Το Ποστ της Φιόνα

Στην καρδιά του «Τέσσερεις Γάμοι & Μία Κηδεία» υπάρχει μια σκηνή εντελώς ασυνήθιστη για αισθηματική ταινία, μια σκηνή εξορισμένη και απωθημένη από το σύμπαν των αισθηματικών ταινιών, μια σκηνή που αναιρεί τον δικαιολογητικό λόγο ύπαρξης των αισθηματικών ταινιών. Ως αισθηματική ταινία μπορεί να οριστεί ακριβώς η ταινία εκείνη που δεν περιλαμβάνει σκηνές σαν αυτή: σε ένα σχεδόν σκοτεινό δωμάτιο, σε σπίτι όπου γίνεται δεξίωση γάμου, ο Τσαρλς είναι μόνος του με την καλή του φίλη Φιόνα. Την ρωτάει πότε σκοπεύει να παντρευτεί κι αν έχει κανέναν έρωτα στην ζωή της. Ναι, του απαντάει. Ο Τσαρλς ενθουσιάζεται. Ποιός είναι ο τυχερός; Τον ξέρω; Εσύ είσαι, Τσαρλς. Πάντα εσύ ήσουν. Ο Τσαρλς πέφτει από τα σύννεφα. Μασάει τα λόγια του. Δεν έχει λύση να της δώσει. Μετά μπαίνουν κι άλλοι στο δωμάτιο και η αμηχανία του μη ζεύγους διαλύεται.
Αλλά μόνο αυτή. Στο τέλος του έργου όλοι οι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές καταλήγουν ερωτευμένοι στην εκκλησία και μόνο η Φιόνα ποζάρει χαμογελαστή, με στωϊκό αυτοσαρκασμό, δίπλα σε μια ολόσωμη φωτογραφία του πρίγκηπα Κάρολου.
Όταν βλέπουμε τη σκηνή, έχουμε ήδη διανύσει ικανό τμήμα του έργου ώστε να συναισθανθούμε τη Φιόνα και να γευτούμε μαζί της την πίκρα απ' το ερωτικό φαρμάκι. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά από αρκετές παρόμοιες σκηνές που υπάρχουν σε άλλα ρομαντικά φιλμ: εδώ αυτός που τρώει τα μούτρα του αφενός είναι άνθρωπος και όχι καρικατούρα (και μάλιστα ένας άνθρωπος με τα μάτια και την έκφραση της Κρίστιν Σκοτ Τόμας) και αφετέρου τα τρώει τελείως χωρίς να βολευθεί με κάποιο άλλο ταίρι.
Υπάρχει η ζωή - υπάρχουν και οι αισθηματικές ταινίες. Στη ζωή υπάρχουν πετυχημένα και αποτυχημένα ρομάντσα, υπάρχουν αμοιβαίοι και μονομερείς έρωτες. Στην αισθηματική ταινία το ρομάντσο θα συναντήσει χίλιες δυσκολίες αλλά στο τέλος θα πετύχει: ο πρωταγωνιστής είναι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστρια και τανάπαλιν.

Στη ζωή ο έρωτας είναι αλλήθωρος, στις ταινίες όλους τους βλέπει, όλους αλληλοεξαρτώμενα τους τυφλώνει κι όλους τελικά τους αμείβει. Στη ζωή ο έρωτας σκορπά χαλάσματα στο πέρασμά του, στις ταινίες κατανέμεται ακριβοδίκαια, ισομερώς και αρμονικά. Οι αισθηματικές ταινίες γυρίζονται ακριβώς για να σκηνοθετηθεί το ιδανικό της ελλείπουσας στη ζωή ερωτικής αρμονίας.
Μπορεί στη ζωή ως Βασιλική, Γεωργία, Στέλλα, να ερωτεύομαι δίχως απόκριση, ξέρω όμως ότι με 7 - 7,5 ευρώ στο σινεμά ή με 1 - 2 ευρώ στο dvd θα ταυτιστώ με την πρωταγωνίστρια κι όλα θα πάνε στο τέλος καλά. Καρδιοχτύπια - αγωνία - κορύφωση μουσικής - παθιασμένο φιλί. Επιτέλους μ' αγαπά. Τίτλοι τέλους.
Η Φιόνα είναι η εκπρόσωπος της Βασιλικής, της Γεωργίας, της Στέλλας, η εκπρόσωπος του αληθινού χρώματος των ματαιώσεων της ζωής μέσα στο αφόρητο ροζ των ρομαντικών φιλμ.
Κι έτσι η Φιόνα είναι καταδικασμένη να ομολογεί εσαεί, στο ίδιο ημισκότεινο δωμάτιο, τον αδιέξοδο έρωτά της στον Τσαρλς, να εισπράττει την παγωμάρα του και να έχει να πορευτεί μ' αυτήν συντροφιά ως τους τίτλους του τέλους και μετά πάλι ξανά τα ίδια με τους τίτλους της αρχής, χωρίς να μπορεί να αλλάξει το σενάριο της ζωής της.
Δεν σ' αγαπά, Φιόνα.
Δεν έπρεπε να το δούμε αυτό σε μια αισθηματική ταινία, είναι σαν ύβρις μέσα σε μια αισθηματική ταινία, αλλά δεν σ΄αγαπά.
Είναι φορές που η Φιόνα από την μικρή ή την μεγάλη οθόνη κοιτάζει με αγωνία τη Βασιλική, τη Γεωργία και τη Στέλλα, περιμένοντας τα δικά τους καρδιοχτύπια, τη δική τους αγωνία, τη δική τους κορύφωση μουσικής, τα δικά τους παθιασμένα φιλιά.
Και χαμογελά γιατί ξέρει ότι τουλάχιστον το σενάριο της δικής τους ζωής δεν είναι προκαθορισμένο.