Τριτοκοσμικοί επιβάτες στο Σαρωνικό

Ο τελευταίος επιβάτης στο απογευματινό ιπτάμενο δελφίνι των επτά από Αίγινα προς Πειραιά την Πέμπτη 22 Ιουνίου του 2006, ήταν μία άρρωστη γριούλα καθηλωμένη στο φορείο της, κρατώντας στωικά τον ορό της. Το ταξίδι κύλησε ομαλά αλλά η έκπληξη μλας περίμενε στο λιμάνι του Πειραιά. Η τοποθέτηση του φορείου πλησίον της αριστερής πόρτας εξόδου του πλοίου καθιστούσε αδύνατη την έξοδο των επιβατών που κάθονταν στο μπροστινό μέρος του σκάφους. Κάποιοι απ’ αυτούς βιάζονταν. Και πάνω στη βιασύνη τους δεν πρόσεξαν ότι το φορείο μπορούσε να μετακινηθεί διότι διέθετε ροδάκια. Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισαν να περνάνε πάνω από τη γριούλα, να πηδάνε δηλαδή το φορείο, αδιαφορώντας για την αξιοπρεπέστατη - άρρωστη γριούλα που τους κοιτούσε απορημένη, υπομένοντας αγόγγυστα αυτόν τον εξευτελισμό. Ο πρώτος που δρασκέλισε το φορείο και τη γριούλα ήταν ένας επώνυμος Αιγινήτης, και ακολούθησαν και άλλοι, μέχρι ο γράφων να βάλει τις φωνές και να μετακινήσει με τα ροδάκια το φορείο! Κάτι που ήταν δύσκολο να το σκεφτούν τα μέλη του πληρώματος που παρακολουθούσαν παγεροί το θέαμα των δρασκελισμών. Εν τω μεταξύ το ασθενοφόρο είχε καταφθάσει. Το συμπέρασμα: Δεν μπορούσαμε να διαθέσουμε πέντε έως δέκα λεπτά για ένα άρρωστο συνάνθρωπό μας; Θα συμπεριφερόμασταν παρόμοια εάν στο φορείο βρισκόταν η μάνα μας;

Η παραπάνω εικόνα καταδεικνύει την άθλια συμπεριφορά κάποιων επιβατών που δυστυχώς οι κάμερες αυτό το καλοκαίρι δεν καταγράφουν. Το ενδιαφέρον των Μ.Μ.Ε. κάθε καλοκαίρι που οι ειδήσεις είναι λιγοστές εστιάζεται στις παρεχόμενες υπηρεσίες της ακτοπλοΐας, στις καθυστερήσεις των πλοίων, στην ηλικία τους, στις βλάβες, στη συχνότητα των δρομολογίων, στις τιμές των εισιτηρίων και των κυλικείων. Καμία κάμερα, κανένας ρεπόρτερ δεν έχει μπει στον κόπο να καταγράψει την ελεεινή συμπεριφορά κάποιων επιβατών που, από τη στιγμή που επιβιβάζονται, το έχουν τάμα να βγάλουν τον χειρότερο εαυτό τους, να ξεσπάσουν στο πλήρωμα και στα αντικείμενα του πλοίου, να επιδείξουν τον φιλοτομαρισμό τους, τον ωχαδελφισμό τους, να κολακέψουν τον κακομαθημένο Ελληναρά που κρύβεται μέσα τους, να βγάλουν κάθε είδους καταπίεση που έχουν υποστεί από την οικογένεια, τον εργοδότη, το κράτος, να συμπεριφερθούν με επιπολαιότητα και απροσεξία που πολλές φορές μπορεί να είναι καταστροφική και επιζήμια για τη ζωή και την ασφάλειά τους κατά την ώρα τού ταξιδιού.
Καμία κάμερα δεν έχει καταγράψει τη συμπεριφορά κάποιων που έχουν την εντύπωση ότι το πλοίο τούς ανήκει από τη στιγμή που πλήρωσαν εισιτήριο και μπήκαν σε αυτό. Ότι μπορούν να κάνουν το οτιδήποτε και ότι τους συγχωρείται κάθε απροσεξία και βρωμιά που αφήνουν στο πέρασμά τους. Αγνοώντας πεισματικά ότι το πλοίο είναι ξένη περιουσία, ότι είναι ιερό εφόσον μεταφέρει ανθρώπινες ψυχές, ότι μέσα σε αυτό εργάζονται από τα χαράματα έως το βράδυ συνάνθρωποί μας - οικογενειάρχες που πασχίζουν να συνεφέρουν το σαλόνι και να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα μετά από κάθε ταξίδι. Επιδρομή επιβατών με τριτοκοσμική έως τεταρτοκοσμική συμπεριφορά. Τα παρακάτω περιστατικά που κατέγραψα στα σύντομα ταξίδια της διαδρομής Αίγινας - Πειραιά μιλούν από μόνα τους.

Απόγευμα Κυριακής Ιουλίου του 2005 στο επάνω σαλόνι του «Απόλλων Ελλάς». Μικρά παιδιά προσχολικής ηλικίας οργώνουν το σαλόνι, φωνάζοντας, τρέχοντας απρόσεχτα, κλωτσώντας τα πράγματα των επιβατών, πατώντας πάνω στα πόδια των συνταξιδιωτών. Οι γονείς τους κάπου ανάμεσά μας – υποθέτω – πίνοντας φραπέ, κουβεντιάζοντας, στέλνοντας μηνύματα από το κινητό. Ίσως θέλουν να είναι διακριτικοί, ίσως δε θέλουν να δώσουν στόχο. Ώσπου αναγκάζονται να αποκαλυφθούν. Αιτία ο τραυματισμός τού ενός παιδιού μετά από πρόσκρουσή του πάνω σε κολώνα του πλοίου. Αποτέλεσμα να σπάσουν δόντια και να σχιστεί το κάτω χείλος. Στα κλάματα και στις φωνές του παιδιού η μητέρα επιτέλους σηκώνεται, δεν τρέχει, περπατά αργά και αρχίζει να βρίζει το πλοίο για τη κολώνα που είχε μέσα το σαλόνι, αναζητώντας συγχρόνως γιατρό.

Απόγευμα Κυριακής Σεπτεμβρίου του 2005 στο ασφυκτικά γεμάτο από επιβάτες επάνω σαλόνι του «Νεφέλη». Παιδιά πρώτων τάξεων του Δημοτικού λεηλατούν ο,τι βρίσκουν μπροστά τους στην προσπάθειά τους να παίξουν κυνηγητό και κρυφτό. Περπατώντας στα τέσσερα, περνούν ανάμεσά μας, κάτω από τα καθίσματα, τα τραπεζάκια, ανάμεσα στα πόδια μας, πάνω στις βαλίτσες και τις τσάντες. Παιδιά που απολαμβάνουν ερήμην των γονέων τους τα παιδικά παιχνίδια εν πλω, εις βάρος αγανακτισμένων επιβατών. Από τα παιδικά τους στοματάκια πληροφορούμαοτε και τα ονόματά τους. Φέρουν αυτά τα πασίγνωστα νεοελληνικά ονόματα. Είναι ο μ…, ο π…, η ψωνάρα, το ούφο, το μπάζο. Με την είσοδο του πλοίου στο λιμάνι του Πειραιά και τη γνώριμη ανακοίνωση των μεγαφώνων, κάποιοι άρχισαν να αναζητούν και να μαζεύουν αυτά τα παιδιά. Είδαμε επιτέλους ότι αυτά τα παιδιά δεν ταξίδευαν μόνα τους αλλά με τους... επικίνδυνα απρόσεχτους, αδιάφορους, και επιπόλαιους γονείς τους. Απορεί κανείς πως τα θυμήθηκαν μετά από μία ώρα εγκατάλειψης στον.... παιδότοπο του πλοίου.

Πρωινό δρομολόγιο (07.10 ) από Αίγινα προς Πειραιά με το «Ποσειδών Ελλάς», αρχές Οκτώβρη του 2005. Στο μικρό επάνω σαλόνι οι λιγοστοί επιβάτες απολαμβάνουν τα τρεχαλητά και τα παιχνίδια ενός πολύ μικρού αγοριού που ανεβοκατεβαίνει με τα παπούτσια στα καθίσματα, τραβά κουρτίνες, παίζει, τρέχει, γελά, απολαμβάνοντας την ελευθερία του, μιας που η μητέρα σε κάποια γωνιά έχει σοβαρή συζήτηση με μια φίλη της. Κάποια στιγμή όμως ο μπόμπιρας αρχίζει να φωνάζει: «κατουριέμαι». Η μητέρα ατάραχη. Ο μικρός πιέζεται και φωνάζει ακόμα πιο δυνατά. Η μητέρα αδιαφορεί. Ένας κύριος αναλαμβάνει να την ενημερώσει: «Κυρία μου, θα το πάτε στη τουαλέτα η θα μας λερώσει;». Η μητέρα ζητά συγνώμη από τη φίλη, παίρνει από το χέρι το παιδί, βγαίνουν έξω στο διάδρομο, πάει στη κουπαστή, κατεβάζει το παντελονάκι του γιου της και ο μικρός ανακουφίζεται στη θάλασσα...
Απογευματινό δρομολόγιο (18.30 ) καθημερινής από Πειραιά προς Αίγινα με το πλοίο «Άρτεμις». Στο πράσινο σαλόνι για τους μη καπνίζοντες πολλοί επιβάτες επιστρέφοντας από τις δουλειές τους διαβάζουν εφημερίδες, κάποιοι έχουν ανοίξει τον υπολογιστή τους, άλλοι πίνουν τον απογευματινό τους καφέ. Το ταξίδι είναι όμορφο και ήουχο. Ένα πολύ μικρό, πανέμορφο κοριτσάκι περιφέρεται ανάμεοα στους επιβάτες αποσπώντας τη συμπάθεια και τα χαμόγελά τους. Κάποια στιγμή πλησιάζει τον ευτραφή μπαμπά της. Κάτι του ζητά. Αυτός αρνείται. Η μικρή επιμένει. Ο μπαμπάς αρνείται πεισματικά. Η γιαγιά που παρεμβαίνει δε βοηθά καθόλου την κατάσταση. Η μικρή κλαίει. Κλαίει δυνατά. Και ο μπαμπάς αρχίζει να απειλεί: «Sit diwn here και κάνε νανάκια τώρα!». Οι έκπληκτοι επιβάτες παρακολουθούν άναυδοι τη σκηνή προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν την προσταγή τού αυστηρού πατέρα. Μια φράοη που ταλαιπώρησε τη μικρούλα αλλά έγδαρε τα αυτιά μας και τέντωσε τα νεύρα μας μέχρι την Αίγινα. Το μικρό κοριτσάκι κέρδισε τη συμπάθειά μας, ο πατέρας εισέπραξε τα αυοτηρά βλέμματα και την απέχθεια των επιβατών. Οι μεγάλοι χαμένοι όλοι εμείς οι συνεπιβαίνοντες, οι συνταξιδιώτες που ταλαιπωρηθήκαμε επί μία ώρα από την απαράδεκτη συμπεριφορά αυτού του... κυρίου. Τελικά μήπως θα έπρεπε να υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα για όλα αυτά τα παιδιά που ταξιδεύουν «μόνα τους», «ασυνόδευτα», «εγκατελελλειμμένα»; Αναρωτιέται κανείς, αυτά τα παιδιά είναι δικά τους η είναι δανεικά;

πηγή: Αντίφωνο, πρωτοδημοσιεύτηκε στην 15θήμερη εφημερίδα «Νέα του Σαρωνικού», τχ. 45, 27 Ιουλίου 2006.