Μια συνέντευξη της Βίκυς Κουλιανού

Ήρεμη και αποφασιστική η Βίκυ Κουλιανού, η μοναδική Ελληνίδα top model, αντιμετωπίζει τη συνέντευξη χωρίς ίχνος πόζας. Καμιά ερώτηση, όσο προβοκατόρικα κι αν στήνεται, δεν καταφέρνει να θρυμματίσει τη φυσικότητά της. Είναι κι αυτό ένα προσόν της επιτυχίας.

– Θα τα ’παιζες όλα μαύρο - κόκκινο σε μια στιγμή;

– Όχι. Προτιμώ το μέτρο.

– Ανάμεσα στην αρμονία και την αταξία, τι θα διάλεγες;

– Λίγη αρμονία και πολλή αταξία.

– Πιστεύεις ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει άποψη;

– Οπωσδήποτε. Οτιδήποτε και να κάνει, οφείλει να έχει άποψη.

– Δέχεσαι την κριτική;

– Ναι, αρκεί να έχω πεισθεί ότι είναι αντικειμενική και καλοπροαίρετη.

– Κάνεις αυτοκριτική;

– Στήνω τον εαυτό μου στη γωνία συνεχώς. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου.

– Ζητάς συγνώμη;

– Ναι. Είμαι πολύ νευρική και ευερέθιστη. Τσαντίζομαι εύκολα, φωνάζω, μετά βάζω τα κλάματα και ζητάω συγνώμη.

– Αγαπάς αυτό που κάνεις;

– Ναι. Και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση όταν τα καταφέρνω, γιατί είμαι πολύ επίμονη και θέλω να τα κάνω όσο πιο καλά γίνεται. Δεν είναι εύκολο. Η επίδειξη ρούχων είναι σαν μια έκθεση ζωγραφικής. Συχνά τα ρούχα που πλασάρουμε δεν είναι παρά η έμπνευση και η δημιουργία του σχεδιαστή, και όχι ρούχα που θα μπορούσαν να φορεθούν εύκολα. Εσύ πρέπει να καταλάβεις αυτό σου το ρόλο για να πετύχεις. Έχω δει τον Υβ Σαιν Λωράν να κλαίει με σπασμούς και να μην μπορεί να βγει από τα παρασκήνια, όταν στο τέλος της επίδειξης ο κόσμος ήταν όρθιος για μία ώρα και τον καταχειροκροτούσε. Φαντάσου λοιπόν ότι μπορεί να σου έχει εμπιστευθεί τα πιο καλά του κομμάτια, και ποιος ξέρει τι έχει φανταστεί γι’ αυτά. Με πιάνει δέος όταν φοράω τέτοια κομμάτια.

– Πώς νιώθεις επάνω στην πασαρέλα;

– Η πασαρέλα είναι σαν μια παράσταση. Είναι τόσες πολλές οι κοπέλες που είναι όμορφες  και  περπατούν  ωραία. Εσύ οφείλεις να δώσεις κάτι άλλο. Η πασαρέλα είναι σαν το θέατρο. Οι φωτογραφίες, σαν τον κινηματογράφο. Στο σινεμά μπορείς να κάνεις 15 φορές μία σκηνή και να τη διορθώνουν μέχρι να βγει ωραία. Έτσι γίνεται και στη φωτογράφηση. Στην πασαρέλα όμως δεν μπορείς να κάνεις λάθος.

– Η δουλειά σου, για τους άλλους που βρίσκονται απέξω, μοιάζει λαμπερή και πολύχρωμη. Τώρα που το άγγιξες αυτό το λαμπερό, τι λες, είναι έτσι όπως φαίνεται απέξω;

– Όχι, δεν είναι το ίδιο. Είναι πιο σκληρό, περισσότερο πρακτικό και λιγότερο μύθος. Είναι μία αλυσσίδα πραγμάτων που μοιάζουν σαν ένα φουσκωτό και γυαλιστερό μπαλόνι. Στην ουσία, όμως, όλοι, δεν κάνουν παρά τη δουλειά τους. Ο σχεδιαστής σχεδιάζει τα ρούχα, εσύ τα παρουσιάζεις και οι πελάτισσες με τα πολλά λεφτά, τα αγοράζουν. Αυτό που με σώζει προσωπικά είναι ότι έχω απομυθοποιήσει το παραμύθι. Ευτυχώς το βλέπω απλά σαν δουλειά. Δηλαδή, ωραία, είμαι ένα επιτυχημένο μοντέλο. Ταξιδεύω, βγάζω λεφτά, όμως, έχω πάει τόσες φορές στην Ισπανία και δεν έχω προλάβει ακόμη να δω φλαμένγκο...

– Τι σε βγάζει έξω από τα ρούχα σου;

– Αφ’ ενός η απιστία και αφ’ ετέρου το να κάνω λάθος. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να είμαι τυπικό μοντέλο. Δεν μπορώ να αφεθώ να με κάνουν ό,τι θέλουν, να πάρω τα λεφτά και να φύγω. Αν νομίζω ότι αυτό που κάνω είναι λάθος, εκνευρίζομαι, βγαίνω από τά νερά μου και χάνω το κοντρόλ. Όσο για την απιστία, δεν την ανέχομαι σε κανενός είδους ανθρώπινη σχέση. Πολύ δε περισσότερο δεν την ανέχομαι από αυτόν που μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί του. Νομίζω όμως ότι είναι αναπόφευκτη. Οι άνδρες είναι από τη φύση τους άπιστοι. Εγώ τους λέω μεγάλα μωρά με «ζωώδες» ένστικτο. Και την πιο σωστή γυναίκα να έχει ένας άνδρας, στη φαντασία του υπάρχουν κι άλλες. Άσε που ακόμη και την πιο ωραία να έχει δίπλα του, θα γυρίσει να κοιτάξει κι αυτήν που περνάει.

– Τι σε κάνει να πλήττεις;

– Το να κάνω κάθε μέρα τα ίδια πράγματα.

– Διασκεδάζεις;

– Η  διασκέδαση για μένα εξαρτάται από την παρέα. Μου αρέσει το σινεμά αλλά και ο χορός.

– Και πώς εκτονώνεσαι;

– Όταν είμαι κουρασμένη, κοιμάμαι. Όταν είμαι λυπημένη, γράφω. Πάντως, όταν φθάνω στο αμήν, πηγαίνω και ξεβιδώνομαι στον χορό. Και φαντάσου ότι δεν πίνω τίποτε. Μια φορά ήπια δύο ποτηράκια ούζο και με σέρνανε. Αλλά δεν το χρειάζομαι. Οι φίλοι μου λένε ότι γεννήθηκα μεθυσμένη. Έχω πολλή ενέργεια και γελάω πολύ.

– Πιστεύεις στην ανθρώπινη δύναμη;

– Πάρα πολύ.

– Μπορεί ακόμη και ένας τόπος ή ένα αντικείμενο να έχει τη δική τον δύναμη, τη δική τον ενέργεια;

– Ναι. Τα πράγματα έχουν και μια μεταφυσική πλευρά. Πολλές φορές, πράγματα που θα συμβούν, τα ξέρω από πριν. Αυτό μου συμβαίνει από όταν ήμουν μικρή. Μία φορά πριν χρόνια, είδα στον ύπνο μου έναν άνθρωπο. Τον είδα προφίλ. Όταν ξύπνησα, τον ζωγράφισα με τρεις διαφορετικούς μαρκαδόρους. Ένα κόκκινο προφίλ, ένα μπλε και ένα καφέ. Δηλαδή ένα προφίλ φωτιά, ένα νερό και ένα γη. Μετά από μία εβδομάδα αυτόν τον άνθρωπο τον γνώρισα στην πραγματικότητα και φαντάζεσαι πόσο ξαφνιάστηκα. Όταν του το είπα και του έδειξα τις ζωγραφιές μου, ξαφνιάστηκε και αυτός. Ειδικά το μπλε προφίλ ήταν ίδιο με αυτόν.

– Όταν πιέζεσαι πολύ ή όταν νποφέρεις, πού καταφεύγεις;

– Στον Χριστό.

– Στον Χριστό; θέλεις να πεις ότι χριστιανή;

– Ναι. Είμαι χριστιανή και πιστεύω στον Χριστό. Δεν τηρώ το δόγμα γράμμα προς γράμμα, αλλά νομίζω ότι αυτό ελάχιστοι άνθρωποι το κάνουν. Υπάρχουν όμως φορές που νιώθω πως πρέπει να πάω στην εκκλησία. Τότε πηγαίνω και προσεύχομαι πάντα στην εικόνα του Χριστού. Τον Χριστό τον αγαπώ πολύ. Και πραγματικά όταν έχω κάποιο βάρος μέσα μου, πηγαίνω και κοιτάζω κατάματα τις εικόνες του Χριστού. Αντλώ πολύ μεγάλη δύναμη από αυτό.

πηγή: Αντίφωνο από το περιοδικό Max, Ιούνιος 1992