Τον Οκτώβριο του 2017 πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του νέου βιβλίου «Το αναγνωστικό των Ευαγγελίων» (εκδ. Πατάκη) του Θεσσαλονικιού λογοτέχνη Αλέξανδρου Κοσματόπουλου.
Για το βιβλίο μίλησαν ο Θεόδωρος Ζιάκας, ο Σωτήρης Γουνελάς και ο συγγραφέας.
Η εκδήλωση έγινε στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Εν πλω.
Πολύ-πολύ ενδιαφέρον. Και οι τρείς ομιλίες εξαιρετικές και φωτεινές.
Θα μπορούσε ο αγαπητός κ. Ζιάκας να γράψει ένα σχόλιο
που να εξηγεί λίγο περισσότερο τι εννοεί με την διευκρίνιση του στο τέλος
για τα περι Ιουδαιο-Χριστιανισμού; Καταλάβαίνω πως ο Ιουδαισμός δεν είναι
κάτι ενιαίο για να τον σχετίζουμε με τον Χριστιανισμό. Σωστά; Απλά θα ήθελα κάτι παραπάνω
ως σχόλιο αν έχει το χρόνο για να γίνει πιο ξεκάθαρο.
Ευχαριστώ
Εμπειρία παιδευτική. Τρεις πνευματικοί, δημιουργικοί, άνθρωποι να καταθέτουν τους γόνιμους στοχασμούς τους. Αυτό που χρειάζεται η σημερινή κοινωνία μας. Φωτεινούς φάρους. Ευχαριστώ.
Απαντώντας στον αγαπητό Στέφανο θα πρόσθετα τις ακόλουθες εισαγωγικές επί του θέματος διευκρινίσεις.
1. Ο Ιώσηπος (37-100 μ.Χ.) μας πληροφορεί, ότι ο Ιουδαϊσμός της εποχής του είχε τρεις συνιστώσες – παραδόσεις: των Φαρισαίων, των Σαδδουκαίων και των Εσσαίων. Τα Ευαγγέλια μιλούν κυρίως για την κυρίαρχη στον Ιουδαϊσμό παράδοση των Φαρισαίων και για την παράδοση των Προφητών. Πώς οι εκάστοτε Φαρισαίοι καταδίωκαν και έσφαζαν τους Προφήτες, υποκρινόμενοι εκ των υστέρων, ότι κι αυτοί στον ίδιο Θεό πίστευαν (με τον Θεό των Προφητών). Προς επικύρωση δε των λεγομένων τους, έκτιζαν τάφους λαμπρούς στους Προφήτες και τους «τιμούσαν», δηλώνοντας πως «αν ζούσαν αυτοί στην εποχή των πατέρων τους δεν θα τους έκαναν τα ίδια». Είναι άραγε ένας, ο ίδιος, ο Θεός των Προφητών και ο Θεός των Φαρισαίων, όπως υπολαμβάνει το ιδεολόγημα του «ιουδαιοχριστιανισμού»; Αυτό είναι η ουσία του ζητήματος. Η απάντηση του Χριστού είναι κατηγορηματική. Πιο κατηγορηματική δεν γίνεται: Οι Φαρισαίοι είναι «γεννήματα εχιδνών» και «παιδιά του Διαβόλου». Έχουν πατέρα και παράδοση-μητέρα. Ο χαρακτηρισμός δεν αφορά φυσικά τα συγκεκριμένα πρόσωπα εκείνης της εποχής, αλλά την Παράδοσή τους, η οποία τοποθετείται έτσι αντίποδες της προφητικής παράδοσης.
2. Έπειτα από την καταστροφή του ιουδαϊκού έθνους από τους Ρωμαίους (70 μ.Χ.) μόνο η φαρισαϊκή παράδοση διασώθηκε. Η Παράδοση των Σαδδουκαίων εξαφανίστηκε τελείως. Όπως και εκείνη των Εσσαίων. Η Παράδοση των Προφητών ολοκληρωμένη στο πρόσωπο του Χριστού και των μαθητών του, ενδημοποιήθηκε στα Κοινά ελληνορωμαϊκής οικουμένης.
3. Με την επιπροσθήκη του Ταλμουδισμού και του Καμπαλιστικού γνωστικισμού, ο σύγχρονος «ιουδαϊσμός» συνιστά μετεξέλιξη-ολοκλήρωση του αντιχριστιανικού χαρακτήρα της κλασικής φαρισαϊκής παράδοσης. Όσον αφορά δε σύγχρονο εβραϊκό έθνος, που έχει το μείγμα αυτό ως θρησκευτικό άξονα και τον Σιωνισμό ως πολιτική ιδεολογία του, αποτελεί κατά βάση συνέχεια του τουρκικού έθνους των Χαζάρων (650-850 μ.Χ.), η εμπορική αυτοκρατορία των οποίων ήλεγχε το υπερκαυκασιανό δυτικό τμήμα του Δρόμου του μεταξιού και η οποία (πιθανώς για λόγους διάκρισης από το χριστιανικό Βυζάντιο και το μουσουλμανικό Χαλιφάτο), είχε υιοθετήσει τον Ταλμουδισμό ως κρατική θρησκεία της.
4. Όταν μιλώ για την «ανάγκη διάκρισης παραδόσεων» εννοώ, ότι τα έθνη είναι πολιτισμικές ιστορικές οντότητες και ως τέτοιες δεν είναι μονολιθικά, αλλά συγκροτούνται από συναρθρώσεις διαφορετικών παραδόσεων. Και ότι καθοριστική σημασία έχει να ξεχωρίζουμε τις παραδόσεις αυτές με κριτήριο τον τύπο κοινωνικότητας που έχουν ως πρότυπο, ή πράγμα που είναι το ίδιο, με κριτήριο τον τύπο ανθρώπου, που αντιστοιχεί στο κοινωνικό τους πρότυπο. (Μην ξεχνάμε, ότι ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικόν».) Λαμβάνοντας υπόψη την ποικιλία των ιστορικών πολιτισμών, αποδελτιώνω σε τρείς συν μία τις θεμελιώδεις παραδόσεις. Οι τρεις είναι η κολεκτιβιστική, η ατομοκεντρική και η προσωποκεντρική. Η μία είναι η μηδενιστική παράδοση.
5. Η φαρισαϊκή παράδοση είναι κολεκτιβιστική. Ο άνθρωπός της υπόκειται στην «κατάρα του Νόμου». Είναι δηλαδή δούλος των Ραβίνων («Δασκάλων του Νόμου») η «ζύμη» των οποίων είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, η «Υπόκρισις». Η προσωποκεντρική προφητική παράδοση τοποθετείται κατηγορηματικά στους αντίποδες της φαρισαϊκής . Ενδιαμέσως τοποθετείται η ατομοκεντρική και η μηδενιστική παράδοση, οι οποίες υπήρχαν βεβαίως και τότε ανάμεσα στους Εβραίους, όπως και στους Έλληνες. Σημειωτέον όμως ότι η ατομοκεντρική παράδοση θα δημιουργήσει διακεκριμένο πολιτισμό μόνο στη νεωτερική εποχή. Στα ξέφτια της ζούμε σήμερα, καθώς η μηδενιστική παράδοση έχει βυθίσει το Aglo-Euroland στον περιώνυμο μεταμοντέρνο “Βάλτο”. (Και όπου βεβαίως «ανήκουμε».)