Σε μια εποχή τού «τέλους τού λόγου» (M. Horkeimer), όπως είναι η δική μας, η Εκκλησία γιορτάζει την προσέγγιση του Λόγου ως παύσης ή Σιγής (κάθε έννοιας). Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί (Ματθ. 4, 4). Στις μέρες μας ζούμε πραγματικά μια «επιδημία Πνεύματος», έναν Νέο-Μοντανισμό. Αλλά, το ερώτημα είναι ποιου Πνεύματος. Μήπως αντί τού Αγίου, κατακλυζόμαστε από το ακάθαρτο (πνεύμα), και τότε η «πνευματικότητά» μας αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «βλασφημία τού Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 12, 31);
Η κοινωνία μας σήμερα έχει «εν πολλοίς» μεταβληθεί σε «θέατρο του Παραλόγου». Η βία, η Παραψυχολογία, ο Πνευματισμός (Mediums), η New Age και ο Okkultismus (para-normal, Spuk-, Ψ- φαινόμενα, poltergeist) βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Φωτισμένες, οραματίστριες, μάγοι, «προφήτες», «τρελοί», hooligans και αναρχικοί απασχολούν τις μεγάλες μάζες και τα τηλεοπτικά κανάλια. Κι’ όμως, τι τραγική ειρωνεία! Aπ’ τη γονυκλισία (lig < inclinaison) τού Εσπερινού τού Αγίου Πνεύματος ο πατέρας τού Αναρχισμού, Γάλλος σοσιαλιστής και πολιτικός φιλόσοφος Pierre-Joseph Proudhon (1809–1865), ετυμολόγησε την ίδια τη Θρησκεία. Απ’ την άλλη μεριά, η Παγκόσμια Οικουμενική Κίνηση επικαλείται συνεχώς το Πανάγιο Πνεύμα για την πολυπόθητη Ένωση των Εκκλησιών, όπως φαίνεται από το γενικό της τίτλο «Ελθέ Πνεύμα Αγιον».
Με την Πεντηκοστή κλείνει ο λειτουργικός κύκλος τού εκκλησιαστικού έτους. Αν η πρώτη Αποκάλυψη-Διαθήκη ήταν η Μωσαϊκή (τού YHWH) και η δεύτερη, η Χριστολογική («χειρόγραφον» της Σταύρωσης), η Πεντηκοστή αποτελεί την Τρίτη. Η φανέρωση του Πνεύματος στην Ιστορία σημαίνει το «σπάσιμο» της Αιτιοκρατίας (Determinismus), και την αναγνώριση του έκτακτου, του πιθανού και του ενδεχόμενου - θαύματος (βλ. J. Oury, 5o Διεθνές Συνέδριο Ψυχανάλυσης, 1981).
Λέγοντας εδώ «πνεύμα», δεν εννοούμε ούτε τον Πολιτισμό, ούτε την Εγελιανή Ιδέα, ούτε την ατομική (ψυχική) διάθεση. Εννοούμε το Τρίτο Πρόσωπο της Αγ. Τριάδας. Την ορθόδοξη Πνευματολογία συνοψίζει θαυμάσια η λέξη «Ακτιστοσυμπλαστουργοσύνθρονον» της η’ ωδής τού Κανόνα τής εορτής. Το Αγ. Πνεύμα («δάκτυλος του Θεού») δεν είναι καμιά (αφηρημένη) ενέργεια του Θεού, όπως πολύ εύκολα θα μπορούσε να μας παραπλανήσει το ουδέτερο γένος Του στην Ελληνική γλώσσα, αφού σε άλλες γλώσσες υπάρχει και σε αρσενικό (Spiritus, ή Παράκλητος) αλλά και σε θηλυκό (Roua’h) γένος.
Το Αγ. Πνεύμα εκπορεύεται από τον Θ. Πατέρα, ενώ πέμπεται δια του Υιού (Λόγου). Οι αρχαίοι αιρετικοί είτε αρνήθηκαν τη θεότητα του Τρίτου Προσώπου τής Αγ. Τριάδας (Μακεδόνιος), όπως οι σημερινοί Χιλιαστές, είτε το ταύτισαν με τον εαυτό τους (Μωάμεθ)! Οι νεότεροι, πάλι, είτε το υποτίμησαν (Filioque), είτε το υπερτίμησαν (Πνευματοκρατία, Πεντηκοστιανοί), είτε, τέλος, το διαστρέβλωσαν (Ρωσική Σοφιολογία). Ήδη 500 χρόνια π.Χ. ο Προφήτης Ιωήλ (3, 1) αποφθεγγόταν: «Και έσται μετά ταύτα και εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών, και οι πρεσβύτεροι υμών ενύπνια ενυπνιασθήσονται, και οι νεανίσκοι υμών οράσεις όψονται».
Όπως 50 ημέρες μετά την Έξοδο (Πάσχα) οι Εβραίοι δια του Μωυσή παρέλαβαν στο όρος Σινά τον Νόμο (Σιναϊτική Πεντηκοστή: Schabu’ot), έτσι και οι (120 πρώτοι) Χριστιανοί (Εκκλησία), πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση, παραλαμβάνουν σ’ ένα άλλο υψηλό μέρος («υπερώον») στις 9 π.μ. τη Θ. Χάρη (Ιεροσολυμητική Πεντηκοστή). Ο αριθμός πενήντα (50 = 7 Χ 7) τόσο στους Αρχαίους Έλληνες (πρβλ. 50 Νηρηίδες τού Δαναού), όσο και στους Εβραίους (Ιωβηλαίο), αποτελούσε ιερό αριθμό. Κατά τον απόστολο Παύλο, τα επτά από τα εννέα Χαρίσματα αναφέρονται στην ειδική ενέργεια του Αγ. Πνεύματος (Α’ Κορ. 12, 8-10). Μετά την Ανάληψη του Θ. Λόγου, το Αγ. Πνεύμα εισέρχεται στον κόσμο δια της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και η Πεντηκοστή ονομάζεται «γενέθλιος ημέρα τής Εκκλησίας» (άγ. Ειρηναίος).
Χωρίς να συγχέουμε το (Θείο) Πνεύμα με την (ανθρώπινη) ψυχή (soul), μπορούμε να θεωρήσουμε το Θείο εμφύσημα στον άνθρωπο (Γεν. 2, 7) ως την αρχετυπική πράξη τής Πεντηκοστής. Προ της Πεντηκοστής η Εκκλησία έμοιαζε με το ανθρώπινο σώμα πριν δεχτεί τη ζωογόνο πνοή τού Δημιουργού (Ιω. Χρυσόστομος). Η Εκκλησία είναι χαρισματική κοινωνία προσώπων, ζώντων μεταξύ Πεντηκοστής και Β’ Παρουσίας (βλ. «αρραβών» τού Πνεύματος). Η Εκκλησία, ως τόπος παρουσίας τού Τριαδικού Θεού μέσα στην Ιστορία δια της ενεργείας τού Πνεύματος, συνεχίζει περαιτέρω το σωτήριο έργο τού Χριστού, το οποίο οικειοποιούνται προσωπικά οι πιστοί. Ο ίδιος ο Χριστός, «ως απαρχή και τέλος των όντων, και λόγος, ώ τα πάντα φύσει συνέστηκε», είναι η Πεντηκοστή (Μάξιμος Ομολογητής). Η λειτουργική «Αναφορά», η Επίκληση και ο Καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων (βλ. Ζέον) έχουν ως κέντρο τους την Ανάληψη και την Πεντηκοστή.
Για την προσοικείωση της Θ. Χάρης (άκτιστων ενεργειών τού Αγ. Πνεύματος) απαιτείται η θεανθρώπινη συνεργία. Το Αγ. Πνεύμα, ως βυθός Θείων Χαρισμάτων, πλημμυρίζει τον άνθρωπο και όλη την Κτίση. Όπως το Πνεύμα κινεί τον Λόγο, έτσι και η ψυχή κινεί τη μετα-Γλώσσα (ποίηση, σύμβολο, Σημειωτική, ά-φατο, μυστήριο). Κατά Μάξιμο τον Ομολογητή, «μυστήριον εστι Πεντηκοστής, η προς την πρόνοιαν άμεσος των προνοουμένων ένωσις, ήγουν η προς τον λόγον κατά την της προνοίας επίνοιαν της φύσεως ένωσις, καθ’ ήν ουδεμία το παράπαν εστι χρόνου και γενέσεως έμφασις». Η «γλωσσολαλία» (γλώσσα των Αγγέλων) τής Πεντηκοστής αποκαθιστά τη Βαβέλ (σύγχυση γλωσσών: Εσπεράντο, Ido και Volapuk). Ο οντολογικός Λόγος (Θεολογία) συνέχει τον τεχνολογικό λόγο (Ορθολογισμός ή Επιστήμη). Το πνεύμα δίνει ζωή στον (άψυχο) επεξεργαστή (ηλεκτρονικό υπολογιστή). Το «Πνεύμα τής Αληθείας», αν και μπορεί να προκαλεί με την παραδοξότητά του [πρβλ. την κατά Χριστόν σαλότητα: «Credo, quia absurdum est» (Τερτυλλιανός)], εντούτοις σοφίζει τους αγράμματους και δογματίζει. Έπειτα, η Χάρη τού Αγ. Πνεύματος ενδυναμώνει και βεβαιώνει την πίστη (βλ. μαρτυρία τής Ανάστασης).
Η Πεντηκοστή, ευχαριστιακός τύπος των (ιουδαϊκών) «απαρχών» (γιορτή θερισμού και συγκομιδής των πρωτογεννημάτων) και της αιώνιας ζωής (7 + 1 = 8ης Ημέρας), συμβολίζει την «εν Χριστώ» ανανεωμένη ανθρωπότητα (τις «απαρχές» τού Πνεύματος, Ρωμ. 8, 23) σαν ιερή προσφορά στον Θ. Πατέρα. Έτσι, το Αγ. Πνεύμα «ανθρωποποιεί» (hominisation) τον Άνθρωπο (βλ. «Παρακλητισμό», κατά τον N. Berdiajew). Αντίθετα από κάθε Ηθικισμό (και νομικισμό), αφού «το γαρ γράμμα αποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεί» (Β’ Κορ. 3, 6), οι πρώην διώκτες και φονιάδες με τη βοήθεια του Αγ. Πνεύματος μεταβάλλονται σε ιεραποστόλους και ορθόδοξους (δηλ. ψυχο-πνευματικούς) «βιαστές» (βλ. Ζηλωτισμό). Ακόμα, η ορθόδοξη Παράδοση ανέκαθεν ισορροπούσε μεταξύ (πρωτοχριστιανικής) σύναξης (ποσότητας: κοινοκτημοσύνη) και προσώπου (ποιότητας).
Η μεσσιανική κοινότητα, ανοιχτή σ’ όλους τους λαούς, αφού το Πνεύμα «όπου θέλει πνει» (Ιω. 3, 8), συνιστά την Πεντηκοστή των εθνών (Πράξ. 10, 44). Το Χρίσμα (σφραγίς) τού Πνεύματος είναι το διακριτικό γνώρισμα της ορθό-δοξης κοινοτικής ζωής (Α’ Ιω. 2, 20. 27). Ο Ιούδας, που κοινώνησε κατά το γράμμα και όχι κατά το Πνεύμα, δαιμονίστηκε. Εξάλλου, η γιορτή της Πεντηκοστής δονείται από μια μυστική χαρά και έναν ιερό ενθουσιασμό (πνευματική μέθη), και όχι έκσταση, (ιερά) μανία, βακχεία ή τα γνωστά παραληρηματικά φαινόμενα της ειδωλολατρίας. Αυτή η (νηπτική) μέθη μεταμόρφωσε και μεταμορφώνει τους βοσκούς σε Προφήτες (βλ. Προφητισμό), και τους ψαράδες σε Αποστόλους, ξεδιψά τους «διψώντες την δικαιοσύνην» (Ματθ. 5, 6), εμ-πνέει δημιουργικά (πρβλ. Υμνογραφία, Αγιογραφία κ.λπ.), αναπαύει - ειρηνεύει (πρβλ. το Πνεύμα ως «περιστερά»), ελευθερώνει υπαρξιακο-οντολογικά (πρβλ. ορθόδοξη πνευματική αναρχία), αναψύχει τον καύσωνα των παθών (βλ. «δρόσο τού Πνεύματος»: Αερμών και νεφέλη), συνηγορεί - παρηγορεί (βλ. Παράκλητο), μάς κιν(ητοποι)εί ψυχοπνευματικά (κατά τον Ν. Καβάσιλα) και μας συνδέει αγαπητικά. Κατά τον Γρηγόριο Σιναΐτη, ο έρως είναι καθαρτικός (το Αγ. Πνεύμα ως «ποταμοί ύδατος»), φωτιστικός (το Αγ. Πνεύμα ως πύρινη γλώσσα) και θεωτικός (το Αγ. Πνεύμα ως το Άκτιστο Φως). Ο Θεός (το Αγ. Πνεύμα) μάς παρέχει τις δικές Του Ενέργειες, οι οποίες μας ανοίγουν τα μάτια (της ψυχής), και έτσι σαν σε γέφυρα επικοινωνούμε μαζί Του. Μάλιστα δε, ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος παρομοιάζει το Αγ. Πνεύμα με σχοινί, που μας ανυψώνει από τη γη προς τον ουρανό. Σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, με το Αγ. Πνεύμα επιτελείται το «θεολογείν» (το Χάρισμα της θεογνωσίας), συγχωρούνται οι αμαρτίες (πρβλ. εβραϊκή Ημέρα Αφέσεως) και καθίστανται οι πιστοί «υιοί και κληρονόμοι» τής Βασιλείας τού Θεού.
Η άνοδος του Μωυσή στο όρος Σινά ερμηνεύτηκε αλληγορικά από τον Γρηγόριο Νύσσης και στη συνέχεια από τους Καββαλιστές (< Kabbalah) τού Μεσαίωνα ως εσωτερική πρόοδος (πνευματική αύξηση) ανά τρία στάδια - επίπεδα («σεισμούς»): α) «πεδιάδα» - Βάπτισμα (βλ. Κατηχητική Θεολογία), β) «πρόποδες» - Χρίσμα (βλ. Καταφατική Θεολογία) και γ) «κορυφή» - Θ. Ευχαριστία: «γνόφος αγνωσίας» (βλ. Αποφατική Θεολογία). Ωστόσο, χρειάζεται διάκριση, έτσι ώστε η υγιής πνευματικότητα να μην αλλοτριωθεί και νοσήσει (βλ. ευσεβισμό). Δοθέντος ότι «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» (Ματθ. 26, 41), το Αγ. Πνεύμα όχι μόνο θεραπεύει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», αλλά και ανασταίνει νεκρούς (Ιω. 5, 21).
Τέλος, η Θεολογία τής Πεντηκοστής άπτεται άμεσα της Εξελικτικής Οικοθεολογίας, δηλ. του αγιασμού τής Φύσης με τα δύο αρχέγονα στοιχεία της, τα τόσο αναγκαία στον άνθρωπο, το νερό (ανθρωπολογικά: 70% τού οργανισμού μας, και φυσικά: δίψα Βεδουίνων τής ερήμου) και τη φωτιά [κυριολεκτικά (ανθρωπολογικά: θερμότητα, θερμίδες, καύση, και φυσικά: ανακάλυψη της φωτιάς), και μεταφορικά (Libido, βλ. nirvana = σβέση)]. Το Πνεύμα τού Θεού, που «επεφέρετο επάνω του ύδατος» (Γεν. 1, 2), υποδηλώνει μια «Πεντηκοστή κοσμικής έκτασης» (M. A. Chevalier). Δεδομένου ότι, κατά την Κοινωνιοβιολογία τού E. O. Wilson (Sociobiology, 1975), η Ορθοδοξία είναι καθ’ ολοκληρίαν ριζωμένη στην ανθρώπινη συμπεριφορά και σκέψη, το, κατά Γρηγόριο τον Θεολόγο, process Νόμος―Προφητεία―Ευαγγέλιο―Πεντηκοστή, που τείνει προς τον εσχατολογικό Χριστό (Α-Ω), mutatis mutandis, μπορεί να παραλληλιστεί, αν όχι με τη Δαρβίνεια, τουλάχιστον με τη Λαμάρκεια εξέλιξη (J. S. Counelis).
Χρόνια πολλά και το άγιο Πνεύμα να μας φωτίζει όλους.
Μια ερώτηση προς τον κύριο Τσιτσίγκο:
μπορείτε να μου μεταφράσετε το χωρίο στο κατά Ιωάννην,
“ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ.” ;
ευχαριστώ εκ των προτέρων
Προσέξτε λίγο τήν ἀνάγνωση τοῦ χωρίου αὐτοῦ. Σέ καμιά περίπτωση δέν μᾶς φανερώνει γνωστικισμό. Δηλαδή ὅτι ὑπάρχουν 2 Θεοί πού ἀντιπαλεύονται. Ὁ ἄνθρωπος κατακυριεύθηκε ἀπό τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία μέχρι νά τόν πατήσει ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό τόν λέμε καί Νέο Ἀδάμ γιατί σύρει ἀκριβῶς τόν παλαιό Ἀδάμ ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο. Δέν εἴμαστε παιδιά τοῦ διαβόλου σύμφωνα μέ τόν στίχο ἀλλά μέχρι τήν Σάρκωση ἤμασταν ὑποδουλωμένοι σ’ αὐτόν.
Μεταφράστε το σας παρακαλώ και θα καταλάβετε κατόπιν τί θέλω να πω!
[quote name=”Αναγνώστρια”]Μεταφράστε το σας παρακαλώ και θα καταλάβετε κατόπιν τί θέλω να πω![/quote]
Γιατί δεν το λέτε εξαρχής αυτό που θέλετε να πείτε, αγαπητή Αναγνώστρια;
Τελοσπάντων, ας το μεταφράσω εγώ: “Ο πατέρας που έχετε εσείς είναι ο διάβολος κι όσα επιθυμεί ο πατέρας σας αυτά θέλετε να κάνετε. Εκείνος ήταν εξαρχής ανθρωποκτόνος και δεν στάθηκε μέσα στην αλήθεια, γιατί μέσα του δεν υπάρχει τίποτα το αληθινό. Όταν λέει ψέμματα, εκφράζει τον ίδιο του τον εαυτό, διότι είναι ψεύτης και πατέρας του ψέμματος” (Ιω. 8, 44).
Δυο σημεία που πρέπει να προσεχθούν:
1. Όταν λέει “υμείς εκ του πατρός τού διαβόλου εστέ”, δεν εννοεί “κατάγεστε από τον πατέρα του διαβόλου”, δηλαδή “είστε παιδιά του πατέρα του διαβόλου”, αλλά [i]”ο δικός σας πατέρας είναι ο διάβολος”. [/i]
Τούτο είναι σαφές και από [b]τον όλο διάλογο[/b] που διαμείβεται – είναι άλλωστε λάθος να αποκόβουμε μια φράση από τον όλο πλαίσιο που ειπώθηκε και να επιχειρούμε να την ερμηνεύσουμε ξεκομμένη.
Ο διάλογος λοιπόν, που ξεκινάει από το 8.12, αφορά στο [b]τίνος “παιδί” είναι ο Χριστός και τίνος “παιδιά” είναι οι Φαρισαίοι κατήγοροι και επίδοξοι δολοφόνοι Του. [/b] Στο 8.39 η διαμάχη κορυφώνεται, όταν οι Φαρισαίοι λένε “Ο δικός μας πατέρας είναι ο Αβραάμ” και λαμβάνουν από το Χριστό την απάντηση: “Αν ήσασταν γνήσια παιδιά του Αβραάμ, θα κάνατε τα έργα του Αβραάμ. Εσείς όμως θέλετε να με σκοτώσετε, έναν άνθρωπο που κήρυξα την αλήθεια όπως την έμαθα από το Θεό` τέτοιο πράγματα δεν έκανε ο Αβραάμ. [b]Εσείς κάνετε τα έργα του δικού σας πατέρα”.[/b] Οι Φαρισαίοι αποκρίνονται, ότι πατέρας τους είναι ο Θεός και τότε ακριβώς ο Χριστός τούς λέει, “όχι, πατέρας σας είναι ο διάβολος”.
2. Όταν λέει “ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού”, δεν εννοεί “είναι [ο διάβολος] ψεύτης, αυτός και ο πατέρας του” (!). Το πού αναφέρεται το “αυτού” στο “ο πατήρ αυτού” είναι σαφές αν διαβάσουμε ολόκληρη τη φράση, που λέει: “όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού”. Επομένως, στο “ο πατήρ αυτού” το “αυτού” αναφέρεται στο ψεύδος (“όταν λαλή το ψεύδος”) και εννοεί “ο πατήρ του ψεύδους”, δηλαδή: “[ο διάβολος] είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους”.
OK?
Καθόλου ΟΚ κ. Αρανίτση. Δεν είναι σωστή η μετάφρασή σας κατά τη γνώμη μου.
Θα μπορούσα όμως πρώτα να δω τη γνώμη του κ.Τσιτσίγκου και του κ. Χρήστου (Chris), ώστε στη συνέχεια να γράψω τη δική μου;
Θα ήθελα επίσης τη γνώμη ενός φιλολόγου, αν αυτό είναι δυνατόν.
ευχαριστώ και πάλι
[quote name=”Αναγνώστρια”]Καθόλου ΟΚ κ. Αρανίτση. Δεν είναι σωστή η μετάφρασή σας κατά τη γνώμη μου. [/quote]
Η μετάφρασή μου στηρίζεται στην καλή γνώση μου της ελληνικής γλώσσας και εκείνων των χρόνων, αλλά και στην (εγκεκριμένη από την ΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδας) μεταφραστική δουλειά τόσο των φιλόλογων και θεολόγων της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας όσο και έγκριτων θεολόγων όπως ο Ι. Καραβιδόπουλος, ο Ι. Γαλάνης και ο Π. Βασιλειάδης. Δύσκολο το βλέπω ο κ. Τσιτσίγκος – ή κάποιος σοβαρός φιλόλογος – να προτείνει ριζικά διαφορετική μετάφραση, εάν τυχόν σας απαντήσει.
Σας αρέσει όμως, όπως διαπιστώνω, το … μυστήριο και μας αφήνετε με την αγωνία να δούμε τη δική σας μετάφραση. Γιατί όχι; Ίσως να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Θα ήταν μεγάλη απογοήτευση τόση αναμονή για άνθρακες…
Υ.Γ. Ωστόσο δεν είμαι ο Αρανίτσης! Πώς σας ήρθε;
Συγγνώμη πού ἄργησα νά ἀπαντήσω, ἔλειπα σέ δουλεῖες. Μετάφραση: ”Ὁ πατέρας πού ἔχετε ἐσεῖς εἶναι ὁ διάβολος,καί ὅσα ἐπιθυμεῖ ὁ πατέρας σᾶς αὐτά θέλετε νά κάνετε,. Ἐκεῖνος ἐξαρχῆς ἦταν ἀνθροποκτόνος καί δέν μπόρεσε νά σταθεῖ μέσα στήν ἀλήθεια, γιατί δέν ὑπάρχει μέσα τοῦ τίποτα ἀληθινό. Ὅταν ψεύδεται αὐτοεκφράζεται γιατί εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους. ”
Ἄν διαφωνεῖτε νά τό ἀκούσω εὐχαρίστως….
«πιο απλά, υπάρχει “παππούς” του διαβόλου»
!!!
Να ‘σαι καλά καλή μας Αναγνώστρια! Τι πιο ωραίο απ΄ το να ξεκινά κανείς τη μέρα του μ΄ ένα ξεκαρδιστικό γέλιο!
Βρε τον παππού! Πως τα κατάφερνε τόσους αιώνες και κρυβόταν και την πλήρωνε ο καϋμένος ο εγγονάκος!
Τίποτα προσωπικό Αναγνώστρια! Να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας! Καλή σου μέρα!
Συνεχίζω με δύο ακόμα στίχους- χωρία (περιμένοντας λογικότερη ανταπόκριση)
“Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα.”
μετάφραση: Αυτός που κάνει τους αγγέλους του πνεύματα και τους λειτουργούς του πυρός φλόγα.
(νόημα) Ο Θεός δίνει πνευματική υπόσταση στους αγγελιοφόρους Του, σε όντα δηλ. που μεταβιβάζουν και διαβιβάζουν πληροφορίες, και πύρινη υπόσταση στα όντα και πλάσματά Του, τα οποία αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας κάποιο έργο προς δόξαν Θεού. –
-ποιοί είναι όμως οι λειτουργοί Του;
Ένα ακόμα γράφει :(από τα αναστάσιμα αυτή τη φορά)
“Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια…”
μεταφρ. τώρα που αναστήθηκε ο Χριστός, όλα γέμισαν με φως, ο ουρανός και η γη και τα καταχθόνια…
-είναι προφανές το νόημα, ποιά είναι όμως τα “καταχθόνια”;
Επιφυλάσσομαι να συγκεντρώσω και άλλα χωρία που κατά τη γνώμη μου χρειάζονται ανανέωση στην ανάγνωσή τους.
Υστερόγραφο προς τον ανώνυμο και τον Κ.Τ.:
αντί να γελάτε, προτείνετε τη δική σας μετάφραση!
Αναγνώστρια μου επιτρέπεις μια ερώτηση; Αυτές οι μεταφραστικές απορίες – προτάσεις, είναι καρπός δικής σου προσωπικής εργασίας ή τις έχεις συναντήσει κάπου και τις μεταφέρεις;
ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ – ΚΑΚΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ.
ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΜΟΝΟ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΡΠΟΣ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ – ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΚΤΥΠΑ!
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΓΙΝΑ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟΣ!!!
[quote name=”Αναγνώστρια”]εκείνος, (δηλ. ο πατέρας του διαβόλου) καθώς ψεύτης είναι και ο πατέρας του. (δηλ. ο πατέρας του πατέρα του διαβόλου) -πιο απλά, υπάρχει "παππούς" του διαβόλου-
Το "υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ" είναι σαφές κατά τη γνώμη μου, αλλοιώς, θα το διατύπωνε κάπως διαφορετικά, ώστε να μεταφράζεται έτσι όπως το λέτε.
υγ. αν δεν είστε ο κ. Αρανίτσης, τότε ποιός ακριβώς είστε αν επιτρέπετε;
[/quote]
Καλόόό! Δυο εκδοχές υπάρχουν για τη μετάφρασή σας αγαπητή Αναγνώστρια: ή έχετε διαβολικό χιούμορ, ή έχετε άγνοια της κοινής ελληνιστικής και ειδικότερα της γλώσσας της Κ.Δ.
Έχω μια απορία: στο κατά Ιωάννη πάλι, ο Χριστός λέει τον Ιούδα τον Ισκαριώτη “διάβολο” (Ιω. 6,70). Με βάση το γενεαλογικό δέντρο που σκαρώσατε, θα λέγατε ότι ο Ισκαριώτης ήταν … πατέρας των Φαρισαίων;
Είδατε τι παθαίνει κανείς όταν και τη γλώσσα δεν γνωρίζει αλλά και ξεκόβει κι απομονώνει φράσεις από το όλο πλαίσιο που έχουν ειπωθεί; Μέχρι και … μπατζανάκη του διαβόλου μπορεί ν’ ανακαλύψει στις Γραφές μ’ αυτή την καλλιτεχνική μέθοδο! Να δείτε πώς τη λένε… Α, ναι, κολάζ!
😀
Υ.Γ. Δεν είμαι ο Αρανίτσης. Και δεν επιτρέπω.
ας μας πει η αναγνωστρια τους λογους που δεν γουσταρει την μετάφραση..
Μεταφραστικά δέν ἔχει βάση ἡ ἀνάγνωση πού κάνετε γιά τό χωρίο. Ὑπάρχει μία συγκεκριμένη ὁμολογία, κοινότητα ἤ θρησκεία ποῦ τό ὑποστηρίζει αὐτό;
[quote name=”Chris”]Μεταφραστικά δέν ἔχει βάση ἡ ἀνάγνωση πού κάνετε γιά τό χωρίο. Ὑπάρχει μία συγκεκριμένη ὁμολογία, κοινότητα ἤ θρησκεία ποῦ τό ὑποστηρίζει αὐτό;[/quote]
Η εκκλησία του αγία Βάρνα. Όχι Βαρνάβα, Βάρνα. Τέρι Βάρνα.
Ποιος είναι αυτός ο Τέρι επιτέλους βρε παιδιά; Από ΄κει τα πήρε η Αναγνώστρια;
Ακούς εκεί «παππούς του διαβόλου»! Ακόμα κι οι σουρρεαλιστές θα το ζήλευαν! 😀
ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΠΛΗΓΕΣ. ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΛΩΣΕΙ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΠΑΛΙ…
Θα κάνω μία παρένθεση στην προβολή της ερμηνευτικής μου προσπάθειας. Υπάρχει διάθεση να γνωριστούμε με όλους σας διά ζώσης, ώστε να σταματήσουν οι παρανοήσεις, οι παρεξηγήσεις, οι ειρωνείες και οι χλευασμοί;
Αν όχι, θα παρακαλούσα τον κ. Ζουράρι σε προσωπική επικοινωνία.
Λυπάμαι, αλλά πρώτη φορά συναντώ αρθρογραφικό ιστοχώρο, όπου οι αρθρογράφοι του απουσιάζουν.
[quote name=”Αναγνώστρια”]Θα κάνω μία παρένθεση στην προβολή της ερμηνευτικής μου προσπάθειας. Υπάρχει διάθεση να γνωριστούμε με όλους σας διά ζώσης, ώστε να σταματήσουν οι παρανοήσεις, οι παρεξηγήσεις, οι ειρωνείες και οι χλευασμοί; [/quote]
Αγαπητή αναγνώστρια, μισό λεπτό: [b]δεν υπήρξε καμιά παρανόηση ούτε και παρεξήγηση σε αυτό που γράψατε! [/b]
Σας θυμίζω, ότι μεταφράσατε το εδάφιο 8.44 από το κατά Ιωάννη υποστηρίζοντας πως
(1) ο Χριστός αποκάλεσε τους Φαρισαίους “παιδιά [i]του πατέρα του διαβόλου[/i]”,
(2) ο οποίος [διάβολος] είναι “ψεύτης όπως και [i]ο πατέρας του[/i]”,
(3) και άρα [σύμφωνα με τη μετάφρασή σας αυτή] “[i]υπάρχει πατέρας του πατέρα του διαβόλου, ή πιο απλά παππούς του διαβόλου[/i]”.
Αυτά δεν γράψατε; Παρανοήθηκε ή παρεξηγήθηκε κάτι από αυτά; Όχι βέβαια!
Επ’ αυτών που γράψατε λοιπόν, σας απάντησα πως είτε έχετε διαβολικό χιούμορ είτε δεν γνωρίζετε τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης. Αποτελεί αυτό ειρωνεία ή χλευασμό; Δεν νομίζω!
Αντί λοιπόν να απαντήσετε [b]υποστηρίζοντας με επιχειρήματα τη μετάφρασή σας[/b] [διότι τελικά δεν κάνατε χιούμορ με αυτήν], δηλώνετε ξερά πως οι μεταφράσεις όλων των υπολοίπων είναι λάθος και συνεχίζετε ακάθεκτη αραδιάζοντας νέα ξεκομμένα αποσπάσματα της Γραφής!
[b]Θεωρείτε αυτή τη στάση σας συνεπή προς τις στοιχειωδέστερες απαιτήσεις μιας συζήτησης, την οποία άλλωστε σεις η ίδια ξεκινήσατε και μάλιστα υποσχόμενη – ας σας το θυμίσω και αυτό -, ότι από τη δική σας μετάφραση του συγκεκριμένου χωρίου “θα καταλάβουμε πολλά” … ενώ δεν είστε διατεθειμένη να μας δώσετε την επιχειρηματολογία σας ούτε έστω επί αυτού;[/b]
Γιατί λοιπόν εγώ, ή ο οποιοσδήποτε άλλος συνομιλητής σας εδώ (αρθρογράφος ή μη), να περιμένω μια διαφορετική στάση εκ μέρους σας σε μια δια ζώσης επικοινωνία μας; Τι μου λέει, ότι δεν θ’ αρχίσετε και πάλι να πετάτε από το ένα χωρίο στο άλλο, αραδιάζοντας τη μια μετάφρασή σας μετά την άλλη;
Σας δίνω λοιπόν άλλη μια ευκαιρία να επιχειρηματολογήσετε πάνω στη μετάφρασή σας: Ας υποθέσουμε πως στο χωρίο 8.44 από το κατά Ιωάννη ο Χριστός μιλάει για “πατέρα” και για “παππού του διαβόλου”. Λογικά – και με βάση την όλη διαγωγή Του – θα πρέπει να έχει ήδη μιλήσει ή να ξαναμιλήσει και πάλι γι’ αυτούς κάπου αλλού μέσα στα Ευαγγέλια. Μπορείτε να μου εντοπίσετε πού;
Αγαπητή Αναγνώστρια, πότε ζητάς άμεση ακρόαση από τον Τσιτσίγκο, πότε νομίζεις ότι μιλάς με τον Αρανίτση, τώρα ζητάς τον Ζουράρι, έπειτα ποιος ξέρει ποιον (επώνυμο) θα θες! Αρχίζει να γίνεται λίγο γραφικό το πράγμα! No hard feelings! Χαίρε κατά πάντα! 😀
Επίτρεψέ μου τον ενικό Ευγένιε. (άλλωστε και με τους πληθυντικούς δεν είδα χαΐρι)
Γράφεις πολλά περιττά. Είναι ή δεν είναι σωστή η μετάφρασή μου;
Σ’ αυτό το σημείο να πω κάτι: η ανθρώπινη διάνοια μετά την πτώση δεν είναι το ίδιο δυνατή όπως και πριν. Έτσι, συμβαίνει πολλές φορές να υπάρχει κάτι μπροστά στα μάτια μας και λόγω της ελλιπούς αντίληψής μας να τυφλωνόμαστε. Αυτό που κάνει ο Θεός με το δώρο της γνώσης είναι να μας ικανώνει να αντιληφθούμε. Όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και μπορούμε να αντέξουμε μια πραγματικότητα, Εκείνος μας φωτίζει ανάλογα.
Ξαναρωτώ λοιπόν αυτή τη φορά έναν φιλόλογο, όπως το κρίνει εκείνος από τη δική του επιστήμη, είναι σωστή η μετάφρασή μου;
Chris:
γράφεις ότι η μετάφρaση που κατέθεσα δεν είναι αποδεκτή από καμία κοινότητα, ομολογία ή θρησκεία. Ας σου απαντήσω θεολογικά. Από ποιά κοινότητα περιμένεις να είναι αποδεκτή; Από την απούσα εκκλησιαστική κοινότητα των τελευταίων δεκαετιών; Από τη μια συνειδητοποιούμε όλοι (όπως φαίνεται και από το περιεχόμενο της αρθρογραφίας) ότι η κοινωνία μας έχει αποϊεροποιηθεί. Συνεπώς, ποιός να ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα και ποιές ψυχές να ενδιαφερθούν γι’ αυτό, ώστε να κρίνουν ένα κείμενο ή την παράδοση;
Κ. Τ.:
είμαι της παλιάς “σχολής”. Περιμένω δηλαδή να υπάρχει άμεση κατά το δυνατόν ανταπόκριση και επικοινωνία ανάμεσα στον αρθρογράφο και το αναγνωστικό του κοινό. Εξάλλου, τί νόημα έχει η λειτουργία ενός φόρουμ;
Σχετικά με το “ξεκαρδιστικό χωρίο”, αν και χαίρομαι που σε έκανα να γελάσεις, ελπίζω ωστόσο να μην σου βγει ξυνό…
Για το χωρίο ήθελα να προσθέσω ακόμα το εξής:
εφόσον υπάρχουν ανώτερες αντίθεες δυνάμεις από τον διάβολο, άραγε, έχουν την ίδια ουσία με αυτόν; είναι δηλ. άγγελοι, ή κάτι άλλο;
Μ’ αυτό θέλω να πω ότι είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς την δύναμή τους, τη στιγμή που ο κόσμος γενικότερα μόλις μετά βίας δέχεται την ύπαρξη των δαιμόνων.
Είναι καλό νομίζω καμιά φορά να παραδεχόμαστε με δέος ότι πολλά πράγματα δεν τα γνωρίζουμε, ούτε τα κατέχουμε.
Λέει το Σύμβολο της Πίστης μας:
Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν… ορατών και αοράτων.
Μπορεί κανείς με βεβαιότητα να ισχυριστεί ότι γνωρίζει αυτά τα αόρατα;
Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος είπε ότι είναι ΑΡΡΗΤΑ αυτά που αξιώθηκε να δει και δεν περιγράφονται.
Πώς εσείς εδώ είστε τόσο σίγουροι για τα θεολογικά;
Υ.Γ. Πνευματικός άνθρωπος ευρέθη. Νά ναι καλά.
[quote name=”Αναγνώστρια”]Επίτρεψέ μου τον ενικό Ευγένιε. (άλλωστε και με τους πληθυντικούς δεν είδα χαΐρι) Γράφεις πολλά περιττά. Είναι ή δεν είναι σωστή η μετάφρασή μου; [/quote]
Να μην λέμε τα ίδια και τα ίδια: Η μετάφρασή σου είναι λάθος.
Θα απαντήσεις σε αυτό που σε ρώτησα, ή θα συνεχίσεις να πηδάς από χωρίο σε χωρίο κι από “μετάφραση” σε “μετάφραση”;
[quote name=”Αναγνώστρια”]Εκτός από το χωρίο του Ιωάννη, διαφωνείς στη μετάφραση και στα άλλα που έγραψα;[/quote]
Όχι καλή μου, δεν θα παίξουμε παρέα τα ελαφρά πηδηματάκια από χωρίο σε χωρίο και την τακτική της πολυδιάσπασης από “μετάφραση” σε “μετάφραση”! Θα [b]παραμείνουμε[/b] με τη δέουσα σοβαρότητα στο χωρίο από τον Ιωάννη – για το οποίο άλλωστε [b]εσείς[/b] ξεκινήσατε αυτήν εδώ τη συζήτηση – και θα εξαντλήσουμε το ζήτημα της ορθής μετάφρασής του.
Σας επαναλαμβάνω λοιπόν την ερώτησή μου: [i]Μπορείτε να εντοπίσετε και κάποιο [b]άλλο[/b] χωρίο στα Ευαγγέλια, όπου ο Χριστός να μιλάει για “πατέρα” και “παππού” του διαβόλου, όπως υποτίθεται, κατά τη δική σας “μετάφραση”, ότι έκανε στο κατά Ιωάννη 8, 44 ;[/i]
Λάβετε υπόψη σας, ότι η ερώτησή μου αυτή στηρίζεται στη [b]φιλολογική και λογική μέθοδο μεταφραστικού ελέγχου[/b] λογοτεχνικών αποσπασμάτων, για τα οποία υπάρχει διχογνωμία.
Περιμένω με πολύ [i]ενδιαφέρον [/i] την απάντησή σας.
Ευγένιε νομίζω πως διακρίνω τη χαρά του σκακιστή που έχει φορσέ ματ σε μία κίνηση, με την ερώτηση που κάνεις στην Αναγνώστρια.
Λες να μας πει ότι ο εκπεσών Σατανάς ως αστραπή εξ΄ ουρανού, ή ο πειράζων στους πειρασμούς στην έρημο είναι γαμπρός και μπατζανάκης του διαβόλου;
Φοβάμαι ωστόσο ότι χάνουμε κάτι πολυτιμότερο εδώ μέσα, προς τέρψη του διαόλου φυσικά: το χρόνο μας.
Έχω μια εκκρεμότητα στη συζήτηση που είχαμε για τη γλώσσα στη λατρεία. Είμαι εν μέσω εξεταστικής και δεν έχω το χρόνο για μια εμπεριστατωμένη έρευνα και απάντηση. Χώρια, το κυριώτερο, που δεν είμαι ο κατάλληλος για κάτι τέτοιο. Έχει ο Θεός για τη συνέχεια. Υγίαινε.