεβλή) ανάδυση των ιστορικών εθισμών, στο πεδίο του τρέχοντος πολιτικού βίου. Η αναντιστοιχία συλλογικής οργάνωσης και ζωτικών αναγκών. Ο κοινωνιοκεντρικός ορισμός της υπόστασης.
Η σημασία της ανατολικής ρωμαϊκής θεολογικής/φιλοσοφικής εμβάθυνσης. Ο (απομνηνειωμένος) δυτικορωμαϊκός ανθελληνισμός. Οι παρούσες συνθήκες. Οι προϋποθέσεις μιας ιστορικής επιβίωσης.
Η εκκλησιαστική ζωή ως κιβωτός μιας πράξης (της λατρευτικής σύναξης) που ανανεώνει και τον πολιτισμό. Το ασκητικό παράδειγμα ως μέτρο / γνώμονας της συλλογικής αλήθειας μας.
Ο καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, φιλοξενούμενος του Ραδιοτηλεοπτικού Ιδρύματος Κύπρου, την άνοιξη του 1993, καταθέτει τις απόψεις του για τα καίρια και τα κρίσιμα της ανθρώπινης χρείας.
Συνέντευξη του Χρήστου Γιανναρά “εφ’ όλης της ύλης” δεν έχει σχεδόν ποτέ (τή εξαιρέσει των [i]«Φώτων πορείας»[/i] της Έλενας Ακρίτα) ζητηθεί από ελλαδικό τηλεοπτικό σταθμό.
Αρκεί, τώρα, η παρακολούθηση αυτής τής – σ α γ η ν ε υ τ ι κ ο ύ_ π ε ρ ι ε χ ο μ έ ν ο υ – ωριαίας εκπομπής του ΡΙΚ, για να αντιληφθούμε σε πόσο… συσκοτιστικά… «αντι-σκοταδιστικό» πνευματικό καθεστώς πειθαρχούμε, εν Ελλάδι, να διαβιούμε.
Αλλά και ποιες [b]καταυγάσεις[/b] των [b]σημασιών[/b] που μας αφορούν, υπ’ αυτούς του όρους, στερούμαστε.