Ο Κλήμης Πυρουνάκης, θεολόγος εκπαιδευτικός, ιστορεί γεγονότα – αφήνοντάς μας να διακρίνουμε, αν θέλουμε, μιαν άλλη εκδοχή για τα αίτια και τα αιτιατά της πορείας μας.
[...Aυτή η χαριτωμένη κοινότητα έχει να αντιμετωπίσει το θάνατο. Και θάνατος δεν είναι μόνο ο φυσικός, σωματικός ή αυτός της αυτοκαταστροφής και της αυτοτιμωρίας, αλλά και ο θάνατος που βίωσαν όταν βρίσκονταν έξω από την φυλακή. Θάνατος είναι και η απειλή, η πείνα, το ψέμα, ο εξευτελισμός, η δειλία, η ανθρώπινη υποτίμηση, η ανειλικρίνεια, ο εξαναγκασμός, ο φόβος, ο ψυχικός και σωματικός πόνος, ο ρατσισμός, ο βιασμός, η σεξουαλική παρενόχληση και άλλα...]
«Καλώς την άνοιξη!». «Δάσκαλε, κάθε βράδυ κάθομαι στον τοίχο και μιλάω στον καθρέφτη του εαυτού μου. Του δίνω υποσχέσεις ότι δεν θα ξανακάνω λάθη.» Ή ακόμα και το «Δάσκαλε, μαζί σου δραπετεύω!»
Έχουν νομίζω μια σημασία ευρύτερη της συναισθηματικής, ομολογίες σαν τούτες: Πιστοποιούν, μέσα από έναν ακατέργαστο λόγο, την πηγαία ανθρώπινη ανάγκη να κ ο ι ν ω ν ο ύ μ ε με ανθρώπους [b]αυθεντικούς[/b].
Κι έχει σημασία ετούτη η πιστοποίηση επειδή προερχόμαστε, όλοι, από μια Παιδεία (με έννοια ευρύτερη της σχολικής) η οποία μας γαλουχεί επισήμως στο ότι, όχι, “ανταλλακτική αξία” δεν έχει τι [i]είμαι[/i] – “ανταλλακτική αξία” έχει ανυπερθέτως τι [i]έχω[/i].
[b]Ολόκληροι «φιλόσοφοι», ενίοτε, αποτιμούν με τούτο κυρίως το μέτρο τη συλλογική βιοτή μας.[/b]
Περιορίζοντάς μας, έτσι, στον ορίζοντα μιας διαμοιβής στερημένης απ’ τις πολυτιμώτερες ανταλλαγές.
Φίλε Κλήμη,
Καλησπέρα και Χριστός Ανέστη. Ευλογία όλα αυτά που λες και έμπνευση για όλους μας! Ελπίζω να τα πούμε και από κοντά!
Πάντα φίλος,
Βασίλης Ι Κρομμύδας
Θεολόγος – Συγγραφέας