Ο Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Πειραιώς διοργάνωσε εορταστικές εκδηλώσεις με την επωνυμία «Δημήτρια 2019» προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου.
Την Πέμπτη 17 Oκτωβρίου μίλησε στο Ναό ο Αρχιμ. Βαρνάβας Γιάγκου με θέμα «Ἡ παγίδα και η ευλογία της απελπισίας».
Αρκετά διαφωτιστικό κήρυγμα σχετικά με την απελπισία και δυνατή παρηγοριά και τρόπο που συμβάλλει στην ανόρθωση για όσους τη βιώνουν. Όλα αυτά βέβαια μέσα από την ορθόδοξη πίστη αλλά και την ικανότητα και εμπειρία που έχει ο εν λόγω πρεσβύτερος να κάνει την ανάλυση και σύνθεση του ζητήματος της απελπισίας. Θα μπορούσε όμως η θεολογία να έχει ένα μέρος καθαρά επιστημονικό πέραν της ψυχολογίας, όπως μαθηματικά, φυσική, χημεία, πληροφορική, κλπ. Αυτό θα βοηθούσε να γίνει πιο κατανοητή η δημιουργία, που βασίζεται πάνω στις επιστήμες, και κατ’ επέκταση και ο δημιουργός. Γενικά, η ποιότητα του καθενός κρίνεται από τα έργα του και με αυτό το σκεπτικό μπορούμε να προσεγγίσουμε περισσότερο το δημιουργό από το έργο του που είναι ολόκληρο το σύμπαν αλλά και εμείς οι ίδιοι. Εκεί θα διαπιστώσει κανείς ότι η ομαλή λειτουργία των οντοτήτων βασίζεται στον κανόνα της ισορροπίας που εμπεριέχει όλους τους κανόνες. Η απελπισία σε αυτή την περίπτωση προέρχεται από το ότι η λογική δεν μπορεί να ισορροπήσει την επιθυμία και το θυμό. Δηλαδή συμβαίνει κάτι ανεπιθύμητο που δημιουργεί θυμό και εκεί έρχεται η απελπισία. Αν όμως υπάρχει ικανή λογική, που είναι και το σπουδαιότερο και θαυμαστότερο θείο δώρο που έχει ο άνθρωπος, για να ισορροπήσει τη συγκεκριμένη κατάσταση, τότε παρουσιάζονται πολλές εναλλακτικές για να ξεπεράσει κανείς τη δυσάρεστη κατάσταση. Αυτό το μοντέλο της εσωτερικής ισορροπίας το αναφέρει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία. Από το άλλο μέρος η αμαρτία προέρχεται από το ότι οι πράξεις και σκέψεις ενός ατόμου είναι είτε ελλιπείς είτε υπερβολές. Συνεπώς ο ενάρετος άνθρωπος κατά τον Αριστοτέλη είναι εκείνος που σκέπτεται και δρα σε ένα μεσοδιάστημα, που το ονομάζει μεσότητα της αρετής, και βρίσκεται ανάμεσα στην έλλειψη και την υπερβολή των πράξεων του. Συνεπώς η μετάνοια έχει να κάνει με την αυτογνωσία του καθενός κατά πόσο ξεφεύγει από την κατάσταση της ισορροπίας (εσωτερικής ή μεσότητα αρετής) ώστε να πείσει τον εαυτό του να επαναφέρει την ισορροπία, που είναι μονόδρομος για να έχει ποιότητα ζωής.