Μια ερώτηση που ανακαινίζει κάθε μια απάντησή μας. Και, μαζί της, μια απάντηση που υπεβαίνει όλες μας τις ερωτήσεις.
Μήτε κρίση μήτε έλεγχος: μόνο φως που ερμηνεύει!
Η ισορροπία του ενθάδε με το επέκεινα μέσα στον παλμό της φυσικώτερης αναπνοής.
Μια Ενότητα που αναιρεί όλους τους διχασμούς και μια Απλότητα που υποτάσσει το έρεβος: μέσω μιας Ζωής που νεκρώνει τον Θάνατο.
Στη ματιά Του όλη η κτίση ζωντανή κι ακηλίδωτη.
Καμμιά χαρά: Οπως καμμιά λύπη: δεν θ’ ανέτειλλε περιεκτικώτερη από τούτη την απίστευτη αμοιβαιότητα των, μεταξύ τους, αναγωγών μα και εκπληρώσεων.
Ενώπιόν μας, μια αταραξία που μεγαλύνει το σύμπαν σε διαστάσεις που ευρυχωρούνε – ως απέριττη χάρη – των εχθρών τη συν-χώρεση.
Δια μέσου μιας εικονουργίας που μάς πείθει – ως το διαφανέστερο δεδομένο στον κόσμο – ότι το πώς μάς φαίνονται τα πράγματα εξαρτάται απολύτως απ΄ το ποιοι, οι ίδιοι, εμείς είμαστε.
Η υστάτη Απορία (μια απορία, ωστόσο, που διαπερνά την απώλεια, ανατέμνει το είναι και συντρίβει τα κλείθρα της φθοράς και του άδη) ειδικά εστιασμένη μόνο σ’ όποια Ατολμία προτιμά να παχύνει την πίστη σε γνώση, ν’ απαιτεί εξασφαλίσεις, να εμπιστεύεται μόνο ό,τι τείνει στο τίποτα.
√.
πηγή: Aντίφωνο
