Ψηφίστηκε τελικά στην Ελληνική Βουλή από 153 βουλευτές η συμφωνία των Πρεσπών.Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας για το περιεχόμενο της συμφωνίας, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η συμφωνία αυτή υπηρετεί πιστά τα σχέδια και τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών στα Βαλκάνια. Και μένει να δείξει η ιστορία κατά πόσο τα σχέδια αυτά προωθούν την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή.
Αδιαμφισβήτητο επίσης γεγονός είναι ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς αποτέλεσε τον πιο πιστό και πολύτιμο σύμμαχο της Δύσης για την προώθηση αυτών των σχεδίων. Αξίζει τέλος να επισημανθεί ότι η συμφωνία αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων, γι’ αυτό άλλωστε και δεν έγινε δημοψήφισμα για την έγκρισή της.
ΚΚΕ και ΛΑΕ από την πλευρά τους τάχθηκαν κατά της συμφωνίας. Αλλά όπως οι Σπαρτιάτες στην μάχη του Μαραθώνα, κάνουν την πρώτη συγκέντρωσή τους ανήμερα της ψήφισής της (!) για να σώσουν κάποια προσχήματα. Το ίδιο συνέβη και με διάφορες άλλες μικρότερες αριστερές κινήσεις που στο κρίσιμο διάστημα ανέδειξαν και προώθησαν άσχετα με την συμφωνία θέματα. Ταυτόχρονα, διοργάνωσαν αντισυγκεντρώσεις προκειμένου να εκφοβίσουν και να εμποδίσουν το διογκούμενο λαϊκό ρεύμα εναντίον της συμφωνίας. Αξίζει εδώ να θυμηθούμε την υπονόμευση των μαθητικών καταλήψεων που ξέσπασαν κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Τελικά, συνειδητά ή όχι, έβαλαν στην ουσία πλάτη για να περάσει η συμφωνία.
Εκεί όπου ταυτίστηκαν όλες οι αριστερές παρατάξεις ήταν στην επίθεση - κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων - εναντίον όσων συμμετείχαν στα μεγαλειώδη πανεθνικά συλλαλητήρια. Οι συμμετέχοντες λοιδορήθηκαν και κατηγορήθηκαν ως φασίστες, εθνικιστές, λαϊκιστές, μαριονέτες, ακροδεξιοί, άμυαλοι, δειλοί, αγράμματοι, αθύρματα, καθάρματα.
Και όταν το Άγιον Όρος τάχθηκε ανοιχτά κατά της συμφωνίας, αποφασίζοντας να κατέβει στο συλλαλητήριο των Αθηνών, θυμήθηκαν οι σύντροφοι την επιστολή των Αγιορειτών στον Χίτλερ το 1941 ανεβάζοντάς τη στο διαδίκτυο. Μια επιστολή που γράφτηκε υπό τον κίνδυνο της Βουλγαρικής αφελληνιστικής προσπάθειας που εξελισσόταν τον καιρό εκείνο σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα . Θέλησαν έτσι να ενεργοποιήσουν το λογικό συνειρμό ότι και οι μοναχοί είναι φασίστες, αναμασώντας πάλι την γνωστή, φτηνή, ανιστόρητη, ανθελληνική τους προπαγάνδα. Διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, ξεχνούν πάντα το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και την Ναζιστική Γερμανία για κοινή επίθεση στην Πολωνία και το αιματοκύλισμα του Πολωνικού λαού και από τους δύο εισβολείς. Αυτό κατά την γνώμη τους ήταν μια έξυπνη τακτική του Στάλιν, ενώ η επιστολή των Αγιορειτών ήταν ασυγχώρητη προδοσία. Όμως η προπαγάνδα δεν είναι αλήθεια και ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Θα ήταν άδικο εδώ να μην αναφέρουμε και κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις με πρώτο τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μανώλη Γλέζο, τον Γιώργο Καραμπελιά και κάποιες ακόμα πατριωτικές «σπίθες» που δήλωσαν με παρρησία τον πατριωτισμό τους. Δε γλύτωσαν βέβαια και αυτοί από τα φαρμακερά βέλη των πρώην συντρόφων τους. Αρκούν άραγε αυτοί για να σώσουν την τιμή της Ελληνικής Αριστεράς; Μάλλον όχι. Η Ελληνική κοινωνία απομακρύνεται αργά αλλά σταθερά από τις εθνομηδενιστικές ιστορικές λαθροχειρίες που με μαεστρία καλλιέργησε τις τελευταίες δεκαετίες η αριστερή προπαγάνδα στη χώρα μας.
Είναι καιρός πλέον όλοι να κοιταχτούμε λίγο πιο προσεκτικά στον καθρέφτη προτού αρχίσουμε να λιθοβολούμε τους άλλους. Να δούμε την προσωπική ευθύνη του καθένα μας για την παρακμή της πατρίδας μας. Να αναλογιστούμε ποιόν συμφέρει η εσωτερική σύγκρουση. Η πατρίδα και η ελευθερία κερδήθηκαν με αίμα. Είμαστε σήμερα άξιοι της ελευθερίας που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας; Ας συλλογιστούμε πάνω στον τιτάνιο αγώνα των Κούρδων και των Παλαιστινίων για να αποκτήσουν σήμερα δική τους πατρίδα. Ας μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο σ’ αυτήν την επικίνδυνη εποχή που ζούμε. Τα μνημόνια και ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος έσφιξαν απειλητικά το σχοινί γύρω από το λαιμό μας, καταργώντας στην ουσία την δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία. Πλέον, η ενότητα και η αντίσταση των Ελλήνων γίνονται όροι επιβίωσης.
Η υπεράσπιση της πίστης, της πατρίδας, της ελευθερίας, της παράδοσης και της ενότητας των Ελλήνων βρίσκεται πάνω από κάθε ιδεολογία.
«ΟΥΚ ΕΠ’ ΑΡΤΩ ΜΟΝΩ ΖΗΣΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Γιάννη Παπανελόπουλου.
πηγή: Aντίφωνο
Νηφάλια κι επομένως αντικειμενική παρουσίαση του προβλήματος της εθνομηδενιστικής δήθεν προοδευτικής ξενόφερτης στο Γένος μας Αριστεράς. Να προσθέσω μόνον την ρήση του Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά, “κρειτότερόν εστι ειδέναι εν μέση τη πόλη φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν”, που αδυνατούν να κατανοήσουν οι “διεθνοποιημένοι” μοντερνιστές (!) και την στρέφουν εναντίον μας.
Το τουρκικό φακιόλιο βασίλευε στον ελληνικό πληθυσμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επί 400 χρόνια δίχως να μπορέσει να μάς αφελληνίσει. Η λατινική καλύπτρα, όμως, αλλοτριώνει συνεχώς, μέσω της προπαγάνδας της, όλο και μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, επισκιάζοντας πρωτίστως την Γλώσσα μας. Οι σημερινοί Λατίνοι, δηλαδή οι Δυτικοί, επιφέρουν τον διχασμό σ’ εμάς τους Έλληνες εξυπηρετώντας δικά τους συμφέροντα.
Είθε να αφυπνιστούμε με κείμενα σαν του κ. Τσεπενέκα πριχού είναι τελείως αργά. Γι αυτό και τον ευχαριστώ για την συμβολή του.
Απ’τα χειρότερα αρθρα που έχω διαβάσει στο Αντίφωνο. Πολύ μίσος κ.Τσεπενέκα…
Συμφωνώ με τον Γιώργο. Δεν τιμά το Αντίφωνο να φιλοξενεί τέτοιου είδους άρθρα. Γενικά δεν υπάρχει λόγος να υποβαθμίζεται η σελίδα με εθνικά ή πολιτικά άρθρα.
“Απ’ τα χειρότερα σχόλια που έχω διαβάσει στο Αντίφωνο. Πολύ μίσος κ. Γεώργιε”.
Ἀπό τά καλύτερα ἄρθρα ἀνάλυσης τῆς πολιτικῆς ἐπικαιρότητας πού ἔχω διαβάσει στό Ἀντίφωνο. Καθόλου πολύ μίσος, κ. Γεώργιε, ἀλλά ἀντικειμενική, χωρίς ἐμπάθεια καί νηφάλια ἐκτίμηση τῶν πεπραγμένων τῆς ἑλληνικῆς ἀριστερᾶς.
Με εκνευρισμό ήταν το σχόλιο μου, όχι με μίσος. Αντίθετα, μόνο και μόνο από τον τίτλο του άρθρου καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις του συγγραφέα. Το κείμενο διακατέχεται σ’όλη του την έκταση από το μανιχαιστικό δίπολο πατριώτες-ανθέλληνες, βάζοντας στο δεύτερο την αριστερά. Προσωπικά πιστεύω ότι με τέτοια εργαλεία-κατηγορίες, δε μπορούμε να αναγνώσουμε καμία πραγματικότητα, ούτε του παρόντος ούτε του παρελθόντος.
Αγαπητέ Κύριε Νίκο,
Γιατί διστάσατε νά περιλάβετε καί τό δεύτερο συνθετικό τού ονόματος τού Προσώπου σας, ενώ δέν εφείσθητε τού πλήρους “αφορισμού” σας γιά τό “Αντίφωνο” ;
Θά μού επιτρέψετε, σάς παρακαλώ, τόν αντίλογο.
Οτι, δηλαδή, πολύ καλά κάνει ο αγαπητότατός μας ιστότοπος νά “διακινδυνεύει” τήν δυσμενή γνώμη κάποιων φοβικών – περί τήν ταυτότητα καί τήν διαφορετική άποψη – σχολιαστών, “τοποθετούμενος”, δηλαδή δημοσιεύων, άρθρα εθνικού ενδιαφέροντος, πολιτικής πραγματικότητας, αλλά καί Εκκλησιαστικής περί έρωτος αντίληψης (άρθρο π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου).
Η Ορθοδοξία “μας” κατέληξε φοβική – καί αναποτελεσματική, σάν Πανανθρώπινο Μήνυμα, γιά νά μήν πώ “εσιγασμένη” – όταν έπαψε νά είναι Οικουμενική. Ξέφυγε από τόν “τρόπο”, καί τήν κατάθεση γνώμης, άποψης καί περιχώρησης τής Εκκλησίας μας εφ’ όλων τών θεμάτων που απασχολούν τό ποίμνιό της, ποίμνιο είναι καί οι πατριώτες καί oi αριστεροί καί οι πολιτικολογούντες, ακόμα-ακόμα καί όλοι οι Homo sexualis.
Σάς ευχαριστώ
Πολύ καλό άρθρο. Όταν η λαϊκή κυριαρχία καταπατείται από την ολοκληρωτική αντίληψη του “ηγέτη” δεν χωρούν ευχολόγια και ασπασμοί.
Κύριε Γιώργο και κύριε Νίκο. Kαταδικάσατε ένα κείμενο χωρίς να πείτε τίποτε για το περεχόμενό του , χωρίς να αντικρούσετε ούτε ένα σημείο του. Πολύ εύκολος αντίλογος. Και μπορείτε να ξαναγράψετε τα ίδια αυτολεξί για να αντικρούσετε οποιοδήποτε άλλο κείμενο και οποιαδήποτε άλλη άποψη. Όμως αν δεν έχετε τίποτε να πείτε, γιατί γράφετε; Για να νοιώσουμε τα αισθήματα αγάπης που σας πλημμυρίζουν;
Από την μια έχουμε μια εθνομηδενιστική, δυστυχώς, Αριστερά, που δείχνει όμως να θέλει να προστατεύσει κάπως τους πιο αδύναμους και το Κράτος από την λύσσα του σύγχρονου καπιταλισμού. Από την άλλη έχουμε μια Δεξιά που κοιμάται και ξυπνάει με την επιθυμία να πάρει πάλι την εξουσία για να προσφέρει ξανά το Κράτος στα δόντια των πολυεθνικών και της ντόπια μεγαλοαστικής ελίτ.
Το απόλυτο αδιέξοδο.