Ένα μικρό αφιέρωμα της ΕΡΤ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως του Ιωάννου.
Απαρτίζεται από λίγες πεντάλεπτες καταγραφές στις οποίες εξετάζουν το βιβλίο, από τη δική του σκοπιά ο καθένας,
ο Νίκος Νησιώτης, ο Παναγιώτης Νέλλας, ο Χρήστος Γιανναράς, ο Δημήτρης Μαυρόπουλος και ο π. Σταμάτης Σκλήρης.
Μαγνητοσκοπήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Ἡ ἁπλότητα καί, συνάμα, ἡ συνθετικότητα τῆς [i]ὅλης[/i] θεολογίας (μὲ τὴ μορφή, ἐδῶ, τῆς θεολογίας τοῦ ’60) εἶναι – νά την – παρούσα.
Τί ἐποχή!
Ὄχι αὐτὴ ποὺ γέννησε μιὰ τέτοια ἔκφραση: Ἐκείνη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἀνα-γεννηθεῖ ἀπ’ αὐτήν.
Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε,
Από μέσα μου ανέβλυσε, αυθόρμητα καί επιτακτικά, μιά ευφρόσυνη ευχαριστία γιά τήν ποιότητα τής ψυχής σου καί τόν κάματο τής ανιδιοτέλειάς σου, που, στήν συγκεκριμένη “ανάρτηση”, διέσωσε, πρός χάριν τών φίλων σου, τό ιστορικό, πλέον (μέ τίς δύο, ήδη, “αναχωρήσεις” του), αυτό τό αποθησαύρισμα τής σοφίας, σ’ όλη της τήν σφαιρική ποικιλότητα, τών πέντε διακεκριμένων Θεολόγων τής γενηάς μας (ενός είδους “υπό εξαφάνισιν”;)
Δέξου την, λοιπόν, έτσι πλέρια καί θαυμαστικά, συγχαίροντάς σε γιά τήν φιλότιμη επιμονή σου “σέ πείσμα τών καιρών”
Χωρίς νά μπορώ νά παραλείψω, παρά τόν πλατειασμό, τήν ιδιαίτερη συγκίνησή μου από τό “συναπάντημα” (προσώπου καί λόγου), μιάς εσχατολογικής χροιάς, μέ τόν αλησμόνητο Μέντορά μας τών σπουδαστικών χρόνων μας, καί συζητητή στόν Όμιλο μας, + Νίκου Νησιώτη.
Σέ φιλώ / Μιχάλης
Υ.Γ. Γνωρίζω οτι αποφεύγεις νά δημοσιοποιείς σχόλια μέ προσωπικές πρός εσένα χροιές, γιά λόγους εσωτερικής σου δεοντολογίας. Τό εκτιμώ ιδιαίτερα, αλλά, σού προτείνω νά κάνεις μιάν εξαίρεση. Είμαι πλέον ή σίγουρος οτι εκφράζω κάτι που δέν είναι μόνο προσωπικό, αλλά οιονεί “πάνδημο”. Καί σάν τέτοιο, άς υπερβεί τήν μετριοφροσύνη σου. Μή διστάσεις.
Αγαπητέ Κύριε Καστρινάκη,
Διακριτότατη η συμπυκνωτική ποιητικότητα τού ουσιαστκού σας – άν καί επιγραμματικού – σχολίου.
Μόνο, όμως, ενδεικτικό μιάς υποδόριας απογοήτευσης, όχι μόνο δικιάς σας.
Γιατί η έκφραση, ή, μάλλον οι εκφράσεις / τάσεις, δέν ανα-γεννήθηκαν, δέν προχώρησαν, καί είμαστε όλοι σήμερα φτωχότεροι ;
Τά όσα ακούσαμε (καί είδαμε, μέσα σ’ ένα λιτό, απέριττο “σκηνικό”), μαζί καί μ’ ένα “ψάξιμο” μέσα μας, ίσως μάς διευκολύνουν ν’ “αποκαλύψουμε” τά αίτια, κι’ ας μάς φέρουν μιά λύπηση, καθόλου υποδόρια, γιά τήν κενότητα που αντιστρατεύτηκε τό “καινόν”, μιάς αναγέννησης που δέν τήν αξιώσαμε, ούτε τήν αξιωθήκαμε. Καί γιά κάποιο άλας, που χάνει τήν αρτυστικότητά του.
Μέ τήν εκτίμησή μου / Μιχάλης Ν. Σταμπούλης