Από τη σειρά «Παρασκήνιο» ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Δημήτρη Πικιώνη, με αφορμή την έκθεση, που οργανώνει το Μουσείο Μπενάκη στα τέλη αυτής της χρονιάς. Η διαμόρφωση του χώρου γύρω από τους λόφους της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου, ο Παιδικός Κήπος της Φιλοθέης, η ουτοπία της Αιξωνής, το σχολείο στα Πευκάκια, η πολυκατοικία της οδού Χέϋδεν, είναι μέρος μόνο του έργου μέσα από το οποίο ο μεγάλος αρχιτέκτονας – διανοητής άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην νεοελληνική αρχιτεκτονική, είτε ως δημιουργός είτε ως δάσκαλος είτε ως στοχαστής. Κυνηγός «του ανέφικτου» ο Πικιώνης, διδάσκει με τη ζωή και το έργο του πως «τίποτα δεν υπάρχει μόνο του αλλά τα πάντα είναι μέρος μιας καθολικής Αρμονίας. Όλα διαπερνούν το ένα τ' άλλο και πάσχουν και μεταβάλλονται το ένα από τ’ άλλο. Και δεν μπορείς να συλλάβεις το ένα παρά μέσον των άλλων...»
Η ταινία επιχειρεί έναν διάλογο μεταξύ του ίδιου και των αφηγητών της ταινίας (αναλυτές, παλιοί μαθητές του, ειδικοί), μέσα από ένα μοναδικό ντοκουμέντο (ομιλία στο Ναύπλιο) που διέσωσε η κόρη του Αγνή, αλλά και από ένα ερασιτεχνικό φιλμάκι 8 χιλιοστών που διέσωσε ο εγγονός του Δ.Ι. Πικιώνης. Αποσπάσματα από κείμενα του Πικιώνη διαβάζει η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου.Η ταινία επιχειρεί έναν διάλογο μεταξύ του ίδιου και των αφηγητών της ταινίας (αναλυτές, παλιοί μαθητές του, ειδικοί), μέσα από ένα μοναδικό ντοκουμέντο (ομιλία στο Ναύπλιο) που διέσωσε η κόρη του Αγνή, αλλά και από ένα ερασιτεχνικό φιλμάκι 8 χιλιοστών που διέσωσε ο εγγονός του Δ.Ι. Πικιώνης. Αποσπάσματα από κείμενα του Πικιώνη διαβάζει η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου.
Η περίπτωση να νηστεύει ο άλλος δεν του περνά καν από το μυαλό του κυρίου ακαδημαϊκού μας Παναγιώτη Τέτση. Εξ οδόντος ο λέων… της κολωνακιώτικης καμαρίλας. ‘Οχι κάστανο, ούτε στραγάλι δεν του χαρίζω.
Πολύ μεγάλο θέμα τα περί Πικιώνη…
Εγώ προσπάθησα να δώσω τη δική μου προσέγγιση. Για όποιον ενδιαφέρεται να το ψάξει λίγο παραπάνω μπορεί να διαβάσει το βιβλίο μου:
[i]Κατασκευές της όρασης / από τη θεωρία του Δοξιάδη στο έργο του Πικιώνη[/i], Αθήνα: Ποταμός, 2010.
Τα σχόλια ευπρόσδεκτα…
“Πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νους κι ύστερα η καρδιά να νιώσει ό,τι ο νους συνέλαβε”
Αλλά και στη αρχιτεκτονική, όχι η σπατάλη. Το ταπεινό, το ήμερο, το σύνθετο. Ό,τι δεν κάνουμε δηλαδή σήμερα.
Όπως λέει ο Αρανίτσης “η ορατότητα πέφτει στο μηδέν όταν το φαίνεσθαι κατακτά τον απόλυτο βαθμό του”
πολύ ωραία εκπομπή.